«Στέλλα κοιμήσου»: Το σκίσιμο των πέπλων

«Στέλλα κοιμήσου»: Το σκίσιμο των πέπλων Facebook Twitter
Στο Στέλλα κοιμήσου, πράγματι επιτυγχάνεται η περιφρόνηση των στολιδιών, το σκίσιμο των πέπλων, η αίσθηση ότι ακόμη και τα κοστούμια δεν είναι κοστούμια αλλά κανονικά ρούχα κανονικών ανθρώπων.
0

Φτάνει πια με την ψυχαγωγία των αστών: το θέατρο, σύμφωνα με τις επαναστατικές απόψεις του Εμίλ Ζολά στα τέλη του 19ου αιώνα, έπρεπε να υιοθετήσει επιστημονικό πνεύμα, να στραφεί στην παρατήρηση του κόσμου και της φύσης, ν' αρχίσει να παρουσιάζει εικόνες της κοινωνίας όπως είναι στην πραγματικότητα – με όλη την ασχήμια, όλα τα ψεγάδια, κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης που θεωρούνταν ως τότε ανάξια παρουσίασης στο αστικό κοινό.


O Ζολά αντιδρούσε όχι μόνο ενάντια στο ξέπνοο τότε ρομαντικό δράμα –«στολισμένοι με ψεύτικες μύτες χορεύουν το δραματικό καν-καν» έγραφε για τους ήρωες του είδους– αλλά και στο θεατρικό κατεστημένο που πότιζε τους θεατές συναισθηματισμό, γέλιο και γκλίτερ. Οι υποτιθέμενοι καλύτεροι ηθοποιοί της Γαλλίας, σημείωνε, έπαιζαν προς το κοινό, μιλούσαν επιτηδευμένα, δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους, ενώ οι είσοδοι και οι έξοδοί τους έμοιαζαν υπολογισμένες με χάρακα.

Αντιθέτως, ο ιταλικός θίασος του Τομάσο Σαλβίνι που επισκέφτηκε το Παρίσι εκείνη την εποχή έκανε στον Ζολά τεράστια εντύπωση: «Το κοινό έμοιαζε να μην τους απασχολεί καθόλου... Δεν δίσταζαν να γυρίσουν την πλάτη τους στους θεατές· έμπαιναν, έλεγαν αυτό που ήθελαν να πουν και αποχωρούσαν με φυσικότητα, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να τραβήξουν επάνω τους την προσοχή».

Αυτό που μας μένει είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι όλοι τους τόσο δοσμένοι, τόσο συνεπείς ως προς το σύνολο και ως προς το ζητούμενο, που μας εντυπωσιάζουν.


Ο νεαρός Αντρέ Αντουάν αποφάσισε να υπηρετήσει αυτή την καινούργια τάση, ιδρύοντας το Théâtre Libre το 1887 στο Παρίσι. Μαζί με τα αληθινά έπιπλα, που έγιναν σήμα κατατεθέν του νατουραλιστικού θεάτρου, ήρθε και ο διαβόητος «τέταρτος τοίχος»: ο συγγραφέας Ζαν Ζουλιέν παρότρυνε τους ηθοποιούς να παίζουν «σαν να βρίσκονται στο σπίτι τους, αγνοώντας τις αντιδράσεις του κοινού».

Το άνοιγμα του προσκηνίου έπρεπε να αντιμετωπίζεται, σύμφωνα πάντα με τον Ζουλιέν που επινόησε τον όρο, ως «τέταρτος τοίχος, διαφανής για τους θεατές, αλλά συμπαγής για τους ηθοποιούς». Το κοινό έπρεπε να νιώθει πως κρυφακούει συζητήσεις και διαπληκτισμούς που πραγματοποιούνται στο σπίτι κανονικών ανθρώπων – ανδρών και γυναικών που τρώνε, πίνουν, γελούν, ξεψυχούν κ.ο.κ.


Η ανατρεπτική ματιά των νατουραλιστών άλλαξε τα δεδομένα του σύγχρονου θεάτρου, γεννώντας καινοτομίες που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες πρακτικές. Οι συμβολιστές, φυσικά, έβρισκαν εντελώς μπανάλ όλη εκείνη την προσκόλληση στο υλικό περιβάλλον και τη «φυσικότητα», ενώ οι ντανταϊστές και οι σουρεαλιστές την απαρνήθηκαν εντελώς, βουτώντας στο παράλογο και στα όνειρα για να βρουν την ουσία του ανθρώπου.

Ακόμα και ο Στανισλάφσκι διακήρυττε πως ξεπέρασε τα στενά όριά του: «Όσοι νομίζανε ότι επιδιώκαμε τον νατουραλισμό πάνω στη σκηνή έκαναν λάθος... Ψάχναμε πάντοτε για την εσωτερική αλήθεια, για την αλήθεια του συναισθήματος και της εμπειρίας, αλλά επειδή οι νέες τεχνικές μας ήταν ακόμη σε εμβρυακό στάδιο... υποκύπταμε πότε πότε στον εξωστρεφή και τραχύ νατουραλισμό».

«Στέλλα κοιμήσου»: Το σκίσιμο των πέπλων Facebook Twitter
Ο Στάθης Σταμουλακάτος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του ως πατέρας.


Το θέατρο ως αυθεντικό «κομμάτι ζωής» βγαλμένο από την πραγματικότητα και σερβιρισμένο επί σκηνής αμφισβήτησαν με τη σειρά τους ο Απιά, ο Κρεγκ, ο Μπρεχτ, ο Μέγερχολντ, ο Αρτό, ο Γκροτόφσκι, όλοι οι μεγάλοι ανανεωτές του 20ού αιώνα.


Εν έτει 2017, ο Γιάννης Οικονομίδης επιδίδεται με νέα ορμή στο κυνήγι της αληθοφάνειας.

Τα πάντα στην παράσταση που σκηνοθέτησε –οι είσοδοι και οι έξοδοι των ηθοποιών, η εκφορά του λόγου, η τοποθέτηση των σωμάτων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα– συνηγορούν στη δημιουργία μιας κυρίαρχης εντύπωσης: ότι όλα όσα βλέπουμε διαδραματίζονται αυτήν τη στιγμή μπροστά μας.

«Εδώ και τώρα είναι που όλα συμβαίνουν και υπάρχουν!» σχολιάζει η Καλλιρρόη Μυριαγκού (Eλένη Γερακάρη) στο πρόγραμμα, ενώ η Ιωάννα Κολλιοπούλου (Στέλλα Γερακάρη) προσθέτει: «Ο θεατής παρακολουθεί από την κλειδαρότρυπα σε πραγματικό χρόνο τη συγκεκριμένη μέρα».


Εδώ, τώρα, πράγματι... Οι ήρωες παρουσιάζονται ατημέλητοι, με σαγιονάρες και βρεγμένα μαλλιά, ενώ συμπεριφέρονται εξαρχής λες και βρίσκονται κυριολεκτικά στο σπίτι τους: μπαίνοντας στην αίθουσα, βρίσκουμε τον νεαρό γιο Γιώργο Γερακάρη (Γιάννης Νιάρρος) ήδη καθισμένο σε μια πολυθρόνα να παίζει με το laptop του παράγοντας –για ένα διάστημα που μοιάζει αιωνιότητα– ενοχλητικούς ήχους. Υπ' αυτή την έννοια, δεν υπάρχει «έναρξη» της παράστασης: απλώς οι Γερακάρηδες ζούνε τη ζωή τους κι εμείς «εισβάλλουμε» σιωπηρά στον χώρο τους για να τους παρακολουθήσουμε καθισμένοι πίσω από τον τέταρτο τοίχο, ενώ εκείνοι, αρραγείς στη σοβαρότητά τους, υποκρίνονται πως δεν μας βλέπουν.

«Στέλλα κοιμήσου»: Το σκίσιμο των πέπλων Facebook Twitter
Η ιστορία του έργου, βγαλμένη από το στερεοτυπικό σύμπαν της σαπουνόπερας, αντιμετωπίζεται εδώ ως άγριο οικογενειακό δράμα: αυτή η μεταγραφή συνιστά ίσως το πιο ενδιαφέρον και σίγουρα το μόνο τολμηρό στοιχείο της παράστασης.

«Σήμερα οι νατουραλιστές καταφθάνουν και δηλώνουν ότι το αληθινό δεν έχει ανάγκη από πέπλα· πρέπει να προχωρεί μέσα στη γυμνότητά του» έγραφε ο Ζολά. Κι εδώ, στο Στέλλα κοιμήσου, πράγματι επιτυγχάνεται η περιφρόνηση των στολιδιών, το σκίσιμο των πέπλων, η αίσθηση ότι ακόμη και τα κοστούμια δεν είναι κοστούμια αλλά κανονικά ρούχα κανονικών ανθρώπων. Ως εκ τούτου, η Στέλλα Γερακάρη εμφανίζεται άλουστη και αμακιγιάριστη, με αθλητική φόρμα, επιθυμώντας ακριβώς να μας πείσει ότι ήρθε από το υπνοδωμάτιό της και όχι από το καμαρίνι του Εθνικού.


Είναι λίγο αφελή και προφανή και σοβαροφανή όλα αυτά, ο Μπρεχτ τα έλυσε μια και καλή, τώρα όμως αναγκαζόμαστε να τα υπομείνουμε εκ νέου. Τι κι αν έκανε το θέατρο τόσο κόπο να απαλλαγεί από τη λογική της «κλειδαρότρυπας», του «τέταρτου τοίχου», των αληθινών επίπλων κ.ο.κ.! Εμείς θα τα επαναφέρουμε δυναμικά. Εμείς θα τα παρουσιάσουμε σαν να είναι πρώτη φορά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.


Η ιστορία του έργου, βγαλμένη από το στερεοτυπικό σύμπαν της σαπουνόπερας, αντιμετωπίζεται εδώ ως άγριο οικογενειακό δράμα: αυτή η μεταγραφή συνιστά ίσως το πιο ενδιαφέρον και σίγουρα το μόνο τολμηρό στοιχείο της παράστασης. Η κόρη του Αντώνη Γερακάρη, ισχυρού επιχειρηματία και παράγοντα του υποκόσμου, ανακοινώνει έντρομη πως δεν θα παντρευτεί τον γιο της πλουσιότερης οικογένειας στην Ελλάδα, όπως ήταν προγραμματισμένο, αλλά τον τηλεστάρ Μάριο Αγγελή που ερωτεύτηκε τυχαία πριν από μερικούς μήνες. Πάνω σε αυτό το γελοίο φαινομενικά υπόβαθρο η νοσηρότητα της αστικής οικογένειας ξεχύνεται στην επιφάνεια.

«Είστε όλοι εξαρτώμενα μέλη!» ουρλιάζει ο πατέρας-τύραννος σε μία από τις λιγοστές αξιομνημόνευτες φράσεις του κειμένου: το χρήμα και η απληστία δεν καθορίζουν μόνο τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές σχέσεις αλλά και τους δεσμούς αίματος. Η εξουσία, όπως λέει ο Φουκό, βρίσκεται παντού: παράγεται κάθε στιγμή, σε κάθε συνδιαλλαγή, σε κάθε δωμάτιο. Δεν της ξεφεύγουμε ποτέ.

«Στέλλα κοιμήσου»: Το σκίσιμο των πέπλων Facebook Twitter
Οι Γερακάρηδες ζούνε τη ζωή τους κι εμείς «εισβάλλουμε» σιωπηρά στον χώρο τους για να τους παρακολουθήσουμε καθισμένοι πίσω από τον τέταρτο τοίχο, ενώ εκείνοι, αρραγείς στη σοβαρότητά τους, υποκρίνονται πως δεν μας βλέπουν.


Βγαίνοντας από το θέατρο, δεν μας έχει κερδίσει ούτε το κείμενο με τους «κανονικούς» διαλόγους ούτε η διάθεση «σοκ και δέος» με τις εφετζίδικες σκηνές βίας.


Αυτό που μας μένει είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι όλοι τους τόσο δοσμένοι, τόσο συνεπείς ως προς το σύνολο και ως προς το ζητούμενο, που μας εντυπωσιάζουν. Εξαιρετική η Έλλη Τρίγγου (Ανθή Γερακάρη), εκπέμπει μια ατσάλινη αυστηρότητα και ομορφιά. Ανατριχιαστική η Μάγια Κώνστα (θεία Βάσω), η προσωποποίηση του «κακού» μεταμφιεσμένου σε ανάπηρη κυρία με καρέ κόμμωση.

Σαν να εκτοξεύθηκε από κάποιο μακρινό ηφαίστειο, ο Στάθης Σταμουλακάτος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του ως πατέρας. Η εικόνα αυτού του ηθοποιού, ημίγυμνου, λουσμένου στον ιδρώτα, με την κοιλιά να κρέμεται και το πρόσωπο να συσπάται από λύσσα, είναι ίσως αυτή που εντυπώνεται περισσότερο στο μυαλό του θεατή: το «ανθρώπινο κτήνος» του Ζολά βρίσκει εδώ εκ νέου την ενσάρκωσή του, αποκαλύπτοντας τη χειρότερη και πιο διαχρονική εκδοχή μας.

Info:

Στέλλα κοιμήσου

Συγγραφή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης

Επιμέλεια κειμένου: Βαγγέλης Μουρίκης

Σχεδιασμός φωτισμών: Bασίλης Κλωτσοτήρας

Βοηθός σκηνοθέτη/επιμέλεια κίνησης: Αντώνης Ιορδάνου

Σκηνογραφία: Ioυλία Σταυρίδου

Ενδυματολόγος: Γιούλα Ζωιοπούλου

Μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος

Παίζουν: Αντώνης Ιορδάνου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Μάγια Κώνστα, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιάννης Νιάρρος, Στάθης Σταμουλακάτος, Ελλη Τρίγγου

 

Εθνικό Θέατρο-Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210 5288170-171, 210 7234567

Τετ. - Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:30

€15, €10 (φοιτητικό),κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ €5

Τετ. & Πέμ. €13

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ