Τι έχει να προσφέρει ο 'Φόβος' του Στέφαν Τσβάιχ στην Αθήνα του σήμερα;

Τι έχει να προσφέρει ο 'Φόβος' του Στέφαν Τσβάιχ στην Αθήνα του σήμερα; Facebook Twitter
«Ο Τσβάιχ ήταν ονειροπόλος, σιχαινόταν τις ταμπέλες, ήταν πολύ αγαπητός συγγραφέας όταν ζούσε. Λάμβανε καθημερινά περισσότερα γράμματα από ό,τι ο Γκέτε... Ήταν φίλος του Φρόυντ, γνώριζε τις θεωρίες του και τον είχαν επηρεάσει.»
0

Το επίτευγμα της Έλενας Πέγκα, σκεφτόμουν καθώς έφευγα απ' το Θέατρο Αυλαία πριν λίγες ημέρες (ο Φόβος στη Θεσσαλονίκη ήταν sold-out και προστέθηκαν την τελευταία στιγμή και επιπλέον παραστάσεις), ήταν ότι κατάφερε να ζωντανέψει ένα κείμενο που σήμερα θεωρείται «παλιακό» και να το μεταφέρει στη σκηνή με τρόπο συναρπαστικό. 

Και το έκανε αυτό αβίαστα, χωρίς μεταμοντέρνα φτιασίδια, χωρίς να καταφύγει στην πρόκληση ή σε πειραματισμούς. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά μια νουβέλα που στο χαρτί μοιάζει ξεπερασμένη και με συνεχείς μελοδραματικούς εσωτερικούς μονολόγους, η Πέγκα, συγγραφέας και σκηνοθέτις με σημαντική πορεία στον χώρο του πρωτοποριακού θεάτρου, την ζωντάνεψε χάρη με καλούς ηθοποιούς και με τρόπο εντυπωσιακό, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την ανατροπή του τελευταίου λεπτού. 

 

Το ό,τι δεν ήταν θεατρικό μου έδωσε μεγάλη ελευθερία. Το είδα μέσα από το σήμερα, ήθελα να αποδοθεί σκηνικά με σύγχρονο τρόπο χωρίς να αλλοιώσω ή να παρέμβω στις προθέσεις του Τσβάιχ.

Ο Φόβος, ένα κλασικό κείμενο γραμμένο την ίδια εποχή των σπουδαίων ψυχαναλυτικών κειμένων του Φρόυντ ανοίγει την πόρτα στον θεατή σε μια κατάσταση αμείωτης δραματικής έντασης όπου ο φόβος αλλάζει μορφές, αλλά παραμένει μπροστά του σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων που τον συνοδεύουν. Ο έρωτας, ο γάμος, η πίστη, η ζήλια, η ίντριγκα, η απόρριψη, η αγωνία στροβιλίζονται στη σκηνή ανάμεσα στο γοητευτικό κουαρτέτο των εξαιρετικά χτισμένων χαρακτήρων του Τσβάιχ.

 

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στην Καλαμάτα, ταξίδεψε στην Θεσσαλονίκη και έρχεται τώρα στην Αθήνα, απ' τις 22 Ιανουαρίου στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου.

 

(Αξίζει να σημειώσουμε πως η Καλαμάτα, διεκδικώντας την υποψηφιότητά της για Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2021, έχει ξεκινήσει μια σειρά σημαντικών δράσεων στο χώρο του πολιτισμού. Το πρώτο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ της Ελλάδας ανέθεσε φέτος σε δύο καινοτόμους σκηνοθέτες τις δύο του παραγωγές. Εκτός απ' την κεντρική παραγωγή που είναι ο Φόβος, ετοιμάζεται και το παιδικό Η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου, από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου.)

 

Τι έχει να προσφέρει ο 'Φόβος' του Στέφαν Τσβάιχ στην Αθήνα του σήμερα; Facebook Twitter
«Με εμπνέουν τα σώματα των ανθρώπων, οι συμπεριφορές που έχουν προσωπικότητα, ποιητικότητα, χάρη, γενναιότητα, χιούμορ. Η μουσική. Τα ανοιχτά τοπία. Τα ανοιχτά μυαλά. Ο ορίζοντας. Ο ουρανός.» Φωτ.: Τάσσος Βρεττός

 

— Πώς αποφάσισες να αναμετρηθείς με το συγκεκριμένο έργο;

Η νουβέλα αυτή πραγματεύεται έντονα πάθη και συναισθήματα. Διαβάζοντας την με ενέπνευσε να δω πώς οι σχέσεις και οι καταστάσεις που περιγράφει θα μπορούσαν να αποδοθούν σήμερα με τα σώματα, με σωματικότητα και όχι μόνο με λέξεις. Δηλαδή να δούμε το δράμα να συμβαίνει, να δούμε τις σχέσεις των σωμάτων, τις δυναμικές τους, τα βλέμματα όταν οι ήρωες μιλάνε με ψέμματα, όταν αποκρύπτουν όσα νιώθουν, όταν πάσχουν και δεν επικοινωνούν, να δούμε τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους.

 

— Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στην Ελλάδα. Άλλωστε δεν ήταν θεατρικό μέχρι να το διασκευάσεις... 

Μου αρέσει το ό,τι πρόκειται για κλασικό κείμενο που θέτει ερωτήματα που απασχολούν τους ανθρώπους σήμερα και που τα ίδια θα τους απασχολούν και αύριο όπως τους απασχολούσαν εκατό χρόνια πριν όταν γράφτηκε. Το ό,τι δεν ήταν θεατρικό μου έδωσε μεγάλη ελευθερία. Το είδα μέσα από το σήμερα, ήθελα να αποδοθεί σκηνικά με σύγχρονο τρόπο χωρίς να αλλοιώσω ή να παρέμβω στις προθέσεις του Τσβάιχ. Ήταν μια τρομερά δημιουργική διαδικασία μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Καμιά φορά όταν υπάρχει ένα περιορισμένο πλαίσιο γινόμαστε πιο δημιουργικοί, από το να μην υπάρχει πλαίσιο.

 

Ο Φόβος μιλάει για τους κατασκευασμένους φόβους, για μια κοινωνία που φοβάται και ζει συμβατικά. Αυτή η κοινωνία που περιγράφει ο Τσβάιχ της Βιέννης του μεσοπολέμου μοιάζει με την σημερινή της Αθήνας.

 

— Και πώς προσέγγισες τον Φόβο σκηνοθετικά;

Σαν ένα άχρονο κουαρτέτο, τέσσερις άνθρωποι σε ένα ρινγκ που χτυπιούνται, πέφτουν, ο ένας σηκώνει όρθιο τον άλλο, τον ξαναρίχνει, και όλο αυτό είναι και σαν ένας χορός.

 

Ήθελα να έχει μια αμεσότητα η παράσταση, να είναι λιτή. Ήθελα να έχει βάθος χωρίς να έχει βάρος. Να έχει ρυθμό και ένταση, αλλά και ανάπτυξη. Αυτό με δυσκόλεψε. Και γιαυτό έκανα πρόβες πολύ καιρό, πολλές πρόβες, ξανά και ξανά. Η μουσική με βοήθησε.

 

Τι έχει να προσφέρει ο 'Φόβος' του Στέφαν Τσβάιχ στην Αθήνα του σήμερα; Facebook Twitter
Φωτ.: Τάσσος Βρεττός

 

— Μίλησέ μας λίγο για τον Τσβάιχ και το έργο του. Τι πιστεύεις πως έχει να μας πει σήμερα;

Ο Τσβάιχ ήταν ονειροπόλος, σιχαινόταν τις ταμπέλες, ήταν πολύ αγαπητός συγγραφέας όταν ζούσε. Λάμβανε καθημερινά περισσότερα γράμματα από ό,τι ο Γκέτε, οι άνθρωποι σε πάρα πολλές χώρες περίμεναν να βγάλει βιβλίο για να το διαβάσουν. Ήταν φίλος του Φρόυντ, γνώριζε τις θεωρίες του και τον είχαν επηρεάσει.

Ο Φόβος μιλάει για τους κατασκευασμένους φόβους, για μια κοινωνία που φοβάται και ζει συμβατικά. Αυτή η κοινωνία που περιγράφει ο Τσβάιχ της Βιέννης του μεσοπολέμου μοιάζει με την σημερινή της Αθήνας. Μέσα σε αυτήν οι άνθρωποι υποφέρουν από τις συμβάσεις και τιμωρούνται επειδή φοβούνται να ζήσουν ελεύθεροι. Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε μαζί με τους άλλους, μαζί με τον άλλον; Είμαστε αληθινά αποδεκτοί; Υπάρχει συγχώρεση στις ανθρώπινες σχέσεις; Τι γεννάει την σκληρότητα;

— Οι ηθοποιοί που επέλεξες είναι όλοι της νεότερης γενιάς...

Ναι. Κράτησα τις ηλικίες που έχει ο Τσβάιχ στη νουβέλα. Είναι όλοι νέοι άνθρωποι, με αξιόλογη διαδρομή. Δουλέψαμε σαν ομάδα, χωρίς πρωταγωνιστές. Δεν ήμασταν ομάδα όταν ξεκινήσαμε, αλλά η καλή συνεννόηση μεταξύ μας και μεταξύ των τεσσάρων ηθοποιών έφτιαξε μια δεμένη ομάδα.

— Πώς θα περιέγραφες την αισθητική της παράστασης;

Υπάρχει μια αισθητική χοροθεάτρου, οι κινήσεις, τα σώματα, οι δυναμικές των σωμάτων στον χώρο και στον χρόνο φτιάχνουν μια χορογραφία παιγμένη από ηθοποιούς. Αλλά αυτή η χορογραφία, δεν είναι χορός, είναι συνομιλίες σωμάτων.

— Η πορεία σου στο πρωτοποριακό θέατρο είναι αρκετά γνωστή. Ποιες όμως απ' τις δουλειές σου ξεχωρίζεις εσύ. Και γιατί;

Don Surrealism, The Greek Alien, Η Καιτε Κολλβιτς Παρουσιάζει μια σύντομη ιστορία της μοντέρνας τέχνης, Τα Καινούργια Ρούχα Του Αυτοκράτορα, 3-0-1 Μεταφορές, Όταν Χορεύουν οι Go-Go Dancers, Οι Τυφλοί, Ποιοι είναι οι Καινούργιοι μας φίλοι, Το Χέρι. Αυτές με κάνουν να χαμογελώ όταν τις σκέφτομαι. Οι άλλες όχι και τόσο.

— Τι σε εμπνέει σήμερα;

Αυτά που με εμπνέουν πάντα. Τα σώματα των ανθρώπων, οι συμπεριφορές που έχουν προσωπικότητα, ποιητικότητα, χάρη, γενναιότητα, χιούμορ. Η μουσική. Τα ανοιχτά τοπία. Τα ανοιχτά μυαλά. Ο ορίζοντας. Ο ουρανός.

 

Τι έχει να προσφέρει ο 'Φόβος' του Στέφαν Τσβάιχ στην Αθήνα του σήμερα; Facebook Twitter
Φωτ.: Τάσσος Βρεττός

 

*Ο Φόβος είναι μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου.

 

Παίζουν: Διαμαντής Καραναστάσης, Κατερίνα Μισιχρόνη, Κατερίνα Μαούτσου, Παναγιώτης Σούλης.

Πρεμιέρα στην Αθήνα: Παρασκευή 22 Ιανουαρίου

 

ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ
Προφήτου Δανιήλ 3 & Πλαταιών, Κεραμεικός
Τηλ. 2110132002-005

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τόνι Κούσνερ: Ένας σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας των καιρών μας

Θέατρο / Τόνι Κούσνερ: Ο ριζοσπάστης συγγραφέας του «Άγγελοι στην Αμερική»

Μικρή αναδρομή στην πορεία μιας από τις πιο ριζοσπαστικές φωνές της σύγχρονης αμερικάνικης δραματουργίας, με αφορμή το ανέβασμα για πρώτη φορά στην Ελλάδα του έργου «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» από τον Γιάννη Μόσχο και το Εθνικό Θέατρο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα θεατρικό δρώμενο στο Βυζαντινό Μουσείο μάς συστήνει τον σπουδαίο βυζαντινολόγο Γεώργιο Λαμπάκη

Θέατρο / Ένα θεατρικό δρώμενο στο Βυζαντινό Μουσείο μάς συστήνει τον σπουδαίο βυζαντινολόγο Γεώργιο Λαμπάκη

Με αφετηρία το βιβλίο του βυζαντινολόγου Γεωργίου Λαμπάκη με τίτλο «Οι Επτά Αστέρες της Αποκαλύψεως», ένα θεατρικό δρώμενο στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ξεδιπλώνει το προσωπικό ταξίδι του σπουδαίου βυζαντινολόγου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η ιστορία της «Χαβάης», του μυθικού καμπαρέ της Αθήνας, γίνεται παράσταση

Θέατρο / Η ιστορία του θρυλικού καμπαρέ «Χαβάη» γίνεται παράσταση

Ο σκηνοθέτης Θανάσης Ζερίτης μιλά για την παράσταση «Μπλε καστόρινα παπούτσια» της ομάδας 4Frontal, για τη ζωή και τα όνειρα των ανθρώπων που παγιδεύτηκαν στο μεταίχμιο της Iστορίας με φόντο την Αθήνα της δεκαετίας του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Μπισμπίκης: «Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει»

Θέατρο / Βασίλης Μπισμπίκης: «Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει»

Ακόμα μια τολμηρή μεταγραφή ενός κλασικού έργου, του Ντοστογιέφσκι αυτήν τη φορά, έχει ετοιμάσει ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης και ηθοποιός, τοποθετώντας το «Έγκλημα και Τιμωρία» στη σημερινή Ομόνοια και φέρνοντας τον ακραίο ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τη δουλειά του στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Οι γυναίκες του θεάτρου

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / Οι γυναίκες του ελληνικού θεάτρου

Σπουδάστριες, σκηνοθέτιδες, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, θιασάρχες, επιχειρηματίες, δραματουργοί: το ελληνικό θέατρο αλλάζει και οι γυναίκες διεκδικούν επί ίσοις όροις τη θέση τους σε όλες τις παραγωγικές του βαθμίδες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Ο Παγοπώλης έρχεται»: Η αίσθηση μιας διαρκούς επιστροφής

Κριτική Θεάτρου / «Ο Παγοπώλης έρχεται»: Η αίσθηση μιας διαρκούς επιστροφής

Μπορεί να μας «πετά» συχνά έξω, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης δεν έχει να προσφέρει στον θεατή μια γοητευτική επίσκεψη στον κόσμο του Ευγένιου Ο’Νιλ.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Μαρίνα Οτέρο: Μια χορεύτρια που δεν χορεύει

Χορός / Μαρίνα Οτέρο στη LiFO: «Η δουλειά μου είναι εντελώς εγωκεντρική»

«FUCK ME / LOVE ME»: Η Αργεντινή Μαρίνα Οτέρο στην πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα παρουσιάζει στη Στέγη έναν συνδυασμό χορού, θεάτρου και περφόρμανς, στον οποίο μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τους άτυχους έρωτές της και για τη σακατεμένη σπλήνα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Έχει διαχρονική αξία το «Έκτο πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί;

The Review / «Το έκτο πάτωμα»: Έχει διαχρονική αξία το έργο του Αλφρέντ Ζερί;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Αργυρώ Μποζώνη συζητούν για την παράσταση «Το έκτο πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί που ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ με την ιστορική διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ