Σκηνοθεσία: Γκρέιαμ Άναμπλ, Άντονι Στάκι
Με τις φωνές των: Πέτρος Δαμούλης, Κώστας Δαρλάσης, Ντίνος Σούτης, Χρήστος Θάνος
Βαθμολογία: 2/5
Το στούντιο από το Όρεγκον, Λάικα, που ειδικεύεται σε stop motion κινούμενα σχέδια κι έδωσε πνοή στο χειροποίητο και ξεχασμένο είδος με τον Paranorman και την Coraline, σκαλώνει στην προσπάθειά του να μεταφέρει τη σειρά παιδικών αναγνωσμάτων του Άλαν Σνόου, There Be Monsters. Η κλίμακα είναι σαφώς μεγαλύτερη (η αναβάθμιση είναι ορατή και «βαριά»), η ατμόσφαιρα εντελώς βρετανική και εξόχως ντικενσιανή, τα πλάσματα που πρωταγωνιστούν, τα ομώνυμα τερατάκια που μοιάζουν με ιδιόμορφα γκρέμλιν/κρίτερ και ζουν σε κουτάκια που ανοιγοκλείνουν σε μια σκουπιδόπολη, είναι εντυπωσιακά, αν και στο φινάλε δεν διαφέρουν από τα μίνιονς παλιότερης εποχής, η αντίθεσή τους με τον πάνω κόσμο της αριστοκρατίας, που τα φοβάται και τα εχθρεύεται σε βαθμό αφανισμού, καλοσχεδιασμένη, μολονότι αναμενόμενη, αλλά η περιπέτεια της αντιπαλότητας και η ιστορία του μικρού, άξεστου, καλόκαρδου αλητάκου που μεγαλώνει στο περιθώριο της κοινωνίας ώσπου μπαίνει στην καλή κοινωνία διά της πλαγίας οδού δεν είναι ούτε αρκετά δραματική, ούτε αρκούντως αστεία, ούτε εξελίσσεται με πρωτοτυπία ή μπρίο, παρά την κινητικότητα και τη δουλειά που, όπως φαίνεται από τις λεπτομέρειες, έχει καταβάλει μια στρατιά επαγγελματιών. Περισσότερο κοντά στις τεχνικές της Άαρντμαν (Γουάλας και Γκρόμιτ), η Λάϊκα προφανώς φιλοδοξεί να γίνει το αντίπαλο δέος της Pixar, αλλά της λείπει η αφηγηματική δεινότητα και η τρέλα της πρώτης περιόδου του Λάσιτερ και των συνεργατών του.
