Διάβασα προλίγο την εξομολόγηση ενός κοριτσιού, το οποίο αναφέρει πως υποψιάζεται τη μητέρα της για τη σύναψη εξωσυζυγικής σχέσης. Έχω να πω το εξής: Είμαι μάνα 2 παιδιών, αγόρι, κορίτσι, τα οποία σπουδάζουν σε διαφορετικές πόλεις. Με τον άντρα μου παλεύαμε μια ζωή για να μην τους λείψει τίποτε. Είμαστε ευκατάστατοι, αλλά ύστερα από αρκετό κόπο. Οι δουλειές και των 2 μας απαιτητικές κι αυτό μας απομάκρυνε κι ως αντρόγυνο. Όταν του έλεγα να πάμε ένα ταξίδι οι 2 μας, για να ξεφύγουμε λίγο από τη ρουτίνα, μιας και τα παιδιά μας πλέον μεγάλωσαν, ήταν πάντα αρνητικός. Προτιμούσε τα καφέ μόνος του και να βλέπει μπάλα. Μια Κυριακή τη βδομάδα, θα πηγαίναμε οικογενειακώς για φαγητό με τα παιδιά και η ψυχαγωγία μας έξω θα ήταν μόνο αν μας το πρότειναν φίλοι κοινοί. Διάθεση για σεξ ποτέ. 1 φορά το χρόνο κι εκείνο ύστερα από δικές μου πιέσεις. Γνώρισα ένα συνάδελφο λοιπόν στη δουλειά, (έχει έλθει τον τελευταίο χρόνο), κάποια χρόνια μικρότερό μου, στον οποίο βρήκα αυτό που δε βρήκα στον άντρα μου, προθυμία δηλαδή. Βρισκόμαστε απλά για να περνάμε καλά, κι όλο αυτό με έκανε να δω τη ζωή με άλλα μάτια. Τα παιδιά μου δε φαίνεται να έχουν καταλάβει κάτι, αλλά δε με ενδιαφέρει. Δε σκοπεύω να χωρίσω με τον άντρα μου, καθαρά για περιουσιακούς λόγους και για το καλό των παιδιών μου. Όμως δε θα παραμερίσω τίποτε που με κάνει ευτυχισμένη και πλήρη, μόνο και μόνο για εγωισμό τρίτων. Εφόσον είμαι καλή ως μάνα, στα παιδιά μου δεν αφορά το τί κάνω εκτός σπιτιού. Αυτά ήθελα να πω, για να υπερασπιστώ τις γυναίκες που έφτασαν σε σημείο να κάνουν το ίδιο.