Θυμαμαι παντα οποτε πηγαιναμε να προχωρησουμε στη ζωη μας, ανακατευοταν και μας εκανε χαλαστρα. Ειτε στα προσωπικα ειτε στα επαγγελματικα μας. Δεν θελει να μας βλεπει να προοδευουμε, να ειμαστε ανεξαρτητα και ευτυχισμενα ατομα. Συνεχεια εκανε παρεμβασεις και μας γυρναγε στο μηδεν. Δεν εχω αλλη ενεργεια να προχωρησω. Δεν μπορω να καταλαβω τι υπαρχει στο μυαλο μιας τετοιας μητερας. Να θελει να βλεπει τα παιδια της αχρηστα, αποτυχημενα, δυστυχισμενα. Δεν εχω αλλη δυναμη. Παντα μας τραβουσε στον πατο. Εχω καταρρευσει ψυχολογικα.