ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα πρεπει να ειμαι η πιο θλιβερη περιπτωση συγχρονου ανθρωπου με αυτο που θα εξομολογηθω: ειμαι γυναικα ετων 32 στρειτ ομως δεν εχω δωσει ακομα το πρωτο μου φιλι . Σπανια βγαινω εξω. Τοσα χρονια με εχει ρουφηξει και εχει καταπιει το παιδικο μου δωματιο και ειναι πλεον ολο και πιο δυσκολο να το κανω να συμβει. Το παραξενο ειναι οτι δεν μου λειπει τιποτα εμφανισιακα ουτε στο σωμα ουτε στο προσωπο ουτε στη μορφωση.Αλλα ολη την ενηλικη μου ζωη την περασα χωρις φιλους. Γιατι οι ανθρωποι με τρομαζουν με την αγενεια και την χοντροκοπια τους. Επισης δεν ημουν ποτε εγκαρδια και δεν τραβουσα ποτε μου φιλους διπλα μου. Παρεες και ευκαιριες να γνωρισω κοσμο δεν ειχα ποτε μου συνεπως. Μονη ελπιδα το ιντερνετ πια.Τώρα τι κανουμε; Πώς να το κανω να συμβει; ΠΏΣ. Εχω απελπιστει γιατι ειναι ολο και πιο δυσκολο μεγαλωνοντας. Ποτε δεν ειχα κομπλεξ με την κατασταση μου αυτη αλλα τωρα πια εχω. Αραγε θα τρομαξει και θα φυγει; Δεν ειναι το σεξ. Ειναι ενα ολοκληρο συμπαν που εχω ως τωρα χασει. Πώς να το βρω;