ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως είναι δυνατόν να αγαπάς έναν άνθρωπο παρ'όλη την στεναχώρια/πίκρα/ξενέρα/απογοήτευση/μιζέρια που έχεις δεχτή από το άτομό του... ήμουν με μία κοπέλα 1μιση χρόνο μαζί (τώρα που γράφω αυτή την εξομολόγηση έχουμε 1 χρόνο και κάτι μήνες που χωρίσαμε, αυτή φυσικά προχώρησε στη ζωή της σαν να μην υπήρξα τίποτα πέρα από ένα απλό κεφάλαιο ενώ εγώ ακόμα τη σκέφτομαι σαν να μην πέρασε μία μέρα , που λέει και το τραγούδι του Γιώργου Δημητριάδη) και σε όλα εγώ υποχωρούσα, πάντα της έκανα όλα τα χατήρια, εκπλήρωνα κάθε της παραξενιά και πάντα συμβίβαζα τα δικά μου θέλω και τα δικά μου σχέδια με με τις δικές της επιθυμίες...και κάποτε σταμάτησα απλά να υπακούω, σήκωσα κεφάλι, και πολύ γρήγορα ήρθε το τέλος...και γιατί ακόμα βλέπω το φεγγάρι και θυμάμαι τότε που το κοιτούσα ενώ την είχα αγκαλιά; δεν υπάρχει γιατί...γιατί αυτό λέγεται "καψούρα" και σε κάνει ενώ χώρισες εδώ και τόσο καιρό ακόμα να νοσταλγείς και την σκιά της ακόμα.. πιστεύω θα ήταν όλα τόσο πιο απλά αν κάποιος μπορούσε να επιβληθεί του συναισθήματος και να τα αφήσει όλα πίσω του, έτσι απλά...

...οταν ερωτευτηκα και πηγα με γυναικα (ειμαι κι εγω γυναικα). Δεν υπαρχει πιο ομορφο πραγμα απο το να ανακαλυπτεις ποιος εισαι κι επιτελους να αισθανεσαι την ομορφια της αγαπης και του ερωτα χωρις να νομιζεις οτι κατι δεν παει καλα με εσενα. Μου πηρε 30 χρονια...

Ναι αυτο το θεμα με απασχολει σε μεγαλο βαθμο εδω και καποια χρονια. Εχω σκεφτει να ξεκινησω ψυχολογο μηπως με βοηθησει στις σκεψεις μου, αλλα καθε φορα που το παιρνω αποφαση, με ενα μαγικο τροπο φτιαχνουν (παροδικα) μεσα μου τα πραγματα οποτε το ξεχναω. Εχω δυο κολλητες, τις λατρευω. Κι εκεινες το ιδιο. Ειμαστε παρα πολλα χρονια φιλες και εχουμε ενα πολυ ιδιαιτερο δεσιμο. Ωστοσο, υπαρχουν φορες που οταν ειμαστε οι 3 μας νιωθω οτι εκεινες "συμπαθιουνται" περισσοτερο μεταξυ τους και πως ισως χωρις εμενα θα ηταν το ιδιο οκ με το οταν ειμαι. Εχουμε συζητησει αυτο το θεμα εμμεσως και στο παρελθον και συνειδητοποιησα οτι δεν ισχυει αυτο που πιστευω. Αυτο που ισχυει ειναι οτι μαλλον εγω βυθιζομαι στις σκεψεις μου και σκεφτομαι οτι εφοσον δεν ειμαι συνεχεια το κεντρο της προσοχης τους, μαλλον δεν τις γεμιζω σαν φιλη πια. Προσπαθω να το ξεπερασω και να ηρεμησω λιγο τα συναισθηματα μεσα μου γιατι εν τελει μονο κακο σε εμενα κανω. Υπαρχουν στιγμες που νιωθω οτι χρειαζεται να κανω υπερπροσπαθεια για να τους ειμαι αρεστη, ενω απλα πρεπει να ειμαι ο εαυτος μου, γιατι ετσι με αγαπανε. Επισης, πρεπει να αποδεχτω οτι και το να ταιριαζουν εκεινες σε πιο πολλα πραγματα απ'οτι εγω με εκεινες, δεν με καθιστα λιγοτερο φιλη τους. Μεγαλωνουμε και αλλαζουμε και ειναι απολυτα φυσιολογικο. Δεν ξερω τι αλλο πρεπει να εχω στο μυαλο μου ωστε να μην μου επιτρεπω να σκεφτομαι με αυτο τον τροπο. Ισως χρειαζεται να μην ειμαι ενοχικη συνεχεια και να πιστευω οτι δεν αρκω. Σας εχει συμβει κατι αντιστοιχο;

Γεια σας. Πριν λίγο καιρό ήρθε στη δουλειά μου μια γνωστή μου γειτόνισσα να την εξυπηρετήσω και μου είπε ανοιχτά πως έχω ανάγκη μια αντρική συντροφιά. Με ξάφνιασε γιατί δεν της έχω κλαφτεί ποτέ για κάτι τέτοιο και δεν το δείχνω. Εξάλλου δεν κάνουμε και παρέα, απλώς τη χαιρετάω τυπικά στο δρόμο. Της είπα πως αυτό δεν αφορά κανέναν και γενικώς η προσωπική μου ζωή. Πώς γίνονται αδιάκριτοι οι άνθρωποι ώρες ώρες και στεναχωρούν τους άλλους; Τι τους νοιάζει; Αν δεν της το ξέκοβα η συζήτηση θα γινόταν βαθύτερη, διότι καταβάθος εννοούσε ότι μεγαλώνω και πρέπει να παντρευτώ. Κάνω μεγάλο αγώνα μεσα μου να πάψω να στεναχωριέμαι που τα συναισθηματικά μου είναι ανύπαρκτα και νιώθω άδεια σε αυτό το τομέα και έρχονται κάποιοι και σε ρίχνουν. Λες και δεν ξερω αυτό που μου λείπει. Απλά δεν συμβαίνει...

Είμαι με ένα παιδί 1,5χρονο τώρα .στην αρχή προφανώς ήταν όλα τέλεια βγαίναμε σεξ βόλτες εκδρομές διακοπές κλπ κλπ και όταν τον χρειάστηκαν συναισθηματικά ήταν πάντα δίπλα μου .τον τελευταίο καιρό όμως έχει αλλάξει .το μόνο που σκέφτεται είναι το σεξ .κάθε φορά που βρισκόμαστε σε σπίτι το έχει δεδομένο ότι πρέπει να κάνουμε .μιλάμε από μηνύματα και το μόνο που θα κάνει είναι να στείλει κάποιο πονηρό αστείο η κάτι τέτοιο ένα meme .σπάνια θα ρωτήσει κάτι του τύπου τι κάνεις; Πως πήγε εκείνη η δουλειά ξέρω γω(έλειπα κάποιες μέρες)και κατάλαβα ότι από απόσταση το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο.ενω στις αρχές κάναμε βιντεοκλήση και φαινόταν ότι ήθελε να μου μιλήσει τώρα θα απαντήσει σε μήνυμα μετά από καμιά ώρα .και γω δεν λέω κάτι γιατί δεν θέλω να φανώ πιεστική και ότι τον περιορίζω .αλλά αλήθεια με στεναχωρεί παρά πολυ αυτό .το μόνο πράγμα που τον νοιάζει είναι αν θα κάνουμε σεξ ακόμα και στα μηνύματα.και όλο αυτό με πιέζει .σπάνια έχω όρεξη πλέον .δεν ξέρω πως να το προσεγγίζω το θέμα γιατί είναι η πρώτη μου σχέση και φοβάμαι .δεν ξέρω τα ρίχνω στον εαυτό μου ότι κάνω κάτι λάθος και δεν θέλει να περνά χρόνο μαζί μου (ποιοτικό χρόνο εννοώ)αισθάνομαι πως με βαρέθηκε .να κάτσει μια φορά να συζητήσουμε να αγκαλιάστουμε στο κρεβάτι χωρίς να ξέρω ότι τώρα θέλει σεξ και γω δεν θέλω και μετά θα κρατάει μούτρα.ειναι σκατα κάποιος να μην θέλει να σε γνωρίσει .δεν μπορώ να τον γνωρίσω ούτε εγώ .και έκανα προσπάθεια αλήθεια προσπαθώ να του μιλήσω να κάνουμε πράγματα μαζί αλλά δεν ανοίγεται παραπάνω από όσο ξέρω και με πληγώνει πολύ αυτό .δεν ξέρω πως να του το πω αλλά με πνίγει .πριν από λίγο μου ζήτησε φωτογραφίες αλλά εγώ δεν θέλω και δεν έστειλα προφανωςαλλα κάνει το silent treatment.δεν ξέρω πως να το ανοίξω σαν θέμα χωρίς να γίνει πανικος

Μετά από μια πολύ τοξική φιλιά χρόνων,είπα να κάνω το βήμα να αποχωρήσω.Ειπαμε ότι έχουμε προβλήματα και οι δύο και άπλα έγραψα ότι τον αγαπώ και όλα καλά αλλα δεν ξαναπήρα τηλ να δω τι κάνει...κάθε μερα τηλεφωνιομασταν...ίσως κουράστηκα... Να είναι καλά αυτό μόνο

Έχω φτάσει σε αδιέξοδο.Έχω ξεμείνει από φίλες,φίλους,σχέσεις,δουλειά,τα πάντα.Είμαι όλη μέρα μέσα σε 4 τοίχους με τους γονείς μου.Τι να κάνω?Να παραιτηθώ και να συμβιβαστώ ότι όλη η υπόλοιπη ζωή μου θα είναι έτσι ή να βάλω μπροστά και να τα ξαναπάρω όλα πίσω?Το πρώτο είναι πιο εύκολο,αλλά όχι και τόσο καλό.Το δεύτερο θέλει πολλή δύναμη,προσπάθεια και υπομονή....

... όταν δεν έχεις κανέναν γύρω σου; Έχω βγει και μόνη μου σε καφετέρια, ήταν οκ αλλά ένιωθα εντελώς εκτός. Πολλή μοναξιά ρε φίλε, σ/κ και είμαι όλη μέρα μέσα...

Γίνεται? Όλοι προχωρούν στη ζωή τους, και παρόλο που νιώθω περίεργα στο θέμα της σύγκρισης εγώ δεν θέλω. Θέλω να κάνω ένα διάλειμμα από όλα. Για λίγο μέχρι να βρω τον εαυτό μου. Πέρασα και περνώ στρεσογόνες περιόδους. Σκέφτομαι να σταματήσω απο τη δουλειά απλά για να αποφασίσω τι θέλω χωρίς αντιπερισπασμούς. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Θα έχω καποιο επίδομα ανεργίας για τα έξοδα μου και από κει και πέρα βλέπουμε. Έχω πολύ ανάγκη απλά να μην κάνω τίποτα για λίγο.