ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αχ όταν είμαστε παιδιά νοιαζόμαστε πραγματικά, και γω κάπως έτσι ήμουν πιο μικρή. Τώρα μάλλον είμαι σαν τον μπαμπά της μικρής. Είναι που έχουμε διάφορα θέματα δικά μας, είναι που δεν μας περισσεύουν και τα χρήματα.λ, όχι κατ αναγκη από αδιαφορία.

Το παράδοξο είναι ότι η ωραία εικόνα προήλθε από κάτι άσχημο.

Να τα δει το κράτος αυτά, εμείς τα βλέπουμε καθημερινά.

Όσοι δεν ταυτίζονται, τι φάση;
Απλά επειδή δεν είδαν κάτι παρόμοιο δηλαδή;
Προσωπικά έχω σταματήσει να πατάω ταυτίζομαι ή δεν ταυτίζομαι, το κάνω πολύ σπάνια πλέον.
Οι περισσότεροι απ' ό,τι έχω καταλάβει πατούν ανάλογα με το αν είχαν ή όχι μια παρόμοια με την περιγραφόμενη εμπερία ή εικόνα στη ζωή τους, ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί το στοιχείο της ενσυναίσθησης.
Προσωπική γνώμη, δε συστήνω υποχρεωτικά κάτι.

Εσύ μπορεί να συγχαίρεις τον πατέρα και την οικογένεια, εγώ πάλι θα υποστηρίξω ότι κάποιες αρετές τα παιδιά τις έχουν έμφυτες, όπως το συγκεκριμένο παιδάκι είχε την αλληλεγγύη.
Μεγαλώνοντας καταλήγουμε μάλλον όπως ο μπαμπάς του και χρειαζόμαστε ενίοτε να μας αφυπνίζει κάποιος άνθρωπος- σαν το κοριτσάκι-που δεν έχει απωλέσει ακόμα την ευαισθησία και την αθωότητα του...