ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
24.11.2016 | 13:58

Πνίγομαι...

Εσείς που μένετε σε χωριό και νιώθετε ότι πνίγεστε, συμφωνώ απόλυτα. Ούτε παρέες, ούτε σχέση. Οι άντρες μιλάνε μόνο για ποδόσφαιρο και δε μπορείς να έχεις παρέα όταν δεν βλέπεις ποτέ ποδόσφαιρο. Οι γυναίκες κάνουν σχέση μόνο με κάτι αμόρφωτους υδραυλικούς ή αγρότες (που περιμένουν να τους διορίσει το σόι στο δημόσιο), μόνο και μόνο επειδή έχουν λεφτά και τις κυκλοφορούν. Απόλυτη μοναξιά... Αλλά προσπαθώ όσο μπορώ. Μοναξιά, αλλά το παλεύω μόνος μου και κάνω ό, τι μπορώ... Θέλω να σηκωθώ να φύγω. Μέχρι και τρελό, ψυχασθενή και αντικοινωνικό με βγάλαν... Γιατί; Γιατί δε θέλω να γκαρίζω σα γάιδαρος στην καφετέρια για τον Ολυμπιακό και δε θέλω να πλησιάζω μια γυναίκα και να της λέω "Ψιτ, μωράκι!" λες κι είναι κανένα αντικείμενο. Ευτυχώς, υπάρχει και το Skype και το Facebook και μιλάς με κανέναν από την πόλη και νιώθεις καλύτερα. Ευχαριστώ που μπορώ να μιλήσω, να δουν κι άλλοι όσα γράφω.
12
 
 
 
 
σχόλια
Ας πω κι εγώ την ιστορία μου...στα 25,άνοιξα δική μου επιχείρηση στην επαρχία...μεγαλωμένη στην πόλη,η μόνη μου επαφή με το χωριό ήταν στα πανηγύρια...οπότε το πολιτισμικό σοκ,ήταν τεράστιο...ήμουν αποφασισμένη να αποδείξω σε όλους,ότι θα τα καταφέρω,οπότε δεν γκρίνιαξα ποτέ...25 χρονών,γυναίκα,ελεύθερη...το τι άκουσα δεν περιγράφεται...αν ζούσαμε στον μεσαίωνα,θα με έκαιγαν ως μάγισσα(είχα και βαμμένο κόκκινο το μαλλί τότε τρομάρα μου!!).Δεν το έβαλα κάτω...Για να ενταχθώ,έκανα τα πάντα!Μπήκα στον πολιτιστικό σύλλογο,πήγαινα στα καπή και στα σχολεία και έκανα κάποιες ομιλίες σχετικά με την δουλειά μου,έπαιρνα μέρος σε όλες τις εκδηλώσεις,παρακολούθησα δεκάδες αγώνες ΕΠΣΜ,έβγαινα στα μπαράκια που έπαιζαν γύφτοτσιφτεντελέ κι ας ήμουν της alternative...με αυτόν τον τρόπο,γνώρισα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ανθρώπους και δεν ήταν όλοι άξεστοι,αγράμματοι χωριάτες...έκανα φίλους,έκανα μια σχέση,έκανα κουμπαριό...στα 3 χρόνια,μου πρότειναν μέχρι και να κατέβω για δημοτική σύμβουλος!Είχα γνωρίσει την μισή περιφέρεια!!Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα...η επαρχία είναι δύσκολη,αλλά και που δεν είναι...εγώ πέντε χρόνια πέρασα μια χαρά εκεί...και δεν θα έφευγα,αν δεν με "έπιανε" η κρίση...Ακόμα μου λείπει,ο πρωινός καφές με θέα στην λίμνη...Εξομολογούμενε,μην απομονώνεσαι...βγες,γνώρισε κόσμο,μην λειτουργείς με προκατάληψη...και όλο και κάτι θα γίνει!!!
Υπάρχει μια διαφορά όμως.Εσύ είσαι γυναίκα.Και για τις γυναίκες,είναι πιο εύκολο να κοινωνικοποιηθούν απ'ότι οι άντρες.Και στην επαρχία που έχει και πολλούς ανύπαντρους/ελεύθερους άντρες,μια κοπέλα 25 χρονών και με εξωστρεφή χαρακτήρα δεν έχει και μεγάλο πρόβλημα να φτιάξει κοινωνικό κύκλο.Ένας αντίστοιχος 25αρης εαν αφήσει την πόλη και πάει στην επαρχία,νομίζεις πώς θα έχει την ίδια τύχη;Εγώ πάντως όχι.
Οι τρόποι κοινωνικοποίησης που ανέφερα δεν είναι αποκλειστικά για γυναίκες...θα συμφωνούσα μαζί σου,αν δεν είχα αντιμετωπίσει απίστευτο σεξισμό και ως γυναίκα και κυρίως ως επαγγελματίας...και ναι,ίσως έμεινα στα θετικά στοιχεία της ιστορίας μου,αλλά τα στριμώγματα στην τουαλέτα από μεθυσμένους θαμώνες και οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας μου,δεν ταίριαζαν με τον αισιόδοξο τόνο που ήθελα να δώσω στην απάντησή μου προς τον εξομολογούμενο...Προσωπικά,απέκτησα γερό στομάχι,έστρωσα χαρακτήρα,δούλεψα σε δύσκολες συνθήκες και θεωρώ ότι κάτι αποκόμισα από την εμπειρία...δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα η ζωή εκεί,ούτε οι γαμπροί έκαναν ουρά...και ναι,αν πήγαινε στην επαρχία ένας 25άρης ορεξάτος,χαμογελαστός,δουλευταράς,κοινωνικός τύπος,πιστεύω ότι δεν θα πήγαινε χαμένος...και στην τελική,αυτό που πιστεύω είναι ότι αν κάτι δεν σου ταιριάζει,το αφήνεις...αλλά από επιλογή,όχι από μιζέρια...αυτά τα λίγα... :)
Μπαααα...ήμουν μεταγενέστερη!!Αλλά σίγουρα η εμπειρία μου με έκανε να αναθεωρήσω ως προς το σουρεαλιστικό που έβλεπα στο σενάριο της σειράς!!Συμβαίνουν λέμε!!! :P
Εφόσον στο μέρος που ζεις δεν βλέπεις να αλλάζει τίποτα,ψάξε για μια οποιαδήποτε δουλειά στην πόλη έτσι ώστε να μπορείς να νοικιάσεις μόνος σου.Η μόνη λύση όταν έχεις εγκλωβιστεί στο χωριό,είναι η μετακόμιση.Αλλιώς κάθεσαι εκεί και χάνεις τα χρόνια σου.