1. Καθώς τελείωνε το 2012, διάβασα ξενυχτώντας τη βιογραφία των Pogues (κατ' εμέ, της πιο δεμένης μπάντας στον κόσμο, αν εξαιρέσουμε, φυσικά, τους ανυπέρβλητους Band), με τον τζοϊσικό τίτλο Here comes everybody (Ναοκαθένας) και την υπογραφή του ακορντεονίστα των Pogues, του James Fearnley (εκδ. Faber and Faber). Τετρακόσιες έξι σελίδες τίγκα στη μουσική αλλά και στη λογοτεχνία. Ο Shane MacGowan διάβαζε μετά μανίας Τζέιμς Τζόις. Αλλά και τον Τρίτο Αστυνόμο του Flann O'Brien. Επίσης, Σάμιουελ Μπέκετ. Έπινε και διάβαζε. Διάβαζε και έπινε. Και μετά, με τον ακόμα ανεξιχνίαστο τρόπο που έχουν οι ιδιοφυΐες, έγραφε σπαρακτικά τραγούδια.
2. Παράλληλα, άρχισα (και συνεχίζω) να διαβάζω, οπλισμένος με χαρακάκι και μολύβια για υπογραμμίσεις, τον Υπόγειο Κόσμο του Ντον ΝτεΛίλλο (μτφρ. Έφη Φρυδά, εκδ. Εστία), γοητευμένος από τη σχέση του συγγραφέα με τη ζωγραφική και την εικαστική δημιουργία (μια σχέση παρούσα σχεδόν σε όλα του τα βιβλία, με τρόπο που με ιντριγκάρει). Τον Υπόγειο Κόσμο τον διαβάζω για δεύτερη φορά. Όπως τα περισσότερα βιβλία που με τρελαίνουν, οδηγώντας με ταχέως σε νηφάλια μέθη. Έχω λανσάρει, άλλωστε, και το σύνθημα: «Άλλοι ξαναδιαβάζουν, κι άλλοι ξενοδιαβάζουν». Ένα απόσπασμα: «Γιατί όλα συνδέονται τελικά... Όταν τροποποιείς ένα μόνο δευτερεύον στοιχείο, το σύστημα προσαρμόζεται στη στιγμή... Πώς ξεχωρίζεις τον ήχο του αυλού από του βλήματος, όταν έχεις μετατραπεί σε ένα άτομο εύπιστο; Όταν είσαι έτοιμος να πιστέψεις τα πάντα, να πιστέψεις το τίποτα; Και πώς ξέρεις αν η εικόνα υπήρχε πριν εφευρεθεί η βόμβα; Μπορεί να υπήρχε ένας υπόγειος κόσμος από εικόνες, γνωστός μόνο στους ιερείς των ινδιάνικων φυλών, εικόνες που λειτουργούσαν σαν διάμεσο μεταξύ της ορατής πραγματικότητας και του πνευματικού κόσμου. Και οι ιερείς καλλιεργούσαν μαγικά μανιτάρια κι έβλεπαν το μανιασμένο σύννεφο – προπομπό της εικόνας μιας εκπαιδευτικής ταινίας του Αμερικανικού Στρατού».
3. Διάβασα τέσσερις, σχεδόν απανωτές, φορές το Αυτόματο, το καινούργιο βιβλίο/σύνθεση του ποιητή Θάνου Σταθόπουλου. Θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης τον Φεβρουάριο του 2013. Ένας εσκεμμένα παγερός λυρισμός νεύει από κάθε σελίδα του Σταθόπουλου, θέλοντας να σκεφτεί τα πώς και τα γιατί ενός νέου γραψίματος που έρχεται από πολύ παλαιά και θέλει να μας οδηγήσει σε μελλοντικούς λαβυρίνθους, διατηρώντας πάντα την αρραγή σχέση με το βίωμα. Ένα θραύσμα, δημοσιευμένο μαζί με άλλα, στην «Ποιητική» (εκδ. Πατάκης), το πολύτιμο περιοδικό που διευθύνει ο Χάρης Βλαβιανός: (ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ): «Το 1974 ο Μπας Γιαν Άντερ, έναν χρόνο πριν εξαφανιστεί στα νερά του Ατλαντικού, στο βίντεο Primary Time, δείχνει μία ψηλή, αδύνατη γυναίκα, μέχρι το στήθος, ντυμένη στα μαύρα, να τοποθετεί μερικά λουλούδια σ' ένα βάζο και να τα αναδιατάσσει συνεχώς επί 25΄ και 47΄΄. Η προσοχή, όμως, επικεντρώνεται περισσότερο στα λουλούδια, στη μαυροφορεμένη, αδύνατη σιλουέτα και, κυρίως, στα χέρια της και λιγότερο στον πραγματικό χρόνο».
4. Περιμένουν ανυπόμονα ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας και ο τόμος δοκιμίων Both Flesh and Not (εκδ. Penguin), το πόνημα του Δασκάλου Δ.Ν. Μαρωνίτη 24+2 Ιλιαδικές Παρομοιώσεις (εκδ. Άγρα) και κάτι πονηρές ντάνες με νουάρ και άλλες ωραίες ωραιότητες και ξεγυρισμένες ξεφτίλες.
5. Κι εκεί που κάπως έστρωνα ένα πρόγραμμα για τα διαβάσματά μου στους επόμενους μήνες, μαθαίνω, και απογειώνομαι, ότι εντός του 2013, μάλλον το φθινόπωρο, θα κυκλοφορήσει το όγδοο (μετά τα V, Η Συλλογή των 49 στο σφυρί, Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας, Vineland, Mason & Dixon, Ενάντια στη Μέρα και Έμφυτο Ελάττωμα) μυθιστόρημα του Tόμας Πίντσον! Με τίτλο Bleeding Edge. Αυτό, συν οι φήμες ότι ο Αρανίτσης ολοκλήρωσε και παραδίδει για έκδοση το πολυαναμενόμενο Τι δεν θα άλλαζε αν άλλαζαν όλα, με κάνει να σκέφτομαι εκείνη την παροιμία που λέει – αλλά, άσε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
