ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκίνησα γυμναστήριο εδώ και λίγο καιρό και για την ακρίβεια group personal. Πριν ήμουν απλώς καρά άσχετη.Είναι η πρώτη μου επαφή με κάτι που ανέβαλα όλη μου τη ζωή. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει η όλη φάση ενώ δεν το περίμενα και ενώ είχα έναν φόβο. Αυτό που με έχει ξενερώσει άπειρα όμως είναι ο γυμναστής. Προσωπικά δεν ξεκίνησα να γυμνάζομαι για να γίνω μοντέλο ούτε μπορώ να ζω κάθε μέρα με μαρούλι και κοτόπουλο. Ναι, τρέφομαι υγιεινά αλλά γουστάρω τα παραπάνω κιλά μου, που στο κάτω- κάτω δεν είναι και πολλά. Γουστάρω τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να γυμνάζομαι καθαρά για λόγους εκτόνωσης, κοινωνικοποίησης και γιατί αν θέλετε, έχω περάσει πολύ μεγάλο διάστημα κλεισμένη στον εαυτό μου, στο σπίτι μου, παλεύοντας με διάφορα. Θέλω να βελτιώσω την εικόνα μου αλλά αυτό είναι δευτερεύον μπροστά στο αίσθημα της ευεξίας που μού έλειπε και που έψαχνα.Για μένα ,λοιπόν, ο γυμναστής δεν πρέπει να πρεσβεύει μόνο την εικόνα ή την αυταρέσκεια. Δεν μπορούμε όλοι, και κυρίως δε θέλουμε όλοι να γίνουμε σαν αυτόν ή να μπούμε στον δικό του τρόπο ζωής. Υπάρχει κι ένας ανθρώπινος παράγοντας. Δεν είναι μόνο οι αδύνατοι άνθρωποι καλοί και όμορφοι και γαμάτοι. Νομίζω ότι βλέπω μπροστά μου τον λόγο για τον οποίον δεν ήθελα ποτέ να αρχίσω το γυμναστήριο, αυτήν την περασμένη, λάθος φιλοσοφία και το "ψώνισμα" να καθρεφτίζεται στο άτομο που υποτίθεται ότι υπάρχει για να σε καθοδηγεί. Και τί να τα κάνω τα τσιτάτα στους τοίχους όταν κατά τ' άλλα είναι σαν να μου λέει ότι μόνο οι αδύνατοι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να βρίσκονται εκεί ; Μόνο όταν είσαι αδύνατος μπορείς να αγαπάς τον εαυτό σου δηλαδή; Τι μας λες! Δεν ξέρω αν είναι όλοι έτσι σ' αυτόν τον χώρο. Απλά το βρίσκω τραγικό. Έχω να ολοκληρώσω ένα τρίμηνο και μετά θα φύγω. Θα ψάξω κάπου αλλού, τουλάχιστον να μην ακούω τις μπαρούφες που ακούω.