ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 27 ετών και δεν εργάζομαι από 23 μου. Τελείωσα μια σχολή ευτελούς αξίας και δεν έχω κανένα άλλο πιστοποιητικό ή πτυχίο κι αυτό γιατί οι γονείς μου πάντα ήταν αδιάφοροι, Ο πατέρας μου τσιγκούνης που δεν νοιαζόταν για την μόρφωση μας παρά μόνο για να πίνει και να βγαίνει με τους φίλους τους λες και δεν είχε οικογένεια. Η μάνα μου αδιάφορη στον κόσμο της. Δεν μας μαγείρευε, δεν καθάριζε το σπίτι ποτέ, μεγάλωσα σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, βρόμικο με κατσαρίδες και άθλια έπιπλα από τα σκουπίδια. Από 13 μου ξεκίνησα να έχω διαφορά ψυχολογικά προβλήματα όπως ανορεξία έπαιρνα καθαρκτικά για να αδυνατίσω νομιζοντας ότι θα είμαι όμορφη, αγοραφοβία, άγχος ώσπου κορυφώθηκαν όλα σε βαριά κατάθλιψη με ψυχωσικό επεισόδιο (για όσους ξέρουν από αυτά, πίστευα ότι με παρακολουθούν κάποιοι και θέλουν το κακό μου) και τελικά απόπειρα αυτοκτονίας.Βαρύ ιστορικό και όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Αισθάνομαι ένα μηδενικό, ένα τίποτα, αισθάνομαι χαζή για να δουλέψω, αισθάνομαι άσχημη για να με αγαπήσει κάποιος άντρας ( και όντως είμαι) αισθάνομαι ανίκανη για τη ζωή. Όλα μου τα χρόνια κάθομαι όλη την ημέρα στο σπίτι, πίνω άπειρους καφέδες και καπνίζω. Δεν ξοδεύω τίποτε άλλο πέρα από αυτά τα δύο είδη. Ο πατέρας μου με έβριζε που δεν δουλεύω αλλά κι εγώ του αντιμιλούσα πολύ άσχημα γιατί δεν άντεχα άλλο ψυχολογικό πόλεμο. Έλεγε όλα τα έχω Επειδή έχω ένα μισογκρεμισμένο σπίτι και δεν είμαι αστεγη και τρώμε και σάπια ψωμιά. Με έβριζε που άναβα το θερμοσίφωνο και έκανα μπάνιο επειδή χαλάει ρεύμα- δεν ήθελε ούτε αυτό να κάνω. Μια μέρα μαλώσαμε χοντρά.πήγε να μου σπάσει το ξεχαρβαλωμένο μου λάπτοπ που είναι η μόνη παρηγοριά που έχω στη ζωή μου αλήθεια και τον έσπρωξα και με έσπρωξε κι αυτός, μου πέταξε μια σκάλα και μου άνοιξε τη μύτηκι επειδή δεν επιτρεπω να σηκώνει κάνεις χέρι πάνω μου ποσο μάλλον αυτός, κάλεσα τη αστυνομια.Έφυγα τότε από το σπίτι και πήγα να ζήσω με την γιαγιά μου η οποία έχει προβληματα υγείας και μια μικρή σύνταξη αλλά τα καταφερνει. Ενώ πίστευα ότι θα ηρεμίσω (στη αρχή ήταν όλα καλα), με τον καιρό άρχισε να με προσβάλλει κι αυτή για διαφορά Θέματα. Μού λέει ότι πέφτουν οι τρίχες από τα μαλλια μου και γεμίζει το σπίτι με αηδία (λες και το κάνω επίτηδες) μου λέει γιατί κάθομαι όλη μέρα μέσα και πώς είμαι τεμπέλα λες κι έχω λεφτά να πάω πουθενά. Εγώ ότι μπορώ κάνω. Κάνω δουλειές, πηγαίνω της παίρνω τα φάρμακα αλλά και πάλι βρίζει. Ένα πιάτο φαΐ που τρώω, ένα καφέ που πίνω κι ένα κρεβάτι που κοιμάμαι το έχω πληρώνω με αίμα της ψυχής μου. Είμαι ταμπέλα που δεν ξέρω να δουλέψω, που φοβάμαι να βγω έξω, που δεν με έχει αγαπήσει άντρας, πού εγώ δεν έχω χαρεί τίποτα; Γιατί να ζω αυτή την κόλαση από προσβολες όλη την ώρα δεν εχω κανένα μα κανένα να με στηρίζει με ένα καλό λόγο. Μερικές φορές όπως σήμερα θέλω να ουρλιάξω Δεν αγαπώ κανέναν ούτε εγώ. Τους έχω μισήσει όλους. Θέλω να φύγω να μην την ξαναδω Ποτέ στη ζωή μου όπως και Τους γονείς μου αλλά που να πάω; Πολλές φορές πετάει σπόντες για το σπίτι της και πολύ θα ήθελε να με διώξει αλλά κρατιέται και δεν το λέει. Τι την ενοχλώ πια τόσο πολύ; τηλέφωνα δεν παίρνω τίποτα δεν της ζητάω αλλά και που μαγειρεύει θεωρεί ότι μου κάνει χάρη κι όλο λέει πόσο άσχημα έχει περάσει ενώ εμένα με βρίσκει ότι περνάω μια χαρά και τα έχω όλα έτοιμα!!! Εγώ! ! Με τόσα ψυχολογικά και μια ζωή απαίσια. Πολυ θα ήθελα να τους στείλω όλους στο διαολο όπως στέλνουν κι εμένα. Υποφέρω. Αλλά πείτε μου τι κάνω λάθος; τι επέλεξα να κάνω λάθος; πώς να ηρεμίσω; πονάει το κεφάλι μου κάθε φορά που σταζει το δηλητήριο της και κρατιέμαι μη της πω τίποτα όχι για να μη με διώξει αλλά μην τυχόν συηχυστει και πεθάνει.