Στο κεφάλι μου ο Νίκος ήταν οι Φατμέ, η πρώτη κασέτα που αγόρασα μαζί με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, και ο «Άσωτος Υιός» που κάπως δεν τον ξεπέρασα ποτέ. Κασέτες εταιρείας από την Τζίνα, χαμηλά στην Πανεπιστημίου.
Μετά είπε κι άλλα διάφορα και διαφορετικά κι εγώ άκουγα μόνο ξένη μουσική και 2-3 ελληνικά τραγουδάκια, κι ανάμεσα τον «Άσωτο Υιό» αλλά κι όλο τον δίσκο καμιά φορά, εις ανάμνηση της σπαταλημένης εφηβείας στα στενά στη Φωκίωνος και στο Κολωνάκι. Και τον άφησα. Και με άφησε.
Χθες λοιπόν έπεσα στο «Μουσικό Κουτί», τη νέα μουσική εκπομπή της ΕΡΤ, που ο Νίκος –κάτι ανάμεσα σε Bruce Springsteen και David Letterman– παρουσιάζει μαζί με την πολύ εντυπωσιακή –και οριακά φελινική καλλονή– Ρένα Μόρφη. Και είδα, χωρίς κρυμμένα ενοχικά, εκεί επάνω στους ταμπά δερμάτινους καναπέδες αυτό που μου έχει συμβεί κι εμένα πια. Μια μουσική ενηλικίωση ακαταμάχητα σουρεάλ.
Ακόμα και αν στα δικά τους τραγούδια η unplugged ποιότητα ήταν σχεδόν studio, όταν στο «Λαϊκό Τσα Τσα» του Πάνου Γαβαλά πέτυχα το «Let's Get Loud» ή στο «Mάλιστα Κύριε» άκουσα ένα βερολινέζικο καμπαρέ που θα συνόδευε ακόμα και ένα sleezy strip show, είδα αυτή την ενορχηστρωτική μαεστρία, το μουσικό diversity, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Μετά από τόσα χρόνια με μασημένα χιτάκια ή εναλλακτικά copy Μποφίλιου (ήταν η μία καλεσμένη τους) κι ένα ατέλειωτο πινγκ πονγκ τραγουδιστών/χορευτών με το ΥouTube, υπάρχει κάπου εκεί έξω ακόμα αυτό που λέμε μουσική αισθητική. Ανεπιτήδευτη. Σε ένα άλλο «γκεστάντ», που έλεγε κι ο Τζούμας στους «Απαράδεκτους».
Ε, κι αυτό το ένιωσα χθες στην ΕΡΤ. Δεν θα σταθώ στις συζητήσεις μεταξύ φίλων στα ιντερμέτζα που έβλεπα στο πλατό και, ΟΚ, όλοι θα θέλαμε τέτοιους φίλους, και αυτή είναι και μια εκπομπή συνεντεύξεων as well, αλλά θα σταθώ στην επιλογή και την απόδοση των κομματιών. Ούτε στην εξαιρετική μπάντα-κανονικό συγκρότημα, aka The Music Boxers με τον Λάμπη και τα άλλα παιδιά θα σταθώ.
Θα σταθώ στο μουσικό (κουτί). Ακόμα και αν στα δικά τους τραγούδια η unplugged ποιότητα ήταν σχεδόν studio, όταν στο «Λαϊκό Τσα Τσα» του Πάνου Γαβαλά πέτυχα το «Let's Get Loud» ή στο «Mάλιστα Κύριε» άκουσα ένα βερολινέζικο καμπαρέ που θα συνόδευε ακόμα και ένα sleezy strip show, είδα αυτή την ενορχηστρωτική μαεστρία, το μουσικό diversity, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Και είδα καλλιτέχνες με φαντασία, χωρίς συμπλεγματικά του έντεχνου ή του πολιτικού τραγουδιού –thank God– να διασκευάζουν με κέφι τη «Λίζα» του Κραουνάκη σε ένα saloon version ενώ τα τακούνια της Μόρφη ξήλωναν τις μπουχάρες του σκηνικού απ' τον χορό. Κι όταν πέρασαν το «Hey Jude» των Beatles μέσα στο «Η Αγάπη Ίσως Ξέρει» συγκινήθηκα. Αν λύγισα; Αργότερα. Στον «Καθρέφτη» του Φοίβου Δεληβοριά. Κι αν το ευχαριστήθηκα; Με μια βελγική μοναστηριακή μπίρα (σικ) και τα τσιγάρα μου –σόρι, δεν ταιριάζουν ατμιστές σε αυτές τις νύχτες– και με το χέρι όλο το βράδυ να γαργαλάει για να στείλω ένα μήνυμα. Δεν το 'στειλα. Ήθελα. Δεν το 'στειλα. Μπορεί την άλλη Τετάρτη. «Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει...»
Θα 'χουμε προβλήματα φέτος μ' αυτό το κουτί. Ας είναι αυτά μόνο τα προβλήματα μας, Νίκο μου.
Το επεισόδιο είναι διαθέσιμο και στο ERTFLIX
