Η αιρετική, παλλόμενη και ανίερη Διαθήκη του Γκομπρόβιτς

Η αιρετική, παλλόμενη και ανίερη Διαθήκη του Γκομπρόβιτς Facebook Twitter
O Γκομπρόβιτς έκανε την ταπετσαρία με την οποία σκέπασαν οι λογοτέχνες τον κόσμο της πραγματικότητας κομμάτια. Δεν άφησε πλοκή, αρχή μέση και τέλος, χαρακτήρες για εύκολη ταύτιση, τίποτα... Επεξεργασία: Ατελιέ/ LIFO
1

Στον Άμλετ, που ξαναθυμηθήκαμε αυτές τις μέρες χάρη στην παράσταση της Στέγης, τίθεται περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού το δίλημμα που θέτει κάθε άνθρωπος ριγμένος στο Είναι του κόσμου: γιατί η ύπαρξη να είναι πάντα πιο δυνατή από την ανυπαρξία; Γιατί να είμαστε αυτοί και όχι άλλοι; Γιατί η ζωή μας να είναι ένα ατέρμονο παιχνίδι ρόλων και μια αδιέξοδη διαδικασία πλήρωσης στο τέλος της οποίας παραμονεύει πάντα ο θάνατος; Το ερώτημα για το παράλογο παιχνίδι που είναι η ίδια η ζωή και απλώς περιπλέκεται σε μια ατελείωτη σειρά από λόγια μέχρι αναγκαστικά κάποια στιγμή να τερματιστεί, υπήρχε στην καρδιά του έργου του Σαίξπηρ, όπως και κάθε σπουδαίου φιλοσόφου. Υπήρχε και στο μυαλό καλλιτεχνών που απάντησαν στο παράλογο της ύπαρξης με τη δύναμη της δημιουργίας. Εμπνευσμένος απόλυτα από τον Άμλετ και τις ματωμένες ιαχές του Σαίξπηρ, ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος και διανοητής Βίτολντ Γκομπρόβιτς άρχισε να γράφει και να στοχάζεται από το βάθος των πραγμάτων, από την καρδιά της ύλης τους και μέχρι τέλος πάλευε να τα αποτυπώσει μακριά και έξω από το περιβάλλον τους. Έλεγε διαρκώς πως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο εχθρεύεται τη Μορφή – αυτή την κατηγορική δύναμη που προσπαθεί να δώσει ένα ψευδεπίγραφο νόημα σε οτιδήποτε σκεφτόμαστε και οτιδήποτε ζούμε, αυτή την αναγκαστική προσήλωση στο αποσπασματικό και στο συγκεκριμένο. Ο ίδιος προσπάθησε, όπως ο Άμλετ, να ακολουθήσει τον παράδοξο σοφό, τον αρχετυπικό μάντη-χορευτή, τον τρελό του Νίτσε που με μια κίνησή του αφαιρούσε από το αλυσοδεμένο σώμα του ανθρώπου σε σκέψεις, λόγια και στεγανά τα αυθαίρετα σύμβολα (που ενισχύουν τις υποτιθέμενες αποκωδικοποιήσεις κι ερμηνείες). Αυτός, ναι, μόνο αυτός είχε το χάρισμα να διαλύει τις περιορισμένες εξηγήσεις, να θυσιάζει τις αρμονικές μορφές προκειμένου να ανιχνεύει τον ρυθμό και τη δύναμη του αίματος, να παίρνει το φως που είχε διαθλαστεί εντός του και να το απελευθερώνει στο εσωτερικό του κόσμου. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες και ηγήτορες, όπως ο Σαίξπηρ, ο Νίτσε, ο Άμλετ ή ο Γκομπρόβιτς, το κατάφεραν επειδή ακριβώς δεν αναζήτησαν συνταγές, ούτε επεδίωξαν το θάμβος των ιδεών, παρά διείδαν κάτι πέρα από το προφανές: την κρυμμένη κι αιώνια αρμονία.

Ανακαλύπτοντας επομένως κανείς ταυτόχρονα τον Γκομπρόβιτς και το έργο του στο ξεφύλλισμα του απολαυστικού αυτού αναγνώσματος που είναι η Διαθήκη, τον παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα καθώς επιταχύνει τις γραμμές της διάλυσης, την ώρα που στήνει σπειροειδή σύμπαντα, εμπλέκει το μυθοπλαστικό με το πραγματικό, καθυβρίζει, ανοίγει δρόμους και προκαλεί.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στη Διαθήκη που παρέδωσε ο Πολωνός στοχαστής στους ακολούθους του, στη δύσκολη εκείνη στιγμή που λίγο πριν από τον θάνατο ο ίδιος ο δημιουργός καλείται να δώσει εξηγήσεις. Δύσκολο για έναν καλλιτέχνη, ο οποίος έχει αναδιαμορφώσει τον τρόπο που προσεγγίζεται το κείμενο, να πρέπει να το καλουπώσει στα όρια μιας δεδομένης συνομιλίας – να εξηγήσει τι ακριβώς υπάρχει πέρα από την καλλιτεχνική του πράξη. Ευτυχώς αυτή η παράδοξη συνάντηση, μία από τις πιο συγκλονιστικές και ευεργετικές στιγμές που μπορεί να χαρεί πραγματικά ένας αναγνώστης, πήρε τη μορφή μιας απολαυστικής συνομιλίας και κατόπιν ενός βιβλίου όπου ο ανεξάντλητος Γκομπρόβιτς μας παρασύρει, συνομιλώντας με τον Ντομινίκ ντε Ρου, στην πολύπλοκη περιπέτειά του. Αιρετικός, ατιθάσευτος, προκλητικός, κυνικός, ένας πραγματικός καλλιτέχνης στον υπερθετικό βαθμό, έγινε, όπως διαφαίνεται και μέσα από τη συζήτηση, αυτό που είναι το έργο του – πράγμα σπάνιο στην ασύμπτωτη πορεία δημιουργού και έργου.

Ανακαλύπτοντας επομένως κανείς ταυτόχρονα τον Γκομπρόβιτς και το έργο του στο ξεφύλλισμα του απολαυστικού αυτού αναγνώσματος που είναι η Διαθήκη, τον παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα καθώς επιταχύνει τις γραμμές της διάλυσης, την ώρα που στήνει σπειροειδή σύμπαντα, εμπλέκει το μυθοπλαστικό με το πραγματικό, καθυβρίζει, ανοίγει δρόμους και προκαλεί. «Είμαι χιουμορίστας, γελωτοποιός, ακροβάτης, προβοκάτορας. Τα έργα μου κάνουν διπλές κωλοτούμπες για να διασκεδάσουν το κοινό μου. Εγώ είμαι τσίρκο, λυρισμός, ποίηση, τρόμος, καβγάς, παιχνίδια, τι άλλο θέλετε;» λέει ο μέγας προβοκάτορας στον εκδότη του και καλό του φίλο Ντομινίκ ντε Ρου. Κι εδώ το αίτημα για την κατάλυση της Μορφής επανέρχεται εντονότερο από ποτέ – πώς θα μπορέσει ο άνθρωπος να παραβγεί τις δεδομένες συνθήκες και να απελευθερωθεί από τα συγκεκριμένα δεσμά της έκφρασης; «Εάν η Μορφή μάς παραμορφώνει, τότε το ηθικό αξίωμα απαιτεί από μας να αναλάβουμε τις συνέπειες. Να είμαι ο εαυτός μου, να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου ενάντια στην παραμόρφωση, να κρατώ αποστάσεις από τα αισθήματά μου, από τις πιο μύχιες σκέψεις μου, όταν δεν με εκφράζουν πραγματικά. Αυτό είναι το πρώτιστο ηθικό καθήκον. Απλό δεν είναι;» αναρωτιέται εύλογα καθώς τονίζει την κατάρα τού να είναι κανείς πάντα «τεχνητός» στον βαθμό που καθορίζεται από τους άλλους και από τον πολιτισμό, από τις δικές του «μορφικές ανάγκες». Τουλάχιστον εκείνος προσπάθησε να αντιταχθεί σε αυτή την ευκολία με το έργο του: τον ατιθάσευτο Φερντυτούρκε, τον εκκεντρικό και παράλογο Υπερ-Ατλαντικό, το εμβληματικό θεατρικό του Πριγκίπισσα Υβόννη, την ανίερη και διάσημη Πορνογραφία του. Όσο για την αριστοκρατική του σκέψη, αυτή σχετίζεται άμεσα, όπως εξηγεί κι ο ίδιος στη Διαθήκη του, με τη μεγαλοπρεπή πολωνική καταγωγή του αλλά και με το γενεαλογικό του δέντρο. Ταυτόχρονα, όμως, ο ίδιος έτυχε να βιώσει την πιο σκληρή πραγματικότητα: βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη στην Αργεντινή, λίγο πριν ξεσπάσει ο Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου έζησε 23 αδιάλειπτα χρόνια σε δύσκολες συνθήκες, ενώ συναναστράφηκε πόρνες, μαστροπούς και ανθρώπους του περιθωρίου. Μέσα στην εγγενή αντίφαση που διέτρεχε πάντα τη ζωή του είχε, παρ' όλα αυτά, την τύχη, έστω και όψιμα, τα έργα του να μεταφραστούν και να δοξαστούν από τους πνευματικούς κύκλους του Παρισιού –ο Κούντερα, ακόμη και σήμερα, δεν σταματάει να τον επικαλείται–, αν και ο ίδιος ο Γκομπρόβιτς δεν έδειξε να ανήκει και να ασπάζεται ποτέ τα παραδεδομένα μιας πνευματικής κάστας. Στην Αργεντινή δεν τα πήγε ποτέ καλά με τον κύκλο του Μπόρχες, δεν δέχτηκε την ταμπέλα του «συγγραφέα του παραλόγου» που του επέβαλαν οι κριτικοί κι αρνήθηκε κατηγορηματικά τον χαρακτηρισμό «αντιφατικά» για πολλά από τα έργα του. Ωστόσο, δέχτηκε τη δημιουργική αντίφαση που χαρακτήριζε τον βίο του: απτό παράδειγμα ήταν και η ομοφυλοφιλία του, που δεν φάνηκε να εναρμονίζεται με την έγγαμη πραγματικότητα. «Στην πραγματική ζωή ήμουν διαταραγμένος, ευμετάβλητος, οκνηρός, βορά της αναρχίας, χαμένος. Στο χαρτί ήθελα να είμαι ιδιοφυής, αστείος, θριαμβικός... πάνω απ' όλα αγνός. Εξαγνισμένος». Κάτι που προσέδωσε στο έργο του ένα χαρακτηριστικό τρυφερής απόγνωσης, μιας αθωότητας που σφράγισε ακόμη και τις πιο σκληρές σκέψεις.


Κι όντως ο Γκομπρόβιτς έκανε την ταπετσαρία με την οποία σκέπασαν οι λογοτέχνες τον κόσμο της πραγματικότητας κομμάτια. Δεν άφησε πλοκή, αρχή μέση και τέλος, χαρακτήρες για εύκολη ταύτιση, τίποτα. Μίλησε αλληγορικά για τεράστια στόματα που καταβροχθίζουν οτιδήποτε ωραίο, είδε αυτήν τη δόλια ομορφιά που παρηγορεί με ψέματα τον κόσμο να καταστρέφεται από τις ευκολίες και την καθύβρισε. Άνοιξε τις πληγές της δυτικής σκέψης και πέταξε τις στραγγαλισμένες εμβρυακές σκέψεις στους υπονόμους της δεδομένης αφήγησης: «Η Ομορφιά ήταν για μένα ένα πολύτιμο πετράδι κρυμμένο στους υπονόμους». Τι κρυβόταν πίσω από τις ξεδιαντροπιές του φορμαλισμού, ώστε να μπορέσει να γίνει κόσμος και να αρθρώσει την πρώτη λέξη; Ο άνθρωπος ήταν από μόνος του προορισμένος να βρει την αρχετυπική ισχύ των πραγμάτων και, το κυριότερο, να τη ζήσει, να τη βιώσει ως το μεδούλι, όχι μόνο να την εξηγήσει. Ίσως και να τη μεταμορφώσει σε κάτι άλλο ως καλλιτέχνης. «Αν δεν βλέπει κάποιος τη Μορφή, όπως τη βλέπω εγώ, αυτόνομη και αενάως εύπλαστη, αν δεν βλέπει τη δημιουργική της μανία, τις ιδιοτροπίες της και τις διαστροφές της, τα ιζήματα και τα διαλύματά της, τα ζεύγματα και τα διαζεύγματά της, τι θα μπορούσε άραγε να του πει ο Κόσμος; Ίσως, αν στο μέλλον διαδοθεί ευρύτερα μια παρόμοια αντίληψη για τη Μορφή, ο Κόσμος να κατορθώσει να του προκαλέσει ρίγη» ήταν το μόνιμο παράπονο του Γκομπρόβιτς για την ανικανότητα κατανόησης του έργου του κι ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δέχτηκε να προβεί σε αυτήν τη συγκλονιστική συζήτηση με τον Ντε Ρου, που απέκτησε τη μορφή της Διαθήκης (ακόμη ένα ευτύχημα η εξαιρετική απόδοσή της σε λαγαρά ελληνικά από τον Θεόφιλο Τραμπούλη για τις εκδόσεις Πατάκη). Ο Γκομπρόβιτς εν προκειμένω επιμένει πως αν ξεφεύγαμε από τον φόβο του μηδενός (το καθιστά ακόμη περισσότερο σαφές στα Μαθήματα Φιλοσοφίας που κυκλοφορούν στα ελληνικά επίσης από τον Πατάκη) και από τη μανία των συστημάτων να διαρκούν ενώ έχουν συγκεκριμένη πορεία ζωής, να καταφέρναμε να ανιχνεύσουμε τη ζωτική ορμή πέρα από τη μορφή που κάνει το έργο πραγματικό δημιούργημα. Οι διαφεύγουσες σκέψεις, άλλωστε, αποκρυσταλλώνονται στο έργο του καλλιτέχνη, όχι έξω από αυτό, αφού μόνο εκεί μπορεί να ανασυσταθεί το περίτεχνο υφάδι της δημιουργίας που δεν φτιάχτηκε για να είναι καλό ή κακό, δίκαιο ή άδικο αλλά πραγματικό. Το έργο μετράει γιατί ακόμα κι αν όλος ο κόσμος έχει συντριβεί, οι ιαχές θα πάλλονται εντός του μέσα από ερωτήματα, αγωνίες, αντιφάσεις, λαμπρή και ιδρωμένη σάρκα που γίνεται έρωτας, δύναμη και φως. Ο καλλιτέχνης τις άκουσε, ο καλλιτέχνης τις είδε και μίλησε. Κι αυτή είναι η πιο συγκλονιστική του διαθήκη.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

σχόλια

1 σχόλια
Με πιο από τα έργα του φαίνεται να είναι πιο συνδεδεμένο το "Διαθήκη", ώστε να μπορούμε να πούμε ότι κάποιος θα μπορέσει να διαβάσει το τελευταίο πιο...φωτισμένος, χωρίς να χρειάζεται να διαβάσει οπωσδήποτε άλλα βιβλία του για να το κατανοήσει;