Το σαββατοκύριακο έτυχε να βρεθώ σε συναυλία των εκπληκτικών moderat. Είναι από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες ηλεκτρονικής μουσικής και το περίμενα καιρό.
Το live ήταν μια εκπληκτική μίξη από συναυλία και clubbing, δεδομένου του είδους της μουσικής, της συνοδείας τριών ακόμα dj αλλά και της ώρας εμφάνισης η οποία ήταν σαφώς αργότερα από ένα συνηθισμένο gig - όλο στα πλαίσια ενός project ονομαζόμενου late nights.
Η συναυλία ήταν ένα υψηλής ποιότητας οπτικοακουστικό θέαμα με τους γνωστούς ηλεκτρονικούς ήχους των moderat να συνοδεύονται από φανταστικούς φωτισμούς και τρισδιάστατες βιντεοπροβολές για μιάμιση ώρα.
Αυτό που έκανε όμως περισσότερη εντύπωση γενικά ήταν το ίδιο το venue. Πρόκειται για ένα πολύ παλιό συναυλιακό χώρο με βικτωριανά στοιχεία ονομαζόμενο Αlbert Ηall στο Μάντσεστερ. Ακόμα και το όνομα του φανερώνει μεγαλείο. Ο χώρος αυτός λοιπόν ήταν κλειστός για περίπου 20 χρόνια και πρόσφατα αγοράστηκε από εταιρία που διαχειρίζεται αντίστοιχους πολυχώρους και μπαρ, με σκοπό να αλλάξει το συναυλιακό χάρτη μιας πόλης που ήδη είναι πλούσια - πάμπλουτη - σε μουσική και τέχνες.
Η παρατήρηση είναι λοιπόν ότι πολλές φορές, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο χώρος μπορεί να καπελώσει την ίδια την συναυλία και να αλλάξει το σκοπό. Πέρασα την περισσότερη ώρα παρατηρώντας το κτίριο παρά την σκηνή ή τα εφέ, και το ίδιο έκαναν και πολλοί από το κοινό. Και αυτό δεν είχε να κάνει καθόλου με χαμηλού ενδιαφέροντος θέαμα.
Πόσο σωστή είναι λοιπόν η επιλογή ενός τόσο εντυπωσιακού χώρου;
Θα μπορούσε να θεωρηθεί ο χώρος ως μέρος της εμπειρίας και του performance;
Πώς διατηρείται η ισορροπία;
Ανυπομονώ να ξαναδώ τους moderat το καλοκαίρι σε κάποιο φεστιβάλ και να επαναπροσδιορίσω την σχέση τους με τον χώρο, μιας και μου γεννήθηκε αυτή η απορία.
σχόλια