H σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου έχει τραγουδήσει στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

H σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου έχει τραγουδήσει στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου

0

Δίπλα στο πιάνο υπάρχουν μονίμως άπειρες παρτιτούρες. Στο ημερολόγιο κλεισμένες ημερομηνίες για τα επόμενα δύο χρόνια. Στο υπνοδωμάτιο δύο βαλίτσες, μία με καλοκαιρινά και μία με χειμωνιάτικα, ανάλογα τον προορισμό που ακολουθεί. Στο κομοδίνο αποκόμματα εισιτηρίων. Στην καρδιά της μια μεγάλη ξεχωριστή θέση για την Τραβιάτα, την όπερα που έχει «περπατήσει» πιο πολύ.


Στο βιογραφικό της με μεγάλα γράμματα φωσφορίζουν ηχηρές κατακτήσεις (όπως το Βραβείο «Μαρία Κάλλας» που κέρδισε το 2012 στο Ντάλας), η πρεμιέρα της πριν από μερικά χρόνια στον οπερατικό ναό της νεοϋορκέζικης Μετροπόλιταν ως Μουζέτα στην Μποέμ και οι αστραφτερές συνεργασίες που της άλλαξαν τη ζωή. Πρώτη-πρώτη αυτή με τον Φράνκο Τζεφιρέλι το 2007, πιο πρόσφατα η έξοχη και βραβευμένη (BBC Music Magazine Awards 2017) ηχογράφηση με τον Θόδωρο Κουρεντζή στον Ντον Τζοβάνι.


Όσο για το παιδικό δωμάτιο του σπιτιού, εκεί πρωταγωνίστρια είναι μια μικρή 5 ετών με δικό της ετοιμοπόλεμο βαλιτσάκι και ήδη ένα τζούνιορ διαβατήριο γεμάτο σφραγίδες απ' όλο τον κόσμο. «Δεν θέλησα ποτέ να επιλέξω. Ούτε "μάσησα" που κάποια θέατρα μού κράτησαν κακία που έμεινα έγκυος και δεν μπορούσα να τηρήσω τις δεσμεύσεις μου. Μητρότητα και καριέρα μπορεί να ικανοποιούν διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μου, αλλά όλα μαζί ονομάζονται ζωή. Κι εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ να τη ζω με δόσεις. Το παιδί έρχεται παντού μαζί μου».

Όλη η ιστορία είναι να έχεις την ψυχραιμία να δέχεσαι και να απορρίπτεις τις προτάσεις που πρέπει. Πιο επικίνδυνο είναι να αρχίσεις να λες "ναι" παντού επειδή αγχώνεσαι πως αύριο δεν θα ξαναέχεις την ίδια πρόταση. Είναι εύκολο νομίζεις να κρατιέμαι ακόμα μακριά από τη «Μαντάμα Μπάτερφλϊ» γιατί νιώθω ότι δεν έχει έρθει η ώρα της; Δεν θέλω να κάψω τη φωνή μου ακόμα.


Η Μυρτώ Παπαθανασίου είναι μια μαμά σαν όλες της άλλες και μια σοπράνο από τις λίγες. Έχει μόλις επιστρέψει από έναν ακόμα θρίαμβο στην αγαπημένη της Κρατική Όπερα της Βιέννης κι ένα κοντσέρτο στην Πάρμα με τον Ρομπέρτο Αμπάντο. Έχει ήδη κλείσει μια Αμέλια (Σιμόν Μποκανέγκρα) στο Μονπελιέ, εμφανίσεις στην Όπερα της Ζυρίχης, μια τουρνέ με τον έτερο σπουδαίο μας Κωνσταντινο Καρύδη και την Ορχήστρα της Βαμβέργης, ενώ το καλοκαίρι ανεβαίνει ξανά στη σκηνή του Ηρωδείου και μετά φεύγει για Τόκιο.

«Καταλαβαίνω την ευθύνη όταν τραγουδώ στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης. Είναι το ίδιο άγχος και χτυποκάρδι που ένιωθα όταν ο δάσκαλος της χορωδίας στη Λάρισα με έβγαζε μπροστά και έπρεπε να ερμηνεύσω κάποιο σόλο. Από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν άλλαξε σε αυτό το συναίσθημα. Ούτε είναι μεγαλύτερο αν μπροστά μου έχω το κοινό της Μετροπόλιταν. Και στον Πλαταμώνα να με βάλεις να τραγουδήσω, την ίδια αγωνία θα νιώθω».


Αυτό το διάστημα ξημεροβραδιάζεται στο Φάληρο, υπακούει στις εντολές του Θωμά Μοσχόπουλου, προβάρει το φόρεμα της επαρχιωτοπούλας Μανόν Λεσκώ, η οποία πόθησε τα πλούτη και τη μεγάλη ζωή στο Παρίσι, και ετοιμάζεται να τραγουδήσει για πρώτη φορά στην καριέρα της έναν ρόλο που εξέφρασε με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη γαλλική μπελ επόκ.

H σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου έχει τραγουδήσει στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου Facebook Twitter
Η Μυρτώ Παπαθανασίου στην «Τραβιάτα» του Βέρντι, που σκηνοθέτησε το το 2007 ο Franco Zeffirelli


Δεν καπνίζει, δεν πίνει, παρά μόνο σε περιόδους που δεν τραγουδά, δεν ξενυχτά. Παρ' όλα αυτά, το ραντεβού μας ήταν πολύ αργά το βράδυ σε ένα wine bar. Οι πειρασμοί είναι παντού σε αυτήν τη ζωή έτσι; «Μπα, όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό, οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Για την ακρίβεια, δεν τις αισθάνεσαι καν ως θυσίες. Δεν μπορεί να θες να τρέξεις κατοστάρι και την προηγούμενη μέρα να τα πίνεις, να μην έχεις φάει αυτά που πρέπει ή να μην έχεις κοιμηθεί το οκτάωρό σου. Δεν είναι δυνατόν να ετοιμάζομαι για πρεμιέρα και να πάω το Σαββατοκύριακο για σκι, ρισκάροντας ένα ατύχημα. Πίνω με μέτρο, κραιπαλιάζω με μέτρο. Κυρίως έμαθα να μη ζηλεύω που πίνεις εσύ!» μου λέει. Βγάζει τον σκούφο και το κασκόλ που τυλίγει τη «φωνή», παραγγέλνει πίτσα και ζεστό τσάι, πατάω το play, κάνει την πρώτη διακήρυξη: «Ένα μόνο πράγμα δεν θυσιάζω: τη θάλασσα τα καλοκαίρια».

Και η Μανόν, τι σχέση η Μυρτώ με μια ολίγον ανισόρροπη Γαλλιδούλα; «Αχ, μου αρέσουν πολύ οι ανισόρροπες! Εμφανίζεται σε αυτό τον κόσμο ανυποψίαστη. Ένα λευκό, άγραφο χαρτί. Δεν έχει ζήσει τίποτα κι όταν ο αληθινός κόσμος, με τις πολυτέλειες, τις ακρότητες και τις χαρές, παρελαύνει μπροστά της στο Παρίσι τρελαίνεται. Κατά κάποιον τρόπο, είμαι κι εγώ μια Μανόν. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου δεν με υποψίαζαν για το τι με περιμένει. Ήμασταν μια οικογένεια υγιής, διάφανη. Υπήρξαμε σε τέτοιο βαθμό αγαπημένοι και δεμένοι που δεν μπορούσα να φανταστώ τι είναι η ζήλια, πώς μπορείς να μη μιλάς με τον αδερφό σου».


Και με την αληθινή πλευρά της ζωής πότε γνωρίστηκε; «Στην τραγουδιστική μου καριέρα. Τα μισά τα διδάχτηκα από τον ανταγωνισμό που επικρατεί στον χώρο και συχνά νιώθεις να σου στερεί το οξυγόνο, τα υπόλοιπα από τους ρόλους της όπερας, που έτσι κι αλλιώς έχουν μια υπερβολή. Το πείσμα και η έλλειψη έπαρσης με βοήθησαν να σταθώ όταν πρωτοαντίκρισα τη θύελλα που επικρατεί στον χώρο».

 

Μυρτώ Παπαθανασίου - W A. Mozart - Don Giovanni

Ο πρώτος «επαγγελματικός» στίβος ήταν η χορωδία της πόλης της, της Λάρισας. Ήταν πέντε ετών και χωρίς να το ξέρει ακολουθούσε το αναπόφευκτο. «Οι γονείς μου ήταν κι αυτοί χορωδοί, γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν μέσα στη χορωδία, ο θείος μου ήταν μαέστρος, η ξαδέρφη έπαιζε φαγκότο, ένα άλλος κοντραμπάσο. Ήμασταν μια ορχήστρα από μόνοι μας. Τραγουδούσα, χόρευα, έπαιζα συνεχώς στο σπίτι και, παρόλο που ήμουν καλή μαθήτρια, η Φυσική, η Χημεία και τα Μαθηματικά δεν καταλάβαινα ποτέ τι λένε. Ανυπομονούσα να πάω στο ωδείο και ποτέ στο σχολείο».


Με την ίδια λαχτάρα τελείωσε τις σπουδές Μουσικολογίας (ΑΠΘ) και Μονωδίας (Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης) κι έφυγε τρέχοντας με δικές της οικονομίες για Ιταλία. «Δεν είχα κερδίσει ακόμα την Υποτροφία Τριάντη, όμως ήθελα να βρω τρόπο να τιθασεύσω αυτό το όργανο που καταλάβαινα ότι είναι ένα χάρισμα που όφειλα να εξελίξω. Στα ωδειακά μου χρόνια τραγουδούσα ως μεσόφωνος. Όταν πλησίαζα προς το δίπλωμα, κι αφού με διαβεβαίωσαν δύο ειδικοί ότι θα τα καταφέρω, είπα να τολμήσω να γίνω σοπράνο».


Στην Ιταλία έχτισε βήμα-βήμα όλο το τεχνικό κομμάτι της φωνής και το βαγόνι μπήκε στις ράγες. «Οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές: ερχόταν η μία πρόταση μετά την άλλη. Το 2007 γνωρίστηκα με τον Τζεφιρέλι και κάναμε μαζί την πρώτη μου Τραβιάτα. Δεν είχα περάσει οντισιόν γιατί με είχε διαλέξει ο μαέστρος κι έτσι ο Φράνκο ήρθε στην πρώτη πρόβα να με ακούσει και να δώσει την έγκρισή του. Επείσθη, παρόλο που έπρεπε να μάθω τον ρόλο μέσα σε μία εβδομάδα. Αγαπηθήκαμε όμως. Το πρώτο διάστημα δουλεύαμε στο σπίτι του. Στριφνός αλλά και ωραίος άνθρωπος. Έχει ζήσει πολλά, έχει πολλαπλές απαιτήσεις, αλλά δεν είναι φειδωλός στα κομπλιμέντα. Τον θυμάμαι συχνά να μου λέει: "Εσύ ξέρεις, το έχω καταλάβει. Έχεις ελληνικό αίμα, έχεις το δράμα μέσα σου».

 

Η Μυρτώ Παπαθανασίου στην όπερα του Αντονίν Ντβόρακ «Ρούσαλκα»


Νέα, ψηλή και εντυπωσιακά όμορφη, επιμένει να γειώνει όλους εκείνους που αναπαράγουν τα στερεότυπα για τις ντίβες της όπερας. «Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, είμαι τραγουδίστρια. Θέλεις να με πεις "η Μυρτώ που τραγουδάει"; Θες "ντίβα", θες "σταρ", "σοπράνο"; Κάτω από τη σκηνή είμαι η Μυρτώ σκέτο. Προφανώς, για κάποιους δεν αποτελώ τυπικό παράδειγμα συζύγου και μητέρας, αλλά τι να κάνω; Αν την ψωνίσεις, πράγμα καθόλου δύσκολο για μια οπερατική τραγουδίστρια, το μυαλό θα λειτουργεί εις βάρος σου. Όλη η ιστορία είναι να έχεις την ψυχραιμία να δέχεσαι και να απορρίπτεις τις προτάσεις που πρέπει. Πιο επικίνδυνο είναι να αρχίσεις να λες "ναι" παντού επειδή αγχώνεσαι πως αύριο δεν θα ξαναέχεις την ίδια πρόταση. Είναι εύκολο νομίζεις να κρατιέμαι ακόμα μακριά από τη Μαντάμα Μπάτερφλαϊ γιατί νιώθω ότι δεν έχει έρθει η ώρα της; Δεν θέλω να κάψω τη φωνή μου ακόμα. Όταν, για παράδειγμα, έκανα με τον Τζεφιρέλι Τόσκα στη Ρώμη, άρχισαν να με ζητάνε για τον συγκεκριμένο ρόλο πολύ μεγάλα θέατρα. Προτίμησα να οπισθοχωρήσω. Ο ενθουσιασμός είναι το συναίσθημα που τρέχει πάντα πιο γρήγορα, αλλά σωστή απόφαση δεν παίρνεις τρέχοντας».


Εκλογίκευση και συγκρατημένο δόσιμο είναι, προφανώς, ο συνδυασμός που την ξεκλειδώνει. Γοητευμένη από τους μαέστρους με τους οποίους καταλαβαίνονται με τα μάτια, τους «διαβασμένους» συνεργάτες, αγαπά την τόλμη, αναγνωρίζει την ισχύ του σκηνοθέτη, αλλά πατάει φρένο στις φιλοδοξίες του, όταν πρόκειται για γυμνό και άνευ λόγου πρόκληση. «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γδυθώ για να είμαι μέσα στο concept. Άλλωστε, στην Ευρώπη πια η τάση είναι η επιστροφή στο κλασικό. Λίγο γλιτώσαμε από τη λαίλαπα με τις μοντερνιές, τις κοκαϊνομανείς ηρωίδες, τα εγκλήματα, τις σύγχρονες μεταφορές».


Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να τη γλιτώσει από το απρόοπτο της στιγμής. «Από αυτά έχω μπόλικα. Στην Ιταλία, από τεχνικό λάθος υπεύθυνου σκηνής που δεν έκλεισε την καταπακτή γλίτωσα στο τελευταίο δευτερόλεπτο από βουτιά σε ένα κενό πολλών μέτρων. Άρχισα να ουρλιάζω. Στη Βιέννη, επίσης, δεν έσβησαν όταν έπρεπε κάποιες φλόγες και πέρασα εγώ από δίπλα με το πέπλο μου, φούντωσα και παραλίγο να γίνω ψητή. Μια φλεγόμενη σοπράνο!».

Info

Μανόν, του Ζιλ Μασνέ

12, 14, 16, 19, 21, 23, 26, 30 Δεκεμβρίου

Ώρα έναρξης: 19:30 (Κυριακές, 18:30)

Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός - Κλεάντε Ρούσσο

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ