Διαφορετικό τέλος για το «κορίτσι που εξαφανίστηκε»

Διαφορετικό τέλος για το «κορίτσι που εξαφανίστηκε» Facebook Twitter
8


Να χαρούμε ή να στενοχωρηθούμε; Η Gillian Flynn άλλαξε το τέλος του βιβλίου της «το κορίτσι που εξαφανίστηκε» για να μην χάσει θεατές του σινεμά. Το θρίλερ αυτό (καταπληκτικό βιβλίο!) περιγράφει τον φρικτό, μαύρο και σκοτεινό γάμο του Νικ και τις Έιμι. Τη μέρα της πέμπτης επετείου του γάμου τους, η Έιμι εξαφανίζεται και σύντομα μοιάζει ότι υπεύθυνος για την εξαφάνισή της είναι ο Νικ.


Το τέλος του βιβλίου δεν είναι αναμενόμενο, αλλά είναι τέτοιο που προκάλεσε διαφόρων ειδών αντιδράσεις. Τι να μαγείρεψε η Flynn γι' αυτό το τόσο ιδιαίτερο βιβλίο;


«Υπήρξε κάτι συναρπαστιό στο να πάρω αυτό το έργο για το οποίο χρειάστηκα δύο χρόνια και πολύ κόπο για να το συναρμολογήσω με όλα τα οχτώ εκατομμύρια κομμάτια Λέγκο και να πάρω ένα σφυρί και να το διαλύσω και να το ξανασυναρμολογήσω σε μια ταινία» είπε η Gyllian Flynn.


Η ταινία με πρωταγωνιστή τον Μπεν Άφλεκ στο ρόλο του Νικ θα σκηνοθετηθεί από τον David Fincher και θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο. Από τη μια – δεν κρατιέμαι να δω αυτό το καταπληκτικό βιβλίο σε μεγάλη οθόνη, και μάλιστα με διαφορετικό τέλος – από την άλλη – θα είναι άλλη μια κλασική διαπίστωση του «η ταινία ποτέ δεν είναι τόσο ωραία όσο το βιβλίο;»


"Τι σκέφτεσαι, Έιμι; Αυτή είναι η ερώτηση που έκανα πιο συχνά κατά τη διάρκεια του γάμου μας, έστω κι αν την έκανα από μέσα μου και όχι στο πρόσωπο που θα μπορούσε να μου απαντήσει. Φαντάζομαι πως αυτές οι ερωτήσεις μαζεύονται σαν σύννεφα που προμηνύουν καταιγίδα πάνω από όλους τους γάμους: Τι σκέφτεσαι; Τι νιώθεις; Ποιος είσαι; Τι κάναμε ο ένας στον άλλον; Τι θα κάνουμε ο ένας στον άλλον;"


Οι πρώτες φωτογραφίες από τα γυρίσματα έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν:

Διαφορετικό τέλος για το «κορίτσι που εξαφανίστηκε» Facebook Twitter
Διαφορετικό τέλος για το «κορίτσι που εξαφανίστηκε» Facebook Twitter
Διαφορετικό τέλος για το «κορίτσι που εξαφανίστηκε» Facebook Twitter

To κορίτσι που εξαφανίστηκε κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Βιβλίο
8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Πώς αλλάζει κανείς, πώς φτάνει σε σημείο να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του»

Το πίσω ράφι / «Πώς αλλάζει κανείς, πώς φτάνει σε σημείο να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του»

Το μυθιστόρημα «Δαμάζοντας το κτήνος» της Έρσης Σωτηροπούλου είναι χτισμένο στην εικόνα της «μοναξιάς που μοιράζονται πολλοί άνθρωποι μαζί». Επανεκδίδεται σε λίγες μέρες από τον Πατάκη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μάργκαρετ Άτγουντ: «Δεν νομίζω να με αγαπούσε ο Πλάτωνας»

Βιβλίο / Μάργκαρετ Άτγουντ: «Δεν νομίζω να με αγαπούσε ο Πλάτωνας»

Γεννήθηκε σαν σήμερα μία από τις σημαντικότερες συγγραφείς της εποχής μας. Στη συνέντευξή της στη LifO δίνει (ανάμεσα σε άλλα) οδηγίες για το γράψιμο και τη ζωή, τη γνώμη της για τον Πλάτωνα αλλά και για την αξία των συμβολικών μύθων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Σεξ, (πολλά) ναρκωτικά και rock & roll με τον Μάρτιν Σκορσέζε

Βιβλίο / Σεξ, (πολλά) ναρκωτικά και rock & roll με τον Μάρτιν Σκορσέζε

Στο νέο βιβλίο του, που κυκλοφορεί δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Ρόμπι Ρόμπερτσον, ο ηγέτης του θρυλικού συγκροτήματος The Band, μιλάει για όσα έζησε με τον διάσημο σκηνοθέτη και κολλητό του στο ηδονιστικό Χόλιγουντ της δεκαετίας του '70.
THE LIFO TEAM
Ο «Θάνατος του Βιργιλίου» και τρία ακόμα λογοτεχνικά διαμάντια

Βιβλίο / Ο «Θάνατος του Βιργιλίου» και τρία ακόμα λογοτεχνικά διαμάντια

Τα έργα-σταθμοί της λογοτεχνίας, από την υψηλή ποίηση μέχρι τη μυθοπλασία, ανέκαθεν αποτύπωναν τα ακραία σημεία των καιρών, γι’ αυτό είναι επίκαιρα. Παραθέτουμε τέσσερα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα που βγήκαν πρόσφατα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ζοζέ Σαραμάγκου: Η ζωή ενός αντισυμβατικού συγγραφέα

Βιβλίο / Ζοζέ Σαραμάγκου: «Πιστεύω πως ό,τι είναι να γίνει δικό μας, θα φτάσει τελικά στα χέρια μας»

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο σπουδαίος Πορτογάλος λογοτέχνης που ξεκίνησε να γράφει για να δοκιμάσει «τι στ’ αλήθεια μπορεί ν’ αξίζει ως συγγραφέας» και έφτασε να πάρει Νόμπελ Λογοτεχνίας.
ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥΡΚΑΚΟΥ
Ένας ύμνος για την γκέι αγάπη και τη φιλία σε έναν κόσμο όπου θερίζει το Aids

Βιβλίο / Ο ξεχασμένος «Κωνσταντίνος» του Παναγιώτη Ευαγγελίδη κυκλοφορεί ξανά

Ένας ύμνος για την γκέι αγάπη και τη φιλία σε έναν κόσμο που τον θερίζει το AIDS. Μια τολμηρή ματιά την Αθήνα των ’90s μέσα από το απελπισμένο στόρι δύο γκέι εραστών. Ο «Κωνσταντίνος» του Παναγιώτη Ευαγγελίδη ήταν εκτός κυκλοφορίας για τρεις σχεδόν δεκαετίες. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί ξανά.
M. HULOT
Μαρκ Μπρέι: «Είναι δύσκολο να είσαι αντιφασίστας σήμερα στις ΗΠΑ»

Βιβλίο / Μαρκ Μπρέι: «Είναι δύσκολο να είσαι αντιφασίστας σήμερα στις ΗΠΑ»

Ο ιστορικός και συγγραφέας του βιβλίου «Antifa», που εγκατέλειψε πρόσφατα οικογενειακώς τις ΗΠΑ εξαιτίας απειλών που δέχτηκε για τη ζωή του, μιλά για την αμερικανική πολιτική σκηνή και για το αντιφασιστικό κίνημα σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νόρμαν Μέιλερ «Μάγισσα τέχνη»

Το πίσω ράφι / Νόρμαν Μέιλερ: «Οι καλλιτέχνες δίνουν όρκο να είναι εγωιστές. Ειδάλλως, δεν θα γίνει τίποτα»

Ο Αμερικανός συγγραφέας ξεκίνησε μη μπορώντας να συντάξει μια πρόταση, αλλά με το πρώτο του μυθιστόρημα ξεχώρισε. Έκτοτε διαβάστηκε, αμφισβητήθηκε, προκάλεσε κι έμεινε ως το τέλος διαυγής και θαρραλέος.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Εμμανουήλ Καραλής: Πολλοί είναι δίπλα σου στα μετάλλια, στο χειροκρότημα και στη λάμψη, αλλά μετά οι προβολείς σβήνουν

Οι Αθηναίοι / Manolo: «Πολλοί είναι δίπλα σου στα μετάλλια, αλλά μετά οι προβολείς σβήνουν»

Έχει μάθει να περνά τον πήχη, να ξεπερνά τους φόβους και να καταρρίπτει στερεότυπα. Θεωρεί ότι η ζωή του αθλητή μοιάζει πολύ με τη ζωή του μοναχού. Ο πρωταθλητής στο άλμα επί κοντώ αφηγείται τη ζωή του και μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τις όμορφες και δύσκολες στιγμές, την ψυχική του υγεία, τον έρωτα, την πίστη και την αγάπη που τον κρατούν όρθιο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι ήξερε ο Παζολίνι;

Βιβλίο / Τι ήξερε ο Παζολίνι;

Πενήντα χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του, οι προγνώσεις του για τον φασισμό είναι πιο επείγουσες από ποτέ, σημειώνει η Βρετανίδα συγγραφέας Ολίβια Λέινγκ, το νέο βιβλίο της οποίας περιστρέφεται γύρω από τη δημιουργία του «Σαλό (120 Μέρες στα Σόδομα)».
THE LIFO TEAM
Μαύρη, λεσβία, μητέρα, πολεμίστρια, ποιήτρια, καρκινοπαθής

Βιβλίο / Μαύρη, λεσβία, μητέρα, πολεμίστρια, ποιήτρια, καρκινοπαθής

Η διάσημη συγγραφέας Όντρι Λορντ αντιμετώπισε τη διάγνωσή της με το θάρρος και το ακτιβιστικό πνεύμα που πάντα τη διέκρινε: Τα «Ημερολόγια Καρκίνου» δεν είναι μια «καταγραφή δακρύων μόνο» αλλά και μια κραυγή οργής εναντίον της καταπίεσης που βιώνουν οι γυναίκες.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η Μάργκαρετ Άτγουντ στο μονοπάτι του πένθους

Βιβλίο / Η Μάργκαρετ Άτγουντ στο μονοπάτι του πένθους

Σ’ ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματά της με τίτλο «Book of Lives: A Memoir of Sorts», που προδημοσιεύει η «Guardian», η διάσημη συγγραφέας περιγράφει τον τρόπο που βίωσε την απώλεια του επί μισό αιώνα συντρόφου της Γκρέαμ Γκίμπσον το 2019.
THE LIFO TEAM
«Intermezzo»: Το βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ που έσπασε όλα τα αναγνωστικά ρεκόρ

Βιβλίο / «Intermezzo»: Το βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ που έσπασε όλα τα αναγνωστικά ρεκόρ

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη το πολυαναμενόμενο νέο βιβλίο της Ιρλανδής συγγραφέως, που έχει κάνει ρεκόρ πωλήσεων και αναγνωσιμότητας. Καταγράφουμε τις πρώτες εντυπώσεις από την ανάγνωσή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Άμιτι Γκέιτζ «Ο καλός πατέρας»

Το πίσω ράφι / Έχουν και οι ψεύτες τη χάρη τους. Στα μυθιστορήματα τουλάχιστον

Ο «Καλός πατέρας» της Άμιτι Γκέιτζ πραγματεύεται την κατασκευή της ανθρώπινης ταυτότητας, τον άρρηκτο δεσμό γονιού και παιδιού και τη μεταναστευτική εμπειρία, θίγοντας όψεις του αμερικανικού ονείρου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
«Σπίτι από ζάχαρη»: Το δίκτυο των ανθρώπινων σχέσεων στο μυθιστόρημα της Τζένιφερ Ίγκαν

Βιβλίο / Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να βιώσουμε ξανά όσα ζήσαμε στο παρελθόν;

Το «Σπίτι από ζάχαρη» είναι ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας που διερευνά τους κινδύνους της ψηφιακής εποχής, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την αξία της μνήμης και της σύνδεσης.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

σχόλια

5 σχόλια
η αληθεια είναι πως λιγο με το τελος κ εγω δεν ευχαριστηθηκα.κατι άλλο περιμενα,δεν ξερω τι..αναμενω την ταινια μηπως ικανοποιηθώ τελικα!αν κ νομιζω τα "αισχμηρα αντικείμενα" θα ηταν προτιμότερα για ταινια!
Καταπληκτική η Flynn και συναρπαστικό το "Gone girl". Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να το αφήσω καθώς το διάβαζα (ευτυχώς σε διακοπές/άδεια!).Η Flynn έχει ένα μοναδικό τρόπο να σκιαγραφεί χαρακτήρες, τους οποίους θα ήθελες πολύ να αντιπαθήσεις, αλλά δεν μπορείς, γιατί βρίσκεις σε αυτούς οικεία στοιχεία και, τελικά, δεν σου μένει παρά να ταυτιστείς, εν μέρει, με το εκάστοτε δράμα τους (πολύ καλό και το "dark places", αλλά και το "sharp objects", αν και αρκετά προβλέψιμο.Ανυπομονώ για την ταινία, για το εναλλακτικό τέλος από την ίδια τη συγγραφέα!Κρίμα όμως για το ατυχές-κατά τη γνώμη μου- casting...Θα προτιμούσα άλλον στο ρόλο του Nick, όχι τον Ben Affleck...
Αν και το τέλος του βιβλίου αρχικά με είχε ενοχλήσει πολυ,τελικά νομίζω ότι ήταν πολύ ταιριαστό και ο καθένας τους πήρε ότι άξιζε(και ήθελε? !). 'Εχω απορία τόσο για το διαφορετικό τέλος,όσο και για την σκηνοθετική προσέγγιση,αν δηλαδή θα επιδιωχθεί οι θεατές να ταυτιστούν με την πλευρά του ΝΙκ,της Έιμι,η κανενός απο τους δυο! Αυτό θα κάνει τεράστια διαφορά στην ταινία κατά την γνώμη μου.
«η ταινία ποτέ δεν είναι τόσο ωραία όσο το βιβλίο;»Γιατί συνεχίζουμε να συγκρίνουμε το βιβλίο με τον κινηματογράφο παρόλο που είναι δύο εντελώς διαφορετικά μέσα? Σόρρυ για το off topic αλλά το έχω απορία.
Συμφωνώ μαζί σου σε αυτό που λες,είναι δυο διαφορετικά μέσα...Όμως σκέψου λίγο...όταν διαβάζεις ένα βιβλίο σου δημιουργεί κάποια συναισθήματα,έτσι δεν είναι;;Θεωρώ πως στο σινεμά πας με την ελπίδα βλέποντας την ταινία να νιώσεις ξανά τα συναισθήματα που ένιωσες διαβάζοντας το βιβλίο...Αυτό δεν συμβαίνει πάντα γιατί συνήθως στις ταινίες αλλάζουν πολλές σκηνές που είχαν ενδιαφέρον κατά τη γνώμη του αναγνώστη και είναι τόσο μα τόσο απογοητευτικό όσο όμορφη και αν είναι η ταινία σαν ταινία...Αν δεν σου συμβαίνει αυτό,τότε θεωρώ πως είσαι τυχερός πολύ γιατί μπορείς να τα απολαύσεις κ τα δύο χωρίς να έχεις την απογοήτευση που έχω εγώ στο τέλος.
Μα μία ταινία διαρκεί 2-3 ώρες ενώ ένα βιβλίο το διαβάζεις για μία βδομάδα/μήνα/κλπ. Το λέω αυτό για να τονίσω ότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές εμπειρίες, συνεπώς δεν θα μπορούσαν εξαρχής να σου προκαλέσουν τα ίδια συναισθήματα.Όσον αφορά τις αλλαγές στο σενάριο, εγώ είμαι μέσα εφόσον εξυπηρετούν την ταινία. Στην τελική, η ταινία δεν είναι tribute στο βιβλίο αλλά ένα αυτοτελές έργο και προτιμώ να το κρίνω ως τέτοιο.