ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ. Όταν βλέπω κάποιο παιδάκι να περιφέρεται μόνο του στο σχολείο ή στο πάρκο κλπ., ενώ κοντά του είναι τόσο αλλα παιδάκια, μου έρχεται να δακρύσω γιατί έρχονται όλες οι αναμνήσεις μου από το δημοτικό. Απλά θυμάμαι το αίσθημα. Το πόσο άσχημα αισθανομουν που ήμουν στα διαλείμματα μόνη μου. Κάναμε μάθημα και όταν χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα αγχονουμουν. Αντίθετα, όταν χτυπούσε για μάθημα ανακουφιζομουν γιατί μέσα στην τάξη δεν αισθανομουν ας πούμε τόσο πολύ μόνη. Θυμάμαι επίσης που γυρνούσα κάθε μέρα σπίτι και έκλαιγα. Τώρα είμαι 18. Ξέρω ότι έχουν περάσει χρόνια , αλλά αυτό που έζησα με έχει επηρεάσει πολύ. Μπορεί να έχω τώρα φίλες, αλλά ακόμα και τώρα έχω κάποια προβλήματα που μου δημιουργήθηκαν από τότε. Για παράδειγμα, έχω συνεχώς το άγχος μήπως με παρατήσουν. Μήπως με βαρεθουν ή κάνω κάτι και δεν θα είμαι πλέον στην παρέα τους. Μόνιμο άγχος αυτό. Επίσης, όταν για παράδειγμα μιλάμε όλες μαζί, αν δεν με κοιτάνε όταν μιλάνε αισθάνομαι άσχημα. Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο είμαι έξω από την παρέα τους και ότι μπορεί να το βλέπουν οι τριγύρω και να με λυπούνται και άλλα τέτοια. (Θυμάμαι συγκεκριμένα που και στο δημοτικό σκεφτόμουν συνεχώς ότι οι αλλοι θα με κοιτάνε και θα με λυπούνται..γεγονός που μου προκαλούσε άσχημα συναισθήματα.) Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Πάντως στεναχωριέμαι πάρα πολύ για αυτό. Λένε όλοι ότι τα παιδάκια είναι αθώα. Αλλά από την άλλη υπάρχουν κοροϊδίες κλπ. Δεν ξέρω αν το πιστεύω αυτό. Για τα βρέφη ναι. Εκείνα σίγουρα είναι εντελώς αθώα. Για τα παιδιά ακόμα το σκέφτομαι. Γιατί βλέπω ακόμα παιδιά που κοροϊδεύουν αλλά πχ για το πάχος και δεν τα κάνουν παρέα για αυτόν τον λόγο. Ξέρω ότι σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης το έχουν και οι γονείς για αυτήν την συμπεριφορά, αλλά δεν ξερω. Είναι απόλυτο αυτό;