Οι U2 μόλις κυκλοφόρησαν τον χειρότερο δίσκο της καριέρας τους

Οι U2 μόλις κυκλοφόρησαν τον χειρότερο δίσκο της καριέρας τους Facebook Twitter
Τους πήρε πάνω από δύο χρόνια να ολοκληρώσουν το «Songs οf Experience» και μέσα σε αυτό το διάστημα συνεργάστηκαν με εννέα διαφορετικούς παραγωγούς και δεκαπέντε ηχολήπτες για να συλλάβουν τον ήχο που επιθυμούσαν. Φωτογραφία: Olaf Heine.
4

Από την 1η Δεκεμβρίου ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι U2 έχουν κυκλοφορήσει τον 14ο και χειρότερο δίσκο της μακρόχρονης, σπουδαίας καριέρας τους.

Οι προθέσεις των Ιρλανδών ήταν πράγματι τίμιες. Τους πήρε πάνω από δύο χρόνια να ολοκληρώσουν το «Songs οf Experience» και μέσα σε αυτό το διάστημα συνεργάστηκαν με εννέα διαφορετικούς παραγωγούς και δεκαπέντε ηχολήπτες για να συλλάβουν τον ήχο που επιθυμούσαν.

Επιπλέον, οι στίχοι γράφτηκαν με μεράκι: πολλοί από αυτούς προέρχονται από μια συλλογή επιστολών του Bono για ανθρώπους και μέρη που αγαπούσε, άλλοι γεννήθηκαν από μια σχεδόν θανάσιμη εμπειρία που είχε ο Ιρλανδός frontman πέρσι τα Χριστούγεννα, ενώ τέλος φρόντισαν να καθυστερήσουν την κυκλοφορία μέχρι να σκεφτούν αν ο δίσκος θα έχει θέση στη νέα πραγματικότητα του Tραμπ, αποκτώντας κοινωνικοπολιτική του διάσταση.

Το ιστορικό υπόβαθρο της δημιουργίας του άλμπουμ υποδηλώνει πως δεν πρόκειται για μια εύκολη ξεπέτα ενός ροκ γκρουπ που κοστίζει αμύθητα ποσά ως brand, βγάζει δισεκατομμύρια με κάθε νέο του tour και θα μπορούσε άνετα να ξεμπερδεύει με την όλη διαδικασία πολύ πιο αβασάνιστα.

Το ιστορικό υπόβαθρο της δημιουργίας του άλμπουμ υποδηλώνει πως δεν πρόκειται για μια εύκολη ξεπέτα ενός ροκ γκρουπ που κοστίζει αμύθητα ποσά ως brand, βγάζει δισεκατομμύρια με κάθε νέο του tour και θα μπορούσε άνετα να ξεμπερδεύει με την όλη διαδικασία πολύ πιο αβασάνιστα.

Το ότι στην πράξη ακούγεται ακριβώς ως μια τέτοια ξεπέτα είναι μια άλλη ιστορία, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει. Όπως έγραψε πολύ εύστοχα ο Calum Marsh στο «Pitchfork», ο δίσκος διακατέχεται από τον φόβο μην ακουστεί άσχετος με ό,τι συμβαίνει στην «εδώ και τώρα» μουσική πραγματικότητα.

Από τις ημέρες που ο Bono κόλλαγε αφίσες του Ian Curtis στο εφηβικό του δωμάτιο στο Δουβλίνο και την κατάθεση του «Boy» ως της πιο ισχυρής απόδειξης ότι οι U2 ήθελαν να γίνουν οι νέοι Joy Division, μέχρι την εποχή που θεωρούνταν η μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη και τις '90s αμφιβολίες σχετικά με το αν έχουν μετατραπεί σε ένα greatest hits συγκρότημα, οι U2 έχουν αξιοποιήσει αυτή την έμφυτη καλλιτεχνική ανησυχία τους για να προχωρούν τον ήχο τους και να γίνονται απαραίτητοι με κάθε νέα τους δουλειά.

Ωστόσο, η μουσική του «Songs οf Experience» έχει γεννηθεί από μια λογική του τύπου «κάτσε να δούμε τι ακούει η νεολαία σήμερα», χωρίς βέβαια να αποφεύγει τα γνωστά U2 κλισέ, ενώ από την άλλη μεριά οι στίχοι είναι ένα ξεχωριστό δράμα από μόνοι τους, ενδεδειγμένο μόνο για υπομονετικούς ακροατές.

 

U2 - Get Out Of Your Own Way – MTV EMA Performance

Η συχνή χρήση autotune αλά Kanye, η αχρείαστη συμμετοχή του Kendrick Lamar, οι ηλεκτρονικές τσαχπινιές στο στυλ του τελευταίου δίσκου του Bon Iver και οι κιθάρες που στην καλύτερη των περιπτώσεων θυμίζουν ΧΧ παραπέμπουν σε μια μπάντα που παλεύει με το ζόρι να ακουστεί νεανική, να υιοθετήσει άγαρμπα μουσικά είδη που δεν τα κατέχει και να συλλάβει μάταια το zeitgeist των ημερών που ζούμε.

Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν και κομμάτια που δεν κάνουν τίποτε από τα παραπάνω και είναι απλώς απαράδεκτα (το «American Soul» είναι το πρώτο που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό), ενώ δεν λείπουν και τραγούδια που οι U2 τα έχουν ξαναγράψει ακριβώς ίδια και καλύτερα, άλλες 30 φορές περίπου (ναι, «Love is bigger than anything in its way», σε σένα αναφέρομαι).

Όσον αφορά τις θεματικές, συναντάμε στίχους που μοιάζουν σαν να έχουν κοπεί από σελίδες βιβλίων αυτοβελτίωσης («Free yourself to be yourself / If only you could see yourself»), κλισέ ροκ συγκροτημάτων της δεκαετίας του 1970 («You are rock'n'roll!») και τη γνωστή εμμονή του Bono για τον σχεδόν προσβλητικό, κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό και εύκολο ακτιβισμό που αν είχε συμβεί από Έλληνα μουσικό θα είχε χωριστεί πάλι όλο το Facebook σε στρατόπεδα, με στίχους όπως το «Baby let's get in the water, so many lost in the sea last night», με σαφή αναφορά στο προσφυγικό. OΚ, Bono, μια βουτιά στα κρυστάλλινα νερά της Μεσογείου θα λύσει τα πάντα.

Όλα τα παραπάνω κάνουν τον δίσκο να μοιάζει λες κι έχει γραφτεί από έναν 60άρη που βάφει τα μαλλιά του για να κρύψει την ηλικία του και εμπιστεύεται την ενημέρωσή του αποκλειστικά στις ειδήσεις των 8. Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, αυτό το σενάριο δεν απέχει και τόσο πολύ από την ωμή πραγματικότητα.

Οι U2 μόλις κυκλοφόρησαν τον χειρότερο δίσκο της καριέρας τους Facebook Twitter
H μουσική του «Songs οf Experience» έχει γεννηθεί από μια λογική του τύπου «κάτσε να δούμε τι ακούει η νεολαία σήμερα», χωρίς βέβαια να αποφεύγει τα γνωστά U2 κλισέ, ενώ από την άλλη μεριά οι στίχοι είναι ένα ξεχωριστό δράμα από μόνοι τους, ενδεδειγμένο μόνο για υπομονετικούς ακροατές.

Ωστόσο ζούμε και στον ίδιο κόσμο όπου οι U2 σε λίγες μέρες θα είναι Νο 1 σε Βρετανία και Αμερική, με το «Rolling Stone» να τους αποθεώνει, ανακηρύσσοντας μάλιστα τον δίσκο τον τρίτο καλύτερο της χρονιάς. Σίγουρα, ελάχιστος μουσικόφιλος κόσμος παίρνει πια στα σοβαρά το εν λόγω περιοδικό, αλλά όσο κι αν έχει χάσει το status του στην κριτική, παραμένει ένα από τα μέσα με την υψηλότερη επιδραστικότητα σε παράλογα μεγάλη μερίδα κοινού.

Η μεγαλύτερη ειρωνεία, όμως, βρίσκεται στα λόγια του ίδιου του Bono, στην προσπάθειά του να διαγνώσει την παθογένεια του σύγχρονου ροκ. «Το πρόβλημα με το ροκ σήμερα είναι ότι προσπαθεί πολύ να ακούγεται cool. Όμως οι καθαρές σκέψεις και οι μεγάλες μελωδίες, όταν είναι αυθεντικές, όχι μόνο συλλαμβάνουν το παρόν αλλά κατά κάποιον τρόπο γίνονται αιώνιες» αποφάνθηκε η εμβληματική προσωπικότητα.

Σύμφωνοι, ύμνοι όπως το «With οr without you» ή το«Pride (In the name of love)» έχουν επηρεάσει βαθιά ανθρώπους που μυήθηκαν στην αυθεντική, συναισθηματική τραγουδοποιία του ροκ ήχου. Δίσκοι, όμως, όπως ο «Songs οf Innocence» ή ο τελευταίος τους, αποδεικνύουν πως ακριβώς μπάντες-γερόλυκοι όπως οι U2 και οι απόγονοί τους κουβαλάνε πια όλη την παθογένεια του ροκ. 

Μουσική
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παιδί Τραύμα: Τραγουδάκια λέω που αύριο θα ξεχαστούν, δεν κάνω καμία επανάσταση, δεν αλλάζω τον κόσμο

Μουσική / Παιδί Τραύμα: «Τραγουδάκια λέω, που αύριο θα ξεχαστούν, δεν αλλάζω τον κόσμο»

Στο νέο του άλμπουμ, το Παιδί Τραύμα χρησιμοποιεί τις έννοιες της φυγής και της συγχώρεσης για να μιλήσει για το αδιέξοδο του ψηφιακού κόσμου και την αναζήτηση της αλήθειας με τραγούδια που ξεφεύγουν από το mainstream.   
M. HULOT
Οι Tame Impala φτιάχνουν έναν δίσκο εμπνευσμένο από τα bush doofs της Αυστραλίας

Μουσική / «Deadbeat» των Tame Impala: Μια lo-fi ωδή στα rave πάρτι από ένα σπουδαίο συγκρότημα

Είναι η πρώτη του δουλειά που δεν περιέχει ούτε μια ροκ στιγμή. Σύμφωνα με τον Chris Deville: «Οι Tame Impala έχουν μεταμορφωθεί σταδιακά από ένα από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα της γενιάς τους σε… κάτι άλλο».
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Το Μονόγραμμα του Έρωτα και της Μουσικής

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το Μονόγραμμα του Έρωτα και της Μουσικής

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τιμά τη μνήμη του Οδυσσέα Ελύτη με αφορμή τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό του, παρουσιάζοντας το «Μονόγραμμα» του Γιώργου Κουρουπού, που βασίζεται στο ομότιτλο έργο του μεγάλου Έλληνα ποιητή, στις 24 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Lou: Πόσες ανοιχτά λεσβίες ξέρεις αυτήν τη στιγμή στην ελληνική μουσική σκηνή;

Μουσική / Lou: Πόσες ανοιχτά λεσβίες ξέρεις αυτήν τη στιγμή στην ελληνική μουσική σκηνή;

Αυτό που κάνει η Lou στην ελληνική μουσική σκηνή είναι μοναδικό και θαρραλέο: queer μουσική για κάγκουρες με εφόδιο τις μουσικές της γνώσεις και επίγνωση αυτού που εκπροσωπεί, κάνοντας το τραπ όχημα για να περάσει τα μηνύματά της.
M. HULOT
Σοπέν

Πέθανε Σαν Σήμερα / «Κύριοι, ιδού μια μεγαλοφυΐα!»: Πώς ο Σοπέν άνοιξε νέα εποχή στη μουσική για πιάνο

Σαν σήμερα, στις 17 Οκτωβρίου 1849, πεθαίνει από φυματίωση στο Παρίσι ο Πολωνός Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Ρομαντισμού και κορυφαίος πιανίστας.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Νανά Μούσχουρη: «Τραγουδώ σαν να είμαι αρχάρια»

Οι Αθηναίοι / Νανά Μούσχουρη: «Τραγουδώ σαν να είμαι αρχάρια»

Θυμάται ακόμα τα καμιόνια με τους νεκρούς στην κατοχή. Της λείπει η καλοσύνη που είχαν οι παλιοί Αθηναίοι. Ο Μάνος Χατζιδάκις της άλλαξε τη ζωή, ενώ θυμάται ακόμα την παρέα του Φλόκα. Ο Μπομπ Ντίλαν είχε δηλώσει στο «Rolling Stone» ότι αυτή και η Ουμ Καλσούμ είναι οι αγαπημένες του τραγουδίστριες. Η Νανά Μούσχουρη αφηγείται τη ζωή της στη LiFO
ΦΩΤΗΣ ΒΑΛΛΑΤΟΣ
Αν γράψεις κακή κριτική για την Τέιλορ Σουίφτ, θα λάβεις απειλές για τη ζωή σου: Mέσα στον ψηφιακό πόλεμο που αντιμετωπίζουν οι μουσικοκριτικοί

Μουσική / Έγραψες αρνητική κριτική για την Τέιλορ Σουίφτ; Την έβαψες

Πέντε μουσικοί συντάκτες εξηγούν πώς ασκούν την κριτική τους σε μια εποχή όπου η γνώμη για μια σούπερ σταρ μπορεί να προκαλέσει διαδικτυακό εκφοβισμό, παρενόχληση ή ακόμα και αποκάλυψη προσωπικών στοιχείων.
THE LIFO TEAM

σχόλια

4 σχόλια
εγω δε θα μακρυγορησω σαν τον censora που με καλυψε επαρκως ..διοτι η λογικη μου ειναι πιο απλη εφοσον ειδα το αρθρο σας και ειπα ακριβως ¨¨τι λεει ο ανθρωπος"? " και πως μπορει να απαξιωνει κριτικες ιερων τερατων πχ rolling stones "..ειδα το βιογραφικο σας οτι εχετε σπουδασει μαρκετινγκ και τοτε μου λυθηκε η απορια..προσωπικα το αλμπουμ ειναι κορυφη..και τα μαλια του bono βαμενα το κανουν πιο καλο..δε ξερω αν δε τα εβαφε αν θα εβγαζε τοσο καλο αλμπουμ..ευχαριστω
Αφήνω ασχολίαστο τον καταλογισμό πρόθεσης στο Boy να ακουστεί ως το νέο Unknown Pleasures ή το νέο Closer. Ούτως ή άλλως, κάθε μουσικοκριτικός που σέβεται τον εαυτό του και την άγνοιά του σε βασικά ζητήματα κριτικής έχει το δικαίωμα να πέσει και αυτός θύμα της ''προθετικής πλάνης''. Θα αφήσω, επίσης, ασχολίαστες και επιμέρους αντιφάσεις. Από τη μια μεριά, δηλαδή, δηλώνεται πως ''οι στίχοι γράφτηκαν με μεράκι'' και από την άλλη πως ''στίχοι είναι ένα ξεχωριστό δράμα από μόνοι τους, ενδεδειγμένο μόνο για υπομονετικούς ακροατές''. Κατά τα λοιπά, ομολογώ πως με εντυπωσίασε η φράση ''οι κιθάρες που στην καλύτερη των περιπτώσεων θυμίζουν ΧΧ''. Πέραν του ότι έπρεπε να τεθεί εντός εισαγωγικών, μιας και μεταφράζει/παραφράζει ένα χωρίο της κριτικής του pitchfork ( and there are flourishes that conspicuously recall the xx), θα ήθελα να ρωτήσω ειλικρινά τον συντάκτη πότε ακριβώς οι xx έφτασαν στο σημείο να διαθέτουν ένα δικό τους κιθαριστικό σήμα κατατεθέν που να τους καθιστά μάλιστα και πρότυπο των U2. Νομίζω μια ακρόαση των b-sides των U2 της δεκαετίας του 1980 αρκεί για να αποδειχθεί το ανόητο του ''επιχειρήματος''. Επιπλέον, μένω με την απορία ποια τέλος πάντων είναι αυτά τα μουσικά είδη που η μπάντα υιοθετεί ''άγαρμπα'', και ''που δεν τα κατέχει'' για ''να συλλάβει μάταια το zeitgeist των ημερών που ζούμε''. Πέραν της ασαφούς χρήσης του όρου ''μουσικού είδους'' -μάλλον κάτι άλλο θα εννοούσε ο συντάκτης, αλλά δεν μπορούσε να το διατυπώσει ακριβόλογα- πιθανολογώ αναφέρεται σε κομμάτια όπως το The Showman, το Summer of Love ή το The Best Thing About Me. Όντως, τα συγκεκριμένα τραγούδια παραπέμπουν σε πολύ σύγχρονα μουσικά είδη...Εκτός πάλι και αν ο συντάκτης εννοεί το εισαγωγικό Love is All We Have Left με τη ''συχνή χρήση autotune αλά Kanye'' (η οποία συχνή χρήση περιορίζεται σε ένα μόνο κουπλέ) και τις ''ηλεκτρονικές τσαχπινιές στο στυλ του τελευταίου δίσκου του Bon Iver''. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς πως αυτές οι ηλεκτρονικές ''τσαχπινιές'' (σικ) δεν παραπέμπουν στον Bon Iver αλλά στους ίδιους τους U2 της δεκαετίας του 1990. Και μιας και μιλάμε για αυτοαναφορικότητα, ας κλείσω με μια επισήμανση στη θεματολογίας του δίσκου όπου ''συναντάμε στίχους που μοιάζουν σαν να έχουν κοπεί από σελίδες βιβλίων αυτοβελτίωσης («Free yourself to be yourself / If only you could see yourself»), κλισέ ροκ συγκροτημάτων της δεκαετίας του 1970 («You are rock'n'roll!»)''. Αν ήταν πιο προσεχτικός ο συντάκτης του άρθρου και δεν περιοριζόταν στη λογοκλοπή της κριτικής του pitchfork (moony cliche (“Free yourself to be yourself/If only you could see yourself”), and arena-rock patois (“You! Are! Rock’n’roll!”—the “you” there is America, naturally), θα μπορούσε να αντιληφθεί πως πρόκειται για στίχους που ο ακροατής άκουσε ήδη στον προηγούμενο δίσκο των U2, το Songs of Innocence, και θα μπορούσε, ενδεχομένως, να μιλήσει για αναστοχασμό και ενδο-μουσικότητα (κατά τον όρο ενδοκειμενικότητα της σύγχρονης θεωρίας της λογοτεχνίας). Αυτά, όμως, είναι ''ψιλά'' γράμματα για τον συντάκτη. Το pitchfork να είναι καλά, καθώς και η κριτική στο αναξιόπιστο Rolling Stone. Αν δεν βιαζόταν, μάλιστα, να αναρτήσει την κριτική του σήμερα το πρωί θα μπορούσε να στρέψει τα ''πυρά'' του και στον δικό μας τον Πετρίδη που τόλμησε και αυτός να το τοποθετήσει στο νούμερο 3 της λίστας του με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς τον ''χειρότερο δίσκο της καριέρας τους''. Αναξιόπιστος και αυτός να υποθέσω και σίγουρα ''ελάχιστος μουσικόφιλος κόσμος παίρνει πια στα σοβαρά'' τον εν λόγω παραγωγό. Άλλωστε ποιος είναι ο Πετρίδης μπροστά στον Calum Marsh του pitchfork. Θα μπορούσα να κλείσω λέγοντας πως πρόκειται για τη χειρότερη κριτική της καριέρας του συντάκτη, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως δεν θα ακολουθήσουν και ακόμη χειρότερες.