ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί ρε γαμώτο οι άνθρωποι έχουν γίνει έτσι; Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ξεκάθαρος με τον άλλο; Σε θέλω τέλος Δε σε θέλω τέλος Αλλά είναι μερικοί που τα θέλουν όλα δικά τους. Και να μην παίρνουν την ευθύνη και να μην το ξεκόβουν Τι σκατά άνθρωποι είναι αυτοί;

Καλησπέρα είμαι 30 και έχω ένα τελευταίο (και αρκετά δύσκολο) μάθημα για να λάβω το πτυχίο μου. Το δίνω σε λίγες ημέρες και το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω καμία δύναμη να κινητοποιηθώ για να καθίσω να το διαβάσω. Έχετε κάποια πρόταση; κάτι motivational;

(Ελπίζω να ανέβει γιατί το προηγούμενο πήγε ακλαφτο) Βγαίνω με ένα παιδί εδώ κ μερικές βδομάδες...Αυτός δεν κάνει ποτέ κίνηση για φιλί ενώ κάνω μόνο εγώ...Γενικά ένα χλιαρό πράγμα όταν γίνεται...Δεν με έχει κερασει παρά μονο μια φορά κ μάλλον με το ζόρι,ενώ εγώ κερνάω ..Ύστερα μου πετάει όλο σεξουαλικά υπονοούμενα κ για άλλες γυναίκες κ σχολιάζει όλο συγκεκριμένα μέρη του σώματός μου αλλά κ των άλλων γυναικών συνεχεια.Μκυβεχεινπει να πάω γυμναστήριο,να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου,να φοράω ντεκολτέ κλπ.Επίσης,δεν με υποστηρίζει αν κάποιος πει κάτι ειρωνικό για μένα ύτε μπροστά αλλά ούτε κ εν απουσία μου κ γενικά δεν δείχνει να με θέλει ενώ λέει το αντίθετο...Ενω δείχνει καλό παιδί κ ότι μάλλον δεν το κάνει επίτηδες,εσείς θα δίνατε συνέχεια σε ένα τέτοιο άτομο;

Τον τελευταίο καιρό μου αρέσει πολύ ενας ειδικευόμενος σε αλλη ειδικότητα απο αυτή των γιατρων που με παρακολουθούν στο νοσοκομείο που πηγαίνω για τις θεραπείες μου. Δεν είμαι καμια γιαγιά:) Ειμαι 35. Νομίζω οτι "του ριχνω" δυο -τρια χρονάκια. Όταν τον είδα έπαθα την πλάκα μου και δεν μου συμβαίνει καθόλου συχνά. Είμαι κοσμάρα με τους άντρες... Αλλα αυτός ειναι ο άντρας των ονείρων μου εμφανισιακά. Δυστυχώς ομως ασκεί επαγγελμα μεγάλου κύρους και νιωθω λίγη. Φοβάμαι ακόμα και να του χαμογελάσω, ενώ μού βγαίνει, τόσο κούκλος που είναι. Αχ ξανθούλη μου! Είναι όμως ΠΟΛΥ βαρύ πεπόνι οπότε σκούρα τα πράγματα:( Τί να κάνω πείτε μου.

Νιωθω μονη, πιο μονη απο ποτε, φιλιες κενες, χωρις ουσια, τοξικοι γονεις δεν εχω ενα ανθρωπο να στηριχτω πανω του στις δυσκολες στιγμες, παλευω μονη μου να νικησω το παιχνιδι της ζωης. Δεν εχω αγορι. Εχω μια κολλητη που οποτε με θυμαται με παιρνει πισω τηλεφωνο, απο μονη της δεν μου τηλεφωνα, θα ηθελα να μου τηλεφωνα απο μονη της. Θελω να μετακομισω αλλα δεν εχω δουλεια, ψαχνω αλλα δεν βρισκω και παω σε συντευξεις αλλα με απογητευουν, η μητερα μου λεει οτι δεν προκειτε να βρω δουλεια. Αν ειχα λεφτα και δουλεια θα εφευγα και δεν θα γυριζα ποτε πισω. Θα ηθελα να τα σβησω ολα να μετακομισω να βρω μια δουλεια που να μου αρεσει και οταν μαζεψω αρκετα λεφτα να κανω μεταπτυχιακο, προς το παρον δεν μπορω να κανω τιποτα ειμαι εξαρτημενη οικονομικα απο τους γονεις μου. Επισης δεν εχω διπλωμα οδηγησης και αυτο με κανει ακομα πιο εξαρτημενη. θα μου πειτε να βρω δουλεια αντι να κλαιγομαι συμφωνω αλλα δεν ειναι ευκολο να βρω δουλεια, εχει αρκετο καιρο που ψαχνω για δουλεια αλλα τιποτα.

Βγήκαμε το Σάββατο για πρώτη φορά,και σε ό,τι κάναμε περάσαμε πολύ καλά.Στο τέλος,προχωρήσαμε λίγο περισσότερο(φιληθήκαμε)και μάλιστα εκείνη έκανε την πρώτη κίνηση.Κατάλαβα ότι δέν ήθελε να προχωρήσουμε περισσότερο,και εννοείται πως το σεβάστηκα.Τώρα όμως δύο μέρες μετά,ενώ μιλάμε,δέν παρατηρώ κάποια έτσι πιό ιδιαίτερη διάθεση από μέρους της για να ξαναβγούμε,αλλά κατά τα άλλα,το κλίμα στις συνομιλίες μας είναι πολύ καλό.Δέν θέλω να την πιέσω σε κάτι,ίσως να είναι και νωρίς για εκείνη.Άραγε να περιμένω,και πόσο,ή να πάρω εγώ δραστική πρωτοβουλία και αναλόγως να κρίνω; Ήταν κι αυτό το φιλί της που μου άφησε μία γεύση φράουλας(μήν γελάσετε παιδιά,έτσι μου φάνηκε...γενικά αυτή η κοπέλα έχει μία απίστευτη μυρωδιά)και ήταν ένα φιλί που μου έκοψε τα γόνατα,με παρέλησε,χωρίς υπερβολή.Τί θα μου προτείνατε;

Καλησπέρα σε ολους...θελω την άποψη σας σε ένα προσωπικό μου ζήτημα. Περνάω χρόνια κατάθλιψη και είμαι σε φάση που σιγά σιγά βγαίνω από αυτό... Μου είναι γενικά δύσκολο σαν άτομο να κάνω φιλίες γιατί δεν θέλω να πρήζω τους άλλους με τα δικά μου θέματα κ γενικά μου ειναι δύσκολο γιατί έχω πολλά θέματα εμπιστοσύνης. Γνώρισα μια κοπέλα από το τικ τοκ πριν δύο μήνες και δέσαμε αρκετά.. έχουμε πολλά κοινά και πάνω κάτω την ίδια ηλικία. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν εκείνη άρχισε να έχει πρόβλημα επειδή μπορεί να μην απαντούσα σε κάποιο μήνυμα άμεσα κ αργούσα λίγο...(κάτι που φυσικά δεν το έκανα επίτηδες)...μετά συνέχισε με παράπονα τύπου "ποτέ δεν μου έχεις πει σε αγαπώ και εγώ σε θεωρώ κολλητή". Για μένα όπως της ξεκαθάρισα ο όρος "κολλητή" απαιτεί πολλά πράγματα για να τον διεκδικήσει (γενικα μου φάνηκε λίγο ανώριμο αυτό)... Παρόλα αυτά προσπάθησα να την αποκαλω όπως ήθελε κ γενικά προσπάθησα να την ανοίγομαι.. Ήξερε πολύ καλά εξαρχής ότι έχω θέμα κ της ξεκαθάρισα τα όρια μου..όταν δεν είμαι καλά και περνάω ζόρια θέλω τον χρόνο μου. Δεν είναι κάτι προσωπικό, είναι η άμυνα μου..(άσχετα που αυτή το παίρνει πάντα προσωπικά).. αλλά για μένα είναι τρομερααααα δύσκολο να μιλάω για τα προβληματα μου σε άλλους κ να λειτουργώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όσες φορές το επιχείρησα (για να μην λέει ότι την κρατάω απέξω από την ζωή μου) δεν είχε κάτι ουσιώδες να μου πει απλά πετούσε δύο "οκ" και άλλαζε θέμα. Το κερασάκι στη τούρτα ήρθε όταν σε μια δυσκολη στιγμή επειδή δεν της απαντούσα σε ένα μήνυμα μου έστειλε ένα κατεβατο που με εκνεύρισε τύπου "και δεν με σέβεσαι και είσαι εγωιστρια...και αν πάθαινα κάτι κ πέθανα από αιμορραγία εσύ που θα ήσουν"; Κατευθείαν εμένα αυτό μου χτύπησε σαν ψυχολογικός εκβιασμος... Γιατί στην τελική και κάτι να της συνέβαινε λογω και χιλιομετρικής απόστασης δεν θα μπορούσα να κάνω αρκετά πράγματα... Δεν μπορώ να ανεχτώ να παίζει κάποιος με το μυαλό μου ενώ ήδη ξέρει ότι περνάω πολλά.. Δεν έχω απαιτηση από κανέναν να με καταλάβει αλλά η αλήθεια να λέγεται...όταν κάποιος δεν έχει περάσει ότι εγώ δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταλάβει ούτε στο ελάχιστο γιατί απομονώνομαι και πώς νιώθω ότι νιώθω στην τελική. Όπως επίσης δεν μπορώ να είμαι πάνω από ένα τηλέφωνο όλη μέρα και να μιλάω τις μισές ώρες της ημέρας μαζί της χωρίς να πούμε κάτι ουσιώδες.. ίσως είμαι λάθος αλλά πραγματικά θα ήθελα μια γνώμη.

Παιδιά, έχω το εξής θεματάκι. Με τον άντρα μου δεν είμαστε παντρεμένοι, μένουμε μαζί εδώ και 4 χρόνια. Τώρα είμαστε και οι δύο 35. Του είχα πει στο παρελθόν ότι ο γάμος για μένα είναι κάτι σημαντικό, ειδικά αν πρόκειται να κάνουμε παιδιά μαζί, έτσι ώστε και να είμαστε νομικά προστατευμένοι αλλά και για το τελετουργικό, να ανταλλάξουμε όρκους, να το γιορτάσουμε κάπως. Όχι ότι προσφέρει το αμάν κάτι, το καταλαβαίνω αυτό, αλλά είναι ένα ωραίο τυπολατρικό για να πούμε ότι περνάμε σε μια νέα φάση, να πάρω και το επίθετό του και τα παιδιά μας το δικό του και όλα αυτές οι νομικές διευκολύνσεις που επέρχονται με το γάμο. Του έκανα πρόσφατα κι άλλη μια κουβέντα, και μάλιστα βρήκα και τον οικονομικότερο τρόπο για να κάνουμε το γάμο. Έτσι κι αλλιώς δεν θα καλούσαμε μακρινά σόγια, θα είχαμε το πολύ 50-60 άτομα, με μια μικρή τελετή για μας και ένα δείπνο για τους καλεσμένους χωρίς πολλά-πολλά. Δεν είμαι φαν του γλεντιού, ούτε και εκείνος, οπότε μια χαρά θα τα βρίσκαμε εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι στην πρόσφατη κουβέντα ο άντρας μου ήταν πιο κάθετος, δηλαδή άρχισε να λέει ότι ο γάμος δεν προσφέρει απολύτως τίποτα και ότι έχει γνωστούς του 2 ζευγάρια που δεν έχουν παντρευτεί παρόλο που συζούν εδώ και χρόνια... Ναι αλλά, αυτά τα δύο ζευγάρια κοιτάει, όταν τα περισσότερα ζευγάρια που γνωρίζουμε και δύο, μαζί τους και οι δύο αδερφοί του, είναι παντρεμένοι κανονικά. Για μένα είναι δεν στέκει σαν επιχείρημα, ειδικά όταν το λέει κάποιος που δεν έχει παντρευτεί και χωρίσει αμάν πόσες φορές, δεν έχει καν παντρευτεί ποτέ ξανά πριν. Όσο για τα παιδιά που έχουμε συζητήσει ότι θέλουμε να κάνουμε, λέει ότι μια χαρά θα τα αναγνωρίσει και δεν θα έχει διαφορά αν είναι από παντρεμένους γονείς ή όχι, ενώ μου λέει ότι για να αλλάξω το επίθετό μου ή να προσθέσω το δικό του μετά από γάμο θα ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ μεγάλη διαδικασία για να μπλέξω. Δεν ξέρω, εμένα μου φαίνεται ότι μου τα μασάει και απλώς δεν θέλει να παντρευτεί συγκεκριμένα εμένα. Δεν μπορώ να καταλάβω πού έφταιξα. Όλα αυτά τα χρόνια, τον στήριζα στα δύσκολα, σκεφτόμουν όσο γίνεται για δύο, προλαβαίνω και νοικοκυριό και δουλειά μια χαρά, τα πάω καλά με τους συγγενείς του, δεν αφήνομαι παράλληλα, προσέχω και τον εαυτό μου, και πάλι μάλλον δεν θέλει να με δει σαν γυναίκα της ζωής του. Και είμαι σε δίλημμα τώρα, ειλικρινά. Μόνο που πρόταση δεν του έκανα, του πρότεινα τον λιτότερο τρόπο για να κάνουμε έναν γάμο και πάλι διστάζει και κολλάει. Πείτε μου εσείς τώρα: είναι τρελό μετά από αυτό να φύγω? Από τη μια θα κλαίω την τετραετία που έχασα και από την άλλη φοβάμαι μην καταλήξω να χάσω κι άλλα χρόνια όταν εκείνος συνειδητοποιήσει τελικά ότι θέλει να παντρευτεί, απλώς όχι εμένα. Δεν είμαι και τόσο πια μεγάλη στα 35. Από τη μια δεν είναι κάτι αμάν κρίσιμο ο γάμος όπως είπα, αλλά το γεγονός ότι ο άλλος είναι τόσο πια αντίθετος σε αυτό, αρχίζει και με προβληματίζει πολύ. Πλέον δεν θέλω να πιέζω, αλλά φοβάμαι να παραμείνω σε μια σχέση όπου δεν λαμβάνει ο άλλος υπόψη κάτι που θεωρώ σημαντικό και αντ' αυτού μου παρουσιάζει γελοία επιχειρήματα.

Καλημέρα σας...σήμερα ξενύχτησα. Έμεινα όλο το βράδυ βυθισμένη στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν τις δύο φίλες στο αστικό που καθόταν η μία στα πόδια της αλλης φίλης της. Ποτέ δεν είχα στην ζωή μου μια φίλη που να μάστε τόσο αγαπημένες. Έχω βέβαια παρέες αλλά όχι με τόση διαχυτικοτητα. Σκεφτόμουν την φίλη μου που κάνει ελεύθερο με τον δικό της κ πως ποτέ μου με κανένα από όσους ήμουν δεν είχα τόση πολύ εμπιστοσύνη. Εξάλλου αυτοι που αγάπησα και καψουρευτηκα ήταν εκείνοι που μου τσάκισαν την καρδιά γιατί δεν είχαν τα συναισθήματα που είχα εγώ για αυτούς. Σκεφτόμουν πόσο πολύ μου λείπει ο ΕΡΩΤΑΣ πόσο μου λείπει να ξυπνάω κ να βλέπω μια ανδρική χαίτη....

Κυριακή η χειρότερη μου μέρα, πάντοτε προς το τέλος έχω περίεργη ψυχολογία, ότι δεν μου αξίζει τίποτα. κλείνω και τα σοσιαλ