7.7.2013 | 01:54
Τα παράθυρα κάνουν ουουουου
και φοβάμαι. Αυτό σου είχα πει. Φυσάει απόψε και φοβάμαι. Αλλά εσύ δεν είσαι εδώ και δεν ήσουν ποτέ εδώ. Υπήρχες μόνο στις ψευδαισθήσεις μου και στα βλέμματα που αντάλλαζες μόνο μαζί μου. Έτσι ελπίζω δηλαδή. Ότι έστω υπήρχες εκεί. Γιατί αν δεν υπήρχες πουθενά τότε είμαι τρελή. Και φοβάμαι πως είμαι τρελή. Και φοβάμαι που είμαι μόνη μου στο σπίτι Σαββατιάτικα και φοβάμαι που ο αέρας ουρλιάζει παντού γύρω μου. Ίσως επηρεασμένη από το κρασί ή το σκοτάδι ή τη μοναξιά, έκλεισα τα βλέφαρα μου για λίγο και νόμιζα πως ο αέρας θα σηκώσει αυτό το σπίτι και θα το πάει κάπου μακριά. Να φύγω μακριά! Αυτό θέλω. Και υπάρχεις εσύ, που δεν υπήρχες ποτέ. Ήσουν άλλο ένα όνειρο που είχα ζωγραφίσει με τα πιο όμορφα χρώματα μου. Αλλά αυτό που με πονάει είναι ότι πίστευα πως θα γινόσουν πραγματικότητα. Πρέπει να σταματήσω να νιώθω.
