ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει, ποτέ δεν ήμουν "χοντρό άτομο", αλλά αν δεν είσαι ψηλό και γυμνασμενο άτομο πάλι παρόμοια αντιμετώπιση έχεις με ένα υπέρβαρο άτομο

Ο καλύτερος καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο (και ο πλέον αγαπητός όλων) ήταν ένας ''χοντρός'', κανένας δεν τον είδε συγκαταβατικά ή με λύπηση.
Έχω πελάτες ''χοντρούς'' οι οποίοι είναι οι καλύτεροι.
Ξέρεις κάτι; το πρόβλημα δεν είναι το πάχος, αλλά η αύρα που το συνοδεύει. Σκέψου το λίγο.

Είχα υπάρξει και γω παχουλή ως παιδάκι και σε καταλαβαίνω.. Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα να σε βλέπουν όλοι ως χοντρό. Υπάρχουν άνθρωποι με παραπάνω κιλά που το βλέπουν, το ξέρουν , αλλά έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και νιώθουν καλά και υπάρχουν και αυτοί που νιώθουν άσχημα για την εμφάνιση τους. Αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι κατά τη γνώμη μου που κάνει όλη τη ζημιά.. Αν δεν νιώσεις καλά με τον εαυτό σου , πως θα νιώθουν καλά οι άλλοι μαζί σου; έχω υπάρξει σε σχέση με άντρα με αρκετά παραπάνω κιλά και πίστεψέ με ποτέ δεν με πείραξε αυτό. Μου άρεσε έτσι οπ

Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Ήμουν χοντρός, αδυνάτισα, ξαναπάχυνα, αδυνάτισα, μέχρι που σταμάτησε να μ' ενδιαφέρει οτιδήποτε.
Συμβουλάτορες, life-coachers και λοιποί ανόητοι θα συμβουλεύσουν να νιώθεις άνετα, να εκπέμπεις αυτοπεποίθηση, ότι η ψυχανάλυση και ο ψυχολόγος θα σου μάθουν να έχεις αυτοπεποίθηση κι ένα σωρό άλλες ανεφάρμοστες μπούρδες στην καθημερινότητα και στην ψυχολογία του ατόμου που θεωρητικά δεν το κρύβω ακούγονται θελκτικές ως σκέψεις αλλά στην ουσία δεν είναι.
Για να μην πληγώνεσαι θα σου πω κάτι ωμό: Να γράψεις εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον κοινωνικό περίγυρο. Μη σε νοιάζει. Ο κόσμος πάντα σχολιάζει.
Ναι θέλει χρόνο κι εξάσκηση για να φτάσεις σε ένα επίεδο αναισθησίας αλλά πίστεψέ με ως άτομο που έχω φτάσει σε αυτό το σημείο αναισθησίας (με το πέρασμα του χρόνου και με προσπάθεια) θα σου πω ότι είναι αφάνταστα λυτρωτικό.
Και κάτι αφελές και ουτοπικό: Μακάρι να γνωρίζαμε μόνο καλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Υπάρχουν. Ναι υπάρχουν κι έχω συναντήσει και τέτοιου είδους ανθρώπους. Ναι είναι θέμα καλοσύνης και όχι σκατοψυχιάς το να μην καρφώνει το βλέμμα του σαν ηλίθιος κάποιος σε ένα χοντρό άτομο, το να μην δυσανασχετεί αν καθίσει δίπλα του, το να κάνει χώρο, το να τον ενδαφέρει μόνο η συμπεριφορά και η καλοσύνη και όχι η εμφάνιση.
Είναι θέμα καλοσύνης και όχι σκατοψυχιάς να μην ακούγονται κρυφά γελάκια ή να μην ρίχνονται υποτιμητικά βλέμματα ή να μην ακούγονται ηλίθια πληγωτικά σχόλια.
Είναι θέμα καλοσύνης και όχι σκατοψυχιάς το να μην ακούγονται συγγενικά ή φιλικά σχόλια του στυλ ''ναι αλλά αν αδυνάτιζες κι εσύ βρε παιδί μου, εγώ για καλό σου το λέω, σε αγαπώ όπως και να 'σαι, αλλά έτσι όπως έχεις γίνει δεν είναι καλό, για την υγεία σου το λέω, δηλαδή φταίνε κι οι άλλοι που δεν σε πλησιάζουν, δε φταίνε''.
Όλα αυτά τα είχα ακούσει και στα μαθητικά και στα φοιτητικά μου χρόνια και λίγο αργότερα μέχρι που τους έγραψα όλους και τέλος.
Υπάρχουν άνθρωποι καλόψυχοι και καλοσυνάτοι που δεν σκέφτονται έτσι και ολόψυχα σου εύχομαι να έχεις μόνο τέτοιους για παρέα αλλά και στον ερωτικό τομέα.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει το σημαντικότερο βήμα που όπως έλεγε ένας μακαρίτης φίλος μου είναι το εξής: ''Να σκοτώσουμε τον φασίστα που έχουμε μέσα μας''.

Είμαι κεγώ ένα χοντρό άτομο και νιώθω ακριβώς όλα όσα περιγράφεις. Καθημερινά βιώνω μία συγκαταβατικότητα, έναν άτυπο οίκτο, μία υποτίμηση, σε ό,τι και αν κάνω. Οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν άνετα με τους συνανθρώπους τους σε όποιας μορφής σχέσης και αν έχουν με αυτούς, και εσύ που χαλάς την αισθητική τους, νιώθεις παρείσακτος, παρίας, ξένος, στιγματισμένος σχεδόν. Πραγματικά, όταν είμαι στο σπίτι μου, στο απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον μου, φαντάζομαι πόσο τέλεια θα ήταν να υπήρχε μία πόλη για εμάς τους χοντρούς, να νιώθουμε απόλυτη ελευθερία να περπατάμε όντας χοντροί, να δουλεύουμε όσο αργά θέλουμε όντας χοντροί, να τρώμε όσο θέλουμε όντας χοντροί, να γνωρίζουμε άλλους χοντρούς ανθρώπους και κανένας να μην μας κοιτούσε περίεργα. Παλιάνοι χοντροί ήταν σύμβολο δύναμης και εξουσίας, καθώς θεωρούνταν πολυτέλεια να έχει κάποιος περιττά κιλά, σε μία εποχή που όλοι ήταν υποσιτισμένοι σχεδόν, δεκαετίες 1900 με 1950. Μετά σιγά σιγά όλα άλλαξαν και δεν μπορώ παρά να κατηγορήσω τα ΜΜΕ για το ατέλειωτο μπούλινγκ και body shaming που κάνουν εδώ και πόσες δεκαετίες. Στις παλιές ελληνικές ταινίες τους χοντρούς τους κοροϊδεύουν, δεν κρατάνε καν τα προσχήματα. Στις ελληνικές σειρές του '90 με αρχές '00, οι χοντροί χαρακτήρες πάντα ή έμεναν μόνοι ή τους απατούσε η σχέση τους με έναν αδύνατο ή τους έδειχναν μαμάκιδες. Στο διαδίκτυο μην σχολιάσω καν. Και το χειρότερο είναι πως όλα αυτά γίνονται χωρίς κάποια βαθύτερη αιτία, κανένας από εμάς (ναι, μας χωρίζω καθώς πλέον νιώθω σαν να είμαστε 2 μεγάλες ομάδες, οι "κανονικοί" και οι χοντροί, αφού έτσι μας κάνουν να νιώθουμε, διαφορετικοί και κατώτεροι) δεν πίεσε ποτέ και κανέναν με διαφορετικό σωματότυπο από το δικό μας, να βάλει κιλά τρώγοντας. Πάντα οι λεπτοί ασκούσαν κοινωνικό ρατσισμό και προκατάληψη σε εμάς, όχι το ανάποδο. Ναι, είμαι χοντρός. Και; Τι έγινε; Ενόχλησα κανέναν; Λυπάμαι κυρία συνεπιβάτρια που όταν μπαίνω στο λεωφορείο νιώθεις πως σου στερώ μία επιπλέον θέση και σε στριμώχνω (λες και όρισε κανείς το personal space στα ΜΜΜ) , λυπάμαι κυρία ταμία που όταν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ δεν παίρνω τόσα λαχανικά και φρούτα αλλά σνακς και κατεψυγμένα και αναψυκτικά, νιώθεις πως το δικόνμυο φαγητό και σε αυτή τη ποσότητα είναι κακό και λάθος επειδή "αλλού άνθρωποι δεν έχουν να φάνε και εσύ τρως τόσο πολύ;", λυπάμαι κύριοι περαστικοί που όταν περνάω δίπλα σας, σας χαλάω την αισθητική σας και αναγκάζεστε αντί να σχολιάζετε το τοπίο να σχολιάζετε έναν άγνωστο σε εσάς. Λυπάμαι κόσμε που δεν πληρώ τα δικά σου κριτήρια ομορφιάς και κανονικότητας και αισθητικής. Εμένα μου αρέσω έτσι πάντως και αυτό μετράει. Αν κάποτε φτιάξουμε δικιά μας κοινωνία και δικιά μας πόλη αποκλειστικά για χοντρούς, όλοι εσείς οι μη-χοντροί, θα απορρίπτεστε. Η είσοδος θα επιτρέπεται μόνο στους χοντρούς και εσάς θα σας στιγματίζουμε και θα σας κάνουμε να νιώθετε άβολα όπως κάνετε εσείς τώρα σε εμάς, να το θυμάστε...