Ο Νίκος Δήμου αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Αισθάνομαι ότι το πνεύμα μου είναι σε καλύτερη φόρμα απ' ό,τι σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μου. Είμαι πιο απελευθερωμένος, γρήγορος στη σκέψη μου, αποφασιστικός. Και ξαφνικά πονάνε τα γόνατά μου, πονάει η μέση μου, υποφέρω από όλες τις ασθένειες της φθοράς. Φωτο: Παντελής Ζερβός / LIFO

Ο Νίκος Δήμου αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

H πρώτη εικόνα που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι η κήρυξη του πολέμου. Οι συναγερμοί με τις περίφημες σειρήνες. Ένας ήχος ανατριχιαστικός, ένα ουρλιαχτό. Με τύλιγαν σε κουβέρτες και κατεβαίναμε τρέχοντας στο υπόγειο. Το θυμάμαι σαν να είναι τώρα, έχω την αίσθηση της τραχιάς κουβέρτας στο πρόσωπό μου.

• Οι γονείς μου δεν μου κληροδότησαν περιουσία, μόνο χρέη. Τους ευγνωμονώ όμως για τη μόρφωση που μου πρόσφεραν. Είχα γαλλόφωνη νταντά από βρέφος, μίλησα πρώτα γαλλικά και μετά ελληνικά. Πήγα στο Aμερικανικό Kολλέγιο του Ψυχικού όταν ήταν κυρίως ξενόγλωσσο, και μετά στη Γερμανία, όπου έζησα έξι χρόνια. Έτσι έχω την ευκολία να εκφράζομαι, να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι σε 4 γλώσσες.

• Αν πήρα τη ζωή μου λάθος; Μου έχει μείνει ένα ανεκπλήρωτο πάθος με τη μουσική. Η μητέρα μου και η θεία μου έπαιζαν εξαιρετικό πιάνο. Είχαμε ένα πολύ ωραίο Bechstein, που στην κατοχή έγινε δυο τενεκέδες λάδι. Ήθελα να σπουδάσω μουσική, ο πατέρας μου όμως το αρνήθηκε γιατί ως ορεσίβιος Ηπειρώτης θεωρούσε ότι η μουσική δεν είναι για τους άντρες.

Αισθάνομαι συνεχώς ότι σοκάρω κάποιους ανθρώπους, όμως δεν το επιδιώκω. Δεν με ενδιαφέρει να σοκάρω. Αντιθέτως, όπως όλοι οι άνθρωποι, θέλω να με αγαπούν, θέλω να με σκέφτονται με καλοσύνη, συμπάθεια, τρυφερότητα. Όταν λέω κάτι που ξέρω ότι θα κάνει ανθρώπους να με αντιπαθήσουν, με ενοχλεί και μένα. Θα μπορούσα να λογοκρίνω τον εαυτό μου για να μη θίξω κάποιον.

• Το πρόβλημά μου: έχω πολλά πρόσωπα, σαν κάτι ινδικούς θεούς. Μια εποχή στα Εξάρχεια ήμουν ο θεωρητικός των αναρχικών χάρη στο βιβλίο μου Εγχειρίδιο ελευθερίας. Και εξακολουθώ να είμαι αναρχικός - δηλαδή, κάποιος που δεν συμπαθεί την οποιαδήποτε εξουσία και προσπαθεί να μειώσει την επίδρασή της στη ζωή των ανθρώπων. Δεν έχω δει κανέναν που να πήρε στα χέρια του εξουσία και να μην επηρεαστεί, χάνοντας ένα μέρος από την ανθρωπιά του. Εκτός από κάποιους Ιάπωνες που διοικούν μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ είναι μοναχοί Ζεν.

• Το σύμπτωμα της εποχής στην Αθήνα δεν είναι η άρνηση της εξουσίας, αλλά η αντίθεση στην εξουσία που εμφανίζεται ως αντιεξουσία. Ο φοιτητής που μπαίνει σε μια αίθουσα, τα σπάει και δέρνει τον καθηγητή δεν είναι αντιεξουσιαστής αλλά ένας άνθρωπος που θέλει να ασκήσει τη δική του εξουσία. Από τη στιγμή που ασκεί βία, ασκεί εξουσία. Εκεί διαφωνώ με όσους τα σπάνε.

• Αισθάνομαι συνεχώς ότι σοκάρω κάποιους ανθρώπους, όμως δεν το επιδιώκω. Δεν με ενδιαφέρει να σοκάρω. Αντιθέτως, όπως όλοι οι άνθρωποι, θέλω να με αγαπούν, θέλω να με σκέφτονται με καλοσύνη, συμπάθεια, τρυφερότητα. Όταν λέω κάτι που ξέρω ότι θα κάνει ανθρώπους να με αντιπαθήσουν, με ενοχλεί και μένα. Θα μπορούσα να λογοκρίνω τον εαυτό μου για να μη θίξω κάποιον. Από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να μη σοκάρω όταν πιστεύω ότι κάτι είναι σωστό. Ο λόγος που έχω εξαναγκαστεί έντεκα φορές σε παραίτηση είναι ακριβώς διότι δεν μπορούσα να μην είμαι εγώ. Προτιμώ να σιγήσω, να αποσυρθώ παρά -έστω και διά της παραλείψεως- να μην είμαι εγώ.

• Όταν έγραφα στο «Βήμα», η στήλη μου ήταν μακράν η πρώτη σε αναγνωσιμότητα στο σύνολο του Τύπου. Όταν έφυγα από το «Βήμα», σκέφτηκα, εν τη μεγίστη μου αφελεία, «από αύριο θα σπάσουν τα τηλέφωνα». Επί δύο χρόνια δεν με πήρε κανένας τηλέφωνο να μου προτείνει να γράψω. Ένα βράδυ, σε μια δεξίωση, ένας μεγαλοεκδότης μου λέει «Δήμου, είσαι η καλύτερη πένα της Ελλάδος και σε λογαριάζω γύρω στα 20.000 φύλλα. Τόσα έχασε το "Βήμα" όταν έφυγες, τόσα θα κέρδιζε η εφημερίδα μου αν σε έπαιρνα».

Και τον ρωτάω, γιατί δεν με παίρνετε; «Γιατί δεν είσαι άνθρωπος, γράφεις ό,τι θέλεις εσύ» μου απάντησε. Κατάλαβα ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί ούτε καν ο νόμος της αγοράς. Έχεις ένα καλό προϊόν που αφενός το εξαναγκάζεις σε παραίτηση και ο άλλος, σκεπτόμενος ότι θα έχει προβλήματα με τους πολιτικούς του πάτρωνες, δεν θέλει να το αγγίξει.

Ο Νίκος Δήμου αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος. Δεν κυκλοφορώ, δεν πηγαίνω σε εκδηλώσεις. Θα μπορούσα να είμαι ασκητής, αν δεν ήμουν τόσο αισθησιακός ασκητής. Φωτο: Παντελής Ζερβός / LIFO

• Η διαφήμιση έφαγε 18 χρόνια από τη ζωή μου, αλλά μου έδωσε οικονομική ανεξαρτησία - δηλαδή τη δυνατότητα να μπορώ να παραιτούμαι. Ένα από τα γνωστά ρητά μου είναι ότι τα χρήματα δεν μπορούν να σε βοηθήσουν να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις.

• Είναι ειρωνικό που αναδείχθηκα τώρα δημοσιογράφος εντύπου της χρονιάς. Και θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τους δημοσιογράφους γι' αυτή την υφαρπαγή. Δεν κάνω δουλειά δημοσιογράφου. Είναι επίσης ειρωνικό επειδή παίρνω αυτήν τη διάκριση στα 74 χρόνια μου αλλά και γράφοντας σε ένα έντυπο που, ασχέτως του πόσο επιτυχημένο είναι, δεν θεωρείται κλασικό δημοσιογραφικό.

Εννοώ, δεν πήρα τη διάκριση όταν ήμουν στο «Βήμα» ή στην «Καθημερινή» και την παίρνω στο free press LifO. Το βλέπω ως ειρωνεία αλλά και ως δικαίωση: εντάξει, με εξωπετάξατε όλοι, αλλά εγώ σας εκδικήθηκα, και στο Ίντερνετ όσο είχα το μπλογκ μου (με χιλιάδες αναγνώστες και εκατοντάδες σχόλια κάθε μέρα) και με τη LifO. Τους την έφερα, παίρνω πίσω το αίμα μου, το αδίκως χυθέν.

• Γερνώντας έχω γίνει εξαιρετικά ευσυγκίνητος. Μάζεψα πρόσφατα όλα μου τα ποιήματα για να βγουν σε μια συλλογική έκδοση και διαβάζοντάς τα συγκινιόμουν βαθύτατα, γιατί κάθε ένα ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου. Ήταν ένα είδος ημερολογίου, που είχε μόνο τις αιχμές. Ποίημα γράφεις όταν δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις σε κάτι που συμβαίνει και πλέον πρέπει να το βγάλεις προς τα έξω. Ήμουν τόσο συγκινημένος που δεν άντεχα να διαβάζω πολλά μαζί. Σταμάταγα. Ήταν ισχυρές οι δόσεις.

• Με συγκίνησε η ιστορία της Κούνεβα. Με συγκινούν τα παιδιά, οι γέροντες, οι ανήμποροι, οι άνθρωποι που παλεύουν. Αντιθέτως, δεν μπορώ να χωνέψω τους εφησυχασμένους, τους κατασταλαγμένους. Έχω πολύ λίγους ανθρώπους με τους οποίους κάνω παρέα. Με τα χρόνια οι άνθρωποι συμβιβάζονται, παραιτούνται και προσπαθούν με διάφορους τρόπους, με θρησκευτική πίστη ή ματζούνια, να ξορκίσουν το μοιραίο. Αυτοί τώρα κατακάθονται, εγώ μονίμως αναταράσσομαι.

Το σύμπτωμα της εποχής στην Αθήνα δεν είναι η άρνηση της εξουσίας, αλλά η αντίθεση στην εξουσία που εμφανίζεται ως αντιεξουσία. Ο φοιτητής που μπαίνει σε μια αίθουσα, τα σπάει και δέρνει τον καθηγητή δεν είναι αντιεξουσιαστής αλλά ένας άνθρωπος που θέλει να ασκήσει τη δική του εξουσία. Από τη στιγμή που ασκεί βία, ασκεί εξουσία.

• Είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος. Δεν κυκλοφορώ, δεν πηγαίνω σε εκδηλώσεις. Θα μπορούσα να είμαι ασκητής, αν δεν ήμουν τόσο αισθησιακός ασκητής. Είμαι ο άνθρωπος των αισθήσεων, πιστεύω ότι ο μόνος παράδεισος είναι ο παράδεισος των αισθήσεων. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

• Κυρίαρχη αντίθεση: γερνάω, παραμένοντας νέος. Θα προτιμούσα να πάθω Αλτσχάιμερ, να μην καταλαβαίνω. Αισθάνομαι ότι το πνεύμα μου είναι σε καλύτερη φόρμα απ' ό,τι σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μου. Είμαι πιο απελευθερωμένος, γρήγορος στη σκέψη μου, αποφασιστικός. Και ξαφνικά πονάνε τα γόνατά μου, πονάει η μέση μου, υποφέρω από όλες τις ασθένειες της φθοράς. Αυτό είναι φοβερά επώδυνο. Νιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω, να ερωτευθώ, να πολιτευθώ, να δράσω. Και αισθάνομαι ότι το σώμα μου με υπονομεύει. Όσο μπορώ, αντιστέκομαι.

• Την Αθήνα την αγαπώ γύρω στις 20 μέρες το χρόνο. Τον Αύγουστο περπατάω το βράδυ στις παλιές μου γειτονιές και ξαφνικά αναδύεται η πόλη των παιδικών και νεανικών μου χρόνων. Την άλλη Αθήνα δεν θέλω ούτε να την ξέρω. Έχω χρόνια να κατέβω στο κέντρο.

• Νιώθω πιο πολύ πατρίδα μου την Ερμούπολη, της οποίας είμαι και επίτιμος δημότης. Δεν την έχω ζήσει πολύ, αλλά θυμάμαι όλες τις διηγήσεις της μητέρας μου. Περιουσία δεν υπάρχει πια εκεί, μόνο ένας υπέροχος τάφος στο περίφημο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου. Εκεί θα καταλήξω.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ