ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε λιγες μέρες λήγει η σύμβαση μου σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει. Είχα σκοπό να μην ανανέωσω κ περιμενα πως κ πως να λήξει. Πλέον όμως ανησυχω με όλα αυτά που γίνονται κ φοβάμαι πως δεν θα μπορώ να βρω αλλη δουλειά. Τι να κάνω δεν ξέρω, βέβαια το ότι θα παίρνω ταμείο ανεργίας είναι κ αυτό μια παρηγοριά

Ζω στο ίδιο διαμέρισμα με ένα μουσικό .Λίγο έως πάρα πολύ θυμίζουμε το άσμα της μιρελας και του Γραμμένου.Καβγαδες επικοι γιατί δεν υπάρχει επικοινωνία είμαστε διαφορετικοί κόσμοι.Αυτος φοράει συνέχεια μαύρα προβαρει μπλούζες και με έχει στο γράψιμο.Μου λέει ότι αν δεν διαβάσω Νίτσε να υπερβω λίγο την ανθρώπινη φύση μου θα παρκάρει αλλού .Μα τι να κάνω να τον φτάσω στα κυβικα;μου λέτε;Γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο.

Βρε παιδιά έχετε καταλάβει τον λόγο ύπαρξης αυτής της σελίδας; Μπαίνουμε και εξομολογούμαστε γράφοντας ό,τι μας βαραίνει και περιμένουμε τις συμβουλές σας, και τη στήριξή σας. Δε γίνεται να γράφουμε τον πόνο μας και να βλέπουμε ομοφοβικα παραληρήματα ή στιχομυθίες για τα φαγητά σας, τα καλλυντικά σας, τα κουτσομπολιά της ημέρας κι ο,τι άλλο σας κατέβει γενικώς. Σας παρακαλώ πολυ σεβαστείτε τον χώρο και δώστε τα φώτα σας με βοηθητικά και μόνο σχόλια.

Είμαι το ίδιο κορίτσι που έγραψε για το Άσπεργκερ. Είχα αναφέρει ότι ασχολιόμουνα πολύ με ένα κινούμενο σχέδιο. Αυτό το κινούμενο σχέδιο είναι ο Μπομπ Σφουγγαράκης. Κυρίως ο Καλαμάρης είναι ο αγαπημένος μου. Αυτός ήταν ο λόγος που με κορόιδευαν στην εφηβεία μου και όχι μόνο γι'αυτό. Αλλά και για την εμφάνιση κτλ. Είχα μια "φίλη" τότε που με ωθούσε να της μιλάω για τον Καλαμάρη μέσω μηνυμάτων και μετά έμαθα ότι τα έδειχνε σε κάτι αγόρια που με κορόιδευαν. Και σε ένα σχολείο όπου είχα πάει για ένα χρόνο στη δευτέρα γυμνασίου το είχαν μάθει όλοι και από τη πρώτη μέρα δύο κορίτσια που δεν ήξερα καν με ειρωνεύτηκαν περνώντας από δίπλα μου. Με κορόιδευαν ακόμη και άτομα στο δρόμο που δεν ήξερα ούτε καν φατσικά. Αυτό μου δημιούργησε ένα ψυχολογικό γιατί κάθε φορά που έβλεπα έξω άτομα κοντά στην ηλικία μου φοβόμουνα μήπως με κοροϊδέψουν. Και συνήθως αυτό γινόταν. Έτσι κλείστηκα στον εαυτό μου και σταμάτησα να δείχνω ότι μαρεσει η να μιλήσω γι'αυτό Επίσης δεν είχα στήριξη. Η παρέα που είχα τότε καθαρά με χρησιμοποιούσε για χάρες απλά το ανεχόμουνα γιατί δεν ήθελα να είμαι μόνη. Ούτε από γονείς είχα. Η μητέρα μου μου είχε πετάξει οτιδήποτε είχα από τον Καλαμάρη γιατί θύμωνε και δε το θεωρούσε φυσιολογικο. Κράτησε 5 χρόνια και η τελευταία φορά που με κορόιδεψαν, πάλι αγόρια που δεν ήξερα, ηταν μέσα σε ένα τρόλευ γεμάτο κόσμο. Ήταν ντροπιαστικό. Τότε το έβλεπα σαν το τέλος της ζωής μου όμως τώρα ως ενήλικη το βλέπω πιο ωριμα. Και θέλω να καταλήξω ότι δεν έχει νόημα να στεναχωριόμαστε η να μεγαλοποιούμε τα πράγματα εφόσον δεν υπάρχει σωματική βία. Απλα κράτησε όσο κράτησε. Μετανιώνω μονο που το βίωνα σιωπηλή και δεν αντιδρούσα. Τώρα αυτοί το πιθανότερο να μη με θυμούνται καν γιατί θα ασχολούνται με τη ζωή τους. Επίσης όποιος νιώθει ότι όταν τον κοροϊδεύουν το κάνουν μόνο σε αυτόν δεν ισχύει καθόλου. Το ίδιο πίστευα και εγώ τότε αλλά είχα πέσει έξω. Ακόμη μαρεσει ο Καλαμάρης απλά τώρα δε θα ντρεπόμουνα να το πω σε κανέναν.

Άκουσα τυχαία το tiger tiger των Duran Duran και σε θυμάμαι ύστερα απο τοσα χρόνια. Μακάρι να εισαι καλά.

...και μέσα στην προσπάθειά μας να προσαρμοστούμε σε μια νέα καθημερινότητα όπου συμμαζέψαμε κάθε περιττό στο σπίτι, καθαρίζουμε και απολυμαίνουμε σχολαστικά, έχουμε εύκαιρα άνετα και λειτουργικά πράγματα και δεν μας ενδιαφέρει αν ο χώρος μας θυμίζει φωτογράφηση interior design περιοδικού αλλά δίνουμε βαρύτητα στο να γίνονται όλα τα παραπάνω με σχετικά σύντομη ροή για να μην κουραζόμαστε συνέχεια, βλέπεις να εμφανίζονται μπροστά σου ορισμένες αναρτήσεις τύπου ''μένουμε σπίτι'' και από δίπλα το σαλόνι σε σκανδιναβική αισθητική στολισμένο στα γκρι/ροζ/λευκό με όλη την 2020 ανοιξιάτικη συλλογή ριχταριών/μαξιλαριών/χαλιών/διακοσμητικών...Όχι, ορισμένες/οι ακόμη δεν κατάλαβαν ότι η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά. Για κάτι τέτοιες νοοτροπίες είναι που λυπάμαι.

Καταλαβαίνεις πως έχεις ελεύθερο χρόνο λόγω καραντίνας όταν παθαίνες πλάκα μαθαίνοντας ότι ο Τσάκ Νόρις είναι 80 ετών και οτι τόσα χρόνια ο Σκότ Άντκινς και ο Τζέιθον Στέιθαμ είναι διαφορετικά πρόσωπα και είναι άγγλοι.

"Όταν ανοίγεις την καρδιά σού κρατά ρε και λίγο αβάντα ολα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα..."Λενε κάτι στίχοι των Active Member. Ποσο αλήθεια είναι αυτό τελικά..πόσο μπορείς να πληγώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και όλο αυτό για το ότι πίστεψες...πίστεψες ότι τελικά έφτασες την ουτοπία αλλά...Ααχ αυτό το αλλά σε προσγειωνει αναγκαστικά,ανώμαλα και με πόνο. Αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος;Που έχασες τον δρόμο;Πότε είπες την λαθος φράση;Θυμώνεις,ξεσπας,βρίζεις τον μοναδικό που δεν έκανε λάθος...ΕΣΕΝΑ. Το σκέφτηκα πολύ,το δούλεψα μέσα μου,τα ζυγισα και νομίζω την βρήκα την άκρη. Δεν φταίω εγώ που αυτή δεν μπόρεσε,που δεν ακολούθησε,που δεν έδωσε,που είναι κολλημένη ακόμα στον παρελθόν της. Μου φτάνει ότι έδωσα εγώ..που γούσταρα εγώ που ένιωσα εγώ..Διάολε είχα χρόνια να το νιώσω και χαλάλι που χαλιέμαι,που θα γίνω κ@@λι απόψε. Θα περάσει όλα περνάνε χρόνο θέλει. Απλα θέλω να γράψω αυτά που δεν σου ειπα πότε,που δεν θα ακούσεις ουτε θα μάθεις πότε. Θελω να σου πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..Ευχαριστώ που με ξύπνησες,που μου έδειξες με "τον τρόπο σου" ότι μπορώ να νιώσω ακόμα,ότι μπορώ να ερωτευτώ ξανά και προπαντός ότι τα συναισθήματα είναι για να τα μοιράζεις και όχι να τα κλείνεις σε κουτί. Ευχαριστώ που παρά το παρελθόν μου με μαζέψες και μου έδειξες..Μου έδειξες ότι ο αριθμός δεν κάνει τον άντρα,ότι τα ξενύχτια δεν κάνουν τον άντρα και το ποιο χρήσιμο απ'όλα...Οτι η γυναίκα που έχεις δίπλα σου σε κάνει άντρα. Και ας μην είσαι εσύ..που ποτέ δεν θα σε είχα..Τουλαχιστον τώρα κατάλαβα πραγματικά τι ψάχνω και ξερω ακριβώς τι θελω να βρώ. Σε καληνυχτώ λοιπόν για τελευταία φορά απόψε..Αναβω το τσιγάρο βάζω ένα ποτό και πίνω. Πινω στο άυριο,στα επόμενα καλύτερα ή χειρότερα. Τοσο πεσμένος και ταυτόχρονα τόσο ψηλά!!-JR. Piraeus-Greece

Τώρα με την καραντίνα αισθάνομαι εντελώς άχρηστος

Ειμαι πολυ ντροπαλη,σε λιγες μερες κλεινω 1 χρονο με την σχεση μου. Ντρεπομαι πολυ,να μιλησω,να πω τη γνωμη μου,καλα ειδικα στο σεξ,εκει ειναι που κολλαω περισσοτερο. Δεν μπορω να της δειξω ποσο την θελω. Και φοβαμαι μην με βαρεθει. Το μονο που κανω ειναι να την ακουω. Και μου εχει πει πολλες φορες πες τη γνωμη σου δε μαρεσει να μην εχεις γνωμη. Ενω εγω σκεφτομαι τοσα πολλα που θελω να πω,ομως κατι με κανει να μην μπορω να μιλησω. Κολλαω και να την κοιταξω. Την αγαπαω τοσο πολυ.Τι να κανω; ?