Έχασα και γω την μαμά μου από καρκίνο και καταλαβαίνω πώς νιώθεις. Γενικά το να χάνεις τον γονιό σου είναι κάτι το οποίο ναι μεν με τα χρόνια το συνηθίζεις όμως ποτέ δεν το ξεπερνάς.Παρ' όλα αυτά διαβάζοντας ότι γράφεις βλέπω πως έχεις την τύχη να διαθέτεις έναν υποστηρικτικό πατέρα και μία ζωή με σωστές βάσεις. Μην εγκαταλείπεις λοιπόν. Τα ναρκωτικά και το αλκόολ είναι για τους αδύναμους. Είσαι μικρός και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Μην τα βλέπεις όλα μαύρα. Κάνε μία προσπάθεια για 'σένα και για τον μπαμπά σου γιατί έχετε ο ένας τον άλλο.Όσο για την κοπέλα που λες, γιατί δεν εκδηλώθηκες ποτέ? Κακό είναι? Εσύ έχεις να της πεις κάτι όμορφο. Να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Το περίεργο που βρίσκεται? Και χυλόπιτα να φας που λέει ο λόγος δεν πειράζει. Και αυτο μέσα στη ζωή είναι.Σου εύχομαι τα καλύτερα :)