ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
17.6.2018 | 11:52

Χωρισμένοι με μεγάλα παιδιά.

Ξέρω τρεις περιπτώσεις χωρισμένων με ενήλικα παιδιά που ξεκίνησαν καινούργια σχέση. Στις δυο περιπτώσεις που υπήρχαν προβλήματα φταίγανε τα παιδιά και ο γονιός που δεν τους έβαλε όρια. Ειδικά μια φίλη μαρτύρησε που έκανε σχέση με άντρα που είχε μοναχοκόρη η κοπέλα ήταν 20 και την εξόντωσε στην κυριολεξία. Της μιλούσε πάντα απότομα και άσχημα και πιο πολύ όταν έλειπε ο πατέρας της. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν είναι θύματα είναι μεγάλοι άνθρωποι ικανοί να δείξουν κακία και να καταστρέψουνε μια σχέση αν ο γονιός δεν βάλει όρια. Μια γνωστή μου που έχει γιο χώρισε με έναν πολύ αξιόλογο άντρα που είχε γνωρίσει γιατί ο γιος δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα, τώρα ο γιος είναι μακριά και κάνει τη ζωή του και αυτή είναι μόνη της.
5
 
 
 
 
σχόλια
Θεωρω πως αρκετα μεγαλη ευθυνη εχει ο γονιος σε αυτες τις περιπτωσεις. Πρωτον ας παρουμε την περιπτωση πως ο /η συντροφος ειναι ενα αξιολογο ατομο και κανει προσπαθειες να ερθει σε επαφη με το παιδι. Αν το παιδι δεν θελει αυτη την επαφη υπαρχουν καποιοι λογοι. Αυτους που μπορω να σκεφτω ειναι πρωτον πως ο γονιος δεν εμαθε ποτε στο παιδι οτι εκτος απο γονιος ειναι αντρας η γυναικα με αναγκες ερωτικης συντροφικοτητας, ειδικα πολλοι γονεις χωρισμενοι ΄πεφτουν΄πανω στα παιδια οσο ειναι ενηλικα και ξαφνικα αφου ενηλικιωθει του ξεφουρνιζει εναν συντροφο ενω ολα τα προηγουμενα χρονια του εμαθε πως η μαμα/ μπαμπας δεν εχουν διαφορετικο ρολο εκτος απο του γονεα. Οταν μαθαινεις ετσι για πολλα χρονια δεν ειναι ευκολο να κατανοησει μια καινουργια κατασταση. Δευτερη περιπτωση ο γονιος στρεφεται εντονα στην πλευρα του/της συντροφου ωστε το παιδι να νιωθει παραμελημενο. Σπανιο αλλα συμβαινει. Τριτη περιπτωση ο γονιος δεν κανει καμια ουσιαστικη προσπαθεια να ερθουν σε επαφη με επιδιωξη την πραγματικη επικοινωνια. Τεταρτη περιπτωση ο γονιος να πιεζει υπερβολικα το παιδι και τον συντροφο να κανουν παρεα, να παρει ο συντροφος τη θεση του γονιου κτλ.Φυσιολογικο δεν ειναι το παιδι να ΄κλωτσησει΄;Τωρα αν ο συντροφος ζηλευει τη σχεση γονεα -παιδιου η απαιτει παραπανω προσοχη σε εκεινον, η εχει κλεισει καθε πιθανοτητα επικοινωνιας. Θεωρω πως υπαρχουν δυο δρομοι. Στην πρωτη περιπτωση η απομακρυνεις/χωριζεις τον συντροφο η κανετε συζητηση και δουλευτε το προβλημα. Στην δευτερη περιπτωση που μπορουν να ισχυουν και παραπανω λυσεις υπαρχει μια ακομα ο γονιος διαχωριζει παντελως τη σχεση και την επαφη μεταξυ συντροφου και παιδιου αν και δεν ειναι η ιδανικοτερη λυση και κατα πασα πιθανοτητα θα προκυψουν αλλα προβληματα. Αν το παιδι δεν το δεχεται χωρις ουσιαστικα κανενα λογο ειναι ευθυνη γονεα και παιδιου να λυσουν το πρβλημα.
Αναφέρεσαι στο παιδί με την έννοια της παθητικότητας, ότι ο γονιός δηλαδή είναι υπεύθυνος για τις αντιδράσεις του παιδιού του σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως όπως ο γονιός δεν είναι μόνο γονιός έτσι και το παιδί δεν είναι μόνο παιδί του γονιού του, έχει επίσης εξωτερικές επιρροές και ανεξάρτητη κρίση από τον γονιό, όπως ένας φίλος θα δεί με τα μάτια του τρίτου έτσι μπορεί να δεί και το παιδί και να κρίνει θετικά η αρνητικά.
Έχεις δίκιο το έβαλα στην τρίτη περίπτωση που δεν την ανέλυσα. Το παιδί μπορει να επηρεαστεί από τον άλλον γονιό, αν υπάρχει. Από τα ερεθίσματα που λαμβανει είτε είναι παρεες, είτε σχολικό περιβάλλον η ευρύτερο οικογενειακό περιβαλλον. Ειδικα αν κινείται σε ένα πιο συντηρητικό πλαισιο. Πολλές φορες ακουμε σχόλια που υποτιμούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τα παιδιά όταν ο γονιος βρίσκει νέο σύντροφο. Η μπορει να μην ισχύει τίποτα από αυτά και το παιδί να έχει διαμορφώσει μια δική του στάση προς αυτό το θέμα και να είναι αρνητική εξαιτίας του χαρακτήρα και του συστήματος αξιών που έχει αναπτύξει. Απλώς θεωρώ πως πολλές φορές ο γονιός πρέπει να προετοιμαζει κατάλληλα και να δουλέψει πολύ με το παιδί για το ενδεχόμενο να αλλάξει μια συνιστώσα από τη ζωη, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μονογονεϊκή οικογένεια. Νομίζω ότι αυτή την προετοιμασία την αμελούμε αρκετά.
Για ποιές ηλικίες ακριβώς μιλάς.. Όταν η μαμά μου έφερε έναν άντρα στα δεκάξι μου στο σπίτι και τον παντρεύτηκε με το έτσι θέλω, χωρίς να μας ρωτήσει γιατί έβαζε όρια, όπως λές εγώ αντιδρούσα άσχημα απέναντι του, γιατί δεν τον ένιωθα οικογένεια μου, όπως και εκείνος δεν μας ένιωθε δικιά του.. Όταν εκείνος έλεγε, πως τα παιδιά σου δεν είναι δικά μου και θέλω ένα καινούριο εκείνη το δεχόταν, όταν όμως εγώ του έλεγα να χαμηλώσει την τηλεόραση γιατί διαβάζω μου φώναζαν αμφότεροι, όταν εκείνος μου έλεγε ότι δεν θα καταφέρω και πουθενά να περάσω και μου κανε σπάσιμο νεύρων με μουσική η μαμά μου έλεγε να διαβάσω αργότερα. Όταν εγώ όμως έλεγα στην μαμά, πως δεν τον νιώθω οικογένεια μου εκείνη μου λεγε πως μόνο γώ το βλέπω έτσι. Ξέρεις, που κατέληξε η μαμά μου? Μόνη της... Την παράτησε μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο και της είπε να την φροντίσει η κόρη της. Για δές και αυτή την οπτική, γιατί τότε ήμουν το κακομαθημένο, που δεν ήθελα την ευτυχία της μαμάς μου για όλους....