Η νέα μουσική του 2015

Η νέα μουσική του 2015 Facebook Twitter
Επεξεργασία: Ατελιέ/ LIFO
0


 

Kat Dahlia - Μy garden

Η 24χρονη Katriana Huguet –όπως είναι το αληθινό όνομα της Kat Dahlia– είναι κουβανέζικης καταγωγής, γράφει μόνη τα τραγούδια της και ραπάρει εξαιρετικά. Μεγάλωσε ακούγοντας μια ευρεία γκάμα μουσικών, από τον BB King και τους Doors μέχρι τον Frank Sinatra και τη συμπατριώτισσά της Celia Cruz, αλλά οι στίχοι της έχουν τη διαύγεια και την ειλικρίνεια της κοφτής γλώσσας του Bob Marley – ο οποίος είναι το μεγάλο της είδωλο. Στην παραγωγή του δίσκου της συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, η Missy Elliott και ο Timbaland, αυτό όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι η κάπως ιλουστρέ παραγωγή αλλά η τραχιά, σχεδόν επιθετική φωνή της Kat, η οποία ερμηνεύει εξίσου επιτυχημένα το hip-hop, τη salsa και το ragamuffin. Με εξαίρεση τα πιο αργά κομμάτια (ευτυχώς λίγα μέσα στο σύνολο), ο δίσκος είναι κεφάτος και upbeat, φτιαγμένος για πάρτι και βόλτες με ανοιχτό αυτοκίνητο – σε μεταφέρει πάραυτα στο Μαϊάμι, την ιδιαίτερη πατρίδα της Kat. Πιο κολλητικά κομμάτια του δίσκου είναι το «My Garden», το «Gangsta» και το σπαραχτικό «Just another dude».

 


The Decemberists - What a terrible world, what a beautiful world

Από φτωχό αδερφάκι του Σιάτλ, το Πόρτλαντ του Όρεγκον έγινε στις αρχές της νέας χιλιετίας το επίκεντρο μιας πλούσιας indie/folk/punk μουσικής σκηνής (ναι, ξέρω, από εκεί ξεκίνησαν παλιότερα και οι Wipers). Το 2000 ο εκ Μοντάνα ορμώμενος Colin Meloy επέλεξε το Πόρτλαντ για να φτιάξει το γκρουπ που ονόμασε Decemberists – μια νύξη στους Ρώσους Δεκεμβριστές. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το συγκρότημα φαίνεται ότι κάνει μια ουσιαστική στροφή, κι αφήνοντας στην άκρη τις αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και folk θρύλους, εστιάζει στο παρόν. Στο εναρκτήριο τραγούδι του νέου άλμπουμ, «The singer addresses his audience», ο Meloy λέει (χοντρικά): «Το ξέρουμε ότι σας ανήκουμε, ότι χτίσατε τη ζωή σας γύρω μας – αλλά we had to change some». Άλλαξαν, αλλά με πόση δεξιοτεχνία γίνεται αυτή η μεταστροφή! Η indie/baroque folk τους βουτάει στα νάματα της ευφυούς ποπ και της βρετανικής μελωδικής τραγουδοποιίας, και γίνεται πιο ζωντανή και κεφάτη, πιο ραδιοφωνική – κι αυτό κάθε άλλο παρά αρνητικό είναι. Ακόμα και ο τίτλος του δίσκου, που είναι μια αποστροφή του Μπαράκ Ομπάμα, γειώνει το ηχητικό αποτέλεσμα στο σήμερα. Τα ηλεκτρικά όργανα, με απόλυτο σεβασμό στα παραδοσιακά (βιολί, φυσαρμόνικα, ακορντεόν, μπάντζο), ξεσπούν σε blues και surf περάσματα, ενώ οι έξοχες γυναικείες φωνές στα φωνητικά (Laura Veirs, Rachel Flotard, Kelly Hogan) συμπληρώνουν το μελωδικό κομψοτέχνημα, το οποίο βάζει υποψηφιότητα για ένα από τα πιο φωτεινά και ανοιξιάτικα άλμπουμ της χρονιάς. Αναζητήστε το «Lake Song» και το «Wrong Year» – και το «Anti-Summer Song».

 

Belle and Sebastian - Girls in peacetime want to dance

Ο Stuart Murdoch είναι ένας μετρ της ποπ μουσικής – με όλες τις θετικές και αρνητικές συνεκδοχές του όρου. Ωστόσο, δεκαοκτώ χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ των Belle and Sebastian, μοιάζει να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα των folk/rock/pop επιρροών του. Ή ίσως βαρέθηκε να ακούγεται σαν διάδοχος των Kinks, του Nick Drake, του Donovan και σαν Βρετανός ομόλογος του Burt Bacharach. Ο ίδιος μιλάει για τους διαγωνισμούς της Eurovision που έβλεπε στην εφηβεία του – και στρέφεται στη eurodisco των ’70s και στη synth-pop των ’80s, θα συμπληρώσω. Οι μελωδικές γραμμές και τα τρυφερά φωνητικά είναι ακόμα εκεί, στο «The cat with the cream» για παράδειγμα, ίσως γι’ αυτό ξενίζει η αλά Frank Farian εισαγωγή του «Enter Sylvia Plath». Πόσο μάλλον το εντελώς εκτός κλίματος «Everlasting Muse», που περνάει από το kletzmer σε μια Moricon-ική horn section. Αλλά η φωνή του Stuart συνεχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά, οι στίχοι είναι ευφάνταστα συνειρμικοί. Κάθε μουσικός που έχει επιδείξει βαθιά αφοσίωση στην αγαπημένη του μουσική, την chamber και την twee pop, εν προκειμένω, δικαιούται να αλλάξει καλλιτεχνική πορεία. Μόνο που με τρώει η υποψία ότι ο αγαπητός Γλασκώβιος Stuart παρασύρθηκε από τη δίνη της αναβίωσης των ’70s. Στο repeat: τo «Allie», με τις jangle κιθάρες του.

 

Mark Ronson - Uptown special

Ο Βρετανός παραγωγός της Amy Winehouse, της Adele και πολλών άλλων δοκιμάζει ξανά την τύχη του μ’ έναν δίσκο –τον τέταρτο προσωπικό του– που ακούγεται σαν «εισαγωγή στη μαύρη μουσική των τελευταίων 40 χρόνων». Κι αν στο εναρκτήριο κομμάτι νομίζετε ότι μιμείται τον Stevie Wonder, κάνετε λάθος: ο Stevie συμμετέχει αυτοπροσώπως. Στην πρώτη ακρόαση ο δίσκος εκπλήσσει – ξεχνάς τι ακούς, προσπαθώντας να καταλάβεις σε τι παραπέμπει το κάθε τραγούδι. Το κύριο βάρος πέφτει στο χορευτικό funk της δεκαετίας του ’80, αλλά υπάρχουν και πιο soft-rock κομμάτια, όπως το «Summer Breaking», στο οποίο τραγουδάει ο Kevin Parker («Tame Impala»). Η αναβίωση της σόουλ είναι πραγματικότητα, έστω κι αν τη θέση του James Brown έχει καταλάβει ο ράπερ Mystikal ή ο Χαβανέζος σταρ του r’n’b, Bruno Mars. Στο «I can’t loose» νομίζεις ότι ακούς μια χαμένη ηχογράφηση του Michael Jackson, λουστραρισμένη και σύγχρονα μιξαρισμένη. Τους στίχους έχει γράψει ο Αμερικανός συγγραφέας Michael Chabon, παρότι δεν θα έλεγα ότι αυτό κάνει το αποτέλεσμα πιο σοφιστικέ από τον μέσο r’n’b δίσκο. Ίσως, τελικά, να ισχύει το be careful what you wish. Οι αναβιώσεις παλαιότερων μουσικών ειδών –της soul/funk εν προκειμένω– έχουν το ενδιαφέρον τους, αρκεί να μην επιχειρεί ο ακροατής συγκρίσεις με τους δίσκους που καθόρισαν το κάθε είδος. Πόσο μάλλον όταν το βάρος πέφτει στη «λευκή» σόουλ των ’70s. Τον δίσκο κλείνει η δεύτερη συνεργασία του Stevie Wonder, με τα οικεία riff της φυσαρμόνικας. Παρά τις όποιες επιμέρους αντιρρήσεις, το «Feel Right» και το «Uptown Funk» είναι ό,τι πιο χορευτικό έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό.

 

Benjamin Clementine - At least for now

O 26χρονος Benjamin Sainte-Clementine, αυτοδίδακτος τραγουδιστής και πιανίστας, γεννήθηκε στην Γκάνα, μεγάλωσε στο νότιο Λονδίνο κι έμαθε να τραγουδάει ζητιανεύοντας ψιλά στους δρόμους της Μονμάρτρης. Το ερμηνευτικό και πιανιστικό ύφος του θυμίζει τον Anthony Hegarty (των Anthony & the Johnsons) και τη Nina Simone, αν και ο ίδιος δηλώνει ότι μεγάλωσε ακούγοντας κλασική μουσική και ότι είναι επηρεασμένος από τον Erik Satie και τους Γάλλους τραγουδοποιούς Jacques Brel και Leo Ferre. Όλα αυτά, μαζί με στοιχεία από την κλασική τζαζ και τα torch songs, βρίσκονται επιτυχώς ομογενοποιημένα στο πρώτο άλμπουμ του Clementine – που όσοι τον ανακάλυψαν εγκαίρως, τον είδαν live στο Gazarte στις 20/12 της προηγούμενης χρονιάς. Η ευελιξία με την οποία ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες παραπέμπει σε κλασικό τενόρο και συγχρόνως σε τραγουδιστή της σόουλ και των γκόσπελ. Το πιάνο κυριαρχεί και εξαφανίζει σχεδόν τα υπόλοιπα όργανα που τον συνοδεύουν: ένα βιολί, μια κιθάρα, διακριτικά κρουστά. Από τα 11 συναρπαστικά τραγούδια του άλμπουμ, θα σύστηνα το «London», το «Nemesis» και το «Condolence».

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Subset Festival, η συναρπαστική σκηνή της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας 

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / Subset Festival: Η συναρπαστική μουσική του μέλλοντος είναι ήδη εδώ

Το φεστιβάλ νέας μουσικής παρουσιάζει καταξιωμένους καλλιτέχνες της διεθνούς σκηνής που συνομιλούν με τα νέα μέσα, αποκαλύπτοντας τις άπειρες δυνατότητες της σύγχρονης δημιουργίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ηρώδειο: Όπερα, θέατρο και πολλή μουσική

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / Ηρώδειο: Όπερα, θέατρο και πολλή μουσική

«Τουραντότ» και «Ριγολέττο» από την Εθνική Λυρική Σκηνή, συναυλίες των Raining Pleasure και Stranglers, καθώς και οι κορυφαίοι Max Richter και Youssou N’Dour, είναι μερικές μόνο από τις πολυαναμενόμενες εκδηλώσεις που θα παρουσιαστούν στο ρωμαϊκό ωδείο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
PinkPantheress: H απόλυτη ποπ σταρ της Gen Z

Μουσική / PinkPantheress: Από το παιδικό της δωμάτιο στo παγκόσμιo Billboard

Η καριέρα της γεννήθηκε μέσα από τα social media, αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική της, μια lo-fi μείξη bedroom pop, drum ‘n’ bass και UK garage, δεν μπαίνει σε κανένα κουτάκι, είτε ηχητικό είτε αισθητικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Μουσική / Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Με αφορμή την εμφάνισή του στο φετινό Release Athens, ο δημοφιλής τραγουδοποιός μιλά στη LiFΟ για το νέο του άλμπουμ «Μπρανκαλεόνε», για την ποίηση, την τραπ και τον ΛΕΞ, τις ευκαιρίες που δίνει στους ανθρώπους, καθώς και για την ωμή, απρόκλητη βία που τον οδήγησε να γράψει το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» για τον Ζακ Κωστόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Μουσική / Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Η Δανάη Δέδε γιορτάζει τα 20 της στην Αθήνα με μια κιθάρα στο χέρι και πολλά λουλούδια γύρω της. Της αρέσει η θάλασσα της πόλης, αλλά προτιμά αυτήν της Ρόδου, όπου και μεγάλωσε. Το κομμάτι της «Αύριο» την έκανε γνωστή, αλλά σίγουρα δεν την τρομάζει ‒ μάλλον την ενθουσιάζει. Η μαμά της πιστεύει πως θα ήταν πολύ καλή ως ψυχολόγος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ
Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Την Παρασκευή 30 Μαΐου, ο αρχιμουσικός Διονύσης Γραμμένος και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών φέρνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το δράμα της Πέμπτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, ενός έργου που περιγράφει την ένταση ανάμεσα στις προσταγές της μοίρας και την προσωπική ελευθερία τού συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Μουσική / AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Ξεκίνησε από την παραδοσιακή μουσική, όμως, η ανάγκη της για κοινωνικοποίηση την οδήγησε στη ραπ. Με αφορμή το τελευταίο της άλμπουμ, «Χαϊμαλίνα», η 25χρονη AEON μιλά για τον σεξισμό που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα και για το πώς συνδύασε την κρητική μπουκόλυρα με ραπ ρυθμούς.
M. HULOT
56’ με τον Degear0001

Μουσική / Το νέο διαστημικό άλμπουμ του Degear0001 έχει ήχους από παιδικά παιχνίδια

Ο νεαρός μουσικός, που πειραματίζεται με παιδικά πλήκτρα και «χακαρισμένα» αντικείμενα, μόλις κυκλοφόρησε ένα spacey άλμπουμ με weird pop, που σίγουρα θα ήθελες να χορέψεις σε ένα παραληρηματικό πάρτι με χαμόγελα και φλούο χρώματα.
M. HULOT
Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Μουσική / Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Ο ταλαντούχος μουσικός κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα ραπ άλμπουμ της χρονιάς, στο οποίο εξερευνά την εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του 2025 και το οποίο αποθέωσε η Guardian. Μιλά αποκλειστικά στη LiFO, λίγο πριν τη συναυλία του στις 31 Μαΐου στο Universe Multivenue Open Air.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Μουσική / Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Η Aγγελίνα είναι μια τραγουδοποιός 22 ετών που μεγάλωσε στην Αθήνα. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός και συγγραφέας, αλλά ο δρόμος την πήγε στη μουσική κι έτσι έβγαλε το πρώτο της τραγούδι το 2023, που λέγεται «Sta Riha». Αγοράζει ακόμη μπουρμπουλήθρες από τα περίπτερα και της αρέσει να οδηγάει το σαράβαλό της. Κοιμάται καλά τα βράδια, αν δεν σκέφτεται πολύ. Όταν ανεβαίνει στην σκηνή, λέει μέσα της πως το άγχος της είναι ενθουσιασμός.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ