Είμαι σχεδόν 36 ετών και είμαι μόνος καιρό τώρα. Σχεδόν από επιλογή. Πριν από κάποια χρόνια διαγνώστηκα με δύο παραβλήματα υγείας διαβήτη και κοιλιοκάκη, παρότι πάντοτε πρόσεχα τη διατροφή μου και την υγεία μου και αθλούμουν. Αλλά ξύπνησαν ως αυτοάνοσα λόγω του άγχους και της "αρρωστημένης" ζωής γύρω μας. Είμαι μόνος από επιλογή από φόβο. Φοβάμαι ότι δύσκολα μία κοπέλα θα ήθελε να είναι μαζί μου, γιατί η ζωή μου λόγω αυτών των προβλημάτων είναι γεμάτη περιορισμούς. Και από την εμπειρία που είχα σε προηγούμενες σχέσεις οι κοπέλες σήμερα (επικεντρώνομαι στις κοπέλες γιατί αυτές με ενδιαφέρουν) δεν έχουν υπομονή και δύσκολα θα έβαζαν στη ζωή τους κάποιον με κάποιο διεγνωσμένο πρόβλημα, διότι δεν θέλουν περιορισμούς. Αυτό το κατανοώ και το σέβομαι, και για αυτό περότι θέλω να είμαι σε σχέση, δεν τολμώ να αναζητήσω για να μην πληγωθώ. Π.χ. υπάρχουν πολλές τροφές που δεν κάνει να φάω ή δεν κάνει να πιω, ακολουθώ μια ζωή πολύ υγιείνη, κάτι μεταξύ νοσοκομείου και μοναστηριού (χαχαχα), οπότε πολλά από τα πράγματα που θα ήθελε να κάνει εγώ δεν θα μπορώ να συμμετάσχω, οπότε ή δεν θα τα κάνει ή θα κάνει με άλλη παρέα. Έτσι, για να μην ζαλίσω την οποιαδήποτε με τις δεσμεύσεις της καθημερινότητάς μου πιέζομαι να μένω μόνος. Σύχνά είναι ανυπόφοφο. Οπότε το ρίχνω στη δουλειά για να ξεχνιέμαι. Αλλά όσο μεγαλωνω κουράζομαι, θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Ελπίζω να τον βρω.