Πώς η κατοίκηση καθιστά έναν άξενο χώρο οικείο; Πώς είναι δυνατόν οι χώροι να παράγουν δίκτυα; Σε αντίθεση με τον όρο κατοικία, που προσδιορίζει το κτίσμα ή τον χώρο διαμονής, ο όρος κατοίκηση δηλώνει μια ενεργητική, βιωματική διαδικασία, μία κοινωνική πράξη που αναφέρεται στη χρήση ή την ενεργοποίηση ενός χώρου. Ο αγγλικός όρος φέρει μέσα του τη λέξη habitus, ένα σύστημα προδιαθέσεων, όπως παρατήρησε ο Bourdieu, αλλά και την έννοια του περιβάλλοντος, habitat.

 

Η έκθεση INHABITING επικεντρώνεται σε αυτή την κεντρική έννοια για να φωτίσει τρόπους χωρικής συνύπαρξης και καθημερινής πρακτικής που καθιστούν την πόλη δοχείο υποδοχής του κοινωνικού. Μέσα από βίντεο-εγκαταστάσεις, διαδραστικά περιβάλλοντα, terrariums, γλυπτικά και ζωγραφικά έργα, αρχειακές καταγραφές και ψηφιακές εκτυπώσεις οι καλλιτέχνες της έκθεσης διερευνούν συλλογικές και ατομικές εμπειρίες του χώρου σε σχέση με τις κοινωνικές τους απολήξεις.

 

H έκθεση στρέφει το βλέμμα στα κοινά, στο δημόσιο χώρο και εστιάζει στη συμβίωση, όχι μόνο μεταξύ ανθρώπων αλλά και διαφορετικών ειδών και μορφών ζωής που συνυπάρχουν στην πολεοδομική σκηνή της πόλης. Οι συμμετέχοντες εικαστικοί, μέσα από νέα έργα, προσεγγίζουν τις θεματικές τόσο κυριολεκτικά, χωρικά, αρχιτεκτονικά όσο και μέσα από την παράδοση ή ακόμα και εννοιολογικά, ως δημιουργία αδιόρατων σχέσεων ανάμεσα στο δυνάμει και το παρόν.

 

Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης, «ο Henri Lefebvre, ήδη το 1977, στοχαζόμενος για την επιτέλεση των σωμάτων στην πόλη, εξήγησε πολύ γλαφυρά πως η πόλη είναι ένας δυναμικός κοινωνικός χώρος σε μετασχηματισμό, που αλλάζει όταν η κοινωνία στο σύνολό της αλλάζει. Έδωσε έμφαση στους μετασχηματισμούς, εξηγώντας πως “δεν είναι παθητικά αποτελέσματα της κοινωνικής σφαιρικότητας και των τροποποιήσεών της. Η πόλη εξαρτάται, όχι λιγότερο ουσιαστικά, από σχέσεις αμεσότητας, μεταξύ προσώπων και ομάδων που συνθέτουν την κοινωνία”».¹

 

Υπό αυτό το πρίσμα και ως προοίμιο της έκθεσης, διοργανώθηκε από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο, σειρά επισκέψεων στα στούντιο των καλλιτεχνών με στόχο τη διαμόρφωση ενός κοινού πεδίου αναφοράς, δίνοντας αφορμή για προβληματισμό, ώσμωση και δημιουργία πολιτιστικών δικτύων. Υιοθετώντας, τέλος, μία σφαιρική προσέγγιση, η επιμελήτρια της έκθεσης προσκάλεσε τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες σε ένα κοινοτικό γεύμα που λειτούργησε ως πλατφόρμα διαμοιρασμού προσωπικών ιστοριών, αναμνήσεων και εμπειριών που σχετίζονται με το φαγητό.

 

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Μαριλένα Αλιγιζάκη, Ελένη Αρβανίτη, Campus Novel, Sotiris Fen, Δήμητρα Ζερβού, Ανέστης Ιωάννου, Μαριλία Κολυμπίρη, Δανάη Νικολαΐδη Κωτσάκη, Γιώργος Κώστογλου (BOEM), Collectif MASI (Μαντλέν Ανηψιτάκη & Simon Riedler), Νικόλ Οικονομίδου, Μαρίνα Παπαδάκη, Βαγγέλης Σάββας, Χριστίνα Σύλβια Σημαντήρα

 

Επιμέλεια έκθεσης: Βίκυ Τσίρου

Γραφιστική επιμέλεια: Nephew design studio

[1] Lefebvre, Henri.1977. Το δικαίωμα στην πόλη, μτφ. Π.Τουρνικιώτης & Κλ. Λωράν, Αθήνα: Παπαζήσης, σ.63.