Ο Δημήτρης Ήμελλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Ζούμε μια αδιέξοδη κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια. Με το που κορυφώθηκε η οικονομική της πλευρά, ευτυχώς βγήκε στη φόρα όλη η υπόλοιπη σαθρότητα. Η οικονομική ευμάρεια είχε την ικανότητα να τα πετάει όλα κάτω από το χαλί. Δεν γεννήθηκαν τώρα αυτά τα πράγματα, υπήρχαν πάντα. Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO

Δημήτρης Ήμελλος: «Η αποθήκη ήταν γεμάτη κατσαρίδες και η βιτρίνα πεντακάθαρη. Τώρα βιτρίνα και αποθήκη έγιναν ένα»

0

Γεννήθηκα στην Κυψέλη, απέναντι από τη Σχολή Ευελπίδων, σε μια εποχή που ακόμα παίζαμε σε χωματόδρομους, υπήρχαν αλάνες, το δάσος απέναντι, η γέφυρα του Μουστοξύδη δεν είχε γίνει και η περιοχή ήταν ένα τεράστιο λιβάδι. Τα μεσημέρια ακουγόντουσαν οι βολές από το σκοπευτήριο της σχολής σαν μια μουσική που ερχόταν από μακριά.

Δημοτικό πήγα στα Εξάρχεια, γιατί εκεί ήταν το συμβολαιογραφείο του πατέρα μου και μας πήγαινε και μας έφερνε ο ίδιος, εμένα και τα αδέλφια μου, άλλο ένα αγόρι και δύο κορίτσια. Πέρασα τα τρία χρόνια του γυμνασίου εσώκλειστος στο οικοτροφείο.

• Το οικοτροφείο ήταν σαν ένας μικρός στρατός. Εκεί μέσα ισχυροποιήθηκε η κοινωνική μου πλευρά, της ομάδας, σύμφωνα με την οποία λειτουργώ μέχρι σήμερα και στην καλλιτεχνική μου ζωή. Ανακάλυψα ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας οικογένειας, έξω από τη φυσική μου οικογένεια. Μια από τις εκδηλώσεις της σχολής, χάρη σ' έναν εκπαιδευτικό που είχε μεγάλη αγάπη για το θέατρο, τον Γιώργο Πνευματίκα, ήταν οι θεατρικές παραστάσεις κάθε καλοκαίρι. Πήγα κι εγώ να συμμετάσχω, παρασυρμένος από φίλους, για ν' αποφύγω τις αγγαρείες.

Η παράξενη ικανότητα στην υποκριτική που μου προσέδιδαν τότε με είχε απωθήσει για ένα μεγάλο διάστημα. Δεν με απασχολούσε επαγγελματικά, παρά μόνο για λόγους ματαιοδοξίας. Υπήρχε και η δουλειά του πατέρα μου, που ως πρώτος γιος έπρεπε να συνεχίσω. Κι ενώ ήμουν πάρα πολύ καλός στα μαθηματικά, με έπεισε ν' ακολουθήσω κλασική κατεύθυνση, όπου ήρθα σε επαφή με τα κλασικά κείμενα. Σπρώχνοντάς με, άθελά του, προς την πλευρά της τέχνης.

Το θέατρο είναι αναγκαστικά επάγγελμα, αλλά η φύση του είναι αυτή ενός παιχνιδιού. Είναι ευλογία να μπορείς να επιβιώνεις μέσα από αυτό το παιχνίδι. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα και, τότε, ή πάει πίσω η επιβίωση ή το παιχνίδι. Όταν λείπουν η ανάγκη και η όρεξη, που είναι και η ζωογόνος δύναμη για το παιχνίδι, και το αντιμετωπίζεις ως επάγγελμα, τότε γίνεται το χειρότερο επάγγελμα του κόσμου.

• Μπήκα στη Νομική κι ενώ βοηθούσα στο γραφείο του, έβλεπα στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο ευτυχισμένο με τη δουλειά του και αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω κι εγώ μια δουλειά που θα με έκανε ευτυχισμένο. Πτυχίο τελικά δεν πήρα και ο πατέρας μου έπαθε τεράστιο σοκ όταν του ανακοίνωσα ότι όποια σχέδια κι αν είχε κάνει, ο Θεός είχε αποφασίσει αλλιώς.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο ως ακροατής στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, τον οποίο λάτρευα ως ηθοποιό. Αλλά και πάλι δεν το έβλεπα επαγγελματικά, γιατί ήθελα να το αντιμετωπίσω ως επιστήμη. Αυτόν το δρόμο μου τον άνοιξε ο Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος, άρτι αφιχθείς από τη Ρωσία, έκανε ένα εντατικό σεμινάριο με τη συνδρομή Ρώσων δασκάλων του, την Πρόμτοβα και τον Κάρποφ, το οποίο παρακολούθησα και μου άλλαξε τη ζωή.

• Ο στρατός, ο οποίος ήταν μια άλλη «οικογένεια» όπου βρέθηκα αναγκαστικά και χάρηκα που την έζησα, έγινε η αφορμή να συναντηθώ με την Ελλάδα. Κατάλαβα ότι η χώρα στην οποία νόμιζα ότι ζω είναι ένα πλάσμα της φαντασίας μου κι ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ότι η χώρα μας, παρόλο που είναι τόσο μικρή, είναι μια τεράστια ποικιλία πραγμάτων και ανθρώπων...

• Το 1996 έφυγα, με τη βοήθεια του Λιβαθινού, για τη Θεατρική Ακαδημία της Μόσχας. Εκεί συνάντησα έναν άλλο πολιτισμό, που οι τέχνες είναι πολύ βαθιά ριζωμένες μέσα του, μια κοινωνία όπου η τέχνη είναι κομμάτι της καθημερινότητάς της. Χρήματα δεν υπήρχαν, αλλά τα θέατρα και τα κοντσέρτα ήταν γεμάτα.

Εκεί είδα ό,τι πιο σύγχρονο έχω δει στο θέατρο. Γιατί πρωτοπορία χωρίς παράδοση δεν υπάρχει. Υπάρχει εκεί που υπάρχει πάρα πολύ καλή βάση και Ακαδημία. Όπου δεν υπάρχουν αυτά, τότε μιλάμε για κούφια πρωτοπορία, για βιτρίνα. Μόνο ο άνθρωπος που ζει ενεργά κι έχει πίσω του γερή πατρίδα και γερή καλλιτεχνική οικογένεια μπορεί να πάει μπροστά. Όπως κάθε παιδί, που κάποια στιγμή ανατρέπει τον πατέρα του ή τη μητέρα του.

• Με το που επέστρεψα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να διδάξω. Πρώτα δίδαξα και μετά ανέβηκα στη σκηνή. Μετά τη Ρωσία μού ήταν πολύ δύσκολο να βρω κάτι που να με ενδιαφέρει πραγματικά. Έκανα με την Κοκκίνου την Ιφιγένεια εν Αυλίδι και το καλοκαίρι, στην Επίδαυρο, τον Οιδίποδα επί Κολωνώ με τον Παπαμιχαήλ και σκηνοθέτη τον Τσακίρη.

Κι ενώ περίμενα την ευκαιρία να βρεθώ με τον Λιβαθινό, ήρθε η οντισιόν του Λευτέρη Βογιατζή για τους Πέρσες με το Εθνικό. Από την πρώτη στιγμή η συνάντηση μαζί του ήταν υπέροχη. Συμμετείχα στον χορό, αλλά η σχέση μπήκε στο ψυγείο για ένα μεγάλο διάστημα, καθώς αμέσως μετά ξεκίνησα στο Πορεία τη Φρεναπάτη, που μου έφερε και το Βραβείο Χορν το 2001.

• Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού που ανέλαβε ο Λιβαθινός ήταν ένα εργαστήρι και θεατρική ομάδα μαζί, στην οποία συμμετείχα και ως ηθοποιός και ως καθηγητής - μια επτάχρονη ιδανική συνθήκη. Αν μπορούσα κάτι να ονειρευτώ, απλώς συνέβη με τον πιο εύκολο τρόπο: να δουλεύουμε για το θέατρο κάποιοι άνθρωποι μαζί και να πληρωνόμαστε γι' αυτό από έναν κρατικό θεσμό.

Εκεί συνέβησαν πάρα πολύ σημαντικά πράγματα για μένα: ασχοληθήκαμε πολύ με την ελληνική ποίηση, κάνοντας δύο παραστάσεις που ήταν τεράστια εμπειρία, έπαιξα τον ρόλο του Μολιέρου στο έργο του Μπουλγκάκοφ, με το οποίο πήρα και το βραβείο του «Αθηνοράματος». Μετά τον Ηλίθιο με πήρε ο Βογιατζής στην Αντιγόνη του Εθνικού και από εκεί άρχισε μια ιστορία πέντε χρόνων, με το Ύστατο Σήμερα, τον Τόκο, το Θερμοκήπιο, τον Αμφιτρύωνα.

• Το θέατρο είναι αναγκαστικά επάγγελμα, αλλά η φύση του είναι αυτή ενός παιχνιδιού. Είναι ευλογία να μπορείς να επιβιώνεις μέσα από αυτό το παιχνίδι. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα και, τότε, ή πάει πίσω η επιβίωση ή το παιχνίδι. Όταν λείπουν η ανάγκη και η όρεξη, που είναι και η ζωογόνος δύναμη για το παιχνίδι, και το αντιμετωπίζεις ως επάγγελμα, τότε γίνεται το χειρότερο επάγγελμα του κόσμου.

Αν δεν το αντιμετωπίζεις έτσι, είναι μια ευλογία. Το θέατρο και οι τέχνες λειτουργούν σε αντίξοες συνθήκες, και αυτός είναι ο προορισμός τους. Εάν έχουν κάτι να πουν, θα το πουν τώρα. Τώρα υπάρχουν ο χώρος και το περιβάλλον, η εποχή για να ξαναμπούν τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί το θέατρο και οι τέχνες είναι απόρροια μιας κοινωνικής πραγματικότητας. Όταν αυτή η πραγματικότητα τα θέτει εκτός, τότε κι εκείνα αναγκαστικά θα παρασυρθούν. Τώρα έχει την ευκαιρία να ξεμασκαρευτεί.

• Ζούμε μια αδιέξοδη κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια. Με το που κορυφώθηκε η οικονομική της πλευρά, ευτυχώς βγήκε στη φόρα όλη η υπόλοιπη σαθρότητα. Η οικονομική ευμάρεια είχε την ικανότητα να τα πετάει όλα κάτω από το χαλί. Δεν γεννήθηκαν τώρα αυτά τα πράγματα, υπήρχαν πάντα. Απλώς καλύπτονταν από μια βιτρίνα. Η αποθήκη ήταν γεμάτη κατσαρίδες και ποντίκια και η βιτρίνα πεντακάθαρη. Τώρα βιτρίνα και αποθήκη έγιναν ένα.

Έτσι ο κόσμος βλέπει και την κουζίνα αυτής της χώρας. Το ήξερε, απλώς δεν ήθελε να βλέπει ότι έτσι ήτανε. Τώρα τα πράγματα θα πάψουν να κρύβονται πίσω από τη βιτρίνα και θ' αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια η πραγματικότητα. Κι εκεί, πολλές φορές, θα είναι καλύτερη η γύμνια από ένα καλό κοστούμι που δεν έχεις λεφτά να το αγοράσεις.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ