Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
1

Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα στις παρυφές της Ιεράς Οδού, δίπλα στα υπερμεγέθη σκυλάδικα και τα αυτοσχέδια προπύργια των σύγχρονων πόθων –τα νέα studios– κάνει πρόβες η Λένα Κιτσοπούλου και η ομάδα της για τον Ματωμένο Γάμο, το έργο-ορόσημο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα που θα ανέβει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Η λέξη «ομάδα», πέρα από το ότι ταιριάζει στη διονυσιακή-ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα των ημερών, περιγράφει απόλυτα αυτό που αναζητά από τους ηθοποιούς της η σκηνοθέτις Λένα Κιτσοπούλου: συνενόχους που διακατέχονται από την ίδια αγωνία να ανακαλύψουν νέες οπτικές στις οπές κάθε θεατρικού κειμένου, όπως ο Ματωμένος Γάμος, ώστε να γίνουν μέρος μιας ευρύτερης αυτοβιογραφίας. «Εμείς, ως ομάδα, δεν στοχεύουμε σε ένα αποτέλεσμα και σε ένα τέλος, αλλά σε κάθε βήμα αναζητούμε την αφορμή για μια νέα αρχή», μας ομολογεί σχετικά η σκηνοθέτις, «κυρίως επειδή θέλουμε να δούμε τις διόδους που ανοίγει η κάθε στιγμή στην πρόβα. Και είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που σου αποκαλύπτει το καινούργιο. Σε κάνει να δεις το έργο την ώρα που γίνεται, πλάθεται και δημιουργείται. Μου αρέσει τα πράγματα να μην είναι περίκλειστα, να αφήνουν ρωγμές για να μπορεί να εισβάλει ο καθένας. Ίσως, τελικά, να θέλω να φαίνονται λίγο λάθος, δηλαδή όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική ζωή».

Χειροκροτήματα ακούγονται αυθόρμητα σε οτιδήποτε πέφτει στο τραπέζι, αφού εδώ το γλέντι είναι ταυτόχρονα τρικούβερτο όσο και τραγικό. Χαμένοι, οι ηθοποιοί-καλεσμένοι παύουν από ένα σημείο κι ύστερα να είναι ο εαυτός τους και γίνονται οι ενοχές, τα φωτεινά και σκοτεινά κομμάτια τους, οι εντάσεις και τα απωθημένα τους.

Από αυτό το λάθος που είναι πάντα ο έρωτας πιάνονται και οι πρωταγωνιστές του Ματωμένου Γάμου για να πάνε κόντρα στην ίδια τους τη μοίρα. Στο έργο η Νύφη –εσκεμμένα χωρίς όνομα– ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Γαμπρό, αφήνοντας πίσω έναν διαλυμένο αρραβώνα με τον Λεονάρντο, έναν συγγενή των Φελίξ που σκότωσαν μέλη της οικογένειας του Γαμπρού. Η Μάνα του Γαμπρού, ανακαλύπτοντας, έστω και καθυστερημένα, την καταραμένη συγγένεια, επισκέπτεται τον Πατέρα, ενώ στο σπίτι της Νύφης κάνει απρόσμενη εμφάνιση από το παρελθόν ο Λεονάρντο. Τα πάντα ανατρέπονται, καθώς ξαναγεννιέται το παλιό πάθος και η Νύφη τελικά το σκάει με τον Λεονάρντο και ο Γαμπρός, εξοργισμένος, τον κυνηγάει να τον σκοτώσει. Ακολουθεί η τραγική περιπλάνηση του παράνομου ζεύγους στο Δάσος με τους Ξυλοκόπους που συζητούν τα γεγονότα και το Φεγγάρι που παίζει καταλυτικό ρόλο στην ιστορία ως ολοζώντανος χαρακτήρας.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Δεν βλέπεις πώς κλαίει πάντα η μάνα, αν και χαρούμενη, στους γάμους, γιατί χάνει το παιδί της; Πάντα θα είμαστε σε διαδικασία πόνου και όχι ειρήνης με τα πράγματα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

«Είναι ένα έργο που με σημάδεψε από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Θέατρο Τέχνης, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του» εξηγεί η Κιτσοπούλου σχετικά με την απόφασή της να ανεβάσει Λόρκα. «Επιπλέον, είναι ένα έργο κοινής εμπειρίας, αφού αναφέρεται σε πράγματα οικεία, σε έναν μεσογειακό λαό, όπως εμείς. Ακόμη και σήμερα, πάντως, το έργο μοιάζει τολμηρό, αφού περιγράφει ένα θέμα οριακό, έναν γάμο που λύνεται βίαια, με τη νύφη να το σκάει την ώρα του μυστηρίου. Η ιστορία από μόνη της σε βοηθάει να αποκαλύψεις τα αιχμηρά στοιχεία, τα αδιέξοδα και τις κοινωνικές συγκρούσεις, να δεις όλη την γκάμα της φύσης, του έρωτα, του θανάτου, της εξουσίας και της ανθρωπότητας. Είναι ένα έργο για τους ανθρώπους που περιέχουν τα πάντα, από το κακό μέχρι το καλό, κι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να πεθάνουν με την ίδια ένταση που θέλουν να ζήσουν».

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Και αυτή την ένταση φαίνεται ότι επιζητά η Λένα Κιτσοπούλου διαρκώς και στις πρόβες που λαμβάνουν χώρα στα άδυτα της Ιεράς Οδού: δίνοντας οδηγίες στους ηθοποιούς που βρίσκονται καθισμένοι σε ένα τεράστιο γαμήλιο τραπέζι στη μέση της σκηνής τούς θυμίζει αυτήν τη «μαύρη λεπτομέρεια» που κρύβει ακόμα και στις πιο χαρούμενες στιγμές του ένας γάμος. «Θέλω να φαίνεται πιο έντονη αυτή η στεφανίλα» φωνάζει η Κιτσοπούλου στον Γιάννο Περλέγκα και στη Έμιλυ Κολιανδρή, οι οποίοι ανταλλάσσουν χτυπήματα και βίαια φιλιά. Έχει κάτι οδυνηρό αυτό το φιλί και μάλλον ταιριάζει με το αποστασιοποιημένο ύφος των υπόλοιπων συνδαιτυμόνων, με το άδειο τους βλέμμα. Αλλά συνάμα και κάτι αστείο: λίγα λεπτά αργότερα ο Γιάννης Κότσιφας μένει μόνος του στο τραπέζι –όπως πάντα συμβαίνει στους γάμους όταν όλοι χορεύουν–, φορώντας μια γελοία περούκα. «Είσαι ίδιος ο Σάββας Κοφίδης, ρε!» του λένε οι άλλοι γελώντας στα παρασκήνια των προβών, ενώ καταλαβαίνεις ότι η σκηνοθέτις δεν θα αργήσει να δώσει την εντολή για την έκρηξη: τραπέζια αναποδογυρίζονται, ποτήρια ανασπώνται με τα δόντια, κάποιοι ουρλιάζουν, άλλοι κλαίνε κι εξεγείρονται. Κι εκεί, ανάμεσα στις νοσταλγικές μπαλάντες –κάποια στιγμή ακούγεται το «Ηold me now»– και τους χορούς-παρωδία σαν κι αυτούς που συνήθως επαναλαμβάνονται στους γάμους, ο κάθε ηθοποιός καταθέτει το δικό του άκουσμα-μερτικό στην παράσταση. Ο Νίκος Καραθάνος στον ρόλο της Μάνας ερμηνεύει σπαρακτικά ένα δημοτικό τραγούδι από τον τόπο καταγωγής του, το Καρπενήσι, ενώ ο καθένας ανακαλύπτει τη δική του ατάκα – σαν αυτή που θα έλεγε, αν στο τραπέζι βρισκόταν ένα δικό του πρόσωπο.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Μου αρέσει τα πράγματα να μην είναι περίκλειστα, να αφήνουν ρωγμές για να μπορεί να εισβάλει ο καθένας... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Χειροκροτήματα ακούγονται αυθόρμητα σε οτιδήποτε πέφτει στο τραπέζι, αφού εδώ το γλέντι είναι ταυτόχρονα τρικούβερτο όσο και τραγικό. Χαμένοι, οι ηθοποιοί-καλεσμένοι παύουν από ένα σημείο κι ύστερα να είναι ο εαυτός τους και γίνονται οι ενοχές, τα φωτεινά και σκοτεινά κομμάτια τους, οι εντάσεις και τα απωθημένα τους.

«Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος. Όσο πιο πολύ πλησιάζουν τα πράγματα, τόσο πιο οδυνηρά θα φαίνονται, αφού πλάι στην ευτυχία υπάρχει το κλάμα, η οδύνη δίπλα στη χαρά. Δεν βλέπεις πώς κλαίει πάντα η μάνα, αν και χαρούμενη, στους γάμους, γιατί χάνει το παιδί της; Πάντα θα είμαστε σε διαδικασία πόνου και όχι ειρήνης με τα πράγματα» μου λέει ο Νίκος Καραθάνος, πρωταγωνιστής στον ρόλο της Μάνας, αλλά και ιδανικός «συνένοχος» της Λένας κατά την προετοιμασία της παράστασης. Μαζί κλείνονταν για ώρες στην κουζίνα του σπιτιού του κάνοντας πρόβες, αναπολώντας στιγμές από γάμους που έχουν ζήσει μαζί στη Σαντορίνη –«εκεί όπου πραγματικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»–, ψάχνοντας να βρουν πάνω από άδεια ποτήρια, ποτά και πεταμένα πακέτα από τσιγάρα τις εναλλακτικές προσεγγίσεις. «Έχουμε περάσει αρκετές ώρες συζητώντας πάνω από το κλειστό βιβλίο του Ματωμένου Γάμου –πάντα σε απόδοση του Νίκου Γκάτσου–, κοιτώντας το από μακριά, σαν εικονίτσα, φοβούμενοι να το ανοίξουμε, να το πιάσουμε. Αλλά τότε ήταν σαν να ερχόταν ο ίδιος ο δάσκαλος, ο Λόρκα, και να μας άνοιγε ένα παράθυρο στην άβυσσο, σαν να μας τραβούσε από την μπλούζα, κι ενώ μας έλεγε "μην το κάνεις αυτό, θα σε σκοτώσω!", την ίδια στιγμή μας έδειχνε προς τη θάλασσα. Κι εμείς θέλαμε τόσο να βουτήξουμε... Δεν βλέπαμε την ώρα κι ας ξέραμε ότι δεν πατώνουμε κι ας μην ήμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουμε κολύμπι. Έτσι, νιώθαμε να χανόμαστε ανάμεσα στις στιγμές, στα εγκλήματα, στη Μεσόγειο, στους θανάτους, στο δράμα και στο φεγγάρι» μου περιγράφει γλαφυρά το κλίμα αυτών των συνευρέσεων ο Καραθάνος. «Τελικά, η ζωή έχει πολλές πλευρές και πολλά κορμιά για να βουτήξεις μέσα τους και να χαθείς, όπως περίπου και οι εξηγήσεις, αφού όλα στο θέατρο είναι σχεδόν αυτοβιογραφικά» μου λένε σχεδόν από κοινού.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Η Λένα Κιτσοπούλου ομολογεί πως έχει βιώσει την τελετουργία των γάμων από πρώτο χέρι, τραγουδώντας σε πολλούς από αυτούς στην ελληνική επαρχία: «Είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα ο γάμος, στον βαθμό που είναι ένα έργο από μόνο του. Μόνο που εκεί οι ρόλοι είναι απόλυτοι και καθορισμένοι σχεδόν τελετουργικά: οι άνδρες εκδηλώνονται με συγκεκριμένο τρόπο στο τραπέζι, εκφράζουν νομοτελειακά τη μαγκιά στο πώς θα κατεβάσουν ολόκληρο το μπουκάλι, πώς θα χορέψουν πρώτοι το συγκεκριμένο τραγούδι. Σε έναν γάμο βλέπεις ολόκληρη την κοινωνία, το αίμα που βράζει, στο ξύλο που πέφτει ακόμη και τη στιγμή που το γλέντι έχει ανάψει». Μαζί με τον Καραθάνο επισκέπτονταν, μάλιστα, διάφορα οικογενειακά σπίτια. «Εκεί να δεις κάτι φωτογραφίες με τρομακτικές φάτσες, από αυτές που αν τις έβλεπε ο Μπέικον, θα έκανε αριστουργήματα. Με άλλα λόγια, τίποτε απ' όσα βλέπουμε, νιώθουμε και συζητάμε με τη Λένα δεν είναι ξένο και μακριά από εμάς. Όλα αυτά η ζωή τα έχει επί χίλια, καράβια ολόκληρα έχει απ' όλα αυτά τα πράγματα» συμπληρώνει ο Καραθάνος για να δείξει την υποδειγματική εισδοχή του πραγματικού γάμου στο ματωμένο σκηνοθετικό όραμα της Κιτσοπούλου.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Εμείς, ως ομάδα, δεν στοχεύουμε σε ένα αποτέλεσμα και σε ένα τέλος, αλλά σε κάθε βήμα αναζητούμε την αφορμή για μια νέα αρχή... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Δεν είναι τυχαίο ότι κι η ιστορία του Ματωμένου Γάμου είναι βγαλμένη από μια πραγματική ιστορία που είχε δημοσιευτεί σε εφημερίδες και από εκεί, όπως μου λένε αμφότεροι, «φαίνεται πώς φωτοβολούσαν και καίγονταν τότε οι άνθρωποι, πώς ανέτρεπαν τα πράγματα. Ακόμη και οι δημιουργοί που εμπνεύστηκαν από αυτά τα θέματα δεν ήταν αποστασιοποιημένοι από τις ανθρώπινες συνθήκες. Δεν ήταν γιάπηδες, αλλά άνθρωποι του πόθου, του πάθους και του αίματος. Αν δεν "πάσχεις" από τα πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις τέχνη». Και ίσως έχει δίκιο ο Καραθάνος όταν επιμένει πως: «Συνελάμβαναν τα κείμενα, αναποδογυρίζοντας το σύμπαν. Δεν έκαναν λαογραφική ανάλυση και δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Όταν μπει η ποίηση μέσα σου, σε ανατινάζει, δεν σε αφήνει και στο τέλος σε οδηγεί σε ένα σημείο μυστηριακό, οριακό και αναπόφευκτο, όπου το φως καταυγάζει τα πάντα. Λάμπουν τότε οι άνθρωποι και όλα αποκαλύπτονται στην απολυτότητά τους: ερωτευμένοι άνδρες, ερωτευμένες γυναίκες που φτάνουν να συγκρούονται, να θρηνούν και, στο τέλος, να τα πίνουν όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι. Όταν αγωνιάς για όλα αυτά, αναγκαστικά περιλαμβάνεις στην καλλιτεχνική έκφραση και τη δική σου ζωή, γι' αυτό και δεν ξέρω με σιγουριά να σου πω αν παίζουμε ή αν αυτοβιογραφούμαστε. Τελικά, ίσως αυτό να είναι και αναπόφευκτο, δεν ξέρω. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αυτό που δείχνουμε είναι η δικιά μας ζωή ή η δική τους». Και μάλλον δεν ξέρει κανείς – και αυτή είναι η καλύτερη υπόσχεση ενός γάμου ματωμένου περισσότερο από τους άλλους με την υπογραφή της Κιτσοπούλου.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Από αυτό το λάθος που είναι πάντα ο έρωτας πιάνονται και οι πρωταγωνιστές του Ματωμένου Γάμου για να πάνε κόντρα στην ίδια τους τη μοίρα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Είναι ένα έργο που με σημάδεψε από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Θέατρο Τέχνης, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Είναι ένα έργο για τους ανθρώπους που περιέχουν τα πάντα, από το κακό μέχρι το καλό, κι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να πεθάνουν με την ίδια ένταση που θέλουν να ζήσουν... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος, θα υπάρχει και ο πόνος Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO


Λένα Κιτσοπούλου
«Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
23-24 Ιουλίου, 21:00 Πειραιώς 260 Χώρος Η
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος,
Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Νικολάου

Ερμηνεύουν: Νίκος Καραθάνος, Έμιλυ Κολιανδρή, Ιωάννα Μαυρέα, Μαρία Καλλιμάνη, Βίκυ Βολιώτη, Γιάννος Περλέγκας, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Σαπουτζής, Σταύρος Γιαννουλάδης, Αινείας Τσαμάτης 

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια