ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
19.4.2017 | 13:24

Μόνος μου παλεύω

Πάνε χρόνια που είμαι μόνος μου. Πριν 5 χρόνια πέθανε η μαμά μου από καρκίνο και από τότε δεν έχω συνέλθει. Είμαι 21 και δεν έχω βρει μια ισορροπία στην ζωή μου. Έχω κατάθλιψη είμαι σίγουρος γι'αυτό. Με όλα αυτά που έχω περάσει φυσικό είναι να έχω κατάθλιψη. Μετά τον θάνατο της μητέρας έμπλεξα με ουσίες και έπινα για 6 - 7 μήνες αλλά τα ξέκοψα γιατί συχνά έκανα εμετούς και ήμουν πολύ χάλια. Πέρασα δύσκολα είναι η αλήθεια το ξέρω δεν έπρεπε να μπλέξω. Ήταν λάθος. Πιο πολύ στεναχωριέμαι για τον πατέρα μου που πολλές φορές είναι θλιμμένος. Η δουλειά του είναι μια χαρά δεν έχει πρόβλημα κανένα απλά φεύγει πρωί και γυρνάει βράδυ. Στην αρχή έλεγα μήπως βρήκε καμιά άλλη αλλά δεν με νοιάζει δικιά του είναι η ζωή. Εξάλλου αν είχε 5 χρόνια πέρασαν θα μου το έλεγε. Σπουδάζω σε μια σχολή στην Αθήνα. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου μου έλειπε η περιοχή μου και περίμενα τις γιορτές για να φύγω. Πλέον πέρασαν τα χρόνια και έχω συνηθίσει. Μου αρέσει εδώ. Και στον πατέρα μου αρέσει. Έχει δουλειές εδώ και μπορεί είπε στο μέλλον αν βρω κάτι εδώ να έρθουμε και να μείνουμε μαζί στην Αθήνα. Ο χρόνος θα δείξει. Στην σχολή μου δεν έχω και πολλές παρέες είμαι λίγο συνεσταλμένος και έτσι προτιμώ την μοναξιά μου. Τα βράδια μου αρέσει να βγαίνω έξω και να τρέχω. Στα προσωπικά τίποτα το ιδιαίτερο αν και πριν περίπου 3 μήνες ερωτεύτηκα όσο τίποτα για πρώτη φορά μια κοπέλα δεν το είπα ποτέ αλλά μέσα μου ακόμα την θέλω. Η δουλειά που έχω σε μια αποθήκη είναι πολύ καλή και οι άνθρωποι εκεί εξαιρετικοί και πρόθυμοι να με βοηθήσουν οποιαδήποτε στιγμή. Πολύ θέλω να φύγω στο εξωτερικό. Να κάνω ένα ταξίδι οπουδήποτε. Βλέπω φίλους μου στο facebook να πηγαίνουν σε διάφορα μέρη δεν είναι ότι ζηλεύω αντιθέτως χαίρομαι που μέσα από το δικό τους ταξίδι βλέπω κι εγώ αυτές τις όμορφες φωτογραφίες. Συζητούσαμε συχνά με την μητέρα μου για ταξίδια και όταν βλέπω φωτογραφίες από μέρη που λέγαμε μαζί με πιάνουν τα κλάματα. Να είσαι καλά εκεί πάνω να μας προσέχεις όλους μας!
5
 
 
 
 
σχόλια
Έχασα και γω την μαμά μου από καρκίνο και καταλαβαίνω πώς νιώθεις. Γενικά το να χάνεις τον γονιό σου είναι κάτι το οποίο ναι μεν με τα χρόνια το συνηθίζεις όμως ποτέ δεν το ξεπερνάς.Παρ' όλα αυτά διαβάζοντας ότι γράφεις βλέπω πως έχεις την τύχη να διαθέτεις έναν υποστηρικτικό πατέρα και μία ζωή με σωστές βάσεις. Μην εγκαταλείπεις λοιπόν. Τα ναρκωτικά και το αλκόολ είναι για τους αδύναμους. Είσαι μικρός και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Μην τα βλέπεις όλα μαύρα. Κάνε μία προσπάθεια για 'σένα και για τον μπαμπά σου γιατί έχετε ο ένας τον άλλο.Όσο για την κοπέλα που λες, γιατί δεν εκδηλώθηκες ποτέ? Κακό είναι? Εσύ έχεις να της πεις κάτι όμορφο. Να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Το περίεργο που βρίσκεται? Και χυλόπιτα να φας που λέει ο λόγος δεν πειράζει. Και αυτο μέσα στη ζωή είναι.Σου εύχομαι τα καλύτερα :)
Αδερφέ πριν χρόνια βίωσα κι εγώ κάτι ανάλογο και ήμουν σε μια φάση που όλα μου φταίγανε και δεν ήθελα κανέναν. Να σε σίγουρος πως η μητέρα σου σε βλέπει από κει ψηλά. Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Είναι ότι χειρότερο. Να βγαίνεις έξω με φίλους να διασκεδάζεις να περνάς όμορφα. Λες έχεις δουλειά. Στην δουλειά να πηγαίνεις ευδιάθετος γιατί λένε ένα χαμόγελο το πρωί μπορεί να φτιάξει την διάθεση του άλλου αλλά και την δική μας. Ψάξε για την κοπέλα που γράφεις στο κείμενο. Μην την αφήσεις να φύγει. Ακόμα και αν δεν γίνει τίποτα τουλάχιστον θα έχεις κάνει μια προσπάθεια. Όσο για τα ταξίδια ζωή να έχεις να πας όπου θέλεις. Να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Και το κεφάλι ψηλά. Όσο στραβά κι αν μας τα φέρνει η πουτάνα η ζωή. Είμαι σίγουρος ότι θα τα πας περίφημα! ;)
Να μένεις στη θλίψη.Υπαρχει ένα βιβλίο που μπορεί να σε βοηθήσει της kubler ross για το πένθος θα σε βοηθούσε πολύ πιστεύω.Σηκωσε τον εαυτό σου σαν μαχητής και αξιοποίησε τη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας.Σκεψου πως ο πόνος μας εκπαιδεύει και όχι μόνο μας παιδεύει.Μην αρνείσαι τη ζωή σου,δεν θα αλλάξει το γεγονός.Ελπιζω ολόψυχα όλο αυτό να πάρει τη σωστή θέση του στη ζωή σου κι εσύ να προχωρήσεις.
Φίλε μου η απώλεια είναι μία σοβαρή κατάσταση στη ζωή ενός ανθρώπου.Διαταρασονται οι ισορροπίες και γκρεμίζονται όλα τα δεδομένα που είχαμε μέχρι τότε,και σίγουρα η θλίψη είναι αναπόφευκτο σημείο,διότι μας λείπει το οικείο μας πρόσωπο.Όλο αυτό παίρνει κάποιο χρόνο και περνάει κάποια στάδια μέχρι τελικά να φτάσουμε στην αποδοχή.Οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές οπότε ο χρόνος πάντα διαφέρει.Λες πως προσπάθησες να καταστειλεις τον πόνο με ουσίες και έκανες πολύ καλα που σταματησες διότι το μόνο που κάνουν είναι απλά να κουκουλωνουν τη κατάσταση και να κάνουν μεγάλυτερο κακό στη ψυχική σου υγεία.Ο μόνος δρόμος είναι η διαχείρηση.Εισαι νέος άνθρωπος με όνειρα ,προσπάθησε να ξεκολλήσεις λίγο τον εαυτό σου ,εκμεταλλευσου τα ταλέντα σου,σίγουρα η μητέρα σου δενμθα ήθελε