Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter
2

 

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Η Επανάληψη, μια βασική φιλοσοφική έννοια, είναι το βασικό ζήτημα που πραγματεύεται αριστοτεχνικά ο Δημήτρης Δημητριάδης στον Κυκλισμό του Τετραγώνου. Αν σκεφτεί κανείς, ωστόσο, πόσο λίγοι ανάμεσά μας δίνουν την ευκαιρία στον εαυτό τους να προχωρήσουν μέσα από τη δυνατότητα που είναι (που προσφέρει) η φιλοσοφική σκέψη και πόσο πολλοί αντιμετωπίζουν το θέατρο ως ζωντανό σινεμά (όπου το παν κρίνεται στην πλοκή και τη δράση), καταλαβαίνει τη δυσανεξία που προκάλεσε σε αρκετούς θεατές η παράσταση του Κυκλισμού στη Στέγη.

Ένα έργο, που μάλιστα ανεβαίνει για πρώτη φορά, εντάσσεται στη δυναμική της θεατρικής αγοράς και ο τρόπος που προβάλλεται βαραίνει στις προσδοκίες που προκαλεί στο δυνάμει κοινό του. Πιστεύω ότι συστήνοντας τον Κυκλισμό ως «μια ερωτική εξίσωση του πόθου και της απελπισίας που ο συγγραφέας αφιερώνει "σ' αυτούς που ζουν", παρουσιάζοντας έντεκα πρόσωπα διαφορετικών φύλων, γενιών και σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά με μια κοινή και αδήριτη ανάγκη: να αγαπηθούν» [στο πρόγραμμα της Στέγης (www.sgt.gr) και στα δελτία Τύπου που αναπαράχθηκαν στα μέσα ενημέρωσης] δημιουργήθηκε ένα πλαίσιο υποδοχής ξένο προς αυτό που είναι, και εκφράζει, ο Κυκλισμός. Αν έχω δίκιο, δεν ήταν αναμενόμενο, μετά από δυόμισι ώρες παράστασης χωρίς διάλειμμα, όσοι από τους θεατές δεν αντιμετωπίζουν το θέατρο ως χώρο κι αφορμή σκέψης και στοχασμού για την ύπαρξη και τ' ανθρώπινα, ή δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις δραματουργικές ιδιαιτερότητες του έργου, να δυσανασχετήσουν;

Μόνο που κανένας σημαντικός συγγραφέας δεν ξεκίνησε να γράφει με αφετηρία τι είναι αρεστό στο κοινό. Ούτε κι η τέχνη (στην όποια μορφή της) προχωρεί, αν ο δημιουργός δεν έχει τη δύναμη και την τόλμη να προτείνει ακόμα κι αυτό που μπορεί να παρεξηγηθεί ή/και να συκοφαντηθεί. Ο Δημητριάδης το γνωρίζει καλά και στη μακρά συγγραφική πορεία του δεν έχει επιτρέψει σε κριτικούς ή θεατές να μειώσουν την ένταση με την οποία εμπλέκεται στην περιπέτεια της γραφής – συνεχίζει να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται τολμηρά σε διαφορετικούς δραματουργικούς τρόπους και μέσα. Στον Κυκλισμό του Τετραγώνου αναμετριέται με το απόλυτο: τη σύγκλιση περιεχομένου και μορφής. Και με εντυπωσιακή δραματουργική συνέπεια, παρά τις δυσκολίες που συνεπάγεται η επιλογή αυτή στην πρόσληψη του έργου, δεν διστάζει να αντιμετωπίσει το πολυσύνθετο ζήτημα «Επανάληψη», υιοθετώντας μια μορφή που βασίζεται ακριβώς στην επανάληψη: τέσσερις ερωτικές ιστορίες (οι γωνίες του τετραγώνου) που θα «ανακυκλώσει» οχτώ φορές, σε τρεις παραλλαγές την καθεμία. Εδώ η ιδέα δεν είναι αόριστη, συμπίπτει με τον μηχανισμό που την εκθέτει και εντέλει την υλοποιεί.

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου: H κριτική της Ματίνας Καλτάκη Facebook Twitter

Επανάληψη, λοιπόν. Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει και δύει. Οι εποχές αλλάζουν κυκλικά σε μια αέναη επανάληψη. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν. Η ρουτίνα (δηλαδή η σύσταση της καθημερινότητας από συγκεκριμένο αριθμό σταθερών κινήσεων/δράσεων που επαναλαμβάνονται από μέρα σε μέρα) μπορεί να έχει προσλάβει αρνητικό πρόσημο, γιατί ταυτίζεται με τον αυτοπεριορισμό και την αδράνεια, αλλά αυτοί που δεν διστάζουν να σκάψουν λίγο πιο βαθιά τη συνδέουν με μια στοιχειώδη ανάγκη, του εξορκισμού του τέλους – η ρουτίνα λειτουργεί σαν ψευδαίσθηση αιωνιότητας.

Ο Κίρκεγκορ (1813-1855) το είδε αλλιώς. Είδε στην επανάληψη μια έννοια-κλειδί για τη δυνατότητα μιας ζωής καλής, ευτυχισμένης. Αυτό που γνωρίζεις δεν μπορεί να σε απογοητεύσει, ούτε σου προκαλεί φρούδες ελπίδες. Σε απελευθερώνει από την αγωνία της αναζήτησης του καινούργιου, που μπορεί να επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις. «Όποιος πληρέστερα έμαθε να την αντιλαμβάνεται, τόσο βαθύτερος άνθρωπος έγινε» σημειώνει, και «η επανάληψη είναι ο άρτος ο επιούσιος ο καθημερινός, που χορταίνει κι ευλογεί»

Ας τελειώνουμε πια με τη γραμμική σύλληψη της εξέλιξης (του χρόνου, της Ιστορίας, της ζωής μας). Η επανάληψη, δηλαδή η κυκλικότητα, είναι βασικό ίδιον της ύπαρξης. Κάθε μέρα επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας κι επειδή τα δύσκολα δεν τολμάμε να τα αγγίξουμε, γιατί απαιτούν κόπο και πόνο, μοιάζουμε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε εις τους αιώνες των αιώνων τα ίδια λάθη, παγιδευμένοι στη φαινομενικά γραμμική αλληλουχία των γεγονότων. Μπορούμε να πάμε παραπέρα το «αφήγημα» της βιογραφίας μας; Να αποδεχτούμε την επανάληψη, αλλά ζώντας μια ζωή που, αν έπρεπε να την ξαναζήσουμε, θα την επιλέγαμε ακριβώς ίδια, πάλι και πάλι; Ο Νίτσε έγραψε για την ιδέα του «αιώνιου γυρισμού» ή της «αιώνιας επιστροφής» στον αφορισμό 341 της Χαρούμενης Επιστήμης: «Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα ερχόταν ένας δαίμονας και γλιστρούσε μέσα στην υπέρτατη μοναξιά σου και σου 'λεγε: "Αυτήν τη ζωή, όπως την έζησες και τη ζεις ως τώρα, πρέπει να την ξαναρχίσεις από την αρχή, και να την ξαναρχίζεις αδιάκοπα, χωρίς τίποτα το καινούργιο· αντίθετα, μάλιστα! Ο παραμικρός πόνος, η παραμικρή ευχαρίστηση, η παραμικρή σκέψη, ο παραμικρός στεναγμός, όλα όσα ένιωσες στη ζωή σου θα ξαναρθούν, καθετί μεγάλο και καθετί μικρό που περικλείει, όλα θα ξαναρθούν, και θα ξαναρθούν με την ίδια σειρά, με την ίδια ανελέητη διαδοχή... κι αυτή η αράχνη θα ξαναρθεί, κι αυτό το σεληνόφωτο ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή η στιγμή, κι εγώ ο ίδιος! Η αιώνια κλεψύδρα της ζωής θα ξαναγυρίζει ακατάπαυστα, κι εσύ μαζί της, απειροελάχιστη σκόνη των σκονών!"... Δεν θα 'πεφτες κατάχαμα, δεν θα 'τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν αυτόν το δαίμονα;». Αν τολμούσαμε, για τις σοβαρές επιλογές της ζωής μας, να θέσουμε το ερώτημα «Το θέλεις αυτό; Θα το ήθελες ξανά; Μια φορά; Για πάντα; Επ' άπειρον;», η ζωή μας θα αποκτούσε τη σημασία που της αρνιόμαστε.

Οι τέσσερις ερωτικές ιστορίες του Κυκλισμού ανακυκλώνονται, αλλά διαφοροποιούμενες με κάθε νέα επανάληψή τους – νέα στοιχεία προστίθενται, αποσπασματικές σκέψεις που αφήνουν χώρο στην ελπίδα ότι υπάρχει διέξοδος από τον ίλιγγο του διαρκώς ανικανοποίητου, του διαρκώς ατελούς. Σταδιακά αποδομούνται έτσι ώστε στις τελευταίες παραλλαγές να έχουν μείνει μόνο ίχνη των αρχικών διαλόγων. Λέξεις μόνο: «Σαν εσάς», «Κι εγώ», «Μπροστά σας», «Αποφάσισε», και «Συνέχισε», ξανά και ξανά. Είναι το σημείο όπου το ένα πρόσωπο αντικαθιστά το άλλο, οι ιστορίες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, «ταυτότητες» και όρια συγχέονται και όλα τα πρόσωπα και οι ιστορίες γίνονται ένα, όπως όταν αρχίσεις να περιστρέφεις μια παλέτα με διαφορετικά χρώματα – στο τέλος θα πάρεις το χρώμα που προκύπτει από την ένωσή τους. Εγώ είμαι Εσύ.

Αυτό που αποκαλύπτει αριστουργηματικά για μένα ο Κυκλισμός –και η εντυπωσιακή σκηνική προσέγγιση του Δημήτρη Καραντζά, με χοροθεατρικές επιρροές κι ένα έξοχο σύνολο ηθοποιών που υπηρέτησε άρτια τις μεταβολές στο ερμηνευτικό ύφος και στη ρυθμική εξέλιξη, που γίνεται ολοένα και πιο γρήγορη όσο ο λόγος αποσυντίθεται– είναι ότι ελάχιστα, και μάλλον επιπόλαια, έχουμε αντιμετωπίσει την έννοια της επανάληψης στη ζωή μας. Η παραδοχή ότι είναι θεμελιώδης όρος της ύπαρξης έχει τη δύναμη να εκμηδενίσει αλλά και να μεταμορφώσει. Το θέατρο στις καλές στιγμές του γίνεται κάτοπτρο όπου προβάλλονται όλες οι αλήθειες που φοβόμαστε να δούμε καταπρόσωπο. Θέλεις τη ζωή που ζεις; Θα ήθελες να τη ζήσεις ξανά; Μια φορά; Για πάντα; Επ' άπειρον;

=====

Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου, του Δημήτρη Δημητριάδη

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς.

Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου.

Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Καμαρωτός.

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου.

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη.

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου.

Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Γάλλος, Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κλίνης, Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Γιάννος Περλέγκας, Όμηρος Πουλάκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Στέργιογλου

Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Κεντρική Σκηνή

Μέχρι 27/10

Λεωφ. Συγγρού 107-109

www.sgt.gr

Θέατρο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ