«Αν είμαι δημιουργική, και η ερωτική ζωή είναι καλύτερη»

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Μεγάλωσα στην Αθήνα, ο πατέρας μου ήταν οδοντίατρος αλλά και παλιός ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα, από αυτούς που τους γράφουν οι εφημερίδες. Έχω έναν αδελφό, τον Νίκο, που δεν ήθελε ποτέ να ασχοληθεί με κάτι σχετικό με την τέχνη. Ενώ εγώ κι όλα μου τα ξαδέρφια μου γίναμε ηθοποιοί.

Μπήκατε στη Φιλοσοφική, αλλά γρήγορα βρεθήκατε στο Θέατρο Τέχνης. Ζήσατε έντονα εκείνα τα χρόνια;
Από τότε άρχισα να ζω πιο πολύ το βράδυ και λιγότερο το πρωί. Μέχρι σήμερα η ζωή μου παραμένει έτσι. Δεν έχω κάνει παιδιά, δεν έχω υποχρεώσεις τέτοιου τύπου. Όταν πήρα τον πρώτο ρόλο στο Θέατρο Τέχνης, τότε έπαψα να προσπαθώ να αποδείξω την αξία μου. Τότε σταμάτησα και το πανεπιστήμιο. Όταν πληρώθηκα από αυτή τη δουλειά. Η αμφισβήτηση βέβαια εξακολουθεί να υπάρχει κάθε τόσο. Αν υπάρξει ένα μεγάλο διάστημα που δεν κάνεις κάτι το οποίο να γίνεται επιτυχία, ξαναβλέπεις αυτή την αμφισβήτηση. Επειδή δεν παίζω στην τηλεόραση, κάποιοι θεωρούν ότι δουλεύω μόνο όταν έχει μεγάλη επιτυχία αυτό που κάνω. Είσαι ηθοποιός όταν το Γάλα παίρνει πενήντα βραβεία, δεν είσαι ηθοποιός όμως όταν παίζεις σε ένα θέατρο που δεν έχει πολύ κόσμο.

Στο Γάλα τι σας έκανε να πείτε ναι;
Μ’ αρέσει το έργο πολύ, και ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Μαστοράκη.

Τι σας αρέσει στο έργο;
Είναι πολύ αληθινό, και στο θέμα της σχιζοφρένειας είναι πολύ ακριβές. Η φράση «Δεν ήτανε κακός κι αυτός ο κακομοίρης, κανείς δεν είναι κακός τελικά. Μονάχοι άνθρωποι είμαστε, μονάχοι και φοβισμένοι» με κάλεσε στο έργο.

Δεν σας τρόμαξε ο ρόλος, που είναι κόντρα στην ηλικία και την προσωπικότητά σας;
Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω κόντρα ρόλο. Ένας από τους καλύτερους ρόλους μου στις εξετάσεις στη δραματική σχολή ήταν οι Καρέκλες του Ιονέσκο, που έκανα μια γριά.

Καθοδηγείται το κοινό; Μήπως είναι μαθημένο να θεωρεί αριστουργήματα αυτά που του παρουσιάζονται ως τέτοια;
Συμβαίνει αυτό. Αλλά είναι προτιμότερο από το να βλέπεις στην τηλεόραση πράγματα που σου λένε ότι «τα βλέπει όλος ο κόσμος», ενώ δεν σου αρέσουν. Το Γάλα δεν είχε διαφημιστεί πολύ όταν ανέβηκε. Στόμα με στόμα έγινε επιτυχία, μετά τη δεύτερη βδομάδα.

Εσείς τι κοιτάτε σε έναν ηθοποιό πάνω στη σκηνή; Τι είναι αυτό που μπορεί να σας εκπλήξει και να πείτε ότι είναι σπουδαίος;
Εγώ δεν λέω πως κάποιος είναι σπουδαίος επειδή με εκπλήσσει. Δεν αναζητώ την έκπληξη. Λίγοι μπορούν να με εκπλήξουν, καλοί ηθοποιοί όμως δεν είναι λίγοι μόνο. Καλοί ηθοποιοί είναι περισσότεροι από αυτούς τους λίγους που μπορούν να με εκπλήξουν εμένα, που είμαι ηθοποιός. Αυτό που αναζητώ είναι η ασφάλεια ότι αυτό που βλέπω είναι πρώτης ποιότητας, ότι ο άνθρωπος πάνω στη σκηνή καταθέτει κάτι το οποίο έχει ένα κόστος γι’ αυτόν.

Μπορεί κάποιος –ο καθένας– να είναι δημιουργικός συνέχεια; Ή μπορεί μόνο σε μία περίοδο της ζωής του;
Πολλοί ηθοποιοί διανύουν την καλύτερη φάση τους σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν βρουν τη φόρμα που ταιριάζει σ’ αυτό που είναι οι ίδιοι. Μπορεί να αργήσεις να βρεις τη σωματική ωριμότητα που χρειάζεσαι ώστε να καταλάβουν και οι άλλοι ότι είσαι καλός. Είναι κάποιοι ηθοποιοί που έχουν μεγαλύτερη ωριμότητα ψυχική από αυτή που δείχνει το σώμα τους. Γι’ αυτό ως νέοι δεν βρίσκουν εύκολα τη θέση τους, όπως ας πούμε ο Γιώργος Μοσχίδης. Ο Μοσχίδης βρήκε τον εαυτό του μεγαλύτερος. Ως ζεν πρεμιέ δεν υπήρχαν ρόλοι στους οποίους να μπορεί να εκφραστεί.

Τι ετοιμάζετε τώρα;
Είναι ένα κείμενο το οποίο έχει βρει η Φρόσω η Ζαγοραίου, μία νεότερη ηθοποιός, που είχε την ιδέα να κάνει παράσταση κάποια κείμενα ναυτικών. Λέγεται Με ένα καράβι φορτηγό. Ο πατέρας ενός φίλου της ήταν καπετάνιος. Όταν πέθανε η μητέρα του, βρήκε στα πράγματά της την αλληλογραφία που είχε με τον πατέρα του. Αυτά τα γράμματα τα συνθέσαμε, μαζί με τη Φρόσω, με άλλες ιστορίες που βρήκαμε στον Καββαδία ή σε βιβλία που μιλάνε ναυτικοί, καθώς και στον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Έτσι φτιάξαμε μια ιστορία που είναι η ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, και το κάνουμε παράσταση με 5 ηθοποιούς και έναν πιανίστα. Εγώ θα σκηνοθετήσω. Θέλουμε να δώσουμε ένα στίγμα αυτού που είναι η Ελλάδα, δηλαδή ένα στίγμα ελαφρότητας από τη μία και μελαγχολίας από την άλλη, που είναι αυτό που σου μένει όταν παρακολουθείς τη ζωή των ναυτικών.

Σας ενδιαφέρει η σκηνοθεσία;
Έγινα ηθοποιός για να γίνω σκηνοθέτης. Φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω καλά σαν ηθοποιός. Μέσα μου βαθιά, βέβαια, ήθελα να γίνω ηθοποιός από μικρή, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι η εξωτερική μου εμφάνιση ταιριάζει σε ορισμένα πράγματα μόνο.

Έχετε μια πολύ ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Αυτό είναι ένα θέμα όμως. Οι ρόλοι οι μεγάλοι δεν είναι γραμμένοι για ιδιαίτερες φυσιογνωμίες.

Θα σας ενδιέφερε να επιστρέψετε στο Θέατρο Τέχνης;
Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει να είμαι μόνιμα πουθενά. Δεν ασχολούμαι με το θέμα της μονιμότητας εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη, το Θέατρο Τέχνης είναι στη συνείδηση των ανθρώπων της γενιάς μου το σύμβολο της συλλογικότητας στο θέατρο, αλλά και της απόλαυσης και της ευφορίας. Για χρόνια παρήγαγε παραστάσεις που γνώριζαν στο κοινό τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της ομαδικής δουλειάς, όταν καθοδηγείται από ένα υψηλό πνεύμα με όραμα και επιμονή.

Έχει σήμερα λόγο ύπαρξης το Θέατρο Τέχνης; Τώρα τα σπουδαία πράγματα τα κάνουν άλλοι, π.χ. ο Βογιατζής.
Σήμερα βέβαια το θεατρικό τοπίο είναι πολύ πιο φτωχό από αυτή την άποψη, αλλά θα ήταν ύβρις να ζητάμε κάθε φορά ένα πνεύμα σαν τον Κουν να μας δυναστεύει για να κάνουμε το σωστό. Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι τα σπουδαία πράγματα τα κάνει ο Βογιατζής, κι ούτε πιστεύω ότι ο Βογιατζής είναι ο Κουν.

Δεν μπήκατε στον πειρασμό να παίξετε καμιά σαχλαμάρα στην τηλεόραση για τα εύκολα λεφτά;
Τώρα πια δεν είναι εύκολο. Τώρα πια δε με θέλει και η τηλεόραση. Τα χρόνια που μου ζητούσανε και μπορούσα να το κάνω δεν το έκανα. Αλλά δεν θέλουν ανθρώπους σαν εμένα στην τηλεόραση, που να λένε στις συνεντεύξεις τους ότι δουλεύουν στην τηλεόραση για τα λεφτά. Δεν θέλουν ανθρώπους να τους εκθέτουν, θέλουν ανθρώπους να τους τιμούν.

Είστε παντρεμένη;
Ναι, δώδεκα χρόνια.

Κρατάνε οι σχέσεις, φιλίες ή έρωτες; Γιατί τις πιο πολλές φορές περνάμε για λίγο ο ένας μέσα από τη ζωή του άλλου;
Αυτό πάντα συνέβαινε. Παλιότερα οι διάρκειες στα πράγματα ήταν μεγαλύτερες. Εγώ επιδιώκω τα πράγματα που κάνω να διαρκούν. Στις δικές μου σχέσεις προσπαθώ τις παρεξηγήσεις να τις λύνω. Είμαι από τους ανθρώπους που διεκδικώ να μαθαίνω τους λόγους που τα πράγματα διαλύονται. Είμαι επίμονη, δεν αφήνω έτσι γενικώς να χάνονται τα πράγματα από τη ζωή μου χωρίς να τα διεκδικώ. Αν σε πάρω τηλέφωνο και δεν μου απαντήσεις καλά, θα σε ρωτήσω τι έχεις.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι κάθε είδους σχέσεις ξεκινάνε με ενθουσιασμό που συνήθως εξατμίζεται όταν πέσουν οι μάσκες.
Αυτό που μας μαθαίνει το θέατρο είναι ότι οι ουσιαστικές σχέσεις των ανθρώπων δεν φαίνονται εξ αρχής. Ακόμα κι αν ξεκινήσεις με ενθουσιασμό, δε σημαίνει ότι είσαι και πραγματικά ανοιχτός. Στη σκηνή το λέμε αυτό και ισχύει. Όση διάθεση και να έχει ένα σώμα να επικοινωνήσει, ουσιαστικά ανοίγει για να επικοινωνήσει τη στιγμή που είναι η στιγμή του – όχι όταν το λέει, αλλά όταν μπορεί.

Τι είναι πιο σημαντικό; Μια γεμάτη προσωπική ζωή ή το να κάνει κανείς δημιουργικά πράγματα;
Εμένα δε μου συμβαίνει ή το ένα ή το άλλο. Μου συμβαίνουν κύκλος, όλα μαζί. Αν είμαι δημιουργική, και η ερωτική ζωή είναι καλύτερη· κι αν έχω ερωτική ζωή καλύτερη, είμαι πιο δημιουργική. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σας κάνει να μην έχετε όρεξη να σηκωθείτε το πρωί από το κρεβάτι;
Μια αστοχία, η σκέψη πως κάτι είπα ή έκανα που δεν έπρεπε να το κάνω.

Νιώθετε πιο ανασφαλής όσο περνάνε τα χρόνια;
Ως τι; Ως γυναίκα, ναι! Ως καλλιτέχνης όχι. Τώρα έχω αρχίσει και καταλαβαίνω τι είναι αυτό που λένε «θέλω να κάνω λίφτινγκ», τι είναι αυτό που λένε «αρχίζει να φαίνεται η ηλικία πάνω μου, κι αυτό με ενοχλεί». Με θέλουν άραγε; Ποιος με θέλει; Επίσης, ξέρω ότι δεν μπορώ πια να κάνω παιδί, ότι δεν έχει νόημα να σκέφτομαι προς τα εκεί, αλλά νιώθω περισσότερο σίγουρη σε κάποια πράγματα απ’ ό,τι παλιότερα.

Σοφότερη;
Νιώθω λιγότερο αλαφιασμένη με ορισμένα πράγματα.

Τι εννοείτε αλαφιασμένη;
Ένας άνθρωπος αλαφιάζεται όταν ελπίζει άλλα πράγματα από αυτά που μπορεί να έχει – είναι κάπως σαν να έχω καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι των ανθρώπινων σχέσεων περισσότερο απ’ ό,τι το ήξερα πριν δέκα χρόνια.