«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Ήρωες που αναδύονται από το σκοτάδι σκίζοντας τον πηχτό αέρα της φτώχειας, της παράνοιας, της ανημπόριας με τα νύχια, τα μαχαίρια, ή τις φωνές τους. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Από την πρώτη στιγμή, η παράσταση ξεκαθαρίζει τη θέση της. Από την πρώτη στιγμή, το εν Αθήναις alter ego του ντοστογιεφσκικού Ρασκόλνικοβ, o Μιχάλης Σχίζας, εμφανίζεται ενώπιόν μας και μας «συστήνεται» ιδεολογικά: «Καλησπέρα, φίλοι, σήμερα θα μιλήσουμε για το έγκλημα. Τι είναι όμως το έγκλημα;» θα μας ρωτήσει.

Αμέσως μετά, χωρίς περιστροφές, θα κατακρίνει το δικαίωμα του κρατικού μηχανισμού να ασκεί βία και να δολοφονεί τους πολίτες όχι μόνο χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια, αλλά, αντίθετα, να χειροκροτείται. «Φίλοι μου, δεν υπάρχει Άουσβιτς χωρίς κράτος», καταλήγει ο Μιχάλης και, αφού μας το καταστήσει σαφές, αφήνει τη δράση να εκτυλιχθεί, παρεμβαίνοντας όποτε το θεωρεί σκόπιμο να εξηγήσει περαιτέρω τις απόψεις του.

Ξανά και ξανά, η σκηνική μεταγραφή του μυθιστορήματος φανερώνει το πολιτικό της υπόβαθρο: τις αναρχικές επιρροές της, τον έρωτά της για τη βία, τη γοητεία που της ασκεί η πιθανότητα ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης αλλά και η φαντασίωση υπέρβασης της κοινής, αγελαίας ηθικής, που κρατάει τους ανθρώπους σκλάβους στα δεσμά τους, δυστυχείς. 

Ο Ντοστογιέφσκι δεν εξασφαλίζει εύσχημες λύσεις, πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες. Δεν δίνει οδηγίες ούτε εξηγήσεις για μια καλύτερη ζωή. Δεν ερμηνεύεται ο Ντοστογιέφσκι, κι όμως αυτό προσπάθησε να κάνει ο σκηνοθέτης: να τον ερμηνεύσει και μάλιστα μέσα από πρίσμα στενό, ηθικολογικό. 

Φοιτητής Εγκληματολογίας, ο Μιχάλης (Θοδωρής Σκυφτούλης) ζει σε μια ακατάστατη γκαρσονιέρα, παίζει PlayStation, κραδαίνει το φωτόσπαθο του Λουκ Σκάιγουοκερ από τον Πόλεμο των Άστρων, διαβάζει αναρχική θεωρία και Νίτσε, αρνείται να εργαστεί –και κοροϊδεύει όσους εργάζονται–, φρίττει όταν ακούει να μιλούν για χρήματα («λεφτά, λεφτά, λεφτά!» λέει αηδιασμένος), ενώ νοσταλγεί τις «ωραίες εποχές», τότε που οι άνθρωποι σκότωναν «για υψηλά ιδανικά, για υψηλές αξίες, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης». Έτσι κι εκείνος, θέλει να γίνει ήρωας: να ξεριζώσει τα «καρκινώματα», να εξοντώσει τα λαμόγια, τους εκμεταλλευτές, τα παράσιτα, να υπερβεί τα ηθικά εμπόδια, να διαπράξει το έγκλημα και να ξεχωρίσει από το κοπάδι.

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Εξαιρετική η Άννα Μάσχα, μια άκρως συγκινητική αποθέωση της μικροαστής μάνας, ενώ η σκηνή του Ζoom διαλόγου με τον γιο της, που τοποθετεί την ηθοποιό ανάμεσά μας, δίπλα μας, αποδεικνύεται μία από τις δυνατότερες της παράστασης. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Αν ο Ρασκόλνικοβ, αναλογιζόμενος το έγκλημα, βιώνει μια ιλιγγιώδη ψυχική σύγχυση, ο Μιχάλης, από τη μεριά του, εμφανίζεται γεμάτος αυτοπεποίθηση, σίγουρος για την αξία του αιματηρού σκοπού του. Αν, μετά το έγκλημα, ο Ρασκόλνικοβ βυθίζεται στον πυρετό, παραληρεί και τρέμει, αν το ίδιο του το σώμα υφίσταται μια φρικτά επώδυνη δοκιμασία προτού μπορέσει να επιστρέψει στον κόσμο των ανθρώπων, ο Μιχάλης δεν έχει τέτοια θέματα: αλωνίζει ανέμελος στους δρόμους της Αθήνας –όπως μας τον παρουσιάζουν τα ταινιάκια που προβάλλονται κάθε τόσο στο βάθος της σκηνής–, με τη δερμάτινη μπέρτα του να ανεμίζει και τις σκέψεις του να ζωντανεύουν ως προφορικό εγχειρίδιο πολιτικής ανυπακοής.

Αν ο Ρασκόλνικοβ βλέπει εφιάλτες και ξυπνάει κομματιασμένος, ο Μιχάλης ουδέποτε αμφιβάλλει, ουδέποτε κοντοστέκεται, ουδέποτε ιδρώνει. Μας υποδέχεται χαρωπά στην έναρξη της παράστασης, αποκαλώντας μας «φίλους», μας κάνει κήρυγμα πώς να γίνουμε καλοί αναρχικοί, ενώ στο τέλος, με εξίσου παιχνιδιάρικο ύφος, κατεβαίνει στην πλατεία για να μας ομολογήσει «θεατρικά» την ενοχή του.

Αν ο ο Ρασκόλνικοβ αναλογίζεται την αυτοκτονία ή λογίζεται τρελός από τους γύρω του, ο Μιχάλης, στις δύσκολες στιγμές, παίζει ένα video game «Κill the police ή πώς να κάνετε ντου στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς σας» και εκτονώνεται δεόντως.

Με άλλα λόγια, ο Μιχάλης θα μπορούσε να είναι μια ανάλαφρη βερσιόν ή μια καρικατούρα του Ρασκόλνικοβ. Δεν το παιδεύει πολύ το πράγμα. Ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει. Προτάσσει καθαρές απαντήσεις, μονοσήμαντες, απλουστευτικές ερμηνείες, βλέπει τους «καλούς» και τους «κακούς», ξέρει σε ποιους ανήκει.

Όλη η αμφισημία, όλη η αγωνία, όλη η σπαρακτική πολυπλοκότητα και η αδάμαστη ρευστότητα που χαρακτηρίζουν το Έγκλημα και τιμωρία εδώ μπαίνει σε όμορφα κουτάκια, τακτοποιείται σε οικείους δυισμούς, σε βολικά σχήματα αιτίου-αιτιατού. Η κακή, χυδαία τοκογλύφα και ο καλός, οργισμένος επαναστάτης. Η κοινωνική σήψη και το ξερίζωμα των καρκινωμάτων. Το κράτος δολοφόνος και ο Ρομπέν των φτωχών.

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Προς μεγάλη μας λύπη, διαπιστώνουμε ότι το queer ακόμη παρουσιάζεται με τα στερεότυπα του ’60, κρίνοντας από την γκράντε «φτερού»-«Μαρικόν» του Δημήτρη Παπάζογλου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Ντοστογιέφσκι, όμως, δεν εξασφαλίζει εύσχημες λύσεις, πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες. Δεν δίνει οδηγίες ούτε εξηγήσεις για μια καλύτερη ζωή. Δεν ερμηνεύεται ο Ντοστογιέφσκι, κι όμως αυτό προσπάθησε να κάνει ο σκηνοθέτης: να τον ερμηνεύσει και μάλιστα μέσα από πρίσμα στενό, ηθικολογικό. Με όχημα το Έγκλημα και Τιμωρία, να μας κάνει μάθημα πολιτικής θεωρίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Να μας ζητήσει να διαλέξουμε πλευρά: αν είμαστε «προχωρημένοι», τότε να συμμαχήσουμε με τον Μιχάλη. Αν όχι, τότε μας έφαγε η μαρμάγκα.

Έχει, παρ’ όλα αυτά, κάτι γοητευτικό αυτό το θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν που οικοδόμησε ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του πάνω στη σκηνή της Στέγης: ένα μπαρ για αλκοολικούς, ξοφλημένους, σεξεργάτριες και αστυνόμους∙ ένα φοιτητικό διαμέρισμα όπου πηγαινοέρχεται νυχθημερόν κάθε καρυδιάς καρύδι και όπου όλα μπορούν να συμβούν, από γλέντια και συνοικέσια μέχρι βιασμούς και μαχαιρώματα∙ το ημιφωτισμένο γραφείο ανάκρισης του Πορφύρη∙ το «ενεργειακό» ροζ κουβούκλιο της Σόνιας∙ η ρεσεψιόν του ξαναμμένου ξενοδοχείου «Οι Λευκές Νύχτες» (όπου, προς μεγάλη μας λύπη, διαπιστώνουμε ότι το queer ακόμη παρουσιάζεται με τα στερεότυπα του ’60, κρίνοντας από την γκράντε «φτερού»-«Μαρικόν» του Δημήτρη Παπάζογλου).

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Ο Θοδωρής Σκυφτούλης με τη Νίκη Σερέτη. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Μέσα σε αυτά τα δωμάτια, που μοιάζουν το ένα να ξεπηδάει από την κοιλιά του άλλου, κατοικούν σιχαμεροί μεγαλοδικηγόροι-ρουφήχτρες (ο πάντα πληθωρικός Μάνος Καζαμίας), διεστραμμένοι εφηβόφιλοι που στάζουν μολυσματική λαγνεία (Κώστας Φαλελάκης), wannabe τραγουδίστριες με τσαγανό (Ιώβη Φραγκάτου), φιλότιμα αγόρια με καλές προθέσεις (Στέλιος Τυριακίδης), ημιτρελαμένες πρώην αριστοκράτισσες και νυν καθαρίστριες που απαγγέλλουν Τσέχοφ (Νίκη Σερέτη), αμετανόητοι μεθύστακες-στωικοί φιλόσοφοι (Τσέζαρις Γκραουζίνις) κ.ο.κ. Οι ερμηνείες του θιάσου, είτε περισσότερο είτε λιγότερο ολοκληρωμένες, προσφέρουν όλες κάτι ιδιαίτερο στο συνολικό αποτέλεσμα.

Εξαιρετική η Άννα Μάσχα, μια άκρως συγκινητική αποθέωση της μικροαστής μάνας, ενώ η σκηνή του Ζoom διαλόγου με τον γιο της, που τοποθετεί την ηθοποιό ανάμεσά μας, δίπλα μας, αποδεικνύεται μία από τις δυνατότερες της παράστασης. Εξίσου ευθύβολη και συναρπαστική η Μπέττυ Βακαλίδου ως αδίστακτη τοκογλύφα (αν και πάλι εδώ η σκηνή με τον Μιχάλη λειτουργεί διαιωνίζοντας στερεότυπα εις βάρος των queer ατόμων, που τα σκέλια τους βλέπουν χαρά μονάχα εκβιάζοντας τα «θύματά» τους).

Σαγηνευτική, τέλος, η Σόνια της Έρρικας Μπίγιου, μισή νεράιδα, μισή γκουρού των συμπαντικών δονήσεων που ξέρει πώς να ανακουφίζει μια τρικυμισμένη ψυχή από τα άλγη των τύψεων. Ο γήινος λαϊκός ντετέκτιβ Πορφύρης του Βασίλη Μπισμπίκη αναδεικνύει αβίαστα τη διττή επιθυμία του ήρωά του: να ωθήσει τον Μιχάλη στην ομολογία, από τη μια, αλλά και να τον αντιμετωπίσει με βαθιά κατανόηση και συμπόνια, από την άλλη.

Ήρωες που αναδύονται από το σκοτάδι σκίζοντας τον πηχτό αέρα της φτώχειας, της παράνοιας, της ανημπόριας με τα νύχια, τα μαχαίρια, ή τις φωνές τους, κλοτσώντας και βλαστημώντας, διεκδικούν την προσοχή μας σε αυτή την παράσταση που, όταν ξεχνά την ηθικολογική της παρόρμηση, τότε φανερώνει το αληθινό πάθος της, τη δύναμή της, δηλαδή το να πλάθει ζωντανούς χαρακτήρες και παλλόμενες ανθρώπινες καταστάσεις.

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Ευθύβολη και συναρπαστική η Μπέττυ Βακαλίδου ως αδίστακτη τοκογλύφα. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Μπισμπίκης: «Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει»

Θέατρο / Βασίλης Μπισμπίκης: «Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει»

Ακόμα μια τολμηρή μεταγραφή ενός κλασικού έργου, του Ντοστογιέφσκι αυτήν τη φορά, έχει ετοιμάσει ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης και ηθοποιός, τοποθετώντας το «Έγκλημα και Τιμωρία» στη σημερινή Ομόνοια και φέρνοντας τον ακραίο ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τη δουλειά του στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Βασίλης Μπισμπίκης: «Όταν κρύωνα στην Ομόνοια οι τρανς με βοήθησαν»

Θέατρο / Βασίλης Μπισμπίκης: «Όταν κρύωνα στην Ομόνοια, οι τρανς με βοήθησαν»

Έναν φόρο τιμής σε πρόσωπα από το περιθώριο που τον βοήθησαν στο παρελθόν θα παρουσιάσει ο Βασίλης Μπισμπίκης, με τη σύγχρονη, drag διασκευή στα «Κόκκινα Φανάρια» που ετοιμάζει στον Τεχνοχώρο Cartel – παρακολουθήσαμε σε αποκλειστικότητα την πρόβα της πολυαναμενόμενης παράστασης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ