Συναντάω τη Δήμητρα Παπαδοπούλου βράδυ Παρασκευής στο καμαρίνι της, λίγο πριν αρχίσει η καινούργια της παράσταση Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου. Καθισμένη κάτω από τα μισοχαμηλωμένα φώτα. Απλωμένα μπροστά της είναι μια σειρά από πινέλα του μακιγιάζ, τακτοποιημένα προσεκτικά σε μια μαύρη θήκη. Κάθεται σε μια μαύρη καρέκλα, μιλάει σιγά και αργά, στρίβει ένα τσιγάρο, παίζει με τα μαλλιά της. Δεν μιλάει πολύ. Συχνά πυκνά με κοιτάει λοξά από τον καθρέφτη.

Πώς σας ήρθε η ιδέα για το Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου;

Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο είναι μια ιδέα που είχα χρόνια πριν - αλλά τότε δεν ήταν της μόδας τα black και τα θρίλερ. Η κωμωδία ήτανε λίγο ποτισμένη από την ελληνική πραγματικότητα, από τον Σακελλάριο, τον Πρετεντέρη. Αυτή την ιδέα την είχα χρόνια πριν και τώρα που είδα ότι έχει πέσει λίγο αμερικανιά είπα εντάξει. Σκέφτηκα πως αυτή η ιδέα θα περάσει μια χαρά τώρα.

Σκέφτεστε και εμπορικά λοιπόν.

Ναι, σκέφτομαι και εμπορικά, αλλά όχι ότι αυτό μου αλλοιώνει την πραγματική μου επιθυμία. Αυτό είναι το περιτύλιγμα. Το περιτύλιγμα, λέω, να το βάλω σε σακούλα βιολογική που είναι της μόδας ή σε νάιλον; Το βλέπω σαν προϊόν, δεν αλλάζω αυτό που γουστάρω με τίποτα.

Τους χαρακτήρες τους γράφετε σκεπτόμενη τον εαυτό σας;

Σκέφτομαι τον εαυτό μου σε μια βάση πάρα πολύ ακραία και γελοία, μαζί με πάρα πολλές γυναίκες - μια κοινή συνισταμένη γυναικών. Συνήθως περιλαμβάνονται πολλές γυναίκες σε κάθε ρόλο. Και στους Απαράδεκτους είναι μια κοπέλα της διπλανής πόρτας και στο Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς είναι η μητρότητα και εδώ είναι ο φόβος της γυναίκας για μοναξιά.

Ποιος είναι αυτός ο φόβος της γυναίκας για τη μοναξιά;

Το έργο είναι για το φόβο μιας γυναίκας που δεν μπορεί να μείνει μόνη της -ο φόβος για το σκοτάδι-, ένα αρχέγονο θρίλερ. Το έργο έχει πολύ χαβαλέ, αλλά αν το πάρει κάποιος σκηνοθέτης πολύ δραματικός μπορεί να το κάνει δράμα άνετα. Έχει μια παρωδία των φόβων μας, μια παρωδία του αμερικάνικου θρίλερ, των Β-movies, οι κραυγές, τα πνεύματα. Είναι ένα ιδιόρρυθμο έργο και έχει πολλά να πει, αν και δεν με αφορά καθόλου αν τα λέει. Με νοιάζει μόνο να έχει φάση και να περνάει ο κόσμος καλά. Ό,τι παίρνει ο καθένας σαν πληροφορία για πάρτη του ή αν έχει κάποια φοβία και τον αγγίξει, καλώς. Αλλιώς πέρασε δυο ώρες καλά.

Βλέπετε τηλεόραση; Σας αρέσει;

Όχι, δεν μ' αρέσει. Σήμερα ειδικά άνοιξα το μεσημέρι την τηλεόραση κι ένιωσα κατάθλιψη. Είδα έναν τύπο βαμμένο, με περούκα, που έβριζε μια τύπισσα που δεν έχει σημασία ποια ήταν, ένας πανάγνωστος ντυμένος γυναίκα έλεγε «εγώ που έφτυσα αίμα για να κάνω όνομα» και κάποια στιγμή σταμάτησε να έχει πλάκα. Εκεί λες: «Μαλάκα! Τι γίνεται; Πού ζούμε; Έχει χαθεί η μπάλα - βγαίνει ο κάθε κουλός και λέει ότι του 'ρθει». Δηλαδή αυτό το ελεύθερο βήμα που δίνεται σε όλους, αυτή η κερδοσκοπία της τηλεόρασης...

Πώς σας φαίνεται που οι Απαράδεκτοι έχουν επιτυχία μετά από τόσα χρόνια; Πέρσι που ήταν τα δέκα χρόνια Mega έκαναν πολύ υψηλές ακροαματικότητες.

Ακούω ότι ακόμα τους βλέπουνε. Εντάξει, γουστάρω πολύ. Τι; Μαλακίες να σου πω; Καταρχήν χαίρομαι που το χιούμορ είναι διαχρονικό, γιατί οι Απαράδεκτοι ήταν πάρα πολύ η ζωή μου όλη μέχρι εκείνη την εποχή, κι ακόμα το χιούμορ, το βάθος βάθος χιούμορ το δικό μου δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει.

Δραματικό ρόλο έχετε σκεφτεί να παίξετε;

Όχι.

Γιατί;

Γιατί δεν έχει νόημα. Τίποτα δεν μου λέει το δράμα. Α, πα, πα. Πλήττω πολύ. Κοίταξε να δεις, αν υπήρχε μπορεί και να τον έπαιζα έναν τέτοιο ρόλο, αλλά εγώ να κάτσω να γράψω για τον εαυτό μου τη δραματική πλευρά της ζωής; Με τίποτα. Δεν το θεωρώ σωστό. Νομίζω ότι δεν είναι ωφέλιμο για κανέναν το δράμα. Το δικό μου το δράμα - των αλλωνών μπορεί να είναι.

Με το τηλεπαιχνίδι που κάνατε πέρσι στη ΝΕΤ το «Πώς τον λέν' τον ποταμό;» είστε ευχαριστημένη;

Εντάξει, μωρέ, ένα παιχνίδι έκανα. Ήθελα να δω πώς είναι ένα παιχνίδι, να κάνεις μια εκπομπή χωρίς να τα γράφεις εσύ, να τα κοιτάζεις εσύ, να τα προσέχεις εσύ. Κάτι εύκολο...

Γιατί είχε κακές κριτικές, πόσω μάλλον που ήταν στη ΝΕΤ και ο κόσμος είναι πάντα πιο αυστηρός με την κρατική τηλεόραση - κυρίως γιατί την πληρώνει.

Λογικό είναι. Εντάξει, τηλεπαιχνίδι είναι, δεν είναι κάτι στο οποίο περιμένει κανείς να με δει. Είναι σαν να βγω ένα βράδυ με περούκα και να βάλω και βλεφαρίδες. Θα πούνε, τι κάνει αυτή; Δεν είναι το γήπεδό μου.

Πώς σας φαίνεται που σας αναγνωρίζουν και σας μιλάνε στο δρόμο;

Τώρα πια δεν με ενοχλεί. Νομίζω ότι συνεννοήθηκα με τον κόσμο, έχει πια καταλάβει ποια είμαι. Έχει καταλάβει και τις περισσότερες φορές δεν κάνει καραγκιοζιλίκια.

Βέβαια και εσείς όλα αυτά τα χρόνια έχετε χτίσει μια πολύ προσιτή περσόνα. Πρέπει να σας μιλάνε συνέχεια.

Ναι, μου μιλάνε, αλλά όχι όπως παλιά που ήταν ενοχλητικό. Οι άνθρωποι έχουνε πιάσει ότι δεν είμαι για πολλά πολλά, ότι δεν είμαι στο δρόμο για να κάνω κολλητιλίκια. Το νιώθουνε. Νομίζω ότι έχουμε συνεννοηθεί.

Δεν μιλάτε για τον εαυτό σας πολύ;

Να σου πω κάτι; Τις συνεντεύξεις δεν τις πολυγουστάρω. Πιστεύω πως ό,τι είναι να πει κάποιος το λέει με το έργο του. Απλά πρέπει να το επικοινωνήσει για να το μάθει ο κόσμος. Αλλά αν μου 'λεγες, ας πούμε, μην κάνεις καμία συνέντευξη γιατί απαγορεύτηκαν δια νόμου, δεν θα κατέβαινα στην πορεία για να γίνουν συνεντεύξεις. Δεν θα το 'κανα όμως με το ζόρι. Κι άμα δεν γουστάρω ένα έντυπο, δεν το κάνω με τίποτα.

Βαριέστε ή απλά δεν σας αρέσει να μιλάτε για τον εαυτό σας;

Γενικά δεν μιλάω πολύ. Αν μιλήσω πολύ ή έχω νευρικότητα ή καίγομαι για ένα θέμα που είναι γαμώ τα θέματα... Αλλά έτσι στο μπίρι-μπίρι όχι... Είμαι της παύσης.

Είναι αστείο αυτό, γιατί έχετε φτιάξει αυτή την κωμική, αστεία περσόνα που όλο μιλάει, γελάει και έχει μια απίστευτη εξωστρέφεια...

Τώρα θα βγω στη σκηνή, θα κάνω ένα τελείως άλλο πράγμα. Αλλά για σκέψου να ‘μουνα και στο καμαρίνι αυτό το πράγμα. Θα 'χα πάει στο Δαφνί!