Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
1

Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα στις παρυφές της Ιεράς Οδού, δίπλα στα υπερμεγέθη σκυλάδικα και τα αυτοσχέδια προπύργια των σύγχρονων πόθων –τα νέα studios– κάνει πρόβες η Λένα Κιτσοπούλου και η ομάδα της για τον Ματωμένο Γάμο, το έργο-ορόσημο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα που θα ανέβει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Η λέξη «ομάδα», πέρα από το ότι ταιριάζει στη διονυσιακή-ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα των ημερών, περιγράφει απόλυτα αυτό που αναζητά από τους ηθοποιούς της η σκηνοθέτις Λένα Κιτσοπούλου: συνενόχους που διακατέχονται από την ίδια αγωνία να ανακαλύψουν νέες οπτικές στις οπές κάθε θεατρικού κειμένου, όπως ο Ματωμένος Γάμος, ώστε να γίνουν μέρος μιας ευρύτερης αυτοβιογραφίας. «Εμείς, ως ομάδα, δεν στοχεύουμε σε ένα αποτέλεσμα και σε ένα τέλος, αλλά σε κάθε βήμα αναζητούμε την αφορμή για μια νέα αρχή», μας ομολογεί σχετικά η σκηνοθέτις, «κυρίως επειδή θέλουμε να δούμε τις διόδους που ανοίγει η κάθε στιγμή στην πρόβα. Και είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που σου αποκαλύπτει το καινούργιο. Σε κάνει να δεις το έργο την ώρα που γίνεται, πλάθεται και δημιουργείται. Μου αρέσει τα πράγματα να μην είναι περίκλειστα, να αφήνουν ρωγμές για να μπορεί να εισβάλει ο καθένας. Ίσως, τελικά, να θέλω να φαίνονται λίγο λάθος, δηλαδή όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική ζωή».

Χειροκροτήματα ακούγονται αυθόρμητα σε οτιδήποτε πέφτει στο τραπέζι, αφού εδώ το γλέντι είναι ταυτόχρονα τρικούβερτο όσο και τραγικό. Χαμένοι, οι ηθοποιοί-καλεσμένοι παύουν από ένα σημείο κι ύστερα να είναι ο εαυτός τους και γίνονται οι ενοχές, τα φωτεινά και σκοτεινά κομμάτια τους, οι εντάσεις και τα απωθημένα τους.

Από αυτό το λάθος που είναι πάντα ο έρωτας πιάνονται και οι πρωταγωνιστές του Ματωμένου Γάμου για να πάνε κόντρα στην ίδια τους τη μοίρα. Στο έργο η Νύφη –εσκεμμένα χωρίς όνομα– ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Γαμπρό, αφήνοντας πίσω έναν διαλυμένο αρραβώνα με τον Λεονάρντο, έναν συγγενή των Φελίξ που σκότωσαν μέλη της οικογένειας του Γαμπρού. Η Μάνα του Γαμπρού, ανακαλύπτοντας, έστω και καθυστερημένα, την καταραμένη συγγένεια, επισκέπτεται τον Πατέρα, ενώ στο σπίτι της Νύφης κάνει απρόσμενη εμφάνιση από το παρελθόν ο Λεονάρντο. Τα πάντα ανατρέπονται, καθώς ξαναγεννιέται το παλιό πάθος και η Νύφη τελικά το σκάει με τον Λεονάρντο και ο Γαμπρός, εξοργισμένος, τον κυνηγάει να τον σκοτώσει. Ακολουθεί η τραγική περιπλάνηση του παράνομου ζεύγους στο Δάσος με τους Ξυλοκόπους που συζητούν τα γεγονότα και το Φεγγάρι που παίζει καταλυτικό ρόλο στην ιστορία ως ολοζώντανος χαρακτήρας.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Δεν βλέπεις πώς κλαίει πάντα η μάνα, αν και χαρούμενη, στους γάμους, γιατί χάνει το παιδί της; Πάντα θα είμαστε σε διαδικασία πόνου και όχι ειρήνης με τα πράγματα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

«Είναι ένα έργο που με σημάδεψε από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Θέατρο Τέχνης, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του» εξηγεί η Κιτσοπούλου σχετικά με την απόφασή της να ανεβάσει Λόρκα. «Επιπλέον, είναι ένα έργο κοινής εμπειρίας, αφού αναφέρεται σε πράγματα οικεία, σε έναν μεσογειακό λαό, όπως εμείς. Ακόμη και σήμερα, πάντως, το έργο μοιάζει τολμηρό, αφού περιγράφει ένα θέμα οριακό, έναν γάμο που λύνεται βίαια, με τη νύφη να το σκάει την ώρα του μυστηρίου. Η ιστορία από μόνη της σε βοηθάει να αποκαλύψεις τα αιχμηρά στοιχεία, τα αδιέξοδα και τις κοινωνικές συγκρούσεις, να δεις όλη την γκάμα της φύσης, του έρωτα, του θανάτου, της εξουσίας και της ανθρωπότητας. Είναι ένα έργο για τους ανθρώπους που περιέχουν τα πάντα, από το κακό μέχρι το καλό, κι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να πεθάνουν με την ίδια ένταση που θέλουν να ζήσουν».

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Και αυτή την ένταση φαίνεται ότι επιζητά η Λένα Κιτσοπούλου διαρκώς και στις πρόβες που λαμβάνουν χώρα στα άδυτα της Ιεράς Οδού: δίνοντας οδηγίες στους ηθοποιούς που βρίσκονται καθισμένοι σε ένα τεράστιο γαμήλιο τραπέζι στη μέση της σκηνής τούς θυμίζει αυτήν τη «μαύρη λεπτομέρεια» που κρύβει ακόμα και στις πιο χαρούμενες στιγμές του ένας γάμος. «Θέλω να φαίνεται πιο έντονη αυτή η στεφανίλα» φωνάζει η Κιτσοπούλου στον Γιάννο Περλέγκα και στη Έμιλυ Κολιανδρή, οι οποίοι ανταλλάσσουν χτυπήματα και βίαια φιλιά. Έχει κάτι οδυνηρό αυτό το φιλί και μάλλον ταιριάζει με το αποστασιοποιημένο ύφος των υπόλοιπων συνδαιτυμόνων, με το άδειο τους βλέμμα. Αλλά συνάμα και κάτι αστείο: λίγα λεπτά αργότερα ο Γιάννης Κότσιφας μένει μόνος του στο τραπέζι –όπως πάντα συμβαίνει στους γάμους όταν όλοι χορεύουν–, φορώντας μια γελοία περούκα. «Είσαι ίδιος ο Σάββας Κοφίδης, ρε!» του λένε οι άλλοι γελώντας στα παρασκήνια των προβών, ενώ καταλαβαίνεις ότι η σκηνοθέτις δεν θα αργήσει να δώσει την εντολή για την έκρηξη: τραπέζια αναποδογυρίζονται, ποτήρια ανασπώνται με τα δόντια, κάποιοι ουρλιάζουν, άλλοι κλαίνε κι εξεγείρονται. Κι εκεί, ανάμεσα στις νοσταλγικές μπαλάντες –κάποια στιγμή ακούγεται το «Ηold me now»– και τους χορούς-παρωδία σαν κι αυτούς που συνήθως επαναλαμβάνονται στους γάμους, ο κάθε ηθοποιός καταθέτει το δικό του άκουσμα-μερτικό στην παράσταση. Ο Νίκος Καραθάνος στον ρόλο της Μάνας ερμηνεύει σπαρακτικά ένα δημοτικό τραγούδι από τον τόπο καταγωγής του, το Καρπενήσι, ενώ ο καθένας ανακαλύπτει τη δική του ατάκα – σαν αυτή που θα έλεγε, αν στο τραπέζι βρισκόταν ένα δικό του πρόσωπο.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Μου αρέσει τα πράγματα να μην είναι περίκλειστα, να αφήνουν ρωγμές για να μπορεί να εισβάλει ο καθένας... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Χειροκροτήματα ακούγονται αυθόρμητα σε οτιδήποτε πέφτει στο τραπέζι, αφού εδώ το γλέντι είναι ταυτόχρονα τρικούβερτο όσο και τραγικό. Χαμένοι, οι ηθοποιοί-καλεσμένοι παύουν από ένα σημείο κι ύστερα να είναι ο εαυτός τους και γίνονται οι ενοχές, τα φωτεινά και σκοτεινά κομμάτια τους, οι εντάσεις και τα απωθημένα τους.

«Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος. Όσο πιο πολύ πλησιάζουν τα πράγματα, τόσο πιο οδυνηρά θα φαίνονται, αφού πλάι στην ευτυχία υπάρχει το κλάμα, η οδύνη δίπλα στη χαρά. Δεν βλέπεις πώς κλαίει πάντα η μάνα, αν και χαρούμενη, στους γάμους, γιατί χάνει το παιδί της; Πάντα θα είμαστε σε διαδικασία πόνου και όχι ειρήνης με τα πράγματα» μου λέει ο Νίκος Καραθάνος, πρωταγωνιστής στον ρόλο της Μάνας, αλλά και ιδανικός «συνένοχος» της Λένας κατά την προετοιμασία της παράστασης. Μαζί κλείνονταν για ώρες στην κουζίνα του σπιτιού του κάνοντας πρόβες, αναπολώντας στιγμές από γάμους που έχουν ζήσει μαζί στη Σαντορίνη –«εκεί όπου πραγματικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»–, ψάχνοντας να βρουν πάνω από άδεια ποτήρια, ποτά και πεταμένα πακέτα από τσιγάρα τις εναλλακτικές προσεγγίσεις. «Έχουμε περάσει αρκετές ώρες συζητώντας πάνω από το κλειστό βιβλίο του Ματωμένου Γάμου –πάντα σε απόδοση του Νίκου Γκάτσου–, κοιτώντας το από μακριά, σαν εικονίτσα, φοβούμενοι να το ανοίξουμε, να το πιάσουμε. Αλλά τότε ήταν σαν να ερχόταν ο ίδιος ο δάσκαλος, ο Λόρκα, και να μας άνοιγε ένα παράθυρο στην άβυσσο, σαν να μας τραβούσε από την μπλούζα, κι ενώ μας έλεγε "μην το κάνεις αυτό, θα σε σκοτώσω!", την ίδια στιγμή μας έδειχνε προς τη θάλασσα. Κι εμείς θέλαμε τόσο να βουτήξουμε... Δεν βλέπαμε την ώρα κι ας ξέραμε ότι δεν πατώνουμε κι ας μην ήμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουμε κολύμπι. Έτσι, νιώθαμε να χανόμαστε ανάμεσα στις στιγμές, στα εγκλήματα, στη Μεσόγειο, στους θανάτους, στο δράμα και στο φεγγάρι» μου περιγράφει γλαφυρά το κλίμα αυτών των συνευρέσεων ο Καραθάνος. «Τελικά, η ζωή έχει πολλές πλευρές και πολλά κορμιά για να βουτήξεις μέσα τους και να χαθείς, όπως περίπου και οι εξηγήσεις, αφού όλα στο θέατρο είναι σχεδόν αυτοβιογραφικά» μου λένε σχεδόν από κοινού.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Η Λένα Κιτσοπούλου ομολογεί πως έχει βιώσει την τελετουργία των γάμων από πρώτο χέρι, τραγουδώντας σε πολλούς από αυτούς στην ελληνική επαρχία: «Είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα ο γάμος, στον βαθμό που είναι ένα έργο από μόνο του. Μόνο που εκεί οι ρόλοι είναι απόλυτοι και καθορισμένοι σχεδόν τελετουργικά: οι άνδρες εκδηλώνονται με συγκεκριμένο τρόπο στο τραπέζι, εκφράζουν νομοτελειακά τη μαγκιά στο πώς θα κατεβάσουν ολόκληρο το μπουκάλι, πώς θα χορέψουν πρώτοι το συγκεκριμένο τραγούδι. Σε έναν γάμο βλέπεις ολόκληρη την κοινωνία, το αίμα που βράζει, στο ξύλο που πέφτει ακόμη και τη στιγμή που το γλέντι έχει ανάψει». Μαζί με τον Καραθάνο επισκέπτονταν, μάλιστα, διάφορα οικογενειακά σπίτια. «Εκεί να δεις κάτι φωτογραφίες με τρομακτικές φάτσες, από αυτές που αν τις έβλεπε ο Μπέικον, θα έκανε αριστουργήματα. Με άλλα λόγια, τίποτε απ' όσα βλέπουμε, νιώθουμε και συζητάμε με τη Λένα δεν είναι ξένο και μακριά από εμάς. Όλα αυτά η ζωή τα έχει επί χίλια, καράβια ολόκληρα έχει απ' όλα αυτά τα πράγματα» συμπληρώνει ο Καραθάνος για να δείξει την υποδειγματική εισδοχή του πραγματικού γάμου στο ματωμένο σκηνοθετικό όραμα της Κιτσοπούλου.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Εμείς, ως ομάδα, δεν στοχεύουμε σε ένα αποτέλεσμα και σε ένα τέλος, αλλά σε κάθε βήμα αναζητούμε την αφορμή για μια νέα αρχή... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Δεν είναι τυχαίο ότι κι η ιστορία του Ματωμένου Γάμου είναι βγαλμένη από μια πραγματική ιστορία που είχε δημοσιευτεί σε εφημερίδες και από εκεί, όπως μου λένε αμφότεροι, «φαίνεται πώς φωτοβολούσαν και καίγονταν τότε οι άνθρωποι, πώς ανέτρεπαν τα πράγματα. Ακόμη και οι δημιουργοί που εμπνεύστηκαν από αυτά τα θέματα δεν ήταν αποστασιοποιημένοι από τις ανθρώπινες συνθήκες. Δεν ήταν γιάπηδες, αλλά άνθρωποι του πόθου, του πάθους και του αίματος. Αν δεν "πάσχεις" από τα πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις τέχνη». Και ίσως έχει δίκιο ο Καραθάνος όταν επιμένει πως: «Συνελάμβαναν τα κείμενα, αναποδογυρίζοντας το σύμπαν. Δεν έκαναν λαογραφική ανάλυση και δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Όταν μπει η ποίηση μέσα σου, σε ανατινάζει, δεν σε αφήνει και στο τέλος σε οδηγεί σε ένα σημείο μυστηριακό, οριακό και αναπόφευκτο, όπου το φως καταυγάζει τα πάντα. Λάμπουν τότε οι άνθρωποι και όλα αποκαλύπτονται στην απολυτότητά τους: ερωτευμένοι άνδρες, ερωτευμένες γυναίκες που φτάνουν να συγκρούονται, να θρηνούν και, στο τέλος, να τα πίνουν όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι. Όταν αγωνιάς για όλα αυτά, αναγκαστικά περιλαμβάνεις στην καλλιτεχνική έκφραση και τη δική σου ζωή, γι' αυτό και δεν ξέρω με σιγουριά να σου πω αν παίζουμε ή αν αυτοβιογραφούμαστε. Τελικά, ίσως αυτό να είναι και αναπόφευκτο, δεν ξέρω. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αυτό που δείχνουμε είναι η δικιά μας ζωή ή η δική τους». Και μάλλον δεν ξέρει κανείς – και αυτή είναι η καλύτερη υπόσχεση ενός γάμου ματωμένου περισσότερο από τους άλλους με την υπογραφή της Κιτσοπούλου.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Από αυτό το λάθος που είναι πάντα ο έρωτας πιάνονται και οι πρωταγωνιστές του Ματωμένου Γάμου για να πάνε κόντρα στην ίδια τους τη μοίρα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Είναι ένα έργο που με σημάδεψε από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Θέατρο Τέχνης, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Είναι ένα έργο για τους ανθρώπους που περιέχουν τα πάντα, από το κακό μέχρι το καλό, κι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να πεθάνουν με την ίδια ένταση που θέλουν να ζήσουν... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO


Λένα Κιτσοπούλου
«Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
23-24 Ιουλίου, 21:00 Πειραιώς 260 Χώρος Η
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος,
Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Νικολάου

Ερμηνεύουν: Νίκος Καραθάνος, Έμιλυ Κολιανδρή, Ιωάννα Μαυρέα, Μαρία Καλλιμάνη, Βίκυ Βολιώτη, Γιάννος Περλέγκας, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Σαπουτζής, Σταύρος Γιαννουλάδης, Αινείας Τσαμάτης 

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια