ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκάθαρο συμπέρασμα που δεν έχει νόημα να αρνούμαι πλέον γιατί μεγάλωσα: Μου δίνει ζωή ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Ο έρωτας που δεν έχει ανταπόκριση. Και δεν εννοώ μόνο από απόρριψη αλλά ο έρωτας που δεν έχει εκφραστεί. Ξέρω δεν θα ταυτιστείτε και θα πείτε ότι λέω σαχλαμάρες, ότι ζω στον κόσμο μου, ότι δεν έχω το θάρρος να υπερασπιστώ την επιλογή μου και να εκφράσω τον έρωτά μου στο πρόσωπο που με ενδιαφέρει, ότι ονειροβατώ, ζω με αυταπάτες και τέτοια. Θέλω να πω ότι δεν ζω με αυταπάτες, ξέρω πολύ καλά τι μου γίνεται, είμαι ερωτικά ολομόναχος κι αναλαμβάνω την ευθύνη. Δεν ξέρω δηλαδή τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχα εκφράσει τον έρωτά μου στα εκάστοτε άτομα που ερωτεύτηκα. Οπότε δεν μπορώ να αδικήσω και να ρίξω το φταίξιμο πάνω τους. Επειδή όμως παλιότερα που ήμουν νεότερος οι προσπάθειες που έκανα στον έρωτα δεν ευδοκίμησαν και ιδιαίτερα πέρα από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις έτσι κι εγώ αποθαρρύνθηκα. Όμως ερωτικά νιώθω πιο ''ενεργός'' από ποτέ. Γύρω μου επίσης βλέπω παραδείγματα ανθρώπων που είναι μαζί για διάφορους λόγους, ζευγάρια δηλαδή αλλά ο έρωτας δεν είναι ένα από τα στοιχεία που τους ενώνει. Ίσως η ασφάλεια, η καλοσύνη του/της συντρόφου, ο φόβος για τη μοναξιά αλλά όχι ο έρωτας. Κι αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι φαντασιώνονται αυτούς που τους αρέσουν πραγματικά για να αντέξουν στις σχέσεις τους. Σαφέστατα υπάρχουν και όμορφα ερωτευμένα ζευγάρια που είναι μαζί κι αυτό είναι το ιδανικό. Δεν υποστηρίζω πως η θέση μου είναι σωστή, διεκδικώ όμως έστω και με αυτόν τον τρόπο μια θέση στον κόσμο του έρωτα. Αν δεν γίνεται τίποτα άλλο είναι κι αυτό κάτι. Χθες ας πούμε Παρασκευή απόγευμα πήγα κάπου σε μια εκδήλωση. Εκεί εντελώς τυχαία μπαίνοντας στον χώρο πέτυχα μια δεσποσύνη που έβγαινε από τον χώρο και την οποία έχω συναντήσει κι αλλού κι έχουμε μιλήσει μόνο μια φορά χωρίς να έχουμε συστηθεί όταν μού ζήτησε μια μικρή χάρη. Χθες δεν είπαμε τίποτα, απλώς με κοίταξε λίγο και ψιθύρισε περνώντας από δίπλα μου '' κι εδώ μπροστά μου σε συναντάω''. Θα μπορούσα να της πω ότι ήταν πανεμορφότατη μες στο μαύρο της παλτό, ω Θεέ μου, έχει στ' αλήθεια τόσο γλυκό πρόσωπο και ωραίο σώμα. Δεν είπα τίποτα, αναρωτήθηκα απλώς αν υπάρχει πιθανότητα να είναι συντρόφισσα λόγω του χώρου. Μετά από λίγο ενώ περίμενα καθισμένος στο φουαγιέ αυτή ξαναμπήκε, πήρε ένα αντικείμενο από το κυλικείο και ξανάφυγε. Τέλος πάντων. Αύριο θα βρίσκομαι σε μια άλλη εκδήλωση τέχνης όπου καλεσμένη-τιμώμενη θα είναι μια κοπέλα-διαχρονικός μου έρωτας λόγω της δουλειάς αλλά και της εμφάνισής της με την οποία έχω μιλήσει λίγο κι έχουμε συστηθεί παλιότερα κάπου. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη κοπέλα όμως για την οποία μίλησα πριν, αυτή που ξανασυνάντησα χτες έχει κλέψει την καρδιά μου εδώ και πάρα πολύ καιρό, μιλάμε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Φέρνω στο νου μου τοπ ρόσωπό της κι αναρωτιέμαι ποιό να είναι το όνομά της. Δύσκολο να το καταλάβουν πώς λειτουργεί όλο αυτό άνθρωποι που κάνουν σχέσεις ερωτικές πανεύκολα ή που είναι το δυνατό τους σημείο ο έρωτας και η επικοινωνία γι' αυτό και περιμένω χίλια εξακόσια είκοσι δύο ''δεν ταυτίζομαι'' αλλά μην βρίσετε στα σχόλια. ( ''α ρε κακομοίρη χαμένα τα 'χεις'', να, αυτό θα μπορούσε να ήταν ένα όμορφο συναισθητικό σχόλιο έκφρασης της διαφωνίας σας). Ευχαριστώ που χάσατε το χρόνο σας διαβάζοντάς με.

Καμία φορά μέσα στη δίνη της ατυχίας και της θλίψης που βλέπω γύρω μου, σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν εγώ να είμαι τόσο τυχερή και πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται ότι αυτό που μου έδωσε απλόχερα η ζωή θα μου το πάρει νωρίς...

Νιώθω απαίσια. Ούτε τίτλο δεν μπορώ να βάλω σε αυτή την εξομολόγηση. Γιατί πραγματικά, και τι δεν μου φταίει.. όλα μου φταίνε.. προσπαθώ,προσπαθώ να τα φτιάξω όλα.. φιλίες, ερωτικές σχέσεις, σχολή. Νιώθω δεν μπορώ άλλο. Θέλω ξεκούραση.. θέλω να κάνω ένα διάλειμμα αλλά δεν μπορώ. Θέλω να τα φτιάξω όλα, αλλά πραγματικά κουράστηκα..

Θέλω να απαλλαγώ από το δυσάρεστο και ψυχοφθόρο συναίσθημα της χρόνιας ερωτικής μου μοναξιάς. Πώς φεύγει αυτή η στεναχώρια; Κάνω ότι μπορώ για να είμαι καλά, αλλά κάποιες φορές με καταβάλλει που πέρασα τα τριάντα πέντε και δεν έχω βρει, με έχει βρει ο δικός μου άνθρωπος. Είμαι άνεργη ένα χρόνο και κάτι και νιώθω πως έχω φύγει λίγο από τα νερά μου και κάπως κλείστηκα. Κάποιες καταστάσεις με έκαναν να μη εργάζομαι για κάποιο διάστημα. Δεν έχω παρέες για να ξεχαστώ ή να γνωρίσω κάποιον. Το θετικό όμως είναι πως θα πάω πίσω στη δουλειά σε λίγο και με περιμένουν. Τα χρήματα δυστυχώς δεν είναι πολλά. Τουλάχιστον θα βγαίνω έξω και θα κοινωνικοποιηθώ έστω και έτσι.

Την θέλουν πολλοί,κι εκείνη δέν θέλει κανέναν.Εννοείται πως έχει δικαίωμα επιλογής,αλλά κακά τα ψέματα,έχει και τη δυνατότητα να το κάνει λόγω της πολύ καλής εξωτερικής της εμφάνισης και όχι μόνο,έχει με λίγα λόγια όλο το "πακέτο" όπως λέμε στην καθομιλουμένη.Η μόνη μου διαφωνία σε όλο αυτό,είναι ότι όταν αποφασίζει για την προσωπική της ζωή,να το κάνει αφού σκεφτεί για δεύτερη και τρίτη φορά,και όχι να απορρίπτει αβασάνιστα.Αυτό το λέω επειδή μου φαίνεται κάπως περίεργο μία κοπέλα στα 24,και αφού έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε που τελείωσε η σχέση που είχε,να επιλέγει να είναι μόνη.Αυτή την εντύπωση μου δίνει,ότι δηλαδή έχει επιλέξει συνειδητά το να μήν κάνει σχέση,αλλά anyway,δικαίωμα της αναφαίρετο όπως έγραψα παραπάνω.Σκέφτομαι λοιπόν εγώ τώρα,να το επιχειρήσω μαζί της μήπως και(;)ή θα μπώ κι εγώ στη λίστα των απορριπτέων; Είναι που άν υπάρξει χυλόπιτα(κατά 99,9% θα υπάρξει)θα είναι η δεύτερη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα,και όσο νά 'ναι κάτι τέτοια απανωτά,στέλνουν την αυτοπεποίθηση σου περίπατο και άντε ψάξε βρές την.

Ειμαι γυναίκα 27 χρονών και έχω σχέση με έναν συνομήλικό μου 7 χρόνια. Ειμαστε από συμφοιτητές μαζί. Τον αγαπάω πολύ αλλά δεν μου βγαίνει ερωτική έλξη. Τον νιώθω περισσότερο σαν αδερφό μου. Στις αρχές τις σχέσης μας ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα αλλά δεν είναι ότι ήμουν ποτέ πολύ ερωτευμένη. Κυρίως ξεκίνησα τη σχέση επειδή ήταν καλό παιδί. Δεν τον είχα απατήσει ποτέ. Τους τελευταίους 2 μήνες ερωτεύτηκα έναν συνάδελφο από τη δουλειά σχεδόν 20 χρόνια μεγαλύτερο με τον οποίο έχουμε σχέση. έχω προσπαθήσει να μιλησω στο αγόρι κου αλλά δεν δεχεται να χωρίσουμε. Οι γονείς μου δεν δέχονται αυτή τη σχέση και αν το συνεχίσω μπορεί να με διωξουν από το σπίτι. Τι να κάνω;

Ειχα γραψει τις γιορτες οτι ειχα χωρισει πριν 2 μηνες απο σχεση 7 χρονων (πρωτη μας σχεση) με ασχημο τροπο, ουσιαστικα εφυγα κακην κακως απο το σπιτι μας ενω συγκατοικουσαμε γιατι δεν πηγαινε αλλο και ο πρωην μου ηθελε να βρεθουμε να τα πουμε απο κοντα. Εγω δεν ηξερα τι να κανω οταν σας εγραφα γιατι φοβομουν μηπως λυγισω. Ε λοιπον βρεθηκαμε και λυγισα. Απο ολες τις μεριες. Εγω ολον αυτον τον καιρο νομιζα οτι ηδη ειχε προχωρησει και πηγαινε παρακατω. Εκεινος μου ειπε καποια πραγματα που δεν περιμενα να ακουσω. Οτι ουσιαστικα ηθελε μια παυση απο αυτη τη σχεση γιατι ηθελε να μεινει με τον εαυτο του, ειχε φτασει στα ακρα και δεν ηξερε πως να χειριστει τις καταστασεις, οτι ενιωθε πιεση απο παντου και σταθηκε αδυναμος των περιστασεων και η μονη λυση ηταν αυτο το ακραιο συμβαν, το να φυγω δηλαδη με αυτον τον τροπο και να χωρισουμε. Μου είπε ότι θελει να δουλεψει καποια θεματα που τον περιοριζουν σαν ανθρωπο και οτι θεωρει οτι τωρα δεν μπορει να ειναι σωστος στη σχεση, οπως και αποδειχθηκε τον τελευταιο καιρο στη συγκατοικηση μας. Εκτος αυτου μου ειπε οτι θελει να δουλεψουμε κ οι δυο ωστε στο μελλον να ξανα ειμαστε μαζι αλλα να μην κανουμε τα ιδια λαθη και να προσπαθησουμε οσο καιρο ειμαστε χωρια να δουλεψουμε ορισμενα θεματα με τους εαυτους μας και να επανελθουμε οποτε ειμαστε ετοιμοι... αλλα να γινει σωστα. Και ειπε οτι ο ιδιος ξερει τι και πως πρεπει να δουλεψει αλλα φοβαται οτι εγω δεν θα το κανω. Μου εκανε εντυπωση ολο αυτο, δεν περιμενα να ακουσω οτι σκεφτεται ετσι για εμας υστερα απο ολα αυτα τα ασχημα. Στο μυαλο μου ειχα οτι εληξε οριστικα και πιστευα οτι το ιδιο ισχυει και για τον ιδιο. Μου αλλαξε τελειως την οπτικη που το εβλεπα. Ωστοστο εγω του ειπα απο μεριας μου οτι θα ηθελα πολυ να σκεφτομαι ετσι αλλα δεν μπορω να τον περιμενω, πηρε μια αποφαση την οποια σεβομαι αλλα δεν μπορει να εχει δεδομενο οτι θα ειμαι εκει οταν εκεινος αποφασισει. Φυσικα προχωραμε και εξελισσομαστε σαν ανθρωποι ως προς το καλυτερο και εγω παντοτε κοιταω να παω παρακατω και να δουλεψω με τον εαυτο μου. Αλλα του ειπα οτι δεν μπορω να του εγγυηθω οτι θα ειμαι εκει στο μελλον για αυτον. Περασα πολυ ασχημα τους τελευταιους μηνες, μου δημιουργηθηκαν πολλα τραυματα τα οποια δεν μπορουν να ξεχαστουν ή να λυθουν... και επισης δεν θεωρω οτι ο ανθρωπος αλλαζει, θελει παρα πολυ προσπαθεια. Προτιμω να το αφησουμε ως εχει, στο κατω κατω μπορει να μην ταιριαζουμε, δεν μπορω να μπω στη διαδικασια να υποστω καταστασεις για να ειμαι στη σχεση πλεον... θελει μεγαλη προσπαθεια και δεν ξερω αν εχω την υπομονη, ή την θεληση εν τελει. Ξενερωσα με την συμπεριφορα του, απογοητευηκα απο τον τροπο που μου φερθηκε, δεν το αξιζα και τωρα δεν ξερω αν θα μπορεσω να τον εμπιστευτω ξανα, θα πρεπει να κανει μεγαααλη προσπαθεια. Οταν του το ειπα αυτο, τον ειδα οτι στεναχωρηθηκε γιατι σκεφτεται ενα μελλον μαζι μου, ξανα απο την αρχη. Αλλα δεν μπορουσα να κρυφτω και να του πω κατι αλλο. Ωστοσο τωρα τι κανουμε; Τον αγαπαω παρα πολυ αλλα πλεον νιωθω οτι εχει ραγισει το γυαλι, οσος καιρος και να περασει, οση προσπαθεια και να πει οτι εκανε, πιστευω οτι θα βρεθω στην ιδια ακριβως θεση και ξανα τα ιδια. Ξανα στεναχωρια, Ξανα τοξικοτητα. Δεν το θελω. Φυσικα δεν θα περιμενω, καιρος να κανω πραγματα για εμενα, προχωραμε και βλεπουμε τι μας επιφυλασσει το μελλον αλλα και αυτος τι περιμενει; Οντως θελει χρονο οπως μου λεει να δουλεψει με τον εαυτο του; ή απλως με εχει καβατζα στο κατω κατω επειδη ημουν η πρωτη του σχεση και δεν μπορει προς το παρον να το δει αλλιως; και θελει να με εχει δεδομενη μεχρι εκεινος αποφασισει, αν αποφασισει, να ξανα ερθει; Μου ειπε μαλιστα οτι αν προχωρησω με καποιον αλλον θα θελει να το ξερει για να μην ελπιζει οτι υπαρχει μελλον μεταξυ μας... Αυτο βγαζει μια ανασφαλεια η οποια δεν ξερω απο που πηγαζει. Οταν τον ρωτησα αν ολον αυτον τον καιρο δεν εκανε κατι αλλο με αλλη μου απαντησε πως "θα στο ελεγα, ετσι κ αλλιως δεν ειχαμε κατι". Αυτο με νευριασε καπως γιατι δεν συνδεεται με ολα τα παραπανω. Δηλαδη πως πρεπει να το δω; οτι δεν εχουμε κατι αλλα παραλληλα πρεπει να του ειμαι και πιστη γιατι αυτος θα αποφασισει καποτε να ερθει; και την πιτα ολοκληρη και τον σκυλο χορτατο; οχι οτι με ενδιαφερει το ερωτικο κομματι, προς το παρον ειναι το τελευταιο που σκεφτομαι γιατι εχω αλλα θεματα να ασχοληθω, αλλα δεν μπορω να καταλαβω αν ειναι ειλικρινης και πως το βλεπει τελος παντων. Δηλαδη πηρε μια αποφαση να εχει την ελευθερια του, να παρει μια ανασα οπως λεει, να κανει ολα οσα ελεγε οτι δεν μπορει οταν ηταν μαζι μου και θελει και την επιβεβαιωση οτι θα ειμαι εκει για αυτον; ενω λεει κιολας οτι "εισαι ελευθερη να προχωρησεις αν θες, αλλα δουλεψε με τον εαυτο σου". Καπως ανωριμο δεν ακουγεται; Εσεις τι λετε να σκεφτεται εν τελει; Γενικα ολα αυτα τα χρονια ηταν αρκετα πονηρουλης, σε πολλα θεματα ωστοσο ο ιδιος λεει οτι μαζι μου παντοτε προσπαθουσε να ειναι ειλικρινης και οτι μονο με εμενα αφεθηκε και ειδα τον πραγματικο του εαυτο κλπ κλπ Δεν ξερω ρε παιδια, τι να πω; τι να κανω;

Πριν λίγους μήνες γνώρισα ένα παιδί, εμφανίσιμος, έξυπνος συνομήλικος, να λέω κάτσε να δούμε που ' ναι ο λάκκος. Βγαίνουμε, περνάμε όμορφα, έρχεται και στο σπίτι μου, όμως χωρίς να γίνει κάτι καθώς του είχα εξηγήσει ότι έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς για μια υποχρέωση και γενικά περάσαμε το βράδυ μας ρομαντικά. Έκτοτε, μιλούσαμε καθημερινά, αλλά ουδέποτε λόγος να βρεθούμε. Μια θα γυμναζόταν, μια θα ήταν σχολή, άλλοτε θα είχε κανονίσει. Λέω εντάξει, μπορεί να μην ενδιαφέρεται. Ωστόσο, τα μηνύματα σταθερά και με ενδιαφέρον. Στο καπάκι, τον πετυχαίνω και έξω και η συμπεριφορά του με εξέπληξε. Μιλούσαμε σαν δύο αγαπημένοι φίλοι (περίμενα κάτι τυπικό και σύντομο). Για να τελειώνω, με τα μηνύματα φως στο τούνελ δεν είδαμε και σταματήσαμε να μιλάμε από δική μου πρωτοβουλία. Τον είδα τυχαία πριν από λίγες μέρες, ενώ είχα πάει για διάβασμα και πάλι τα ίδια. Μιλήσαμε, προσφέρθηκε να κάτσουμε κάπου αλλού να τα πούμε και όταν έφυγε προσφέρθηκε να με γυρίσει. Στο μεταξύ, ερωτικά είχαμε συνευρεθεί μια φορά. Είμαι εγώ τρελή; Έχει κοπέλα; Ήθελε τελικά μια φίλη και δεν μου το λέει;

Έχω κουραστεί να κάνω οικονομία. Από τότε που έπιασα δουλειά έβαλα ως στόχο να αποταμιέυω ένα ποσό κάθε μήνα (μην φανταστείτε μεγάλο) ώστε εάν μείνω πάλι χωρίς δουλειά τουλάχιστον να έχω ένα κομποδεμα. Αμοιβομαι λίγο πιο πάνω απο τον βασικό και παρόλο που μένω σε δικό μου σπίτι στο τέλος του μήνα δύσκολα τα βγάζω πέρα. Δεν μπορώ να πω, τόσους μήνες έβαλα ένα καλό ποσό στην άκρη αλλά όλο αυτό με έχει κουράσει γιατί πραγματικά δεν ζω, δεν αγοράζω πράγματα για τον εαυτό μου όπως ρούχα, παπούτσια κτλ παρά μόνο πολύ σπάνια. Το μόνο που δεν κάνω οικονομία είναι στο φαγητό όπου παίρνω ότι τραβάει η όρεξη μου, όχι ότι παίρνω ακριβά προϊόντα απλά δεν θα πω δεν θα φάω πίτσα γιατί κοστίζει π.χ. Θέλω να κάνω επισκευές στο σπίτι αλλά κοστίζουν χιλιάρικα, δηλαδή αυτό είναι η ζωή; Να κάνω σκληρή οικονομία για μήνες ή χρόνια για να διορθώσω απλά ένα πράγμα; Αυτοκίνητο πότε θα πάρω; Έπιπλα της προκοπής; Όλα αυτά τα κατα τα άλλα για άλλους απλά, εγώ θα πρέπει να κάνω σκληρή οικονομία για πάντα και πάλι αν θα τα καταφέρω να τα αλλάξω. Η ζωή είναι άδικη και πανάκριβη, άλλοι αλλάζουν πανάκριβα αυτοκίνητα καθε 2 χρόνια και εμείς μετα βιας βγάζουμε τον μήνα ενώ δουλεύουμε κανονικά με φουλ άγχος και τρέξιμο. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα ήταν εάν είχα να πληρώσω και νοίκι

Τους τελευταίους δύο μήνες μπήκε στην παρέα η ξαδέρφη μιας φίλης. Όμορφο κορίτσι, έξυπνο, με χιούμορ. Βγαίναμε συχνά σα μεγάλη παρέα. Επεδίωκε να βρίσκεται δίπλα μου. Ρωτούσε την παρέα για το παρελθόν μου και αν θα ήμουν κι εγώ στην έξοδο. Διασκέδαζε με τα αστεία μου και γενικά έδειχνε έντονο ενδιαφέρον. Ή έτσι νόμιζα. Τέλος πάντων, επειδή μου άρεσε γενικά, της ζήτησα να βγούμε οι δυο μας και της το είπα, ζητώντας τη να σκεφτεί και να μου πει αν θα ήθελε να προσπαθήσουμε να δούμε αν μπορούμε να είμαστε μαζί. Μου απάντησε ότι η πρόταση μου την τιμάει (έτσι μου είπε), αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι γιατί μόλις είχε βγει από μια σχέση και δεν ήταν έτοιμη. Δεν το ήξερα (αποδείχθηκε ότι έλεγε αλήθεια). Τίμια απάντηση και εννοείται ότι το δέχτηκα. Την ενημέρωσα όμως ότι ναι μεν μπορούμε να συνεχίσουμε εδώ κι εκεί να κάνουμε παρέα, αλλά όχι με τη συχνότητα που βγαίναμε, καθώς φίλους έχω και δε θέλω άλλους και ειδικά γυναίκες. Πέρασε κάνα μήνας. Θα βρεθήκαμε στην παρέα 2-3 φορές για έναν καφέ. Όλα καλά. Και ξαφνικά με πιάνουν οι κολλητοί και μου λένε ότι η Μάρθα θα κόψει από την παρέα, γιατί λέει της ζήτησα να κάνουμε σχέση, αυτή αρνήθηκε και νοιώθει άσχημα και παρείσακτη. Τι να πω; Αυτό κατάλαβε;