Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Από τον Κωστή Παπαγιώργη

Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter
Ο Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς είναι κατηγορηματικός: καταδικάζει την ιδέα του πολιτικού κόμματος ως μορφώματος «συλλογικού εγωισμού». Η ρωσική Δημοκρατία θα πρέπει να βασιστεί στις τοπικές συλλογικότητες, ως κίνημα εκ των κάτω.
0

Όταν ένα καράβι έχει 99 τρύπες στο κύτος του, και από τις καλύτερες προθέσεις να διαπνέεται κανείς, είναι αδύνατο να τις φτιάξει όλες αμέσως». Ο άνθρωπος που μιλάει έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ και Το μοσχάρι κουτούλησε στη βελανιδιά, το θέμα του είναι η σημερινή Ρωσία, και οι απαντήσεις του δίνονται στον Βιτάλι Τρετιακόφ (περ. Άρδην, τεύχος 61), διευθυντή της εφημερίδας «Τα Νέα της Μόσχας». 

Γόνος Κοζάκων διανοουμένων, μαθηματικός που σπούδασε τη λογοτεχνία δι’ αλληλογραφίας, ο Σολζενίτσιν συνελήφθη το 1945 επειδή σε μιαν επιστολή του κατέκρινε τον Στάλιν, έζησε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και, όταν αποφυλακίστηκε, έγινε διάσημος δημοσιεύοντας στο Νόβυ Μιρ το Μια μέρα από το ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς. Το ’70 τιμάται με το Νόμπελ, το ΄72 απελαύνεται από την ΕΣΣΔ και εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, ενώ σήμερα ζει στη Ρωσία.

Ποια Ρωσία; Με την κατάρρευση του ’90, η χώρα γνώρισε μια εποχή γενικού πλιάτσικου όπου ο κρατικός μηχανισμός εξαρθρώθηκε, η μαφία άπλωσε τα πλοκάμια της παντού και ο πληθυσμός έφτασε μέχρι σημείου να στερείται ακόμα και τις πατάτες. Αν μετράει η γνώμη του, ο Σολζενίτσιν το οφείλει στο γεγονός ότι δεν είναι πολιτικός, αλλά κρατάει το ρόλο
ενός θεματοφύλακα της παράδοσης, κάτι σαν Ντοστογιέφσκι του 20ου και του 21ου αιώνα. 

Το βαθύτερο ζήτημα είναι η σοβούσα φυσική παρακμή του ρώσικου λαού, που μοιάζει περιθωριοποιημένος, χωρίς διακριτή ιστορική ταυτότητα και χωρίς δυνατότητες να περιφρουρήσει το μέλλον του.

Παρότι ανήκουν σε μια παγκόσμια δύναμη, όπως και οι Κινέζοι, οι Ρώσοι δε γνώρισαν ποτέ δημοκρατικό καθεστώς. Άρα δεν ξέρουν τι είναι τα Κόμματα, εκτός από τις άνωθεν «κατασκευασμένες» παρατάξεις του Κρεμλίνου. Ο Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς είναι κατηγορηματικός επ’ αυτού: καταδικάζει την ιδέα του πολιτικού κόμματος ως μορφώματος «συλλογικού εγωισμού». Η ρωσική Δημοκρατία θα πρέπει να βασιστεί στις τοπικές συλλογικότητες, ως κίνημα εκ των κάτω. Εθισμένος στην υπακοή και τον τρόμο, ο Ρώσος αγνοεί την αντιπροσώπευση. Τα κόμματα άλλωστε έχουν πυραμιδική λογική· όσο μεγάλη και αν είναι η βάση της πυραμίδας, τελικά στην κορυφή μόνο ένα πουλάκι μπορεί να πατήσει. Θυμίζει τίποτα αυτή η εικόνα; Η σκέψη ότι, βήμα βήμα, περνώντας από το ένα επίπεδο στο άλλο μέσω εκλογών, μπορεί να εξυγιανθεί ο ρώσικος πολιτικός μηχανισμός, ουσιαστικά αντιγράφει τη δυτική λογική του φιλελευθερισμού. Η αντιπροσώπευση είναι σκληρό σύστημα: λύνει τα χέρια των αντιπροσώπων και κλειδώνει απέξω τους αντιπροσωπευόμενους. 

Διόλου τυχαίο ότι ο Σολζενίτσιν ασκεί κριτική στην ιδεολογία των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» -στο μπαγιάτικο καρβέλι του φιλελευθερισμού-επικαλούμενος τις «ανθρώπινες υποχρεώσεις». Η βαθύτητα παντός δικαιώματος είναι -σε τελευταία ανάλυση και αναγωγή -ηθική. Ωστόσο η ηθική δεν θεσμοποιείται. Δεν μπορείς να θεσμοθετήσεις την καλοσύνη των πολιτών, το νόμο της καρδιάς, τον οίκτο και τη φιλοφροσύνη. Το μέσα ρώσικο μυαλό όμως μόνο έτσι μπορεί να συλλάβει την πολιτική. «Η αυταπάρνηση μπορεί να εγγυηθεί την ηθική επίλυση κάθε διαμάχης…»

Ακόμα και το ζήτημα του «ρώσικου εθνικισμού» και της ξενοφοβίας; Ειδικά η ξενοφοβία δεν αποτελεί ίδιο του Ρώσου. Άλλωστε, μια αυτοκρατορία που απαρτίζεται -και πιο σωστά απαρτιζόταν- από 120 εθνότητες δεν θα επιβίωνε αν κατατρυχόταν από παρόμοια κεντρομόλα σύνδρομα. Σε σχέση με τη Γερμανία, η οποία δεν ανέχθηκε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η Ρωσία δεν είχε καμιά περίοδο δημοκρατική. Οι Γερμανοί ασφυκτιούσαν μέσα στον εναγκαλισμό της Ευρώπης, ενώ οι Ρώσοι έζησαν -αρχικά- τη μακρά περίοδο του θεσμοθετημένου κομμουνισμού σαν «έξοδο» προς τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.

Βασική και έμμονη θέση του Λένιν ήταν η καταπίεση των Ρώσων προς όφελος των άλλων εθνοτήτων. Στην ίδια γραμμή κινήθηκε και ο Στάλιν. Στο τωρινό Σύνταγμα, τονίζει ο Σολζενίτσιν, η λέξη «Ρώσος»  δεν απαντάται. Πως να εξηγηθεί ότι η ρώσικη γλώσσα ήταν μητρική για το 60% του ουκρανικού πληθυσμού και σήμερα εκδιώκεται βάναυσα, υφιστάμενη το νόμο του οστρακισμού; Η απόσυρση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας από τη Σεβαστούπολη -που δεν εκχωρήθηκε στην Ουκρανία ούτε επί Χρουτσώφ- συνιστά τεράστια προσβολή για τη ρώσικη ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα. Πως μπορεί η Ρωσία να αποκοπεί από τον ρώσικο πληθυσμό της Ουκρανίας, που ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια ψυχές;

Επόμενο είναι η περιβόητη «σύγκρουση των πολιτισμών» να ακούγεται στα αυτιά του παλαιού Ρώσου στρεβλά, υποκρύπτοντας μιαν άλλη, πιο ρεαλιστική σύγκρουση: ανάμεσα στον Τρίτο Κόσμο και το Χρυσό Δισεκατομμύριο. Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι πιο έκδηλο. Αλλά το βαθύτερο ζήτημα είναι η σοβούσα φυσική παρακμή του ρώσικου λαού, που μοιάζει περιθωριοποιημένος, χωρίς διακριτή ιστορική ταυτότητα και χωρίς δυνατότητες να περιφρουρήσει το μέλλον του. 

Όταν ο Τρετιακόφ φέρνει τη συζήτηση στη σαφή ιστορική απειλή, ήτοι στη στρατηγική συμμαχία του βορειο-ατλαντικόυ πολιτισμού (Βορειοαμερικανική Ένωση, Δυτικοευρωπαική Ένωση και Ρωσοανατολική Ένωση), ο Σολζενίτσιν παραδέχεται ότι η χώρα του δεν δείχνει να έχει τα πολιτιστικά αποθέματα για να αντέξει. Φοβάται την κινέζικη επίδραση, τους αγγλο-αμερικανισμούς που παρεισφρέουν στη γλώσσα και, βέβαια, το πνεύμα της πανθρησκείας που κατά τα φαινόμενα θα επικρατήσει. Αν η Ρωσία προσχωρήσει στην ευρω-ατλαντικη συμμαχία θα οδηγηθεί στην παρακμή του χριστιανικού της πολιτισμού.

Η αφανής αλλά δρώσα «λατινική γραμμή» ανάμεσα στα δυτικά και ανατολικά ευρωπαϊκά κράτη φαίνεται πως δεν αφήνει αλώβητη τη Ρωσία -το μεγαλύτερο διχοτομημένο έθνος στη σημερινή Ευρώπη. 

Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Από τον Κωστή Παπαγιώργη Facebook Twitter
Ο εξόριστος Σοβιετικός συγγραφέας Αλέξανδρος Σολζενίτσιν, δίνει ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Ιούνιος 1978

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO στις 26.10.2006. Ψηφιοποιείται πρώτη φορά.

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LIFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ