Η Νταϊάν Κίτον έγραψε ένα συγκινητικό βιβλίο για τον ψυχικά ασθενή αδελφό της

Η Νταϊάν Κίτον είναι διάσημη για πολλά πράγματα. Για τα πενήντα σχεδόν χρόνια καριέρας της στο σινεμά, για το εμβληματικό της ντύσιμο από την εποχή του «Νευρικού εραστή» (Annie Hall) και μέχρι σήμερα, για το ιδιαίτερο, πάντα καλοπροαίρετο χιούμορ της. Τίποτα αστείο όμως ή αινιγματικό ή σαρκαστικό δεν υπάρχει στο τρίτο της βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες με τίτλο "Brother & Sister" (Αδελφός και αδελφή) και ήδη βρίσκεται στη λίστα των μπεστ σέλερ στην Αμερική.

Σ' αυτό το γενναίο και συγκινητικό βιβλίο απομνημονευμάτων, η Κίτον εστιάζει στην σχέση της με τον μικρότερο αδελφό της, τον Ράντι, η κατάδυση του οποίου στα βάθη της ψυχικής ασθένειας υπήρξε παράλληλη με την δική της άνοδο στην στρατόσφαιρα της φήμης.

«Για πολλά χρόνια, όταν ήμασταν νέοι, αντιμετώπιζα τον αδελφό μου ως ένα ανεξήγητο βάρος», γράφει. «Ήταν ενοχλητικός, φοβιτσιάρης και κλαψιάρης. Όσο μεγαλώναμε, ήταν σα να εκπροσωπεί μια απούσα παρουσία. Τον απέφευγα καθώς η ζωή μου γινόταν όλο και πιο πολυάσχολη ενώ η δική του γινόταν διαρκώς μικρότερη και πιο δύσκολη».

Facebook Twitter

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται αποσπάσματα από ημερολόγια, επιστολές, ποιήματα, φωτογραφίες, κολάζ... «Ο αδελφός μου είναι σοβαρά άρρωστος εδώ και δέκα χρόνια», λέει η Κίτον, που στο βιβλίο της σημειώνει ότι η ιδιαίτερη προσωπικότητα του ήταν εκείνη που ενέπνευσε τον «πειραγμένο» χαρακτήρα του κινηματογραφικού «αδελφού» της στο "Annie Hall", ρόλο που είχε υποδυθεί ο Κρίστοφερ Γουόκεν.

«Σταδιακά έχασε την ικανότητα ομιλίας. Είμαι η μοναδική κάτοχος όλων των κολάζ που είχε φτιάξει – πρόκειται για εκατοντάδες ή και χιλιάδες – και όλων των γραπτών του, όπως και της μητέρας μου. Οι δύο τους ήταν οι αγαπημένες μου ψυχές. Είχαν διαρκώς την ανάγκη να γράφουν και να εκφράζουν την αντίληψή τους για τον κόσμο. Κάποια στιγμή, αποφάσισα απλά ότι έπρεπε να κάτσω και να παρατηρήσω σε βάθος, από την δική μου σκοπιά, την ζωή του αδελφού μου».

Facebook Twitter

«Εκείνος πάντα έβλεπε πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να δω και τα εξέφραζε με έναν μαγικό τρόπο. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να περάσω πολύ χρόνο μαζί του, να καθόμαστε απλά μαζί, να κάνουμε βόλτες, να παρατηρούμε τις ίδιες εικόνες. Νομίζουμε ότι τέτοιες στιγμές είναι συνηθισμένες, αλλά δεν είναι και συνήθως το συνειδητοποιούμε αργά».

«Το πιο δύσκολο είναι ότι δεν βρήκε ποτέ τη θέση του στον κόσμο. Ήταν αναγκασμένος να υποχωρεί διαρκώς. Ήταν πολλές οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες για ένα τόσο σπουδαίο μυαλό, αλλά η ευαισθησία του ήταν τόσο βαθιά που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί».

Με στοιχεία από τους New York Times