ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξαρτάται από τις συνθήκες κοινωνικοποίησης.
Αλλιώς είναι το να κοινωνικοποιηθείς σε μια έξοδο με συναδέλφους, με φίλους, στο σπίτι ενός γνωστού σου, σε μια έξοδο με τα αδέρφια σου, σε μια έξοδο με τα αδέρφια σου και τους φίλους τους, σε μια οικογενειακή έξοδο, σε μια επίσκεψη σε οικογενειακό τραπέζι κι άλλα χιλιάδες παραδείγματα κι άλλο είναι το να μην έχεις τίποτα από τα παραπάνω και να κοινωνικοποιείσαι απλώς αν τύχει και μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο σε μια μοναχική έξοδο.
Επίσης μετά τη γνωριμία δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει η απομόνωση κι αυτό το κατανοούν οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν.
Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να έχουν φιλικά αισθήματα, να επιθυμούν να κάνουν παρέα, να περνούν ωραία μαζί αλλά να μην σκοτώνονται να βρεθούν κιόλας αλλά αν τύχει να βρεθούν να περνούν ωραία.
Οι συνθήκες της ζωής ορίζουν πολλά.
Και η έντονη επιμονή να βρεθείς με τους άλλους δεν είναι σωστή, φέρνει σε δύσκολη θέση και τους άλλους και τον εαυτό μας, η ''ζητιανιά'' συνάντησης δηλαδή.
Ειδικά όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι και ο καθένας δίνει προτεραιότητα αποκλειστικά στην πάρτη του.

Τα λέτε χαριτωμένα, κι εγώ όταν θέλω να παραστήσω τον συμβουλάτορα τέτοια λέω, δεν σας το λέω ειρωνικά.
Μόνο που τα τελευταία χρόνια βάζω κι ένα disclaimer οταν δίνω τέτοιες συμβουλές γιατί ξέρω πως απλά εκφράζω μια αισιόδοξη όψη των πραγμάτων που καλή είναι σε θεωρητική βάση αλλά στην πράξη δεν ισχύει και πολύ οπότε ας μην τα πάρει όλα αυτά τα αισιόδοξα που λέω ο άλλος κατά γράμμα.
Πάντως είναι καλό πριν συμβουλέψουμε τους άλλους να δούμε κατά πόσον εμείς τηρούμε όσα λέμε ή είναι εφικτό να συμβούν στη ζωή μας όσα προτείνουμε.
Δηλαδή αν πάει κάποιος σε μια κοινωνική εκδήλωση ή δραστηριότητα, ειδικά όσο μεγαλώνει δεν είναι απαραίτητο ότι θα βρει πρόσφορο έδαφος για γνωριμίες.
Δε φταίνε απαραίτητα οι άλλοι αλλά αυτό συμβαίνει.
Όταν κάποιος μόνος άνθρωπος πάει π.χ. σινεμά, θέατρο, σε συναυλία, σε εκδρομή, σε εκδήλωση, οπουδήποτε κι όλοι τριγύρω είναι σε παρέες, δεν είναι τόσο απλοϊκό το θέμα ότι δεν έχει θάρρος να μιλήσει οπότε μένει μόνος.
Δηλαδή τι να πει ένας μόνος άνθρωπος στην αναμονή για το σινεμά ή το θέατρο ή τη συναυλία ή στο εστιατόριο ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού;
Να παει να διακόψει τη συζήτηση των διπλανών του και να πει ''με συγχωρείτε που διακόπτω, ωραία ταινία αυτή που θα δούμε'' ή '' έρχομαι συχνά εδώ, εσείς;'' ή ''ωραίο φαγητό έχει εδώ'', ανάλογα με τον χώρο που βρίσκεται;
Κι οι άλλοι, οι παρέες πώς θα τον αντιμετωπίσουν; Ως ένα γραφικό τύπο που πάει να πιάσει κουβέντα επειδή δεν έχει κανένα γύρω του να συνομιλήσει.
Αν πάλι πάει να συνομιλήσει σε κάποιο μόνο άτομο σαν κι αυτόν (στην σπανιότατη περίπτωση που βρεθεί κάποιο αντίστοιχο μόνο άτομο σε κάποια εκδήλωση) είναι και λίγο παράτολμο και κριντζ, ειδικά με όσες άσχημες ειδήσεις ακούμε καθημερινά και μεγαλώνουν την καχυποψία μας, δύσκολη η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Θα φανεί λοιπόν ότι απλώς ενοχλεί ένα μοναχικό άτομο που κάθεται ήσυχα-ήσυχα και κοιτάζει το κινητό του και πάει και το αποσπά με τη φλυαρία του.
Όσα λέω ισχύουν εκατό τοις εκατό. Όσοι λένε εύκολες συμβουλές στους μόνους ανθρώπους ας σκεφτούν τι απ' όλα αυτά τούς έχει τύχει και πόσες πόρτες γνωριμίας έχουν ανοίξει οι ίδιοι σε μόνους ανθρώπους που γνώρισαν κάπου, όταν δεν πρόκειται για γνωριμία που τους έκαναν γνωστοί ή φίλοι τους.
Τέλος πάντων, δεν μου αρέσει που το προσωποποιήσατε σ' εμένα αλλά απ' την άλλη δε λυπήθηκα και πολύ.
Ας πούμε ότι ζω σε σπηλιά (μιας και την αναφέρατε) για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι.

και, επιπλέον, κάνει κρα ότι ψάχνεσαι να προσκολληθείς.

Ναι, θα μιλήσεις με τη διπλανή παρέα και θα πεις κάτι τετριμμένο. Από την αντίδραση τους θα καταλάβεις αν
σε παίρνει να συνεχίσεις. Αν όχι, δεν επιμένεις, δοκιμάζεις αλλού.

Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε την αντίφαση μεταξύ των δύο παραπάνω προτάσεων τότε κάτι συμβαίνει με την αντίληψη. Ή γίνεται επίτηδες.
Όχι ότι είστε το μοναδικό άτομο φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στις αντιφάσεις τους.
Υποστηρίζουν το άσπρο την ίδια στιγμή που επιχειρηματολογούν υπέρ του μαύρου.
Τους σπάνιους ανθρώπους που δεν μιλούν και δεν πράττουν κατ' αυτό τον τρόπο πρέπει να τους διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού.