Ο Δημήτρης Ήμελλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Ζούμε μια αδιέξοδη κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια. Με το που κορυφώθηκε η οικονομική της πλευρά, ευτυχώς βγήκε στη φόρα όλη η υπόλοιπη σαθρότητα. Η οικονομική ευμάρεια είχε την ικανότητα να τα πετάει όλα κάτω από το χαλί. Δεν γεννήθηκαν τώρα αυτά τα πράγματα, υπήρχαν πάντα. Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO

Δημήτρης Ήμελλος: «Η αποθήκη ήταν γεμάτη κατσαρίδες και η βιτρίνα πεντακάθαρη. Τώρα βιτρίνα και αποθήκη έγιναν ένα»

0

Γεννήθηκα στην Κυψέλη, απέναντι από τη Σχολή Ευελπίδων, σε μια εποχή που ακόμα παίζαμε σε χωματόδρομους, υπήρχαν αλάνες, το δάσος απέναντι, η γέφυρα του Μουστοξύδη δεν είχε γίνει και η περιοχή ήταν ένα τεράστιο λιβάδι. Τα μεσημέρια ακουγόντουσαν οι βολές από το σκοπευτήριο της σχολής σαν μια μουσική που ερχόταν από μακριά.

Δημοτικό πήγα στα Εξάρχεια, γιατί εκεί ήταν το συμβολαιογραφείο του πατέρα μου και μας πήγαινε και μας έφερνε ο ίδιος, εμένα και τα αδέλφια μου, άλλο ένα αγόρι και δύο κορίτσια. Πέρασα τα τρία χρόνια του γυμνασίου εσώκλειστος στο οικοτροφείο.

• Το οικοτροφείο ήταν σαν ένας μικρός στρατός. Εκεί μέσα ισχυροποιήθηκε η κοινωνική μου πλευρά, της ομάδας, σύμφωνα με την οποία λειτουργώ μέχρι σήμερα και στην καλλιτεχνική μου ζωή. Ανακάλυψα ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας οικογένειας, έξω από τη φυσική μου οικογένεια. Μια από τις εκδηλώσεις της σχολής, χάρη σ' έναν εκπαιδευτικό που είχε μεγάλη αγάπη για το θέατρο, τον Γιώργο Πνευματίκα, ήταν οι θεατρικές παραστάσεις κάθε καλοκαίρι. Πήγα κι εγώ να συμμετάσχω, παρασυρμένος από φίλους, για ν' αποφύγω τις αγγαρείες.

Η παράξενη ικανότητα στην υποκριτική που μου προσέδιδαν τότε με είχε απωθήσει για ένα μεγάλο διάστημα. Δεν με απασχολούσε επαγγελματικά, παρά μόνο για λόγους ματαιοδοξίας. Υπήρχε και η δουλειά του πατέρα μου, που ως πρώτος γιος έπρεπε να συνεχίσω. Κι ενώ ήμουν πάρα πολύ καλός στα μαθηματικά, με έπεισε ν' ακολουθήσω κλασική κατεύθυνση, όπου ήρθα σε επαφή με τα κλασικά κείμενα. Σπρώχνοντάς με, άθελά του, προς την πλευρά της τέχνης.

Το θέατρο είναι αναγκαστικά επάγγελμα, αλλά η φύση του είναι αυτή ενός παιχνιδιού. Είναι ευλογία να μπορείς να επιβιώνεις μέσα από αυτό το παιχνίδι. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα και, τότε, ή πάει πίσω η επιβίωση ή το παιχνίδι. Όταν λείπουν η ανάγκη και η όρεξη, που είναι και η ζωογόνος δύναμη για το παιχνίδι, και το αντιμετωπίζεις ως επάγγελμα, τότε γίνεται το χειρότερο επάγγελμα του κόσμου.

• Μπήκα στη Νομική κι ενώ βοηθούσα στο γραφείο του, έβλεπα στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο ευτυχισμένο με τη δουλειά του και αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω κι εγώ μια δουλειά που θα με έκανε ευτυχισμένο. Πτυχίο τελικά δεν πήρα και ο πατέρας μου έπαθε τεράστιο σοκ όταν του ανακοίνωσα ότι όποια σχέδια κι αν είχε κάνει, ο Θεός είχε αποφασίσει αλλιώς.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο ως ακροατής στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, τον οποίο λάτρευα ως ηθοποιό. Αλλά και πάλι δεν το έβλεπα επαγγελματικά, γιατί ήθελα να το αντιμετωπίσω ως επιστήμη. Αυτόν το δρόμο μου τον άνοιξε ο Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος, άρτι αφιχθείς από τη Ρωσία, έκανε ένα εντατικό σεμινάριο με τη συνδρομή Ρώσων δασκάλων του, την Πρόμτοβα και τον Κάρποφ, το οποίο παρακολούθησα και μου άλλαξε τη ζωή.

• Ο στρατός, ο οποίος ήταν μια άλλη «οικογένεια» όπου βρέθηκα αναγκαστικά και χάρηκα που την έζησα, έγινε η αφορμή να συναντηθώ με την Ελλάδα. Κατάλαβα ότι η χώρα στην οποία νόμιζα ότι ζω είναι ένα πλάσμα της φαντασίας μου κι ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ότι η χώρα μας, παρόλο που είναι τόσο μικρή, είναι μια τεράστια ποικιλία πραγμάτων και ανθρώπων...

• Το 1996 έφυγα, με τη βοήθεια του Λιβαθινού, για τη Θεατρική Ακαδημία της Μόσχας. Εκεί συνάντησα έναν άλλο πολιτισμό, που οι τέχνες είναι πολύ βαθιά ριζωμένες μέσα του, μια κοινωνία όπου η τέχνη είναι κομμάτι της καθημερινότητάς της. Χρήματα δεν υπήρχαν, αλλά τα θέατρα και τα κοντσέρτα ήταν γεμάτα.

Εκεί είδα ό,τι πιο σύγχρονο έχω δει στο θέατρο. Γιατί πρωτοπορία χωρίς παράδοση δεν υπάρχει. Υπάρχει εκεί που υπάρχει πάρα πολύ καλή βάση και Ακαδημία. Όπου δεν υπάρχουν αυτά, τότε μιλάμε για κούφια πρωτοπορία, για βιτρίνα. Μόνο ο άνθρωπος που ζει ενεργά κι έχει πίσω του γερή πατρίδα και γερή καλλιτεχνική οικογένεια μπορεί να πάει μπροστά. Όπως κάθε παιδί, που κάποια στιγμή ανατρέπει τον πατέρα του ή τη μητέρα του.

• Με το που επέστρεψα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να διδάξω. Πρώτα δίδαξα και μετά ανέβηκα στη σκηνή. Μετά τη Ρωσία μού ήταν πολύ δύσκολο να βρω κάτι που να με ενδιαφέρει πραγματικά. Έκανα με την Κοκκίνου την Ιφιγένεια εν Αυλίδι και το καλοκαίρι, στην Επίδαυρο, τον Οιδίποδα επί Κολωνώ με τον Παπαμιχαήλ και σκηνοθέτη τον Τσακίρη.

Κι ενώ περίμενα την ευκαιρία να βρεθώ με τον Λιβαθινό, ήρθε η οντισιόν του Λευτέρη Βογιατζή για τους Πέρσες με το Εθνικό. Από την πρώτη στιγμή η συνάντηση μαζί του ήταν υπέροχη. Συμμετείχα στον χορό, αλλά η σχέση μπήκε στο ψυγείο για ένα μεγάλο διάστημα, καθώς αμέσως μετά ξεκίνησα στο Πορεία τη Φρεναπάτη, που μου έφερε και το Βραβείο Χορν το 2001.

• Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού που ανέλαβε ο Λιβαθινός ήταν ένα εργαστήρι και θεατρική ομάδα μαζί, στην οποία συμμετείχα και ως ηθοποιός και ως καθηγητής - μια επτάχρονη ιδανική συνθήκη. Αν μπορούσα κάτι να ονειρευτώ, απλώς συνέβη με τον πιο εύκολο τρόπο: να δουλεύουμε για το θέατρο κάποιοι άνθρωποι μαζί και να πληρωνόμαστε γι' αυτό από έναν κρατικό θεσμό.

Εκεί συνέβησαν πάρα πολύ σημαντικά πράγματα για μένα: ασχοληθήκαμε πολύ με την ελληνική ποίηση, κάνοντας δύο παραστάσεις που ήταν τεράστια εμπειρία, έπαιξα τον ρόλο του Μολιέρου στο έργο του Μπουλγκάκοφ, με το οποίο πήρα και το βραβείο του «Αθηνοράματος». Μετά τον Ηλίθιο με πήρε ο Βογιατζής στην Αντιγόνη του Εθνικού και από εκεί άρχισε μια ιστορία πέντε χρόνων, με το Ύστατο Σήμερα, τον Τόκο, το Θερμοκήπιο, τον Αμφιτρύωνα.

• Το θέατρο είναι αναγκαστικά επάγγελμα, αλλά η φύση του είναι αυτή ενός παιχνιδιού. Είναι ευλογία να μπορείς να επιβιώνεις μέσα από αυτό το παιχνίδι. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα και, τότε, ή πάει πίσω η επιβίωση ή το παιχνίδι. Όταν λείπουν η ανάγκη και η όρεξη, που είναι και η ζωογόνος δύναμη για το παιχνίδι, και το αντιμετωπίζεις ως επάγγελμα, τότε γίνεται το χειρότερο επάγγελμα του κόσμου.

Αν δεν το αντιμετωπίζεις έτσι, είναι μια ευλογία. Το θέατρο και οι τέχνες λειτουργούν σε αντίξοες συνθήκες, και αυτός είναι ο προορισμός τους. Εάν έχουν κάτι να πουν, θα το πουν τώρα. Τώρα υπάρχουν ο χώρος και το περιβάλλον, η εποχή για να ξαναμπούν τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί το θέατρο και οι τέχνες είναι απόρροια μιας κοινωνικής πραγματικότητας. Όταν αυτή η πραγματικότητα τα θέτει εκτός, τότε κι εκείνα αναγκαστικά θα παρασυρθούν. Τώρα έχει την ευκαιρία να ξεμασκαρευτεί.

• Ζούμε μια αδιέξοδη κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια. Με το που κορυφώθηκε η οικονομική της πλευρά, ευτυχώς βγήκε στη φόρα όλη η υπόλοιπη σαθρότητα. Η οικονομική ευμάρεια είχε την ικανότητα να τα πετάει όλα κάτω από το χαλί. Δεν γεννήθηκαν τώρα αυτά τα πράγματα, υπήρχαν πάντα. Απλώς καλύπτονταν από μια βιτρίνα. Η αποθήκη ήταν γεμάτη κατσαρίδες και ποντίκια και η βιτρίνα πεντακάθαρη. Τώρα βιτρίνα και αποθήκη έγιναν ένα.

Έτσι ο κόσμος βλέπει και την κουζίνα αυτής της χώρας. Το ήξερε, απλώς δεν ήθελε να βλέπει ότι έτσι ήτανε. Τώρα τα πράγματα θα πάψουν να κρύβονται πίσω από τη βιτρίνα και θ' αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια η πραγματικότητα. Κι εκεί, πολλές φορές, θα είναι καλύτερη η γύμνια από ένα καλό κοστούμι που δεν έχεις λεφτά να το αγοράσεις.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ