Είναι εύλογο την εποχή του Τραμπ και του Brexit να εμφανίζονται όλο και περισσότερες μπάντες με πολιτικό μήνυμα. Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα γυρίσουμε στα τραγούδια διαμαρτυρίας, όπως τη δεκαετία του '60, οι Algiers όμως, που θα παίξουν στο Temple αυτό το Σάββατο, είναι μια καλή περίπτωση σύγχρονης πολιτικοποιημένης μπάντας. Οι ίδιοι, βέβαια, πιθανότατα σιχαίνονται αυτόν το χαρακτηρισμό.
Πώς αλλιώς να τους χαρακτηρίσεις όμως, όταν σε κάθε συνέντευξή τους μιλούν για τα στραβά του κόσμου ή όταν ο μουσικός Τύπος περιγράφει τη μουσική τους ως δυστοπική σόουλ, ενώ οι στίχοι του χαρισματικού τραγουδιστή τους φλερτάρουν με την πλήρη απαισιοδοξία και το σκοτάδι!
Βέβαια, δεν περίμεναν τον Τραμπ ούτε το Brexit για να γράψουν καυστικούς στίχους. Ασκούσαν ήδη κριτική στον Ομπάμα, ενώ στις περσινές αμερικανικές εκλογές ήταν πολύ επιφυλακτικοί με τους δημοκρατικούς και τη Χίλαρι.
Πρέπει να τους αναγνωρίσεις ότι γενικά δεν μασάνε τα λόγια τους και μολονότι ακούγονται διανοούμενοι, τις περισσότερες φορές δεν έχουν καθόλου διδακτικό τόνο.
Στη Matador υπέγραψαν πριν ακόμη κάνουν το πρώτο τους live και, σύμφωνα με την μπάντα, στην εταιρεία δεν πολυκαταλαβαίνουν τι μουσική παίζουν.
Θα περίμενε κάποιος ότι θα έπαιζαν χιπ-χοπ για έχουν μεγαλύτερο ακροατήριο, αυτό το πολυφυλετικό σχήμα όμως προτιμά να επαναπροσδιορίζει το post-punk και τη σύγχρονη κιθαριστική μουσική.
Παίζουν λάθος μουσική σε λάθος εποχή; Ίσως, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο ενδιαφέροντες. Αυτά είναι μερικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζει κάποιος πριν από την εμφάνισή τους στην Αθήνα.
• Οι Algiers είναι ο Franklin James Fisher (φωνητικά), ο Ryan Mahan (μπάσο) και ο Lee Tesche (κιθάρα). Αν και μεγάλωσαν μαζί στην Ατλάντα, παίζοντας μουσική, σχημάτισαν το συγκρότημα το 2007 στο Λονδίνο, όπου ζουν μόνιμα πια ο Mahan και ο Tesche.
Ο Fisher ζει στη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησαν ως τρίο και παρέμειναν μέχρι το 2015 οπότε απέκτησαν και τέταρτο μέλος, τον Matt Tong στα ντραμς. Ο Tong είναι πρώην μέλος των Bloc Party.
• Οι Algiers εμπνεύστηκαν το όνομά τους από το Αλγέρι, την πρωτεύουσα της Αλγερίας, την ιστορική τοποθεσία που συμβολίζει τον αντι-αποικιοκρατικό αγώνα, ένα μέρος υπό αμφισβήτηση όπου παρατηρούνται φαινόμενα βίας και ρατσισμού.
• Εχουν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ μέχρι στιγμής, τα οποία έχουν λάβει ενθουσιώδεις κριτικές: το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το «Algriers», το 2015 και το «Underside of Power» το 2017, σε παραγωγή του Adrian Utley των Portishead.
Πέρσι άνοιγαν τις συναυλίες της παγκόσμιας περιοδείας των Depeche Mode, μια και ο Dave Gahan δηλώνει μεγάλος φαν του πρώτους άλμπουμ.
• Και οι δύο δισκογραφικές δουλειές τους έχουν κυκλοφορήσει από τη Matador. Στη Matador υπέγραψαν πριν ακόμη κάνουν το πρώτο τους live και, σύμφωνα με την μπάντα, στην εταιρεία δεν πολυκαταλαβαίνουν τι μουσική παίζουν.
• Το δεύτερο άλμπουμ τους είναι και το πιο φιλόδοξο μέχρι στιγμής. Παρ' όλα αυτά, δεν κατάφερε να πείσει το «Pitchfork», που το ψιλοέθαψε. Κάπως αναμενόμενο, μια και η μουσική πλατφόρμα το έχει ρίξει στο χιπ-χοπ τελευταία.
Ο Fisher, σε συνέντευξη, παρομοίασε την ηχογράφησή του με εφιάλτη. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή, η μεγαλύτερη επιρροή του όταν έγραφε τα κομμάτια ήταν η «Πανούκλα» του Καμί.
• O μπασίστας του γκρουπ Ryan Mahan δουλεύει σε έναν οργανισμό κατά του trafficking και προσφέρει στήριξη σε παιδιά προσφύγων από το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Ερυθραία και το Ιράκ, ώστε να βρουν ένα σπίτι στη Βρετανία. Επίσης, συμβάλλει στην προσπάθεια να αλλάξει ο βρετανικός νόμος σχετικά με το προσφυγικό.
Ο Mahan, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του, βοηθάει κυρίως αγόρια που έχουν έλθει από το Βιετνάμ, τα έχουν αναγκάσει να φτιάχνουν μαριχουάνα και συνήθως τα βρίσκουν αιχμάλωτα και κλειδωμένα σε σπίτια. Αυτά τα παιδιά δεν μιλούν αγγλικά, συνήθως εισπνέουν τοξικά και επιβιώνουν σε χώρους με λιγοστό φωτισμό. Όταν τα συλλαμβάνει η αστυνομία, συχνά τα κλείνει στη φυλακή, χωρίς να έχει καταλάβει ότι πρόκειται για θύματα.
• Από την άλλη, ο Fisher, όταν δεν περιοδεύουν, δουλεύει πόρτα σε κλαμπ για να βγάλει τα προς το ζην. Από κει έχει αποκτήσει μια αλλεργία στο χιπ-χοπ και αυτό φαίνεται από το πρώτο κομμάτι του δίσκου.
Στο τρομερό «Walk like a panther» κατηγορεί τους ράπερ ότι έχουν ξεπουληθεί. Όταν τον ρώτησαν από το FACT γι' αυτό, δεν μίλησε και πολύ κολακευτικά για την εμπειρία του στο κλαμπ.
Walk like a panther
«Η μουσική που θέλει η πελατεία είναι μόνο Drake, Nicki Minaj και το bling χιπ-χοπ ρεύμα. Πρόκειται κυρίως για λευκό κοινό που ακούει έναν λευκό DJ να παίζει αυτά τα πράγματα. Είναι σπαστικό να βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση και να ακούς αυτήν τη μουσική.
Πρόκειται για εκμετάλλευση, blaxploitation. Εκμεταλλεύονται αυτό ενάντια στο οποίο αγωνίζομαι όλη μου τη ζωή, το στερεότυπο του μαύρου που πρέπει να πετύχει μέσα από το mainstream.
Η στάνταρ εικόνα των μαύρων καλλιτεχνών είναι αυτά τα βλακώδη hits που ακούς στο ραδιόφωνο και αυτά που βλέπεις στις ταινίες, όπου τα πάντα είναι κατασκευασμένα από επιχειρήσεις λευκών και αποδεικνύονται τελείως καταστροφικά για τη μαύρη ταυτότητα.
Όταν ακούω στίχους όπως "They say the money makes a nigga act niggerish/ But at least a nigga's nigga-rich" από το "Fucking Problems" του 2 Chainz και του A$AP Rocky, τρελαίνομαι. Το να είμαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο μεθυσμένους λευκούς που απλώς τους αφήνω να μπαινοβγαίνουν είναι άρρωστο».
• Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις τον ήχο τους: δεν είναι ακριβώς post-punk, είναι περισσότερο μια μείξη σόουλ με κιθάρες. Έπεσε και ο όρος disco agit-pop, ότι να 'ναι δηλαδή. Πάντως, αντλούν τις επιρροές τους από το post-punk και συγκροτήματα όπως οι Clash και οι Suicide, το γκόσπελ και το afrobeat, τον Afrika Bambaata και τους Public Enemy, τη γοτθική λογοτεχνία της Αμερικής και την έννοια του Άλλου στη φαινομενολογία. Στιχουργικά, ο Fisher έχει ως ήρωά του τον Bob Dylan.
The Underside of Power
Οι Algiers θα εμφανιστούν στο Temple, το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου με είσοδο 17-20 ευρώ.
