ΤΟ ΝΕΟ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ των Hume Assine, «For Those Dancing Alone in Their Apartment», είναι ένα μουσικό πείραμα. Δεν έχει σωστή σειρά, ούτε κανονική διάρκεια, το διαμορφώνεις όπως θέλεις εσύ, κάνοντάς το να ακούγεται κάθε φορά διαφορετικό, παίζοντας με τα έξι μέρη που το αποτελούν. Φτιάχνοντας μια playlist και αλλάζοντας σειρά στα έξι tracks που συνθέτουν την κυκλοφορία, διαμορφώνεις τη δική σου εκδοχή, επαναλαμβάνοντας όποια από αυτά επιθυμείς, δημιουργώντας ένα κομμάτι τριών λεπτών ή τριών ωρών, ένα τραγούδι-παιχνίδι, μια modular dance εμπειρία φτιαγμένη να ταιριάζει στη διάθεσή σου.
«Δουλεύοντας τα κομμάτια για τον επόμενο δίσκο μας και έχοντας μαζέψει καμιά εικοσαριά από τα οποία θα γίνει η επιλογή, σκέφτηκα ότι θέλω ένα χορευτικό κομμάτι που να είναι ατόφιο dance, το οποίο να μπορώ να το βάζω στο σπίτι μου κάποια στιγμή που θέλω να ξεδώσω και να το ευχαριστηθώ», λέει ο Βαγγέλης Ορφανίδης, δημιουργός των Hume Assine και ο άνθρωπος πίσω από την ιδέα του κομματιού. «Αυτή ήταν η λογική, κι εκεί που έβγαζα βόλτα τα σκυλιά, γιατί εκεί συνήθως ηρεμώ, σκέφτηκα ότι αν το φτιάχνω για ένα άτομο που θέλει να το βάλει και να ξεσκάσει, γιατί να του βάλω όριο και να μην το αφήσω να το φτιάξει όπως αυτό θέλει; Οπότε φτιάξαμε το κομμάτι έτσι ώστε όλα τα μέρη να ενώνονται, να δουλεύουν μεταξύ τους όπως και αν τα ενώσεις, και να μπορεί το άτομο που το ακούει να το βάλει να παίζει για όση ώρα θέλει, για ώρες. Το χωρίσαμε σε έξι μέρη, γιατί αν βάζαμε περισσότερα το Spotify θα το έβλεπε ως άλμπουμ, και το στείλαμε σε φίλους μας για να δούμε αντιδράσεις. Μας έστειλε κάποιος μήνυμα που λέει ότι του δίνει τέτοιο boost, ώστε το βάζει στο γραφείο το πρωί που ξεκινάει και παίζει για οχτώ ώρες, μέχρι να σχολάσει!».
Πάντα η μουσική έπρεπε να συνδέεται με μια γενικότερη εμπειρία, και κάθε γενιά βρίσκει τρόπο να το κάνει αυτό. Κάποτε πήγαινες να δεις τη συμφωνική ορχήστρα, μετά αγόραζες τον δίσκο, μετά το CD, τώρα μπορεί να μην υπάρχει η φυσική μορφή του άλμπουμ αλλά υπάρχει το merch, δεν έχει χαθεί το ενδιαφέρον για τη μουσική.
Ο Βαγγέλης είναι στους Hume Assine τα τελευταία δέκα χρόνια∙ πιο πριν έπαιζε σε άλλες μπάντες διάφορα είδη μουσικής, από synth pop μέχρι σκληρό ροκ. «Κάναμε πολλή φασαρία», λέει, «και ήθελα κάτι πιο χαλαρό. Ενώ έφτιαχνα διάφορα πράγματα που αποφάσισα να τα κυκλοφορήσω μόνος μου κι έψαχνα όνομα, πέτυχα μια ταινία στην τηλεόραση –δεν θυμάμαι ποια ήταν– και είπα “θα βρω όνομα από εδώ, ο κόσμος να χαλάσει”. Στην ταινία υπήρχε κάτι σαν ρομπότ, έτσι σκέφτηκα “human machine”, αλλά ένας φίλος μου μού είπε καν’ το “Hume Assine”, σαν ονοματεπώνυμο, και μου άρεσε. Ανέβασα τη μουσική που έφτιαχνα στο Soundcloud. Το άλμπουμ το βρήκε η Mahayana Records, μια μικρή δισκογραφική, το κυκλοφόρησε και άρχισαν να παίζονται στο ραδιόφωνο κάποια κομμάτια. Ξαφνικά σκάει και μια πρόταση για live, έτσι έστειλα στον κολλητό μου, τον Αλέξη, που είναι και ντράμερ στο project, με τον οποίο είμαστε φίλοι 25 χρόνια, και του πρότεινα να δοκιμάσουμε να παίξουμε μαζί. Στη συνέχεια ψάχναμε guest τραγουδίστριες, κι η πρώτη που καλέσαμε ήταν η Άννα, με την οποία ταιριάξαμε πολύ και έγινε η μόνιμη τραγουδίστρια. Παρότι ξεκίνησε ως σόλο project, είμαστε μπάντα πια. Έχουμε βγάλει τρία άλμπουμ, ένα κάθε τρία χρόνια, που είναι διαφορετικά μεταξύ τους – επειδή αλλάζουμε ως άνθρωποι, αλλάζει και ο ήχος».
Ο Βαγγέλης ήθελε να φτιάξει ένα έντονο dance κομμάτι που να ξεσηκώνει, που να μπορεί ο κόσμος κάθε ηλικίας που το ακούει να το χορέψει, έστω και μόνος του, στο καθιστικό, στην κουζίνα ή στο υπνοδωμάτιό του.
«Χορεύει ο κόσμος όσο χόρευε παλιότερα;», τον ρωτάω. «Νομίζω ότι μετά τον Covid ναι, κάπως κατάλαβε ότι δεν είναι αυτονόητα αυτά που είχε, δηλαδή παρατηρώ ότι ο κόσμος είναι λίγο πιο εξωστρεφής, παρ’ όλη την πίεση και καθημερινές δυσκολίες», απαντάει. «Ειδικά όταν είναι στο σπίτι του, χορεύει ακόμα περισσότερο. Εγώ χορεύω κυρίως στα live, και, γενικά, επειδή ασχολούμαι με τη μουσική, χορεύω ακόμα και μόνος μου στο σπίτι. Βέβαια, με παιδί και οικογένεια δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά πολλές φορές γίνεται ασυναίσθητα, ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο. Μπορεί να δυναμώσω τη μουσική και να ξεδώσω τη στιγμή που η μουσική με συνεπαίρνει. Μπορεί να έχει αλλάξει το πλαίσιο της διασκέδασης και να μην έχεις τόσες ευκαιρίες για χορό όσες είχες την εποχή που μεγαλώναμε, αλλά υπάρχουν παιδιά που διασκεδάζουν με έναν άλλον τρόπο. Δεν έχουν το κλάμπινγκ που είχαμε εμείς, αλλά τα καλοκαίρια θα πάνε στα βουνά –όχι στα νησιά γιατί είναι πλέον απλησίαστα– ή θα περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχή χορεύοντας. Υπάρχουν και μικρά μπαρ όπου βλέπεις νεαρά άτομα να χορεύουν με Pan Pan ενώ έξω ξημερώνει και δίνουν πόνο. Υπάρχει ακόμα στην κουλτούρα του Έλληνα ο χορός, και νομίζω ότι πλέον υπάρχουν πολλά ερεθίσματα, υπάρχουν πάρα πολλοί μικρόκοσμοι, κι ο καθένας έχει βιώματα που όποιος είναι έξω από τη φάση του δεν μπορεί να τα διανοηθεί. Ο κόσμος, πάντως, ψάχνει ευκαιρίες να χορέψει.
Πάντα η μουσική έπρεπε να συνδέεται με μια γενικότερη εμπειρία, και κάθε γενιά βρίσκει τρόπο να το κάνει αυτό. Κάποτε πήγαινες να δεις τη συμφωνική ορχήστρα, μετά αγόραζες τον δίσκο, μετά το CD, τώρα μπορεί να μην υπάρχει η φυσική μορφή του άλμπουμ αλλά υπάρχει το merch, δεν έχει χαθεί το ενδιαφέρον για τη μουσική. Όταν έβγαλε τον πρόσφατο δίσκο του ο ΛΕΞ, είδα ότι είχαν μαζευτεί παιδιά πάνω στον Λυκαβηττό με τα αυτοκίνητα και τον έβαλαν να παίζει ταυτόχρονα αμέσως μόλις ανέβηκε στο Spotify. Αυτό είναι μια εμπειρία. Ο τύπος που είναι τώρα είκοσι χρονών θα λέει όταν φτάσει 45 “τώρα τα παιδιά μας τα κάνουν αυτά, που έβγαζε ένας καλλιτέχνης νέο άλμπουμ στο Spotify και μαζευόμασταν να το ακούσουμε;”. Το πιο πιθανό είναι το παιδί του να μην ξέρει το βινύλιο, το CD, ίσως να συνδέεται με ένα τσιπάκι του Έλον Μασκ με το ΑΙ και να λέει “αυτήν τη μουσική θέλω να ακούσω” και αυτόματα να δημιουργείται και να την ακούει στ’ αυτιά του. Οπότε η μουσική δεν κινδυνεύει∙ το εμπόριό της σίγουρα αλλάζει, αλλά η ανάγκη του κόσμου για μουσική υπάρχει. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι άνθρωποι καταναλώνουν Spotify και συνδρομές σε πλατφόρμες. Το ζουμί γι’ αυτό που ψάχνουν όλοι είναι το συναίσθημα, κάτι να νιώσουν, οπότε αυτό μπορεί να το προκαλεί ο δίσκος, μπορεί να το προκαλεί το merch, οτιδήποτε. Ωστόσο, το άλμπουμ είναι σημείο αναφοράς γιατί κλείνει μέσα του μια ολόκληρη εποχή, αυτό ισχύει ακόμη, το βλέπω και από νεότερους, άλλη είναι η αντίδραση όταν πεις “βγάζω ένα καινούργιο τραγούδι”, κι άλλη στο “βγάζω άλμπουμ”.
Hume Assine - ATHENS BLUES (nēvẹuun remix) | Feat. Anna Paspati & Jerome Kaluta
Για να ζήσει κάποιος την εμπειρία μπορεί να μην αγοράζει CD player, γιατί δεν πουλάνε πια, αλλά αγοράζει πικάπ, του αρέσει το βινύλιο σαν αντικείμενο. Κι εγώ αγοράζω CD και δίσκους βινυλίου και δεν τα βάζω να παίξουν, μουσική ακούω στο Spotify, αλλά χαζεύω το εξώφυλλο και τη συσκευασία, το booklet. To CD μου άρεσε πάντα περισσότερο, γιατί το packaging είχε περισσότερα πράγματα, δεν είχε απλώς ένα εξώφυλλο. Είμαι και παιδί των ’90s, οπότε τα CD υπερείχαν, αλλά το φορμάτ είναι το λιγότερο, η εμπειρία της μουσικής θα παραμείνει. Είτε την ακούς μόνο, είτε τη χορεύεις, όπως και να ’χει.
Πλέον κάθε κατηγορία προϊόντων χωρίζεται σε πολύ μικρά κοινά. Το niche market, που λέμε κι εμείς στο marketing, υπήρχε πάντοτε, αλλά είναι κάτι που ισχύει πολύ σήμερα για τις νεαρές ηλικίες, ειδικά στη μουσική. Γενικά, δεν τον νοιάζει τον άλλον τι παίζει στο ραδιόφωνο, μπαίνει στο Spotify και βλέπει τα trends στην κατηγορία που τον ενδιαφέρει, στην indie tropica π.χ., πάει κάπως έτσι. Παρ’ όλα αυτά, έχω να σου πω ότι επειδή ως marketeer κοιτάζω πάρα πολύ τα στατιστικά, κοιτάζοντας τα δικά μας στατιστικά στο Spotify είδα ότι όταν άρχισαν να παίζονται κάποια κομμάτια μας στο ραδιόφωνο πιο συχνά, το κοινό έγινε πιο νεαρό. Δηλαδή, ενώ ήμασταν σε ένα κοινό ηλικίας 35-45 κατά κύριο λόγο, έπεσε στα 25-35 και το μόνο που άλλαξε ήταν ότι άρχισε να παίζει τα τραγούδια μας το ραδιόφωνο. Τα ψάχνουν στο Shazam, που σημαίνει ότι το ραδιόφωνο ακόμη επηρεάζει τις νεότερες ηλικίες.
Έτσι όπως έχει γίνει η φάση στη μουσική, που είναι όλα εύκολα, και τώρα με το ΑΙ ακόμα πιο εύκολα, έχει νόημα να γυρίσουμε κάπως στις ρίζες. Δηλαδή στον αυθεντικό λόγο ύπαρξης της μουσικής, που είναι μια φυσική ανάγκη η οποία πηγάζει από μέσα σου, και όχι τρόπος για να βγάλεις λεφτά. Σαφώς και αν φτάσεις σε ένα καλύτερο επίπεδο περιμένεις ανταπόκριση, αλλά αν αρχίσεις να μπλέκεις τη μουσική με τεχνοκρατικά πράγματα, χάνεται η αυθεντικότητα. Προσπαθείς να μιμηθείς, προσπαθείς να δεις τι δουλεύει και τι όχι, παύει η μουσική να είναι κάτι δημιουργικό και κάτι που αγαπάς, κάτι εσωτερικό, και δεν ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις. Αν παρατηρήσεις τις κυκλοφορίες που βγαίνουν τελευταία από μεγάλα ονόματα, φαίνεται ότι έχουν απελευθερωθεί δημιουργικά, βγάζει ο Κέβιν Πάρκερ των Tame Impala ένα τραγούδι οχτώ λεπτά, γιατί δεν έχει πια νόημα να ακολουθήσεις τους κανόνες, ο κανόνας είναι να κάνεις αυτό που σε εκφράζει. Είδες τι έγινε με το άλμπουμ της Rosalia, γιατί ο κόσμος, μέσα σε όλη αυτή την υπερπληροφόρηση που υπάρχει, ξεχωρίζει αυτό που είναι αυθεντικό. Μπορεί να γίνεται σε μικρή κλίμακα ακόμα και να στενεύουν τα περιθώρια να βγάλεις λεφτά, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι καλό για την τέχνη της μουσικής. Το να κάνεις μουσική για να βγάλεις λεφτά δεν είναι καλλιτεχνία, είναι μπίζνες.
Μεγάλωσα στην Αθήνα, στην Παλλήνη, δηλαδή στα προάστια, και επειδή δεν είχε κάπου να βγεις εκεί, έψαχνα το δικό μου αστικό κομμάτι στο Χαλάνδρι. Τώρα έχω μετακομίσει στο Ψυχικό, που είναι πιο κοντά στην Αθήνα, αλλά πάλι στην ουσία διατηρεί την ηρεμία των προαστίων. Έχω μεγαλώσει καλά, δεν μου έχει λείψει κάτι ουσιαστικό, οπότε και τα κομμάτια μου είναι ήρεμα. Δείχνουν το πώς εξελίσσεται η ζωή μου και τους καθημερινούς προβληματισμούς μου, που μπορεί να είναι ερωτικοί, μπορεί να είναι πολιτικοί, διάφορα. Έχω θέματα να θίξω στους στίχους, απλώς τους προσεγγίζω από μια πλευρά που δεν είναι άγρια, δεν πιάνω τα θέματα απ’ το μαλλί να τους ρίξω μια κλοτσιά.
Στην μπάντα είμαστε όλοι άνθρωποι που το πρωί δουλεύουμε, δεν βιοποριζόμαστε από τη μουσική. Κάποτε με στεναχωρούσε πολύ αυτό, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος ο οποίος παράγει μουσική που δεν θα ήθελε να βιοπορίζεται από αυτή. Απλώς, βλέποντας φίλους μου που έχουν κάνει θυσίες για να το καταφέρουν και η κατάληξη είναι να γίνει η μουσική γι’ αυτούς μια δουλειά γραφείου, προτιμώ αυτό που αγαπώ τόσο πολύ και έχει λειτουργήσει για μένα ψυχοθεραπευτικά να παραμείνει εκεί που είναι, γιατί έχω την άνεση να το απολαμβάνω.
Αυτήν τη στιγμή έχουμε βγάλει τρεις δίσκους, έχουμε κάνει μερικές συναυλίες και έχουμε και 1.400 άτομα στο Spotify να μας ακούνε. Πριν από είκοσι χρόνια μπορεί να είχαμε μείνει απλώς ένα ντέμο σε ένα συρτάρι ή να είχαμε καταλήξει σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να βγάλουμε μόνοι μας τη μουσική μας και να φτιάξουμε τον μικρόκοσμό μας, ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί».
Hume Assine - She's got everything (live)
«Τι ακούς αυτήν τη στιγμή;»
«Γενικά ακούω πάρα πολλή μουσική, κάθε μέρα ψάχνω καινούργια πράγματα, ακόμα και στη δουλειά βάζω ακουστικά και εξερευνώ. Τελευταία ακούω πολύ τον νέο δίσκο των Tame Impala, μου αρέσει, έχω επιστρέψει και ακούω πάρα πολύ Oasis, που αγαπούσα πολύ κάποτε∙ πήγα και στο Λονδίνο και τους είδα ζωντανά το καλοκαίρι, κι έχω ξανακολλήσει μαζί τους. Έχω επιστρέψει σε εκείνη την εποχή, ακούω όλη τη δισκογραφία τους, κι αυτό με έχει παρασύρει και ακούω όλα αυτά που άκουγα τότε, όπως Garbage… Aπό ελληνικά, έχω κολλήσει με τον καινούργιο του Pan Pan. Mου άρεσε γιατί όταν έγινε μόδα και όλοι προσπαθούσαν να τον μιμηθούν, αυτός έβγαλε κάτι άλλο, το οποίο είναι πιο δυνατό στιχουργικά, μου θύμισε τον τρίτο δίσκο των Ξύλινων Σπαθιών, “Μια ματιά σαν βροχή”, και τον απολαμβάνω».
