Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος

Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος Facebook Twitter
1
Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος Facebook Twitter
Μια κωμωδία που κρύβει έναν λυγμό: Ο Διονύσης Σαββόπουλος, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του Πλούτου, πιστεύει πως ο Αριστοφάνης σε αυτό το έργο λέει με εύθυμο και λαϊκό τρόπο πράγματα που μέσα τους κρύβουν αρκετό δράμα. Στο κέντρο της φωτογραφίας διακρίνονται οι ηθοποιοί Αμαλία Μουτούση και Χρήστος Λούλης.

Ο Πλούτος είναι το τελευταίο σωζόμενο έργο του Αριστοφάνη και γράφτηκε το 388 π.Χ.. Σε αυτό ο «πλούτος» εμφανίζεται ως ένας τυφλός γέρος που δίνει τα αγαθά του στους κακούς και τους ανέντιμους. Όταν ο Χρεμύλος, ένας τίμιος αγρότης, επισκέπτεται το μαντείο των Δελφών για να μάθει πώς να διαπαιδαγωγήσει το παιδί του, τον συμβουλεύουν να περιθάλψει τον πρώτο ανήμπορο άνδρα που θα βρει στο διάβα του. Ο πρώτος που συναντάει είναι ο Πλούτος. Τον αναλαμβάνει, φροντίζει να βρει το φως του κι εκείνος, βλέποντας πια, αρχίζει να χαρίζει πλούτη σε όσους μέχρι τότε δεν είχαν την εύνοιά του. Τότε εμφανίζεται η Πενία και διαμαρτύρεται πως, αφότου όλοι πλούτισαν, τεμπελιάζουν. Ποιος θα δουλέψει, αφού όλοι κάθονται;

#quote#

Ένα διαχρονικό έργο με αρκετές καινοτομίες για την εποχή του, που οι φιλόλογοι τοποθετούν στη Μέση Κωμωδία, το μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του είδους και που γίνεται προπομπός της Νέας Κωμωδίας που θα ακολουθήσει. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος είχε γράψει τη μουσική για τη σκηνοθεσία του έργου από τον Λούκα Ρονκόνι το 1985, αυτήν τη φορά μεταφράζει, ξαναγράφει τη μουσική, σκηνοθετεί και συμμετέχει ως ηθοποιός σε ένα καινούργιο ανέβασμα του Πλούτου, έχοντας συμμάχους μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς. Τους συνάντησα σε πρόβα που γινόταν στο πάλκο γνωστής μουσικής σκηνής της οδού Πειραιώς. Μαζεμένες καρέκλες, πίστα, πολύς κόσμος να μπαινοβγαίνει, οι μουσικοί να κάνουν ξέχωρα τη δική τους πρόβα στην πίσω αυλή του κτιρίου. Κατάφερα και «απέσπασα» τον σπουδαίο τραγουδοποιό για να μου μιλήσει λίγο για το εγχείρημά του. Μου είπε: «Σκηνοθετώ όχι ως σκηνοθέτης, που δεν είμαι, αλλά ως τραγουδοποιός που σε ένα κείμενο 1.200 στίχων ανακαλύπτει τη βουβή μουσική του: τονικά ύψη, μετρημένες παύσεις, επιταχύνσεις, ριτενούτα. Επίσης, σκηνοθετώ λιγάκι ως διαμαρτυρόμενος θεατής, διότι έχω σιχαθεί τον Αριστοφάνη όπως τον βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από διάφορους καλαμπουρτζήδες μας. Τον παίζουν ως κακή επιθεώρηση. Δεν ήταν επιθεωρησιογράφος, ήταν ένας μεγάλος ποιητής. Θα ήθελα να το δείξουμε μαζί με τους συνεργάτες μου αυτό το πράγμα. Και πρέπει να πω ότι δεν θα τα κατάφερνα αν δεν είχα πλάι μου αυτούς τους μεγάλους μάγους, τη Μουτούση, τον Κουρή, τον Λούλη, τον Παπαδημητρίου, τον Μέντη, τον Μαλκότση. Το έχω αγαπήσει αυτό το έργο από τότε που το κάναμε με τον Ρονκόνι, γιατί είναι μια κωμωδία με λυγμό μέσα της. Σαν να ήθελε ο Αριστοφάνης να γράψει τραγωδία και για κάποιον άγνωστο λόγο να του απαγορευόταν. Σαν να του απαγορευόταν να γράψει τραγωδία και να έπρεπε να πει ό,τι ήθελε μόνο με τρόπο εύθυμο και κάπως λαϊκό».
Το έργο, βέβαια, λόγω του θέματός του, όπως όλα σχεδόν τα έργα του Αριστοφάνη, περιλαμβάνει άπειρα τερτίπια και ανθρώπινες αδυναμίες που τα βλέπουμε και στη σύγχρονη ζωή. Από αυτή την άποψη ίσως και να δικαιολογούνται όσοι αυθαιρετούν στο ανέβασμά του. Πώς θα αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση ο Σαββόπουλος; «Είναι ένα πρόσχημα για να λένε καλαμπούρια και να εκμαιεύουν το εύκολο χειροκρότημα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στο κείμενο που είναι αναπόφευκτη η επικαιροποίηση, διότι αναφέρονται πράγματα με τα οποία γελούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά σήμερα χρειάζεται ειδικός φιλόλογος να σου εξηγήσει τι εννοεί η ατάκα και βάσει αυτής να προσπαθήσεις να βρεις μια αναλογία στο πώς θα το έλεγαν σήμερα. Δεν μπορώ να το αποφύγω. Θα ήταν αδύνατον. Αλλά, πραγματικά, μετά φόβου Θεού και όπου είναι απαραίτητη, για να επιτευχθεί μια στοιχειώδης κατανόηση. Εξάλλου, δεν είναι ότι θέλω να αποφύγω την επικαιρότητα, αλλά την ευκολία. Το έργο είναι επίκαιρο από μόνο του».

«Ο Πλούτος είναι μια κωμωδία πολύ ανησυχητική, όλο νευρικά γέλια, σιωπές, όλο υπαινιγμούς, έργο γραμμένο για την πόλη των Αθηνών μετά την ήττα στους Αιγός Ποταμούς. Έπρεπε, φαίνεται, να πεθάνει για να ζήσει στους αιώνες ο πολιτισμός της. Είναι, επίσης, μια σάτιρα του νεοπλουτισμού και του lifestyle, που τα ζήσαμε κι εμείς τα τελευταία χρόνια. Ομολογώ ότι μπορώ να καταλάβω περισσότερο το έργο τώρα απ' ό,τι το 1985, μολονότι πρέπει να σας πω ότι σε μεγάλο βαθμό η μουσική είναι σχεδόν ίδια με εκείνη που είχα γράψει τότε. Μεταλλαγμένη, όμως, για μια άλλη παράσταση. Κατ' ουσίαν δεν άλλαξα τη μουσική, άλλαξα την παράσταση».

Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος Facebook Twitter

Τον Πλούτο τον χαρακτηρίζει η μικρή συμμετοχή του χορού. Λέει επ' αυτού: «Φαίνεται ότι εκείνα τα χρόνια της παρακμής δεν είχαν λεφτά να πληρώνουν για χορό. Έτσι υποθέτω, γιατί εδώ ο χορός είναι σκιώδης, κι έτσι τον ενισχύσαμε. Επίσης, το έργο δεν έχει παράβαση, πράγμα περίεργο για Αριστοφάνη, γιατί η παράβαση είναι πάντα το μήνυμα του ποιητή στα ίδια του τα έργα. Σκέφτηκα ότι ο κόσμος θα δεχόταν από έναν άνθρωπο σαν εμένα να φτιάξει μια παράβαση και να βγει να την πει. Αυτό θα κάνω». Και η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια εποχή δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε από τους σοφούς αυτού του τόπου να φωτίσουν το τοπίο. Ο Διονύσης Σαββόπουλος συμπληρώνει: «Το να κάνεις τέχνη - η ελληνική τέχνη, πρέπει να σας πω, είναι από τα λίγα σταθερά πράγματα στον τόπο- είναι κιόλας μια γενναιότητα απέναντι στη θολούρα και τη σύγχυση που επικρατεί. Αυτό από μόνο του είναι επαναστατικό. Αισθάνομαι ότι πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Μόνο τότε θα δημιουργηθεί το κλίμα εκείνο που θα επιτρέψει να αναδειχθούν νέα πρόσωπα στην πολιτική. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν κάθε φορά σπεύδουμε να ρίχνουμε το λάθος σε κάποιον άλλον, σε έναν ξένο».

Για τον Νίκο Κουρή, που ερμηνεύει τον Χρεμύλο, είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με Αριστοφάνη. Περιμένοντας να 'ρθει η σειρά του στην πρόβα, μου λέει: «Είναι πολύ δύσκολο πράγμα, γιατί πρέπει να βρεις τον τρόπο και να το παίξεις και να είναι κοντά του. Γίνεται ακόμα δυσκολότερο, επειδή δεν έχεις ασχοληθεί και πρέπει να βρεις έναν νέο τρόπο, που βέβαια είναι αποτυπωμένος στην εξαιρετική μετάφραση του κ. Σαββόπουλου. Η οποία καθορίζει και τη σκηνοθεσία». Πώς του φαίνεται που τον σκηνοθετεί ο Σαββόπουλος; «Μεγάλη συγκίνηση. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει σαφή αίσθηση του τι θέλει, τι του αρέσει και πώς θέλει να το φτιάξει αυτό το πράγμα. Δεν το βλέπουμε μόνο ως κωμωδία. Έχει πολλή πίκρα, πολλή πίεση, συμπύκνωση και αμφίσημα πράγματα. Προσωπικά, όπως και όλοι μας, μέσω της μετάφρασης του Σαββόπουλου, και χάρη στην ενασχόλησή μου, τώρα ανακαλύπτω πόσο μεγάλος ποιητής είναι ο Αριστοφάνης. Ως σκηνοθέτης ο κ. Σαββόπουλος αποδεικνύεται ένας άνθρωπος που ανεβαίνει σε ένα σκαλοπάτι. Η σχέση μας μαζί του είναι πολύ έντιμη. Στα κομμάτια που δεν ξέρει τον βοηθάμε εμείς, μέσα από την εμπειρία μας στο θέατρο. Του προσφέρουμε με όλη μας την ψυχή. Εκείνος μας δίνει την κατεύθυνση σε μια πολύ τίμια συνεργασία. Μας δίνει αυτό που ξέρει, του δίνουμε αυτό που ξέρουμε. Ψάχνουμε μαζί, δοκιμάζουμε, απορρίπτουμε. Αυτό είναι πολύ ωραίο, γιατί δεν είναι ένας άνθρωπος χωρίς άποψη. Υπάρχει ένας στόχος που πρέπει να πετύχουμε αλλά και μια διαδρομή να διανύσουμε. Ο Σαββόπουλος έχει έναν κόσμο τον οποίο εμείς πρέπει να κάνουμε δικό μας. Και το μουσικό του πεδίο και το μεταφραστικό είναι ένας κόσμος. Η ποιητική του γλώσσα είναι ένας κόσμος τεράστιος».

Ο Χρήστος Λούλης, ο οποίος επίσης παίζει πρώτη φορά Αριστοφάνη, κάνει τον δούλο του Χρεμύλου, τον Καρίωνα. Έναν πονηρό υπηρέτη, προπομπό των δούλων στη Ρωμαϊκή Κωμωδία και του Αρλεκίνου της Κομέντια ντελ Άρτε. Πώς του φαίνεται αυτή η νέα του εμπειρία; Λέει: «Ήμουν λίγο ψυχρός απέναντι στον Αριστοφάνη. Δεν μου άρεσαν τα αστεία του, δεν μου άρεσαν και οι παραστάσεις που έβλεπα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κρύβει μεγάλη ποίηση. Και μόνο ότι παρουσιάζει τον Πλούτο ως έναν γέρο τυφλό δείχνει πόσο σπουδαίος είναι. Όπως επίσης και το ότι σε πολλά του έργα παίρνει έννοιες και τις προσωποποιεί, φέρνοντάς τες στα ανθρώπινα μέτρα. Τώρα, όσον αφορά τον Καρίωνα που υποδύομαι, η κωμωδία είχε πάντα σε κεντρικό ρόλο τον υπηρέτη, ο οποίος κάνει διάφορα για να επιβιώσει και συνήθως δεν έχει αξίες ή ιδανικά. Το κυριότερο ιδανικό του είναι το στομάχι του, όπως και του μέσου ανθρώπου. Σε όλες τις κωμωδίες, από τις ρωμαϊκές μέχρι την Κομέντια ντελ Άρτε, είναι πάντα ο πιο προσγειωμένος, ο πιο πρακτικός και ο πιο σοφός. Δεν είναι φορέας σημαντικών νοημάτων, αλλά έχει πάντα έναν κυνισμό που τον βοηθάει να αντέξει όλους τους άλλους. Επειδή ακριβώς είναι κοινωνικά και οικονομικά υποδεέστερος, χρειάζεται αυτό τον κυνισμό για να αντέξει τη φάπα που τρώει. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται το αντίβαρο γι' αυτό που είναι στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα γινόμαστε όλο και πιο κυνικοί σιγά-σιγά, όταν νιώθουμε ότι είμαστε της φάπας κι ότι δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι».

Τον ρόλο του Πλούτου ενσαρκώνει ο Μάκης Παπαδημητρίου και της Πενίας η Αμαλία Μουτούση. Σκηνικά και κοστούμια υπογράφει ο Άγγελος Μέντης και τις χορογραφίες ο Ερμής Μαλκότσης. Σύμβουλος στη σκηνοθεσία είναι η Σύλβια Λιούλιου.

=====

Θεατρικός Οργανισμός Ακροπόλ

Αριστοφάνη, Πλούτος

12-13 Ιουλίου, 21:00

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
"Έχω σιχαθεί τον Αριστοφάνη όπως τον βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από διάφορους καλαμπουρτζήδες μας. Τον παίζουν ως κακή επιθεώρηση.".....εγώ πάλι τις δηλώσεις σου. και γενικά την πετυχημένη μεσοαστίλα που αντανακλά η παρουσία σου .