Ο Μπαχ του Καβάκου στην Επίδαυρο, χθες: μια ιαματική εμπειρία

Ο Μπαχ του Καβάκου στην Επίδαυρο, χθες: μια ιαματική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτ.: Ματούλα Κουστένη/ LIFO
0

«Ο Μπαχ μοιάζει με αστρονόμο ο οποίος, με τη βοήθεια των μαθηματικών κωδικών, βρίσκει τα πλέον μεγαλειώδη άστρα». Με αυτή τη φράση ο Φρεντερίκ Σοπέν περιέγραφε την εντύπωση που του δημιουργούσε η μουσική του Γιόχαν Σεμπαστιάν Μπαχ. Oι "Σονάτες και Παρτίτες για σόλο βιολί" του 1720 είναι από τα βασικά έργα ρεπερτορίου που τοποθετούν το βιολί στο επίκεντρο. Μάλιστα θέλοντας να καταδείξει την αυτάρκεια του βιολιού ως σολιστικό όργανο, ο Μπαχ αρχικά είχε αποφασίσει πως το όνομα αυτών των κομματιών θα είναι "Εξι σόλο έργα για βιολί χωρίς συνοδεία". 

       
Όλα, λοιπόν, στην Επίδαυρο χθες το βράδυ έμοιαζαν σαν να τα έχει ενορχηστρώσει ο ίδιος ο Μπαχ. Το βιολί ήταν στο επίκεντρο του μεγαλύτερου θεραπευτηρίου του αρχαίου κόσμου. Ο Λεωνίδας Καβάκος ακριβώς επάνω στην θυμέλη σαν να ισορροπεί στον άξονα της γης. Τα κεριά αναμμένα και παραταγμένα στην ορχήστρα του θεάτρου έτοιμα για την προσευχή. Ο ήχος φυσικός, ανόθευτος, έξοχος έστελνε τις νότες που έβγαιναν από το βιολί ως τα αστέρια. Τα τέσσερα μικρόφωνα τοποθετημένα στο χώρο ώστε η μοναδική αυτή στιγμή να καταγραφεί. Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ δημιουργούσαν σκιές με πολλαπλά είδωλα του κορυφαίου σολίστ στην ορχήστρα. Και το κοινό διψασμένο για Τέχνη από την έλλειψη μηνών και το "art distancing" έμοιαζε, με το που χαμήλωσαν τα φώτα, να κρατά την ανάσα του. 
       
Με μια ανατριχιαστική σιωπή περίμενε τον Λεωνίδα Καβάκο να ανέβει στην σκηνή, ακούγοντας τον νυκτόβιο γκιώνη να αντηχεί με τη χαρακτηριστική φωνή του από τα βάθη του δάσους σαν να έχει αναλάβει την αντίστροφη μέτρηση για την αρχή της μυσταγωγίας. Κανείς από τους 2.500 που αμήχανα κι αραιά -αραιά καθίσαμε στις θέσεις μας, δεν έβγαλε κιχ τα 70 λεπτά που ο Έλληνας βιολιστής ξεκινούσε με την «Παρτίτα αρ.3» με το γρήγορο και θυελλώδες φινάλε, περνούσε στην «Σονάτα αρ.1» με το αργό πρώτο μέρος της που περιγράφει έναν κόσμο ευαισθησίας και εσωτερικής ηρεμίας κι ολοκλήρωνε το θαύμα με τη δεύτερη «Παρτίτα».
Ο Μπαχ του Καβάκου στην Επίδαυρο, χθες: μια ιαματική εμπειρία Facebook Twitter
Φωτ.: Ματούλα Κουστένη/ LIFO
     
Τα φετινά Επιδαύρια ξεκίνησαν χθες γιορτάζοντας 65 χρόνια αδιάλειπτης ιστορίας του Φεστιβάλ Αθηνών με ένα γεγονός διεθνούς ακτινοβολίας, μια σπάνια στιγμή ανάτασης και πρωταγωνιστή ένα μουσικό που είχε αποφασίσει να στείλει το δικό του μήνυμα ίασης κι ανακούφισης αμέσως μετά την πανδημία.
       
Τελικά έγιναν όλα έτσι όπως τα είχε σχεδιάσει ο Μπαχ; Ή μήπως ούτε αυτός μπορούσε να φανταστεί πως το 2020 σε ένα θέατρο που μετρά αιώνες παρουσίας, υπό το βλέμμα του Ασκληπιού και το άγγιγμα του Λεωνίδα Καβάκου θα μπορούσαν οι μουσικές του φράσεις να βρουν έναν τέτοιο αστέρα για εκφραστή;
   
Απόλυτα δοσμένος στη στιγμή, πιο μαλακός από κάθε άλλη φορά, ξεκάθαρα συγκινημένος (πόσο μαγική κίνηση να υποκλιθεί στην ιστορία που γραφόταν αγγίζοντας τη θυμέλη όταν το θέατρο τον αποθέωνε) ο Καβάκος όσο περνούσε η ώρα τόσο απολάμβανε σε κάθε παύση το χειροκρότημα που γινόταν θερμότερο, χαμογελώντας, σαν να μας προδιαθέτει για το τέλος που μας επιφύλασσε.

       

Σε ένα διονυσιακό τρίτο μέρος ερμήνευσε και έκλεισε τη βραδιά με την Παρτίτα αρ. 2, όπου το τελευταίο της κομμάτι είναι η περίφημη κι ιδιαιτέρως αγαπητή Chakonne για την οποία ο Γεχούντι Μενουχίν είπε κάποτε ότι αποτελεί την σπουδαιότερη κατασκευή για σόλο βιολί. Προκαλώντας το κοινό με μια δαιμονισμένη non stop ερμηνεία να συμμετέχει σ’ αυτή την μέθεξη, ο διεθνώς αναγνωρισμένος  βιολονίστας έμοιαζε να αναμετριέται με τον εαυτό του, την ιστορία και το πολυδαίδαλο αριστούργημα του Μπαχ. Και στο φινάλε που όλοι μαζί πια τρέχαμε πίσω από τις νότες παρακαλώντας να μην τελειώσει η τελετή, εκείνος έκλεισε τη βραδιά, «σβήνοντας» το βιολί με ένα συγκλονιστικό τρόπο, αργά, συγκινητικά, σαν να χαράζει με το δοξάρι του μέσα μας τη στιγμή για πάντα...

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μουσική / Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μέσα σε ένα παγκόσμιο σκηνικό βίας, πολέμων και γενοκτονιών, η ηλεκτρονική μουσική καλείται να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή, ανακτώντας τον άμεσο, ενωτικό και απελευθερωτικό της χαρακτήρα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης λόγω μιας νευρολογικής ασθένειας, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Περνώντας μέσα από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε στη μουσική τον τρόπο να ξανασταθεί στα πόδια του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φιλιώ Πυργάκη (1939-2021) : «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

Μουσική / Φιλιώ Πυργάκη: «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

«Λέω κουράστηκα, αλλά μόλις ανέβω εκεί πάνω στο παλκοσένικο γίνομαι αλλιώτικος άνθρωπος». Η κορυφαία των Ελληνικών πανηγυριών, που πέθανε σαν σήμερα το 2021, είχε μιλήσει στη LIFO για μιαν Ελλάδα που υπνοβατεί στο DNA μας.
M. HULOT
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT