Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα;

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Γαλαξίας: Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει την πρώτη συμπαραγωγή με την Εθνική Λυρική Σκηνή, τη νέα δημιουργία του Αντώνη Φωνιαδάκη, Γαλαξίας. Πρόκειται για έναν πειραματισμό πάνω στην έννοια της απαρχής, της δημιουργίας «εκ του μηδενός» αλλά και της ώσμωσης που δημιουργείται όταν στοιχεία πρωτόγνωρα μεταξύ τους έρθουν σε επαφή. Στο Θέατρο Ρεξ. Φωτο: Δημήτρης Καπνόριζας / 14studio.
0

Συνάντησα τις προάλλες μια σκηνοθέτιδα η οποία, μιλώντας για τη θεατρική σεζόν, παρομοίασε τη σημερινή κατάσταση στη θεατρική αγορά με την τελευταία φάση του καρκίνου, όταν τα κύτταρα αναπτύσσονται πέρα από κάθε έλεγχο – μετά απ' αυτό το όργιο αναπαραγωγής ο ασθενής καταλήγει.


Μ' έβαλε σε σκέψεις η παρομοίωσή της. Ο υπερβολικός αριθμός παραστάσεων δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε την άναρχη διεύρυνση της θεατρικής αγοράς, αλλά η πρόβλεψη ότι από μόνη της κάποια στιγμή θα πετύχει την αναγκαία ισορροπία αποδείχθηκε εκτός πραγματικότητας. Όχι μόνο δεν έκλεισαν θέατρα αλλά άνοιξαν νέοι χώροι και ο αριθμός των παραστάσεων συνεχίζει να παρουσιάζει αυξητικές τάσεις.


Όχι πολύ καιρό πριν, πίστευα ότι η στρέβλωση και η δυσαναλογία στον θεατρικό χώρο έχει να κάνει με την αδιαβάθμητη καλλιτεχνική παιδεία, εν προκειμένω των δραματικών σχολών, και την απουσία εκπαιδευτικών κριτηρίων και προγράμματος βάσει των οποίων να λειτουργούν. Ωστόσο, ακόμη κι αν έμπαινε κάποια τάξη, ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός ηθοποιών που βγαίνουν κάθε χρόνο στη θεατρική αγορά δεν θα μειωνόταν. Όπως δεν μειώνονται οι υποψήφιοι για πανεπιστημιακές σπουδές ακόμη και σε σχολές των οποίων οι πτυχιούχοι είναι μελλοντικοί άνεργοι με βούλα.

Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε την άναρχη διεύρυνση της θεατρικής αγοράς, αλλά η πρόβλεψη ότι από μόνη της κάποια στιγμή θα πετύχει την αναγκαία ισορροπία αποδείχθηκε εκτός πραγματικότητας. Όχι μόνο δεν έκλεισαν θέατρα αλλά άνοιξαν νέοι χώροι και ο αριθμός των παραστάσεων συνεχίζει να παρουσιάζει αυξητικές τάσεις.


Θεωρίες περί «αυτορρύθμισης της αγοράς» αποδείχθηκαν άκυρες στην πραγματική οικονομία, πώς θα μπορούσαν να ισχύουν σ' έναν χώρο που τα φυσικά χαρακτηριστικά του τις «πετάει» έξω; Ούτε η θεωρία της δυσαναλογίας-υπερπαραγωγής (που εξετάζει τις σχέσεις και τις αναλογίες στους κλάδους παραγωγής ως προς την παραγωγή εμπορευμάτων αλλά και τη ζήτηση στην αγορά) μπορεί να βοηθήσει. Άλλωστε «η δυσαναλογία είναι το συνάδον αποτέλεσμα και όχι η γενική αιτία της υπερσυσσώρευσης».


Σκέφτομαι –και μειδιώ– την απόγνωση του μαρξιστή ή και του νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου που θα προσπαθούσε να ερμηνεύσει τα χαρακτηριστικά της αθηναϊκής θεατρικής αγοράς με τα εργαλεία των αντίστοιχων οικονομικών θεωριών. Το καλλιτεχνικό έργο μπορεί να έχει αξία χρήσης, αλλά η ανταλλακτική αξία του δεν υπολογίζεται με βάση τις σχέσεις και τις εξισώσεις των οικονομικών θεωριών. Κι επειδή δεν είναι η συσσώρευση κεφαλαίου και το κέρδος που ορίζει το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στο καλλιτεχνικό πεδίο, οι καλλιτέχνες αποδείχθηκαν εντυπωσιακά ανθεκτικοί και ευέλικτοι στις συνέπειες της κρίσης.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα: Ο Νίκος Μαστοράκης ανεβάζει με την ανανεωμένη ομάδα ηθοποιών της περσινής επιτυχίας του Υπογείου Τα παδιά του ήλιου, το σύγχρονο σπονδυλωτό έργο του Joël Pommerat, La réunification des deux Corées (Théâtre Odéon 2013) . Στο Θέατρο Τέχνης. Φωτο: Μυρτώ Αποστολίδου


Παρ' όλα αυτά, σαν να είχε δίκιο ο γερο-Μαρξ όταν έγραφε το 1844 ότι η προσφορά και ζήτηση δεν είναι σε ισορροπία παρά μόνο σποραδικά, και ότι αυτό είναι νόμος. Και ότι μέσω των κρίσεων επιτυγχάνεται μια προσωρινή ισορροπία, ενώ μια κρίση, ακόμη και σοβαρή, δεν σημαίνει το τέλος του συστήματος που την παράγει. Βάσει αυτών, τα προβληματικά φαινόμενα στο θέατρο δεν είναι απότοκα της εν εξελίξει κρίσης αλλά αποδεικτικά μιας σταθερά άναρχης συνθήκης που δεν πρόκειται να αρχίσει να λειτουργεί με τάξη και αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στους «συμβαλλομένους».

Απλώς η γενική οικονομική κρίση εντείνει τις αντιθέσεις και οδηγεί σε νέες και όχι τόσο νέες «λύσεις». Έτσι, τώρα που πολλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να εργάζονται υποαμειβόμενοι, μοιάζει φυσιολογικό οι αμοιβές των ηθοποιών (και των άλλων συντελεστών) των μικρών ομάδων να συμφωνούνται εκ των ενόντων, βάσει των εισπράξεων κάθε μέρας. Μιλάμε, βέβαια, για ανασφάλιστη εργασία σε ένα μεγάλο ποσοστό αλλά, ως γνωστόν, οι καλλιτέχνες είναι τζιτζίκια, όχι μυρμήγκια. (Γράφω και νιώθω ότι ούτε να αστειευτώ μπορώ, ούτε να ειρωνευτώ. Θα ευγνωμονώ όποιον απαντήσει, σοβαρά και συγκροτημένα, στο ερώτημα ποιος είναι ο «εχθρός» – και πώς αντιμετωπίζεται.)

 
Μ' αυτά και μ' εκείνα, μεγεθύνεται ο ρόλος, και το μερίδιο στην αγορά, των μεγάλων οργανισμών – αυτών που χρηματοδοτούνται από την πολιτεία (π.χ. το Εθνικό Θέατρο) ή από ιδιωτικό φορέα (π.χ. η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση). Όχι μόνο γιατί είναι σε θέση να έχουν ένα πρόγραμμα πολλαπλών προτάσεων αλλά και γιατί ό,τι παρουσιάζουν, ασχέτως της τελικής αποτίμησης του καλλιτεχνικού έργου, είναι ενός επιπέδου και πάνω.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Relax… Mynotis: Βασίλης Παπαβασιλείου & Γιάννος Περλέγκας πρωταγωνιστούν σε μία από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς. Στο Θέατρο Τέχνης. Φωτο: Μυρτώ Αποστολίδου

Νέες ιδέες και λύσεις

Η κρίση έχει οδηγήσει σε άνθηση της ευρηματικότητας, ειδικά ως προς τις συνεργασίες και τις συμπαραγωγές διαφορετικών οργανισμών, όπως, καλή ώρα, η συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Μουσείο Μπενάκη. Συγκεκριμένα, αντικείμενα του μουσείου στην οδό Κουμπάρη γίνονται αφορμή για τέσσερις συνολικά θεατρικές δράσεις στον χώρο του, κάθε Τρίτη από τις 8 Νοεμβρίου έως τις 28 Μαρτίου. Η πρώτη παράσταση έχει τίτλο Νεοπτολέμου Μύησις και σχολιάζει τη σκηνή που κοσμεί ένα αττικό ερυθρόμορφο αγγείο των μέσων του 5ου αιώνα π.Χ. μέσω του Φιλοκτήτη του Σοφοκλή. Αργότερα, ένα πολύπτυχο κεντητό φουστάνι από την Κρήτη του 17ου αιώνα θα γίνει αφορμή για μια θεατρική δράση με υλικό από την Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτση και ούτω καθεξής. Θα προηγείται σύντομη παρουσίαση του εκάστοτε εκθέματος από τον αρμόδιο επιμελητή της συλλογής, έτσι ώστε να γίνεται ομαλά η μετάβαση από τη θεματολογία του αντικειμένου στον δραματοποιημένο λόγο.


Η ιδέα είναι πολύ καλή και από δύο προηγούμενες παραστάσεις στο Μουσείο Μπενάκη (του Γρηγόρη Χατζάκη και του Κωνσταντίνου Ντέλλα) διαπιστώσαμε πόσο καλά λειτουργεί ο μουσειακός χώρος ως χώρος παράστασης. Εδώ αξιοποιείται υπάρχον «κεφάλαιο» με ζητούμενο την κίνηση των δημιουργικών δυνάμεων και την κυκλοφορία ανθρώπων στους χώρους – μέσω προτάσεων μεικτού ενδιαφέροντος προσελκύεται κοινό και στο Μπενάκη και στο Εθνικό.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Από τη Σιωπή της Προθήκης στον Θεατρικό Λόγο: To Μουσείο Μπενάκη συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο σε μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα δράση. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική μουσειακή περιήγηση, στην οποία δραματοποιημένα από ηθοποιούς κείμενα θα φωτίζουν πτυχές της Ιστορίας που τα ίδια τα αντικείμενα αφηγούνται. Στο Κεντρικό Κτίριο.


Κάπως πρέπει να αντιμετωπίσουν οι καλλιτεχνικοί οργανισμοί την υποχρηματοδότησή τους από την πολιτεία και οι ιδέες δεν λείπουν. Έτσι, π.χ., η Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις μιούζικαλ που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών 2015 και 2016, θα ανεβάσει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά οπερέτα για παιδιά (το έργο του Γκούσταβ Χολστ Η ιδέα, ένα δίπρακτο κωμικό μουσικοθεατρικό έργο του 1896, τις Κυριακές 19/11, 14/1, 11/2, 18/3), διεκδικώντας χώρο από το «μονοπώλιο» της Λυρικής Σκηνής.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Η Ιδέα: Η Καμεράτα εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με το έργο του Γκούσταβ Χολστ. Φωτο: Νικόλας Βογιατζής


Άλλο παράδειγμα προτάσεων που προσελκύουν το κοινό με μια ιδέα «εξωθεατρική»: την Κυριακή 20 Νοεμβρίου, στις 11:30, στην Aίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, θα παρουσιαστεί το Ρωμαίος + Ιουλιέττα x 6. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών θα ερμηνεύσει έξι αποσπάσματα από μουσικά έργα (του Μπελίνι, του Μπερλιόζ, του Τσαϊκόφσκι, του Προκόφιεφ, του Μπερνστάιν και του Νίνο Ρότα) που αντλούν το θέμα τους από το σαιξπηρικό έργο. Τη συναυλία θα συνοδεύει παράλληλη προβολή εικαστικών έργων εμπνευσμένων από τις εν λόγω μουσικές συνθέσεις, που δημιούργησαν παιδιά και έφηβοι που συμμετείχαν στον διαγωνισμό Ρωμαίος + Ιουλιέττα x 6 (συνδιοργάνωση του ΜMA και του British Council). Η ιδέα είναι θαυμάσια: το νεαρό κοινό ασχολείται με το σαιξπηρικό έργο και με υψηλής ποιότητας μουσική μέσα από μια διαδικασία που εμπλέκει δημιουργικά και το ίδιο.


Κι αυτό είναι ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο που βρίσκεται σε εξέλιξη: οι «εξειδικευμένες» παραστάσεις για συγκεκριμένες ηλικίες. Στα πολυάριθμα θεάματα για παιδιά προστίθενται πλέον παραστάσεις για βρέφη και νήπια προσχολικής ηλικίας, ενώ αύξηση παρουσιάζει ο αριθμός των παραστάσεων για εφήβους. Με τη μεσολάβηση του σχολείου, που οδηγεί τους μαθητές στα θέατρα εν είδει εκδρομής, οι έφηβοι, το μελλοντικό ενήλικο κοινό, έρχονται σε επαφή με τη γοητεία του θεάτρου. Συχνά, όπως στην περίπτωση της παράστασης της Στέγης (Μοσκώβ-Σελήμ του Γεώργιου Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ξανθόπουλου), είναι ο καλύτερος τρόπος για να έρθει το εφηβικό κοινό σε επαφή με σημαντικά κείμενα, τόσο από άποψη γλώσσας όσο και θεματολογίας.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Μοσκώβ - Σελήμ: Η Εφηβική Σκηνή της Στέγης ανεβάζει το έργο-ύμνο στη φιλία και τον άνθρωπο, του Γεώργιου Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ξανθόπουλου. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


Στην επικράτεια των παραστάσεων για ενήλικες ένα είναι, νομίζω, το βασικό χαρακτηριστικό: η άρση των συμβατικών κατηγοριοποιήσεων και κυρίως της διάκρισης εμπορικό/ποιοτικό. Άλλοτε θα χαρακτηριζόταν αλλόκοτη, σήμερα έως και προκλητική, η συνεργασία της Λυδίας Κονιόρδου με τον Πέτρο Φιλιππίδη στο θέατρο Μουσούρη. Με εντελώς διαφορετικές διαδρομές και υποκριτικό στυλ, οι δυο τους συμπρωταγωνιστούν στο Και τώρα οι δυο μας του Αλεξάντρ Γκέλμαν, και μάλιστα σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.


Αν και το κοντράστ είναι πολύ μικρότερο, η Μαρία Ναυπλιώτου συμπρωταγωνιστεί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο σαιξπηρικό Ημέρωμα της στρίγκλας υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Βρετάνια. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Κακλέας επιχειρεί να εξοικειώσει το ευρύ κοινό με σημαντικά έργα μέσω κόνσεπτ φιλικών στον μέσο θεατή. Ο ίδιος σκηνοθετεί και τον Άμλετ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη (μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ηθοποιού) στον σπουδαίο ρόλο του πρίγκιπα της Δανίας. Τώρα, πώς μπορεί κάποιος να ανταποκριθεί στις σκηνοθετικές απαιτήσεις δύο σαιξπηρικών έργων, δουλεύοντάς τα σχεδόν παράλληλα, αποτελεί ζήτημα στο οποίο η απάντηση θα δοθεί επί σκηνής.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Ο Γιάννης Κακλέας ανεβάζει τον Άμλετ Άμλετ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στον σπουδαίο ρόλο του πρίγκιπα της Δανίας. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Στην ίδια κατεύθυνση, η Ρούλα Πατεράκη θα παίξει μαζί με τον Στέλιο Μάινα στο ψυχολογικό θρίλερ για δύο πρόσωπα Misery (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ που έκανε ιδιαιτέρως γνωστό η ταινία του Ρομπ Ράινερ του 1990), σε σκηνοθεσία του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη (του Πάνθεον).

Τη δημιουργική «βουλιμία» (στον αντίποδα της ένδειας την εποχή της κρίσης), σε συνδυασμό με την ακύρωση παγιωμένων άλλοτε διακρίσεων και με τη συνάντηση καλλιτεχνών με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, «εκφράζει» περισσότερο από κάθε άλλον φέτος ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος πρώτα θα σκηνοθετήσει τις αριστουργηματικές Επικίνδυνες Σχέσεις του Λακλό στο θέατρο Άλμα, κρατώντας τον ρόλο του Βαλμόν κι έχοντας συμπρωταγωνίστριες την Εβελίνα Παπούλια και την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους (και guest-star τη Μάρω Κοντού). Στη συνέχεια, θα σκηνοθετήσει ένα μιούζικαλ στο Παλλάς, βασισμένο στη ζωή και στην καριέρα της Τζένης Βάνου, με τη Φωτεινή Δάρρα να αναλαμβάνει τη Βάνου (!), αλλά και το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφτου Έντουαρντ Άλμπι στο Από Μηχανής Θέατρο, με πρωταγωνιστές τον Άκι Βλουτή και τη Νίκη Παλληκαράκη! Αν, και πώς, μπορούν όλα αυτά να λειτουργήσουν σωστά, θα το διαπιστώσουμε στις αίθουσες.

 
Σαφής τάση της σεζόν, αν και συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια, είναι η στροφή στη λογοτεχνία. Το ενδιαφέρον φέτος διευρύνεται και πέραν των ξένων κλασικών, στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία. Έτσι, ήδη έχουν ανεβεί οι Μηχανικοί Καταρράκτες της Σώτης Τριανταφύλλου στο Από Μηχανής, η Κίρκη Καραλή θα παρουσιάσει στη σκηνή του Ρassport το Αυτή η νύχτα μένει του Θάνου Αλεξανδρή και ο Σταμάτης Φασουλής θα διασκευάσει το μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη Νίκη στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου. Παλαιότερο «κλασικό», η Αστροφεγγιά του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, θα ανεβεί στο θέατρο Χώρα σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με τη Γιούλικα Σκαφιδά, τον Ιωάννη Παπαζήση, τη Μαρίνα Ψάλτη και τον Δάνη Κατρανίδη σε ρόλο γκεστ. Βy the way, o τελευταίος εμπιστεύεται φέτος το θέατρό του (το Πόλις) σε καλλιτέχνες της πολύ νέας γενιάς. Μάλιστα, την άνοιξη θα ερμηνεύσει τον Μισάνθρωπο του Μολιέρου σε μια παράσταση που θα σκηνοθετήσει η Ιόλη Ανδρεάδη. Όλα μπλέκονται γλυκά.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Αυτή η Νύχτα Μένει: Η Κίρκη Καραλή σκηνοθετεί το έργο του Θάνου Αλεξανδρή στο Passport. Φωτο: Σπύρος Στάβερης


Κατά τα άλλα, δεν είναι λίγες οι ενδιαφέρουσες προτάσεις πιο «καθαρών» χαρακτηριστικών. Περιμένω να δω, μεταξύ άλλων, τον Ιβάνοφ της Σύλβιας Λιούλιου και τη Λέσχη από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Τσίρκα σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου στο Θέατρο Τέχνης. Θέλω να δω τρεις παραστάσεις στη Σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού: τον Άνεμο του Κωνσταντίνου Ρήγου, τους Δαιμονισμένους σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή και, βέβαια, στο τέλος της σεζόν, την Οπερέτα του Γκομπρόβιτς σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Θα δω, όμως, και το Πόθοι κάτω από τις λεύκες για την επιστροφή του Αντώνη Αντύπα, και μάλιστα σε μια μεγάλη σκηνή, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.


Εννοείται πως στη λίστα με τα αναμενόμενα περιλαμβάνεται ο Δον Ζουάν του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη Στέγη, με τον Χάρη Φραγκούλη Δον Ζουάν και τον Γιάννο Περλέγκα Σγαναρέλο.


Για τις πολλές παραστάσεις του χειμώνα που δεν αναφέρθηκαν, ένα μόνο: παραμένουμε ανοιχτοί στις εκπλήξεις.

Τι να περιμένουμε από τον φετινό θεατρικό χειμώνα; Facebook Twitter
Δωδέκατη Νύχτα: Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σαίξπηρ στο Εθνικό Θέατρο. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ