ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.
0

Το 1989 πέφτει το «τείχος του μίσους», όπως έχει μείνει στην Iστορία το τείχος που χώριζε το Aνατολικό από το Δυτικό Βερολίνο.

Πέφτει η αυλαία για μια ολόκληρη εποχή και η Ευρώπη κάνει επανεκκίνηση, συγχρόνως όμως μετατρέπεται σε μια αρένα όπου θα εξελιχθεί ένας ακόμα μαραθώνιος επιβίωσης και επιβολής λαών, ιδεολογιών, θρησκειών.

Το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα εκδίδει το εμβληματικό του βιβλίο Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος.

Το 1993 ολοκληρώνονται οι εργασίες της σήραγγας της Μάγχης που συνδέει την ηπειρωτική Ευρώπη με τη Μεγάλη Βρετανία.

Και το 2017 ο τριαντάχρονος Γάλλος σκηνοθέτης του θεάτρου Ζυλιέν Γκοσλέν, με τη συνδρομή του επίσης Γάλλου συγγραφέα Ωρελιάν Μπελανζέ, στήνει την παράσταση 1993.

Έχοντας προηγουμένως διερευνήσει τη διηπειρωτική διαδρομή του «κακού» μέσα από το 2666 του Μπολάνιο και τα σύγχρονα ήθη και το μέλλον του Δυτικού ανθρώπου μέσα από τα Στοιχειώδη Σωματίδια του Ουελμπέκ μέσα από δύο εντυπωσιακές πολυμεσικές παραστάσεις που είδαμε και στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με το 1993, το οποίο έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής, μιλάει για το παρόν της Ευρώπης και την υλιστική γενιά του «τέλους της Ιστορίας».

Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.


Σε μια Ευρώπη όπου δύο σήραγγες, εκείνη του CERN στα γαλλοελβετικά σύνορα, όπου ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών έχει εγκαταστήσει τον LHC, έναν τεραστίων διαστάσεων επιταχυντή σωματιδίων, και εκείνη που συνδέει υποθαλάσσια τη Βρετανία με τη Γαλλία, δίοδος για τη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών, συμβολίζουν το μεγάλο ευρωπαϊκό όραμα, τα πάντα βρίσκονται στον αέρα.

Δίπλα στο τούνελ που ενώνει τη Γηραιά Αλβιώνα με τη γερασμένη Ευρώπη βρίσκεται το απέραντο στρατόπεδο προσφύγων του Καλαί, που δημιουργήθηκε όταν στα μέσα της δεκαετίας του '90 Κούρδοι και Κοσοβάροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στις παροπλισμένες αποθήκες των εργασιών της σήραγγας, με αποτέλεσμα να αναδυθεί η περίφημη «Ζούγκλα του Καλαί».

«1993»: Η επιστροφή του Ζυλιέν Γκοσλέν στο Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά. Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.

Ο Γκοσλέν θέτει ζητήματα που αφορούν αυτήν ακριβώς τη νέα μυθολογία μιας ενωμένης Ευρώπης που μοιάζει πιο απορρυθμισμένη και, κυρίως, πιο αποπροσανατολισμένη από ποτέ.


Σκηνή χωρισμένη στα δύο, καπνοί και βιντεοπροβολές, στο πρώτο μέρος αθρόες φωνές που εξαπολύουν τον ποιητικό λόγο του Μπελανζέ σαν οργισμένη καταγγελία για τα θέματα που ταλανίζουν την εποχή μας.

Στο δεύτερο μέρος, σε έναν τόπο που ονομάζεται Eurodance, σε ένα πάρτι του ευρωπαϊκού προγράμματος συνάντησης φοιτητών Erasmus, μια παρέα νέων διαφορετικών εθνικοτήτων χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς που συνοδεύονται από εκκωφαντικούς μουσικούς ήχους, φλερτάρουν και παίρνουν ναρκωτικά.

Μέσα από τους καπνούς αναδύονται οι βλέψεις, οι ηθικές αξίες, οι στόχοι μιας ολόκληρης γενιάς.

Μια γενιά αδιάφορη για τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, τακτοποιημένη σε μια απύθμενης κενότητας αυταπάτη ευδαιμονίας, όπου την έχει οδηγήσει ο φιλελευθερισμός, και εθισμένη στη διεγερτική βιομηχανία ήχων που απέχει παρασάγγας από τη δημιουργία της μουσικής.

Μια μηδενιστική γενιά σε παράκρουση, εν αναμονή της μεγάλης τραγωδίας, ενός μέλλοντος ακόμα πιο σκοτεινού και παράλογου.

Η Ευρώπη των νέων που, άθελά της ή μη, πολεμάει τον ίδιο της τον εαυτό, αποστρέφοντας το βλέμμα από την κάθε αντίδραση και αντίσταση στην κατρακύλα και αντιπαλεύοντας το πνεύμα, τη δημιουργικότητα, τη ζωή. Το μετα-αποκαλυπτικό τοπίο μιας κατακερματισμένης ηπείρου.


Με φόντο τις μεγάλες αντιφάσεις της Ευρώπης όπως τις ζούμε σήμερα, μιας εποχής σε αποσύνθεση και σε παραλυσία, όπου ο φασισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, οι δώδεκα ηθοποιοί της Ομάδας 43 και του École du TNS του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου ενσαρκώνουν το τέρας της νεωτερικότητας και δίνουν πνοή στους εφιάλτες της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, μέρος της οποίας αποτελούν και οι Γκοσλέν και Μπελανζέ που υπογράφουν την παράσταση 1993.

Info:

7-8 Ιουνίου

Julien Gosselin - 1993, του Aurélien Bellanger

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,

21:00, με ελληνικούς υπέρτιτλους

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ