ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραμένω ένα τρομαγμένο 14αχρονο παιδί και ας έχω κλείσει τα 51. Κοιτάζω τα νέα αγόρια στο δρόμο _ και τα μεγαλύτερα. Σκέφτομαι πως γι΄αυτά είμαι ένας μεσήλικας, όπως ο μπαμπάς τους, όπως ένας θείος τους... Κρίμα. Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια, και πώς τα έχασα μέσα από τα χέρια μου! Περνώ ανάμεσα από τα αγόρια, όπως περπατώ προς το γραφείο, τα μετρώ και παίζω ένα παιχνίδι: «Εκείνος που θα έχει το νούμερο 10 θα είναι ο μεγάλος μου έρωτας, ο νούμερο 14 θα με απορρίψει και θα πέσω στα πατώματα αλλά θα επιστρέψει μετανιωμένος, ο νούμερο 16 θα μυρίζει ωραία, ο νούμερο 18 θα...». Θα ήθελα, όπως και στα σίριαλ, ο νούμερο 10 να πέσει ξερός μπροστά στη σιτεμένη γοητεία μου. Και να φερθεί με τρυφερότητα και κατανόηση στο παιδί που (δεν) κρύβω μέσα μου και που έχει κακοπάθει πολύ από ανθρώπους που _ δεν θα πω δεν άξιζαν _ δεν του έδωσαν μια ευκαιρία. Νομίζω πως δεν θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, εξάλλου σε κάθε νέο αξίζει ένας νέος. Γέρασα και έχει αρχίσει να μου φαίνεται. Εξακολουθώ όμως να παίζω το παιχνίδι και να ονειρεύομαι, ενώ αφήνω πίσω μου τα 51 και πλησιάζω τα 52, πως ο νούμερο 10 με περιμένει στην επόμενη γωνιά. Τώρα τελευταία όλο και περισσότερο έρχεται στο μυαλό μου το τέλος από τον «Θάνατο στη Βενετία». Αυτά.