Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ Facebook Twitter

Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ

0

Όταν ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου ανέβασε τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας (ο «Αγαμέμνονας» του Αισχύλου υπήρξε η πρώτη παράσταση που παρουσίασε εκεί το 1972), βόρεια της εγκαταλελειμμένης και κατεχόμενης Αμμοχώστου το καλοκαίρι του 2015, οι αντιδράσεις ήταν έντονες απ' όλες τις πλευρές. Το ίδιο και τον επόμενο χρόνο, όταν επέστρεψε, σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και το ΚΘΒΕ, ανεβάζοντας την «Αντιγόνη».


Τα γνωστά: διαδηλώσεις έξω από την ελληνική πρεσβεία, πλακάτ, έντονη αντιπαράθεση, απειλές. Όταν έκανε περιοδεία τη μεγάλη του επιτυχία «Cock» του Μάικ Μπάρτλετ, ο δήμος Σωτήρας αρνήθηκε να επιτρέψει την παρουσίαση του έργου λόγω της γκέι θεματικής του. Πάλι η Κύπρος χωρίστηκε στα δύο.


Όταν τη θεατρική περίοδο 2016-17 φιλοξένησε το «Σπίτι» της Τουρκοκύπριας Αλιγέ Ουμανέλ με ελληνικούς υπέρτιτλους δεν έγιναν διαδηλώσεις −άλλωστε η Κύπρος παραμένει ενιαία για τους Κύπριους− αλλά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενοχλήθηκαν. Κι όμως, ο ΘΟΚ παραμένει συνεπής σε αυτό που υπήρξε ανέκαθεν από την ίδρυσή του το 1971: στέγη προοδευτικών καλλιτεχνών, πνευματικών και πολιτικοποιημένων ανθρώπων, φυτώριο σημαντικών ηθοποιών και σκηνοθετών, ιδεών και δημιουργικότητας.

Όταν τη θεατρική περίοδο 2016-17 φιλοξένησε το «Σπίτι» της Τουρκοκύπριας Αλιγέ Ουμανέλ με ελληνικούς υπέρτιτλους δεν έγιναν διαδηλώσεις −άλλωστε η Κύπρος παραμένει ενιαία για τους Κύπριους− αλλά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενοχλήθηκαν. Κι όμως, ο ΘΟΚ παραμένει συνεπής σε αυτό που υπήρξε ανέκαθεν από την ίδρυσή του το 1971: στέγη προοδευτικών καλλιτεχνών, πνευματικών και πολιτικοποιημένων ανθρώπων, φυτώριο σημαντικών ηθοποιών και σκηνοθετών, ιδεών και δημιουργικότητας.


Ανέκαθεν αποτελούσε χώρο ψυχαγωγίας ενός απομονωμένου τόπου, ενώ ως φορέας πολιτισμού πρόσφερε κοινωνική αφύπνιση και ταυτότητα στην απροστάτευτη και μικρή χώρα. Αυτά μια εποχή μακρινή, που οι στόχοι της ως κοινωνίας και κράτους ήταν άλλοι.


Σήμερα, η Κύπρος αποτελεί έναν οικονομικό παράδεισο για κοσμοπολίτες, τουριστικό θέρετρο για πολλούς, ένα απέραντο campus για σπουδαστές από τη Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Η ευμάρεια, ακόμα και μετά τη σοβαρή οικονομική κρίση που πέρασε, είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε ολόκληρη την ακτογραμμή του Νότου, ενώ ο Βορράς επιβιώνει υπό συνθήκες κατοχής με τους δικούς του όρους.


Από πολιτισμό, όμως, πού βρίσκεται; Δεν έχει αυτόνομο υπουργείο Πολιτισμού και μια εξήγηση γι' αυτό θα μπορούσε να είναι ότι απλούστατα ποτέ δεν υπήρξε η ανάγκη για κάτι τέτοιο.

Θέατρο, πάντως, έχει κι ενώ οι παλιές δυνάμεις που έβαλαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του ΘΟΚ −όσοι ακόμα ζουν τουλάχιστον− έχουν διασκορπιστεί σε άλλες σκηνές και άλλες δραστηριότητες, αυτή η ιστορική και επιχορηγούμενη σκηνή, ουσιαστικά το εθνικό θέατρο της Κύπρου, διαθέτει νέες και εξαιρετικές εγκαταστάσεις, γενναίο κρατικό προϋπολογισμό και νέους ανθρώπους στη διοίκηση, προσπαθεί να στηρίξει τη νέα εποχή που έχει ανατείλει εδώ και μερικά χρόνια. Είναι και ο φορέας που αποφασίζει για τις επιχορηγήσεις και για τα περισσότερα θεατρικά θέματα της χώρας γενικότερα.

Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ Facebook Twitter
Η πολύ ενδιαφέρουσα αισθητικά αλλά και δραματουργικά παράσταση «Δρόμοι Κροκοδείλων» του Πολωνοεβραίου Μπρούνο Σουλτς.


Προσκλήθηκα στη Λευκωσία για να παρακολουθήσω τις τρέχουσες παραγωγές του ΘΟΚ υπό τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση του Σάββα Κυριακίδη, μια θητεία που ξεκίνησε μόλις πριν από ενάμιση χρόνο, βάζοντας τέλος σε μια μακρά περίοδο κατά την οποία τις αποφάσεις έπαιρνε το διοικητικό συμβούλιο με πρόεδρο τον Γιάννη Τουμαζή.


Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι όποιος θεατρόφιλος από την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα πρόκειται να ταξιδέψει το προσεχές διάστημα στην Κύπρο, θα μπορούσε να επιλέξει ως μέρος της διασκέδασής του κάποια από τις παραστάσεις του ΘΟΚ.

Ιδιαίτερα όλοι όσοι παλιότερα παρακολουθούσαν τις παραστάσεις αρχαίου δράματος που έφερνε στην Επίδαυρο και διατηρούν μια κάποια ρομαντική εικόνα δεν θα απογοητευτούν.


Γιατί, παρόλο που δεν θα δουν θρυλικές παραστάσεις, όπως οι «Ικέτιδες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Νίκου Χαραλάμπους ή η «Σαμία» του Μενάνδρου σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη, θα αναγνωρίσουν τη δυναμική μιας νέας γενιάς ηθοποιών και σκηνοθετών που, έχοντας τοποθετήσει ψηλά τον πήχη, προσπαθούν να φέρουν νέο αέρα στο κυπριακό θέατρο και να προσελκύσουν το νεανικό κοινό, πράγμα όντως δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.


Η μεγάλη επιτυχία των «Περσών» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, άλλωστε, μόλις δύο χρόνια πριν, το αποδεικνύει.

Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ Facebook Twitter
Ο «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόν Ροστάν σε σκηνοθεσία του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου ήταν εντυπωσιακή. Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης.


Κυριακή βράδυ βρέθηκα στο θέατρο «Αποθήκες», έναν χώρο που όντως στεγάζει το βεστιάριο και τα εργαστήρια σκηνικών και κοστουμιών του θεάτρου στη βιομηχανική περιοχή Στρόβολος. Παλιότερα στέγαζε την Πειραματική Σκηνή.


Τώρα, αν και η ονομασία δεν υπάρχει, εξακολουθεί να είναι χώρος πειραματισμού νέων. Αφορμή ήταν η έναρξη της παράστασης «Δρόμοι Κροκοδείλων». Πρόκειται για έργο βασισμένο στη ζωή και το έργο του Πολωνοεβραίου Μπρούνο Σουλτς.


Η πολύ ενδιαφέρουσα αισθητικά αλλά και δραματουργικά δουλειά, που θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις και περφόρμανς λόγω του αποσπασματικού χαρακτήρα του κειμένου και της δράσης, ήταν μια σύνθεση της εικαστικού Μελίτας Κούτα και του σκηνογράφου Χάρη Καυκαρίδη και των συνεργατών τους, του χορογράφου Παναγιώτη Τόφη, του συνθέτη Αντώνη Αντωνίου, της κινηματογραφίστριας Άννας Φωτιάδου και του φωτιστή Σταύρου Ευλαμπίου.

Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ Facebook Twitter
Ο πρωταγωνιστής Λώρης Λοϊζίδης στον ρόλο του Σιρανό ήταν εξαιρετικός.


Το έργο προέκυψε από μια σειρά δράσεων του πρώτου τριμήνου. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι από τους θεατές παρακολούθησαν όλη τη διαδικασία του χτισίματος της τελικής εκδοχής. Το κοινό που παρευρέθηκε στην πρεμιέρα εκείνη τη βροχερή βραδιά ήταν σαφώς νεότερο ηλικιακά και καλλιτεχνικά πιο ευαισθητοποιημένο από εκείνο της επίσημης και ως εκ τούτου κοσμικής πρεμιέρας του «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόν Ροστάν την προηγούμενη βραδιά στην Κεντρική Σκηνή.


Μια συμβατική, θα έλεγα, παράσταση σε μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου και σκηνοθεσία του μόνιμα εγκαταστημένου στην Κύπρο Θεσσαλονικιού ηθοποιού και σκηνοθέτη Αχιλλέα Γραμματικόπουλου.


Παρ' όλα αυτά, διαθέτοντας τη δυνατότητα της μεγάλης διανομής, των πολλαπλών σκηνικών και της αλλαγής κοστουμιών, η παράσταση όχι μόνο ήταν εντυπωσιακή αλλά ξεπερνούσε το αναμενόμενο αποτέλεσμα, ιδίως σε επίπεδο υποκριτικής. Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ στους εξαιρετικούς της ηθοποιούς, καθώς αποτελούν το δυνατό χαρτί της παράστασης.


Οι ερμηνείες των νεότατων ηθοποιών, της Αντωνίας Χαραλάμπους (Ρωξάνη), του Νεκτάριου Θεοδώρου (Ντε Γκις) και του Γιώργου Ευαγόρου (Κριστιάν), ήταν απολαυστικές. Φυσικά, αδικώ όσους δεν αναφέρω, αλλά, ας με συγχωρήσουν, είναι πολλοί.


Δεν θα μπορούσα, όμως, να μην αναφερθώ σε κάποιον του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι πρότινος, τον πρωταγωνιστή Λώρη Λοϊζίδη στον ρόλο του Σιρανό, που ήταν εξαιρετικός.


Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν έμαθα ότι ο ιδιαίτερα γνωστός στην Κύπρο ηθοποιός, που συνήθως γράφει και ερμηνεύει ο ίδιος τα έργα του, εξού και είναι από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς και μέσω της τηλεόρασης, δεν έχει καμία προϋπηρεσία στο κλασικό ρεπερτόριο!


Κι όμως, η εσωτερικότητα και η αμεσότητα με την οποία ερμήνευσε τον Σιρανό θα μου μείνουν αξέχαστες.

Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ Facebook Twitter
Η παράσταση «Ο ήχος του όπλου» σε σκηνοθεσία του Άδωνη Φλωρίδη είναι μια καλή αφορμή για να έρθουν οι νεότεροι σε επαφή με τη δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.


Δεν θα έλεγα το ίδιο για την παράσταση «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνει σε έναν ακόμα υπέροχο, μικρών διαστάσεων χώρο, στη Νέα Σκηνή. Παρόλες τις φιλόδοξες προσπάθειες των ηθοποιών (Γιώργος Αναγιώτου, Βικτώρια Φώτα, Ανδρέας Κουτσόφτας, Ράνια Σχίζα, Μαρία Μιχαήλ και Λουκάς Ζήκος), η παράσταση δεν σε κερδίζει απόλυτα. Η σκηνοθεσία του Άδωνη Φλωρίδη θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρή και να πάρει ελευθερίες, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα έργο γραμμένο πριν από 32 χρόνια, που δεν έχει πια τη σημασία που είχε κάποτε.


Βέβαια, αξίζει να το δουν οι νεότεροι, να έρθουν σε επαφή με τη δραματουργία της Αναγνωστάκη − δεν είναι λίγο, ακόμα και ως μαρτυρία της ζωής στην Αθήνα της Μεταπολίτευσης.


Άφησα τελευταία την παιδική παράσταση του πρωινού της Κυριακής. Ο ΘΟΚ έχει μεγάλη παράδοση στο καλό παιδικό θέατρο και η επιλογή ενός έργου όπως ο «Τυχερός Στρατιώτης» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη αποδείχτηκε ιδιαίτερα τολμηρή, απ' ό, τι έμαθα.


Καθώς το έργο πραγματεύεται στο φινάλε του τον θάνατο, το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου έκρινε ότι η παρακολούθησή του πρέπει να επιτραπεί σε παιδιά της Δ' Δημοτικού και πάνω.

Ένα Σαββατοκύριακο στην Κύπρο με τον ΘΟΚ Facebook Twitter
Ο «Τυχερός Στρατιώτης» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη αποδείχτηκε ιδιαίτερα τολμηρή επιλογή.


Ακόμα κι έτσι, πάντως, όσα παιδάκια ήταν εκείνο το πρωί στην Κεντρική Σκηνή είδαν με απόλυτη προσήλωση μια πολύ ωραία δουλειά της Μαυραγάνη και των συνεργατών της και, όποτε τους ζητήθηκε, συμμετείχαν στο διαδραστικό κομμάτι της παράστασης, αποδεικνύοντας, κατά περίπτωση, μεγαλύτερη ευφυΐα από τους ενήλικες − άλλωστε, η επόμενη γενιά πάντα αποδεικνύεται εξυπνότερη από την προηγούμενη.


Ο ΘΟΚ, λοιπόν, μπορεί να ελπίζει σε ένα μελλοντικό υπέροχο κοινό και −ποιος ξέρει;− στους επόμενους καλλιτέχνες του, ειδικά όταν προσφέρει τέτοιου επιπέδου παιδικό θέαμα.


Κλείνοντας, να σημειώσω ότι το 2019 ο ΘΟΚ ετοιμάζει τον «Ριχάρδο Γ'» του Σαίξπηρ, την «Αρρώστια της νιότης» του Μπρούκνερ και ένα πρότζεκτ με τίτλο «Δύο... Πέντε... Ένα», βασισμένο στο «Λαχταρώ» της Σάρα Κέιν και στο «Amen» του Φώτη Νικολάου, σε σκηνοθετική επιμέλεια του ίδιου και του Θανάση Γεωργίου.


Όσο για το καλοκαίρι, αναμένεται η καίρια συμβολή του στην παράσταση «Ικέτιδες» του Εθνικού Θεάτρου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ