Εθνικό Θέατρο: Εξερευνώντας το δαιδαλώδες κτίριο Τσίλερ

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
0

Η βασιλική είσοδος με το κλιμακοστάσιό της, το εντυπωσιακό φουαγέ του 1ου ορόφου. Το φουαγέ που συνδέεται με την επιβλητική αίθουσα εκδηλώσεων, την παλιά αίθουσα χορού, μία από τις ωραιότερες αίθουσες της Αθήνας. Το νέο κτίριο της επέκτασης, πάνω από το παλαιό υπόγειο γκαράζ, το οποίο έχει ανακαινιστεί και στεγάζει πλέον τη Νέα Σκηνή. Η εναλλαγή μαρμάρων και ζωγραφισμένων τσιμεντοπλακιδίων στα δάπεδα, οι τοίχοι και οι οροφές με τον εκπληκτικό ζωγραφικό διάκοσμο, χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας του Ερνέστου Τσίλερ.

Ευέλικτος και λειτουργικός θεατρικός χώρος για όσους εργάζονται στο κτιριακό συγκρότημα, μαγικό σύμπαν για όσους συνέδεσαν επί δεκαετίες τη ζωή τους με τη θεατρική πραγματικότητα, μνημειακό κτιριακό συγκρότημα μοναδικής αίγλης ακόμα και για τον πλέον ανυποψίαστο, σκηνές στις οποίες γράφτηκε η θεατρική ιστορία του τόπου και συνέβαλαν στην πνευματική αναγέννηση. To φως που καίει καθημερινά στο εσωτερικό του Εθνικού Θεάτρου είναι η δύναμη που περιμένει να ανοίξουν οι πόρτες και να ξαναγγίξει το κοινό.

Ο πολιτισμός, με σταθερά, προσεκτικά βήματα, επανακάμπτει. Οι θερινοί κινηματογράφοι ξαναγέμισαν σινεφίλ. Τα ανοιχτά θέατρα και οι μουσικές σκηνές υποδέχονται ξανά κόσμο, τα φεστιβάλ μπαίνουν και πάλι σε δημιουργικούς ρυθμούς. Μια νέα φωτογράφιση του κτιριακού συγκροτήματος επιβεβαιώνει πως μπορεί το Εθνικό Θέατρο να έχει μήνες να υποδεχτεί θεατές, αλλά παραμένει πάντοτε ένα σπάνιο, ζωντανό κύτταρο πολιτισμού στην καρδιά της Αθήνας.

Η ανέγερση του κτιρίου της Κεντρικής Σκηνής άρχισε το 1891, αλλά το 1895 οι εργασίες διακόπηκαν προσωρινά λόγω οικονομικών δυσχερειών, καθώς τα χρήματα που προορίζονταν για την ολοκλήρωση του θεάτρου διοχετεύτηκαν στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896.

«Ολόκληρο το κτίριο Τσίλερ είναι ένα κομψοτέχνημα. Οι χώροι όχι μόνο του κοινού αλλά και εργασίας είναι εξίσου προσεγμένοι. Είναι προνόμιο να δουλεύουμε σε τέτοιο κτίριο! Μου αρέσει πολύ η διαδρομή από την είσοδο με τις Καρυάτιδες, προορισμένη για τον βασιλιά και την ακολουθία του, μέχρι το “βασιλικό” θεωρείο του πρώτου εξώστη. Η σκάλα απέναντι από την είσοδο και δίπλα στον μεγάλο καθρέφτη καταλήγει σε μια μικρή αίθουσα “αναμονής” –σήμερα χρησιμοποιείται για τις συνεδριάσεις του Δ.Σ.– που έχει απευθείας πρόσβαση στο θεωρείο του πρώτου εξώστη, απ’ όπου ο βασιλιάς και οι αυλικοί παρακολούθησαν τις λιγοστές παραστάσεις που πρόλαβαν να γίνουν προτού το θέατρο κλείσει. Είναι ένα θεωρείο πλαϊνό ουσιαστικά, όπου όποιος καθόταν μπορεί να μην έβλεπε καλά όλη τη σκηνική δράση, αλλά, αν μη τι άλλο, τον έβλεπαν οι πάντες!» μας εξήγησε η καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου Έρι Κύργια όταν της ζητήσαμε να διαλέξει την αγαπημένη της γωνιά στο κτίριο.

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος

Το 1887 ο βασιλιάς Γεώργιος Α', προς αξιοποίηση της δωρεάς του ομογενούς εμπόρου Στέφανου Ράλλη, και με την παρακίνηση του Γεωργίου Βλάχου, αποφάσισε την ανέγερση του Βασιλικού Θεάτρου των Αθηνών, σύμφωνα με τα πρότυπα των σκηνών της Ευρώπης. Για τον σκοπό αυτό αγόρασε από τον οικονομικό του σύμβουλο Νικόλαο Θων οικόπεδο στην Αγίου Κωνσταντίνου και ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Τσίλερ τη σύνταξη του σχεδίου.

Η ανέγερση του κτιρίου της Κεντρικής Σκηνής άρχισε το 1891, αλλά το 1895 οι εργασίες διακόπηκαν προσωρινά λόγω οικονομικών δυσχερειών, καθώς τα χρήματα που προορίζονταν για την ολοκλήρωση του θεάτρου διοχετεύτηκαν στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896. Μετά την επανέναρξη των εργασιών, ο Τσίλερ, σε βάρος της ποιότητας της κατασκευής, δεν συνέχισε την επίβλεψη των εργασιών.

Σε ό,τι αφορά τον σχεδιασμό του κτιρίου, το μικρό και μειονεκτικό οικόπεδο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το θέατρο δεν επέτρεψε στον Γερμανό αρχιτέκτονα να συνθέσει ένα θέατρο ανάλογο των προσδοκιών του. Ο Τσίλερ εκτέλεσε τη μελέτη, λαμβάνοντας υπόψη όλο το πλάτος του οικοδομικού τετραγώνου, με την πρόβλεψη ότι αργότερα θα αγοραζόταν και η ιδιοκτησία της οδού Μενάνδρου και θα ολοκληρωνόταν η διάταξη του θεάτρου κατά την τρίτη πλευρά.

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος

Η σύνθεσή του, όμως, δεν μπόρεσε να αναδειχτεί μέσα στο συνεχές οικοδομικό σύστημα στο οποίο εντάχθηκε, ενώ αδικείται κατάφωρα με την αναγκαστική τοποθέτησή του απευθείας στην οικοδομική γραμμή, σε ένα οικόπεδο που στερείται οποιουδήποτε ελεύθερου χώρου μπροστά του.

Η όψη του προς την οδό Αγίου Κωνσταντίνου αρθρώνεται με πυκνή διάταξη των προεξεχόντων κορινθιακών κιόνων που υψώνονται στο στιβαρό ρούστικο «βάθρο» του ισογείου και στηρίζουν τον τεθλασμένο θριγκό, κατά το πρότυπο της βιβλιοθήκης του Αδριανού. Το πρότυπο αυτό δεν αποτελεί απλώς στοιχείο μίμησης αλλά ενσωματώνεται στη νέα σύνθεση ως αυτοδύναμη καλλιτεχνική δημιουργία. Η σύνδεση αυτή, με την έντονη πλαστικότητα που διακρίνει τα βάθρα του στυλοβάτη και την πολλαπλή πλαισίωση των ανοιγμάτων, εκδηλώνει μια διαφοροποίηση από το κλασικό ύφος, παρά το γεγονός ότι ανάγεται στο δεδομένο ρωμαϊκό πρότυπο.

Στα κενά μεταξύ των κιόνων οι μπαλκονόπορτες του φουαγέ, που κοσμούνται με περίτεχνα τοξωτά πλαίσια και ανάγλυφες μυθικές μορφές, αντιστοιχούν σε ορθογώνια θυρώματα του ισογείου, που αποτελούν και την κυρία είσοδο του θεάτρου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η πλάγια είσοδος, με τις δύο Καρυάτιδες εκατέρωθεν και το μεταλλικό στέγαστρο. Οι αρχικές εσωτερικές εγκαταστάσεις σκηνής, φωτισμού και θέρμανσης, δε, ήταν οι πιο προηγμένες εκείνης της εποχής, σχεδιασμένες από Βιεννέζους μηχανικούς και κατασκευασμένες σε εργοστάσια του Πειραιά. Ως προς τη λειτουργική του οργάνωση, το Βασιλικό Θέατρο σχεδιάστηκε με πρότυπο το αντίστοιχο Βασιλικό Θέατρο Dagmar της Κοπεγχάγης και ως προς τον διάκοσμο αυτό της Δρέσδης.

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter

Ακολουθώντας την παράδοση των θεάτρων της Γερμανίας και της Βιέννης, δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στη σκηνή και αμέσως μετά στην αίθουσα, με τη σχεδόν κυκλική πλατεία και τους δύο αμφιθεατρικούς εξώστες. Με χωρητικότητα που έφτανε περίπου τους χίλιους θεατές, η αίθουσα είχε μόνο τέσσερα θεωρεία, δεξιά και αριστερά και αριστερά του προσκηνίου, ένα από τα οποία ήταν το βασιλικό. Ήταν θεωρείο με εντελώς ανεξάρτητη είσοδο και φουαγέ και βρισκόταν κυριολεκτικά πάνω στη σκηνή, με αποτέλεσμα η παρουσία της βασιλικής οικογένειας να αποτελεί μέρος του θεάματος.

Με τα πολλά, το κτίριο του θεάτρου ολοκληρώθηκε το φθινόπωρο του 1901, με δωρεές άλλων ομογενών και κρατική επιχορήγηση. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν στις 24 Νοεμβρίου του ίδιου έτους με τα μονόπρακτα «O θάνατος του Περικλέους» του Δημητρίου Κορομηλά και το «Ζητείται υπηρέτης» του Μπάμπη Άννινου, έναν μονόλογο από τη «Μαρία Δοξαπατρή» του Δημητρίου Βερναρδάκη και εκτελέσεις μουσικών έργων. Πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής ορίστηκε ο λογοτέχνης, κριτικός, διπλωμάτης και πολιτικός Άγγελος Βλάχος. Λειτούργησε ως επίσημο βασιλικό θέατρο με προσκλήσεις μέχρι το 1908, οπότε δόθηκε σε κοινή χρήση και μετονομάστηκε σε Εθνικό Θέατρο.

Από το 1908 μέχρι το 1932 μία ακόμα μεγάλη ταλαιπωρία περίμενε το Εθνικό Θέατρο, αφού παραμένει κλειστό, λόγω κακής οικονομικής διαχείρισης, για περίπου είκοσι τέσσερα χρόνια, φιλοξενώντας σποραδικά ξένους θιάσους και ποικίλες καλλιτεχνικές, κοινωνικές εκδηλώσεις. Το 1922, όπως και πολλά άλλα δημόσια κτίρια, χρησιμοποιείται για την προσωρινή στέγαση προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, γεγονός που επιδεινώνει την κατάστασή του.

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος
Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος

«Στα ίδια αυτά θεωρεία όπου σήμερα καθόμαστε φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς πρόσφυγες που συνέρρεαν στην πρωτεύουσα τις δύσκολες στιγμές του ελληνισμού. Όταν βρίσκομαι εκεί, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι εικόνες από τη μία και την άλλη κατάσταση, τόσο μακρινές σ' εμάς σήμερα και τόσο αντιφατικές μεταξύ τους: από τη μια μέλη μιας Αυλής, που δεν υπάρχει πια, ντυμένα λαμπρά, να παρακολουθούν θέατρο, και από την άλλη ξεριζωμένοι άνθρωποι, αντιμέτωποι με τη φτώχεια, την εγκατάλειψη και τον ρατσισμό, πρόγονοι χιλιάδων θεατών και καλλιτεχνών μας σήμερα» σημειώνει η Έρι Κύργια.

Το 1930 το Βασιλικό Θέατρο, με νόμο που υπέγραψε ο τότε υπουργός Παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου, έδωσε τη θέση του στον νεοσύστατο οργανισμό Εθνικό Θέατρο. Παράλληλα, ξεκίνησαν και οι πρώτες σημαντικές εργασίες ανακαίνισης και εκσυγχρονισμού των χώρων και των σκηνικών εγκαταστάσεών του με την ευθύνη του αρχιτέκτονα και σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη. Τα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν το 1932 με τις παραστάσεις «Αγαμέμνων» του Αισχύλου και «Ο Θείος Όνειρος» του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Διευθυντής ορίστηκε ο Ιωάννης Γρυπάρης και μόνιμος σκηνοθέτης ο Φώτος Πολίτης.

Το 1960-63 κατεδαφίστηκε το ξενοδοχείο «Μεσσήνη» στη γωνία της οδού Μενάνδρου, το Εθνικό Θέατρο επεκτάθηκε σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο και χτίστηκε η νέα πτέρυγα (της Νέας Σκηνής). Παρά την προσθήκη αυτή, η ανάγκη για επιπλέον χώρους οδήγησε σε μια νέα μελέτη που προέβλεπε τη στέγαση της δραματικής σχολής, εργαστηρίων και γραφείων τη δεκαετία του 1970 στην πίσω πλευρά του οικοπέδου, που παρέμενε ανεκμετάλλευτη. Οι νέες εργασίες ξεκίνησαν το 1979, αλλά σταμάτησαν το 1982, μετά τον σεισμό του 1981, με την ολοκλήρωση μόνο των υπόγειων χώρων, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν αρχικά για τη στάθμευση αυτοκινήτων, ενώ αργότερα, τη δεκαετία του 1990, στέγασαν και την Πειραματική Σκηνή.

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος

Ο σεισμός του 1999 και η τελευταία αποκαλυπτική ανακαίνιση

Όπως και ο σεισμός του 1981, έτσι κι αυτός του 1999 προκάλεσε νέες φθορές στο κτίριο, έτσι το 2001 αποφασίστηκε η αναστολή της λειτουργίας της Κεντρικής Σκηνής για προληπτικούς λόγους. Με ενέργειες του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή Νίκου Κούρκουλου ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια για την ανακαίνιση και την αποκατάσταση του κτιρίου με στόχο την ανάδειξη και τον πλήρη εκσυγχρονισμό του σπουδαίου αυτού αρχιτεκτονικού μνημείου.

Το έργο εντάχθηκε στο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης 2000-2006 και υλοποιήθηκε με τη συγχρηματοδότηση του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον Μάιο του 2003 ανατέθηκε η προμελέτη του έργου, με βάση την οποία έγινε αποδεκτή και εγκρίθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού η πρόταση ριζικής ανακατασκευής του χώρου της Κεντρικής Σκηνής με την κατεδάφιση της παλαιάς λιθοδομής και την κατασκευή νέας, με μεγαλύτερες διαστάσεις, προκειμένου το θέατρο να αποκτήσει πραγματικά σύγχρονη υποδομή θεατρικής παραγωγής. Τον Μάρτιο του 2006 ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός ανάθεσης της κατασκευής του έργου, υπογράφτηκε η σύμβαση με την εταιρεία Θόλος Α.Ε. του ομίλου εταιρειών της Μηχανικής και ξεκίνησαν οι εργασίες, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι του 2009, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Χουβαρδά.

Αρχιτέκτονες, κατασκευαστές, μηχανικοί, συντηρητές και άλλοι ειδικοί εργάστηκαν αδιάκοπα για περίπου τρία χρόνια ώστε να αποκατασταθεί και να εκσυγχρονιστεί πλήρως το μνημειακό αυτό κτιριακό συγκρότημα. Και πράγματι, το κεντρικό κτίριο Τσίλερ έλαμψε και εξοπλίστηκε με τις πλέον σύγχρονες εγκαταστάσεις ενός θεάτρου του εικοστού πρώτου αιώνα. Η ιστορική Κεντρική Σκηνή αποκαταστάθηκε πλήρως, ενώ τα νέα 626 ξύλινα καθίσματα, ντυμένα με κόκκινο βελούδο, ακολούθησαν την αισθητική των παλαιών.

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος

   

Ωστόσο, η μαγεία και υψηλή αισθητική του παρελθόντος ήρθαν στο φως όταν, στο πλαίσιο της αισθητικής αποκατάστασης, κάτω από στρώσεις επιχρίσματος και μπογιάς, αποκαλύφθηκε ένας κρυμμένος θησαυρός: ο εκπληκτικός ζωγραφικός και γλυπτικός διάκοσμος της μπούκας και των μετοπών των εξωστών, οι τοιχογραφίες και οι οροφογραφίες με παραστάσεις εμπνευσμένες από τη φύση και την αρχαία ελληνική τέχνη, ο περίτεχνος ρόδακας και οι ζωγραφιστοί ερωτιδείς στην οροφή.

«Μια άλλη γωνιά που αγαπώ ιδιαίτερα και δεν αποτυπώνεται ποτέ στις “επίσημες” φωτογραφίσεις είναι η κουίντα κάθε σκηνής» λέει η Έρι Κύργια. «Από εκεί, μόνο όσοι δουλεύουμε στο θέατρο έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε ταυτόχρονα τη μαγεία της παράστασης, τον κρυφό, τέλεια χορογραφημένο κόσμο των παρασκηνίων και τις αντιδράσεις του κοινού, τη μοναδική ατμόσφαιρα που προκύπτει από την αλληλεπίδραση τεχνικών, ηθοποιών και θεατών. Είναι η στιγμή που κατανοώ πλήρως τη ρήση του Γκόφμαν: “Δεν είναι, βέβαια, όλος ο κόσμος μια σκηνή, είναι όμως δύσκολο να πούμε συγκεκριμένα για ποιους κρίσιμους λόγους δεν είναι…”».

Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος
Εθνικό Θέατρο Τσίλερ Facebook Twitter
Φωτ.: Θωμάς Γερασόπουλος
Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θέατρο Αμόρε: Μια ιστορία αγάπης

Αφιέρωμα / Θέατρο Αμόρε: Μια ιστορία αγάπης

25 καλλιτέχνες μιλούν για όσα έζησαν στον θρυλικό θεατρικό οργανισμό που σαν σήμερα, πριν 13 χρόνια, διαλύθηκε οριστικά. Ανάμεσά τους ο εμπνευστής του, Γιάννης Χουβαρδάς, στην πιο προσωπική συνέντευξη της ζωής του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ