ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω άσχημα για κάτι και θέλω τη γνώμη σας. Ο συντροφος μου με τον οποίο έιμαστε 1 χρόνο μαζί είναι πολύ της παρέας πλακατζής, με χιούμορ έχει μεγάλο κοινωνικό κύκλο και πραγματικά όλοι τον αποζητούν. Μερικές φορές νιώθω οτι το παρατραβάει όμως. Εγω είμαι πολύ σοβαρή ίσως ειναι και η φύση της δουλειάς μου, ως συμβολαιογράφος και νιώθω οτι με κάνει ρεζίλι. Δηλαδή χθες γνωρισε μια φίλη μου η οποία και αυτή είναι σοβαρή και δε της έκανε καλή εντύπωση. Εγω περνάω τέλεια μαζί του με κάνει και ξεχνιέμαι και γελάω , όμως είλικρινά νιώθω οτι το παρατραβάει είδικα αν πιει λίγο παραπάνω λέει βλακειες για να γελάσουν οι άλλοι . του το είπα χθες και είδα οτι τον πλήγωσα και μου είπε κάνω χαβαλέ.που είναι το κακό? φυσικά και συζητάει σοβαρά και έχει τρομερές απόψεις και γνώσεις σε πολλά θέματα, αλλά όταν τον πιάνει και κάνει πλάκα λέει ανούσια και περιττά πραγματα που γελάει με την παρέα του όμως ο δικός μου κύκλος δε τα βρίσκει αστεία. πχ χθες έλεγε στη φίλη μου τι σου έχουν κάνει και είσαι τόσο σοβαρή και αυτή παρεξηγήθηκε ή γυρισε της είπε πες τα όλα για τη φίλη σου τι σου λέει για μένα και δε θέλω μαλακ*** και του λέει εγω δεν μιλάω έτσι και σίγουρα θύμωσε. τι κάνω?

Έχω φτάσει σε σημείο να αηδιάζω με την πραγματικότητα των όσων ζούμε. τι να πρωτοπώ;; Οτί βγαίνω σε ένα μπαράκι, (όχι κανένα Μυκονιάτικο που το πιο φτηνό κοκτέιλ κάνει 20€ , μιλάω για Χαλκιδική) και πιάνω την κουβέντα με κοπέλα και λίγο πολύ, εμμέσως πλην σαφώς, μου ζητάει το ίνστα μου για να με τσεκάρει. Πότε έγινε της μόδας, εκούσια μάλιστα, να δίνεις στον άλλον το δικαίωμα να δει μέσα από μία κλειδαρότρυπα, την προσωπική σου ζωή;; Δυστοπικό βιβλίο του George Orwell γίναμε!! Και συνεχίζω, με άλλο που μου συνέβη, ανέβασα στο fb ένα post και επειδή ενοχλήθηκε ένας στην δουλειά μου, μου πέταξε σπόντα. Ενώ δεν μιλάμε καν, απλά το ανάρτησα δημόσια και το είδε, δεν είμαστε φίλοι στο fb. Νομίζω το πράμα έχει ξεφύγει του έλεγχού μας, θα καταλήξουμε όπως στη ταινία The Circle του 2017 με την Έμμα Γουάτσον, άμα δεν την έχετε δει οπωσδήποτε δείτε την, δείχνει τη ζωή μας με τα social media...τι να πω..

Ο πατέρας μου έχει γίνει ανυπόφορος... Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ότι οι άντρες μετά τα 60 παθαίνουν κοκομπλόκο αλλά μιλάει συνέχεια άσχημα, έχει αγριεμένο τόνο, με το πού μπαίνει στο σπίτι νιώθεις μια μαυρίλα να σκεπάζει τον χώρο. Δεν αντέχω άλλο, θέλω να φύγω από το σπίτι! Αλλά με τα οικονομικά είναι δύσκολα. Δεν γίνεται άλλο, έχω περάσει τα 27, δεν είμαι πια νήπιο, απλά δεν αντέχω! Θέλω να βγω έξω να ζήσω...

Το έχω πάρει απόφαση, θα φύγω όμως θέλω μετά να κάτσω για ένα διάστημα και μετά να ψάξω για άλλη δουλειά. Υποχρεώσεις δεν έχω. Έχω κουραστεί θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Οι δικοί μου δεν το καταλαβαίνουν , δεν καταλαβαίνουν ότι θέλω ένα διάστημα προσαρμογής και μετά να πάω για άλλη δουλειά. Δεν μπορώ αυτή την καταπίεση.

Ο άντρας μου από τότε που τον γνωρίζω σχεδόν 10ετια δουλεύει από μικρό παιδί. Επέλεξε να έρθει στο χωριό που είχα καταγωγή ώστε να γνωρίσει τους δικούς μου. Βρήκε δουλειά άλλαξε τα πάντα από χαμάλης κυριολεκτικά δοκίμασε τα πάντα. Βρεθήκαμε σε μια δύσκολη κατάσταση και έχασε τη δουλειά του .Οπότε και επιστρέψαμε στο πατρικό μου .Και εδώ ξεκίνησε η αρχή του τέλους. Ο σύζυγος μου δεν ξέρει από φρούτα και όλοι οι καλοθελητες το απέδιδαν στο ότι δεν ήθελε. Βρίσκεται ταμείο αυτή τη στιγμή και με βοηθάει με το παιδι στο σπίτι μιας και περιμένω και δεύτερο . Ο μπαμπάς μου ότι πιο τοξικό κυκλοφορεί τον βρίζει συνέχεια και τον υποτιμαει και εγώ σε προχωρημένη εγκυμοσύνη να βρίσκομαι στη μέση με ένα νήπιο. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μη λέμε ούτε καλημέρα μεταξύ μας στο ίδιο σπίτι.. θέλουμε να φύγουμε αλλά να εξαντλήσει το διάστημα της ανεργίας του. Αυτό τους λέμε κάθε φορά και τον βρίζουν. Απλώς ήθελα να τα πω κάπου γιατί είμαι και εγκυος και από την στεναχώρια επειδή είμαι στη μέση και τα ακούω από όλους και είμαι να σκασω

Έχω μια εβδομάδα άδεια και το μόνο που έχω να κάνω είναι θάλασσα. Φίλες καμία, αγόρι ούτε καν... Απογεύματα στο μπαλκόνι με τους γονείς μου που τσακώνονται σχεδόν συνέχεια... Στο κρεβάτι από τις 12. Δεν έχω κάνει πιο μίζερες διακοπές. Και όχι δεν είμαι 70, αλλά 31 χρόνων. Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο σκ@@@ά στη ζωή μου όσο το τελευταίο διάστημα...

Έχω μια φίλη που είναι γενικά αυτό που λέμε σφικτοκ*λα αλλά τώρα που κάνουμε περισσότερη παρέα αρχίζει να με ενοχλεί. Ενω ο μισθός της είναι άνω του βασικού και ως επι τον πλειστον περισσότερος απο το δικό μου , το μόνο που την νοιάζει είναι το τζαμπατζιλικη. Είχαμε πάει για ταινία πριν ένα διάστημα, και δεν ίσχυε η προσφορά εκείνη την ημερα και καθόταν και έψαχνε το φοιτητικό πάσο για να γλιτώσει το 1 ευρώ σαν αποτέλεσμα να χάνουμε τα πρώτα 35 λεπτά ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΦΙΣΚΑ ΤΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ. Μου εχει ζητήσει απειρες φορες να την κερναω καφε , χωρις λογο χωρις τιποτα, και οπότε πάμε σουπερμάρκετ και βγάζω να πληρώσω μπαίνει μπροστά να μαζέψει τους πόντους. Ότι αγοράζω πχ καλλυντικά, αντηλιακα γενικοτερα αναλώσιμα πράγματα οταν παμε διακοπές τα χρησιμοποιει και αυτή. Με ρωτάει ποσο εκανε το καθε καινουριο ρουχο μου και γενικη επιθεώρηση τιμης και που βρηκε φθηνοτερη εκδοχη του. Κανει χωρίς την συνεναιση μου λογαριασμους με τα δικά μου στοιχεία και αριθμο κιν για να πάρει κάτι κουπονια, ενώ δεν δισταζει να μαζεψει το φραγκο που επεσε απο καποιον καψερο στο δρομο. Καθε φορά παίρνει μέρος σε κατι χαζο διαγωνισμούς για δωρεαν αναψυκτικα, και για να πάμε να κάτσουμε κάπου να πιούμε πρεπει να παμε στο πιο φθηνο, βρωμερο στριμωγμενο μερος. Βγαίνουμε χαλαμε πχ 5 ευρω και πηγαινει και παιζει καπακι σκρατσ .Μου κάνει παρατήρηση και μου την λέει εμμέσως όταν δίνω τιπς σε σερβιτορο τυπου "εαν δεν εδινες στο παιδι θα ειχες τωρα για να αγορασεις το ταδε ".Πραγματικά ειδικά όταν είσαι κοπελα στην ηλικία 22-25 χτυπάει άσχημα. Νόμιζα πως δυσκολεύοταν οικονομικά και δεν την κατηγορουσα, αλλά μια φορά την πήγε ο πατέρας μου στο σπίτι της με το παπακι (στην άλλη άκρη) κάτι που μου ζήτησε με αρκετό θράσος για να μην πληρώνει ταξί ενώ ήταν 2 τα χαράματα, και ο ίδιος μου είπε πως ζει σε μια από τις καλύτερες γειτονιές της περιοχής.

Ο ηλιος ποτε δεν δυει, ο ηλιος ποτε δεν ανατελλει. Ο ηλιος ειναι σταθερος, ακινητος. Η γη γυριζει γυρω απο την τροχια του. Ο ανθρωπος εχει την ταση να ρομαντικοποιει την κρυα απεραντοσυνη του διαστηματος και δινει σε ολα καποιο νοημα, ενα "γιατι" , εναν μυθο, τα ντυνει με ποιηση και θαυμασμο και τα καταφερνει περιφημα σε αυτο. Του αρεσουν οι συμβολισμοι και οι αντιθεσεις. Μαυρο - ασπρο, καλο - κακο, ανατολη - δυση, ζωη - θανατος. Οταν συνειδητοποιησεις πως ειναι στο χερι σου να δωσεις το δικο σου νοημα, το δικο σου ορισμο για ολα, ως ανθρωπος που εισαι κεσυ, ειτε εισαι κυνικος ρεαλιστης ειτε hopeless romantic, ειναι ολα -κυριολεκτικα και μεταφορικα- στο χερι σου. Το καλοκαιρι ποτε δεν τελειωνει και ας χαλαει ο καιρος μετα τον Σεπτεμβρη σιγα σιγα. Το καλοκαιρι ειναι μεσα μας, ειναι η διαθεση των ανθρωπων να βγουνε, να πανε ταξιδια, να γλεντησουν, να κανουν γνωριμιες, να απολαυσουν τη φυση. Με τον ιδιο ενθουσιασμο και την ιδια εκρητικη ενεργεια που ζουμε το καλοκαιρο στο επακρο του, καθε στιγμη, καθε μερα, ναι, ετσι πρεπει να ζουμε 365 μερες τον χρονο, ειτε χιονιζει ειτε βρεχει. "Εισαι οσο νιωθεις" που λενε οι σοφοι στους ηλικιωμενους που στα 70 τους εκφραζουν τις αναγκες/επιθυμιες τους για μεγαλα πραματα οπως π.χ να πανε στην Ντισνευλαντ, να μαθουν Τανγκο, να τραγουδησουν το Sole Mio καραοκε, να ανεβουν στο Εβερεστ, ή οτιδηποτε δημιουργησει η ακορεστη φαντασια τους και η θεληση τους για ζωη. Ετσι ακριβως ειναι, οσο νιωθουμε ειμαστε, αλλοι νιωθουν 20αρηδες και ας πατησαν τα 60, αλλοι νιωθουν σαν να τα εχουν δει ολα ενω δεν ειδαν ακομα τιποτα. Το μονο κακο ειναι οτι στην καθημερινοτητα ξεχναμε πως η ζωη ειναι ενα θαυμα (οπως και αν το δεις το περι προελευσης της ζωης, κτλπ) και δεν συνειδητοποιουμε πως δεν ηρθαμε σε αυτον τον κοσμο για να περιμενουμε το ποτε θα ζησουμε. Η ζωη δεν ειναι αναμονη. Η ζωη ειναι πραξη. Εδω και τωρα, ακριβως επειδη δε ξερεις το "μετα" που θα εισαι, το "εδω" το ελεγχεις (στο βαθμο που μπορεις) και αυτο πρεπει αν εχει σημασια. Ο χειμωνας, το καλοκαιρι, η δυση, η ανατολη...ολα μερος του ιδιου συνολου ειναι..

Ποσο διαφορετικες ζωες θα ειχαν ολοι αν αλλαζαμε εναν μικρο παραγοντα, ας πουμε μια μερα. Τι εννοω; Πριν 3 χρονια περιπου γνωρισα μια κοπελα σε dating app. Γνωριστηκαμε, βγηκαμε, ανακαλυψαμε ο ενας τον αλλον, ειδαμε πως ταιριαζουμε, εκανε τον κυκλο του και τα φτιαξαμε. Για να μη πολυλογω, μετα απο 1,5 χρονο αυτη (που δεν ειχε ξεπερασει ποτε τον πρωην της και της ειχε μεινει απωθημενο το οτι χωρισανε λογω αποστασης) οταν χωρισε ο πρωην της με τη δικια του σχεση, του εστειλε μηνυμα για "χρονια πολλα", τα τυπικα δηλαδη, επειδη ειχε γενεθλια..Μονο αυτο ελεγαν μετα αφου χωρισανε, απλα ενα "χρονια πολλα" στα γενεθλια, τιποτα αλλο. Και της ειπε ολη την ιστορια, γιατι χωρισε κτλπ. Και το εφερε η κουβεντα και της ειπε οτι την αγαπαει ακομα και ας εγινε ο,τι εγινε. Και αυτη του ειπε οτι και αυτη νιωθει ακομα κατι για αυτον. Μετα απο 1 βδομαδα χωρισαμε. 1,5 χρονος περασε απο τοτε και εγω ακομα εμεινα με το "γιατι...;" και το σκεφτομαι και το σκεφτομαι...κατι καρμικο εχει η ολη ιστορια.. την μερα που ετυχε μεσα στις 365 μερες να χωρισει αυτος, ηταν τα γενεθλια του και του εστειλε μηνυμα αυτη, αν ηταν μια μερα ειτε πριν ειτε μετα, θα περνουσε 1 χρονος ακομα... επισης, την μερα που την γνωρισα, ηταν η τελευταια μερα που ειχα προφιλ στο dating app. Συμπληρωνα ακριβως 31 μερες (1η του Μαρτιου το ανοιξα) και επειδη δεν μιλησα με καμια που να μου κινησει το ενδιαφερον, το ειχα παρει αποφαση πλεον και ειπα "ε αν μεχρι και αυριο, 31 Μαρτιου, που κλεινω μηνα, δεν γνωρισω καποια, απλα θα το κλεισω, δεν εχει νοημα". Και την τελευταια μερα γνωρισα αυτην. 1 μερα αλλαζεις, ενα τιποτα κυριολεκτικα, 24 ωρες απο τους εκατονταδες μηνες, απο τις χιλιαδες βδομαδες, απο τις εκατομμυρια ωρες της ζωης σου, και ολα ανατρεπονται. Ποιος ξερει που θα βρισκομουν τωρα αν περνουσε αυτη η 1 μερα χωρις να κανουμε match ή αν δεν χωριζε ο πρωην της την μερα των γενεθλιων του...1 μερα που σου αλλαζει 1 ζωη...

Είμαι 26 χρόνων και έχω να δουλέψω 3 χρόνια λόγω κατάθλιψης και κοινωνικής φοβίας.Το γεγονός ότι οι δουλειές που έκανα παλιότερα ήταν στα πλαίσια πρακτικής ή σε τηλεφωνικό κέντρο κάνει τα πράγματα χειρότερα.Δεν έχω ξανακάνει ποτέ δουλειά με οποιαδήποτε εξυπηρέτηση πελατών όπου θα πρέπει να κλείνω ραντεβού να είμαι σβέλτη και να τους εξυπηρετώ με ακρίβεια και χαμόγελο.Ξέρω πολύ καλά πως είναι άλλο να τους έχεις μπροστά σου να τους εξυπηρετήσεις και άλλο από το τηλέφωνο απρόσωπα σε τηλεφωνικό κέντρο της πλάκας που δεν σε νοιάζει και απλά αν το κλείσουν πας στην επόμενη γραμμή..Οι περισσότερες δουλειές entry πάνω στο πτυχίο μου είναι αυτό ακριβώς.Ταμείο-γραμματεία-εξυπηρέτηση.Νιώθω ότι στην ηλικία μου θα έπρεπε ήδη να έχω κατακτήσει αυτές τις δεξιότητες και να είμαι άνετη έστω από άλλες δουλειές όπως σέρβις αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με τέτοιες δουλειές και τώρα νιώθω ότι αυτό μου έχει κάνει τεράστιο κακό.Θα πηγαίνω σε συνέντευξεις ή σε δοκιμαστικά..θα βλέπουν την απειρία μου και την αμηχανία μου και θα με διώχνουν.Θα έχουν προσδοκίες από μένα λόγω ηλικίας και εγώ δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ και θα φαίνομαι σαν προβληματική απροσάρμοστη..δεν έχω τίποτα άλλο στην ζωή μου και μάλλον δεν θα μπορώ να έχω ούτε μια δουλειά που για άλλους είναι παιχνιδάκι.